Συζητώντας με την Άννα Βασιλειάδη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Β.: Είναι πολλοί και είναι πολλές. Και διαρκώς ανακαλύπτω και καινούργιες συμπάθειες ανάμεσα στους σύγχρονους συγγραφείς. Αλλά αν πρέπει να κατονομάσω οπωσδήποτε έναν, θα πω για πολλοστή φορά τον Καραγάτση για την Μεγάλη του Χίμαιρα.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Β.: Στην δική μου παιδική εποχή τα βιβλία ήταν δύσκολη υπόθεση. Προηγείτο η επιβίωση. Είναι επίσης δύσκολο να θυμηθώ ποιο παιδικό έργο διάβασα πρώτο. Πάντως σίγουρα από τα πρώτα ήταν η Χάιντι, οι Άθλιοι σε παιδική δίτομη έκδοση, μια πεντάτομη Μυθολογία του Τσουκαλά από τις εκδόσεις Άγκυρα τότε που την διάβασα σε μια εβδομάδα.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Β.: Θα έλεγα ότι ήταν κάτι σαν εσωτερική ανάγκη. Έγραφα από την τρίτη δημοτικού, κάτι άτεχνα (κατά τη δική μου άποψη) ποιήματα. Αργότερα, στο γυμνάσιο και στο λύκειο έγραφα αποσπάσματα και μικρά διηγήματα. Ως κορίτσι δεν είχα κρατήσει ποτέ ημερολόγιο. Όμως όταν ήθελα να εκφραστώ έγραφα. Πολλά χρόνια μετά, και όταν ήμουν ήδη μητέρα δύο παιδιών, αποφάσισα να κάνω το βήμα και να προσπαθήσω να «βγω προς τα έξω».

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η σιωπή της Μελίνας. Μια σχεδόν αληθινή ιστορία”;

Α.Β.: Η σιωπή της Μελίνας είναι ένα δύσκολο και, θα έλεγα, τολμηρό πόνημα. Θα προτιμούσα να το χαρακτηρίσουν οι αναγνώστες του και όχι εγώ.

Ερώτηση 5η: Μαθαίνουμε ότι αυτό είναι το πρώτο σας νεανικό μυθιστόρημα, ενώ μας έχετε χαρίσει πολλά παιδικά και μυθιστορήματα ενηλίκων. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής αυτού του ξεχωριστού και ιδιαίτερου μυθιστορήματος;

Α.Β.: Η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκα με παιδική λογοτεχνία και μυθιστορήματα ενηλίκων καθώς και για ένα μεγάλο διάστημα με μεταφράσεις αγγλόφωνων έργων. Η Μελίνα, που αρχικά δεν είχε όνομα και τίτλο, ήταν ένα έργο που στριφογύριζε στο μυαλό μου για πολύ καιρό πριν μπει τελικά στο «χαρτί». Με απασχολούσε όχι μόνο ως ιστορία, αλλά και κατά πόσον αυτή η ιστορία θα έπρεπε να ειπωθεί και ποιες ηλικίες θα έπρεπε να αφυπνίσει. Η απόφαση πάρθηκε τελικά και θεώρησα ότι η ιστορία της Μελίνας όφειλε να ειπωθεί. Η επιλογή προς το νεανικό κοινό έγινε γιατί εκεί είναι που συμβαίνουν συνήθως αυτά τα τραγικά γεγονότα.

Είναι γραμμένη με τρόπο που να μπορούν να την διαβάσουν και μικρότεροι ηλικιακά αναγνώστες αλλά πιστεύω και γονείς και εκπαιδευτικοί, από εκείνους που δεν επιθυμούν να εθελοτυφλούν.

Ερώτηση 6η: Η Μελίνα από την τρυφερή παιδική της ηλικία θα βιώσει την κακοποίηση. Η μητέρα της αδιαφορεί και όταν της μιλάει τής “εφαρμόζει” ψυχολογική και λεκτική βία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Α.Β.: Πιστεύω ότι η Μελίνα δεν είναι ούτε το πρώτο και, δυστυχώς, ούτε το τελευταίο παιδί που το βιώνει αυτό. Αναφέρεται άλλωστε στο παράρτημα στο τέλος του βιβλίου, που έχει βασιστεί σε μελέτες και στατιστικές παγκοσμίως. Το κυριότερο μέρος της ευθύνης, κατά τη γνώμη μου, φέρουν οι γονείς και κυρίως η μητέρα. Εμείς οι μαμάδες μπορούμε να αφουγκραστούμε τα παιδιά μας, έχουμε την ικανότητα και το χάρισμα αυτό. Στην περίπτωση της Μελίνας, καθώς και πολλών άλλων παιδιών, είναι πιο εύκολο και «βολικό» να αιτιολογεί μια μητέρα τα πράγματα με τρόπο που να την εξυπηρετούν προσωπικά.

Ερώτηση 7η: Ο πατριός της θα τη χειραγωγήσει, θα την απειλήσει και θα την κακοποιήσει με διαφόρους τρόπους. Κάποιοι άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντός της προτιμούν να εθελοτυφλούν για τους δικούς τους λόγους. Πρόκειται για μία μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Α.Β.: Συνήθως οι άνθρωποι που προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων είναι άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντος, που έχουν πρόσβαση στο παιδί και χαίρουν την εμπιστοσύνη της οικογένειας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι με διάφορους τρόπους χειριστικοί. Σπάνια κάποιος θα προβεί σε σεξουαλική κακοποίηση από την μια στιγμή στην άλλη. Θα έχουν προηγηθεί διαδικασίες με τις οποίες ο «δράστης» θα έχει εξασφαλίσει όχι την συναίνεση αλλά την σιωπή του θύματος. Στις διαδικασίες αυτές περιλαμβάνεται και η ενοχοποίηση και η ντροπή του θύματος ώστε να μην τολμήσει να μιλήσει.

Θεωρώ ότι το περιβάλλον προτιμά να εθελοτυφλεί για τους δικούς του λόγους, όπως ακριβώς το θέσατε. Κανείς δεν ενοχλείται, όλα τακτοποιούνται, τα σκουπίδια μπαίνουν κάτω από το χαλί και η ζωή συνεχίζεται – για όλους εκτός από το θύμα, φυσικά.

Δεν είναι όντως μια μικρογραφία της κοινωνίας; Όχι μόνο της σημερινής αλλά και παλαιότερης, γιατί η ιστορία της κάθε Μελίνας είναι παλιά υπόθεση.

Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Συνεχίζουμε την πορεία μας μη κοιτάζοντας δεξιά ή αριστερά γιατί ενδέχεται να «ξεβολευτούμε», και τότε θα πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά και δύσκολα.

Ερώτηση 8η: Η Μελίνα με πολλή προσπάθεια και στήριξη θα προσπαθήσει να γιατρέψει τις ανοιχτές πληγές της παιδικής της και εφηβικής της ηλικίας. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ή ακόμα και εφικτό είναι αυτό και με ποιους τρόπους μπορεί να συμβεί, κατά την προσωπική σας άποψη;

Α.Β.: Σε αυτό θα έπρεπε να απαντήσει πιο τεκμηριωμένα ένας ειδικός ψυχικής υγείας. Κατά την προσωπική μου άποψη και σύμφωνα με τις κάποιες μελέτες που έχω κάνει, είναι μια μακρά κι επίπονη διαδικασία. Για να το πω με κάπως ερασιτεχνικά «ιατρικούς» όρους, είναι εφικτό να μπει σε καταστολή η «πάθηση» και οι Μελίνες αυτού του κόσμου να συνεχίσουν να ζουν, να κάνουν οικογένεια, ακόμα και να διαπρέψουν προσωπικά κι επαγγελματικά, όμως τα αίτια της «πάθησης» παραμένουν βαθιά ριζωμένα και ενδεχομένως να «υποτροπιάζουν» κατά καιρούς.

Το πώς μπορεί να συμβεί η επούλωση των πληγών εξαρτάται από την ηλικία, την έκταση του προβλήματος, την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, την στήριξη που θα λάβει – νομίζω από πολλές παραμέτρους που θα μπορούσε να αναλύσει καλύτερα από εμένα ένας ψυχολόγος. Σίγουρα πάντως είναι εφικτό.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Β.: Στα παιδιά να προσέχουν, και στους μεγάλους να έχουν σοβαρά το νου τους στα παιδιά. Σε όλα τα παιδιά.

Και δύο πράγματα που αναφέρω και μέσα στο βιβλίο.

-Κάθε φορά που ένα παιδί γλιτώνει, μια πόρτα ανοίγει στο φως.

-Της είχαν διδάξει ότι «η σιωπή είναι χρυσός». Όμως όχι πάντα!

Ερώτηση 10η: Διατελείτε πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Θα θέλατε να μοιραστείτε με εμάς εντυπώσεις και απόψεις, τόσο για τη θέση σας όσο και για τη σπουδαιότητα της συγγραφής και της ανάγνωσης αντίστοιχα, από τα παιδιά και τους μεγαλύτερους ή/και γονείς; Τι ρόλο, επίσης, παίζει η ανάγνωση των παραμυθιών στα παιδιά από τους γονείς τους από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την προσχολική;

Α.Β.: Έχω την τιμή να διατελώ Πρόεδρος του ιστορικότερου σωματείου για την παιδική λογοτεχνία. Αυτό είναι μεγάλη χαρά καθώς ακολουθώ μια σειρά πετυχημένων και αξιολογότατων Προέδρων αλλά και μεγάλη ευθύνη καθώς η ΓΛΣ βρίσκεται στο 65ο έτος της ύπαρξής της.

Κύριος στόχος από την δημιουργία της τής Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς ήταν και παραμένει και θα συνεχίσει να είναι, η ποιοτική λογοτεχνία για παιδιά και νέους. Τόσο τα ιδρυτικά μέλη της, όσο και οι συνεχιστές της, όλοι εμείς τα υπόλοιπα μέλη που γινόμαστε αποδεκτά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αγαπάμε την λογοτεχνία και αγαπάμε και τα παιδιά.

Είναι το μέλλον αυτού του κόσμου και οφείλουμε να τους προσφέρουμε το καλύτερο.

Η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων, το ξέρουμε όλοι, ακόμη και για εμάς τους ενήλικες, είναι ένας κόσμος γεμάτος εμπειρίες που δεν θα προλαβαίναμε να ζήσουμε διαφορετικά.

Όσες περισσότερες από αυτές μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά, τόσο πιο προετοιμασμένα θα αντιμετωπίσουν το μέλλον. Θέλουμε παιδιά με φαντασία, με όραμα, με ανοιχτά μυαλά, με ευστροφία, δημιουργικότητα. Η λογοτεχνία είναι ένα σπουδαίο εργαλείο ως προς αυτό.

Και, αν και αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες και τους ρυθμούς της σημερινής απαιτητικής ζωής, η ανάγνωση παραμυθιών από τους γονείς από την βρεφική ακόμη ηλικία, από την ηλικία που προφανώς δεν καταλαβαίνουν και πολλά, είναι σημαντική. Εισάγουν τα παιδιά σε μια συνήθεια που μπορεί να τους γίνει αγαπημένη, αυτήν της ανάγνωσης, αλλά φέρνει σίγουρα και πιο τρυφερά κοντά γονείς με τα παιδιά τους από την αρχή ακόμη της ζωής τους. Όσοι γονείς το κάνουν αυτό, θα έχουν ήδη διαπιστώσει ότι αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές και το αποτέλεσμα υπέροχο.

Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Α.Β.: Είναι ίσως λίγο νωρίς ακόμη να πω κάτι για το επόμενο βήμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάω να γράφω. Ιστορίες για μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά, ιστορίες βραχείες ή εκτενείς, για χαλάρωση ή για προβληματισμό. Είναι και θέμα προσωπικής εκτόνωσης. Όμως το ποιες από αυτές θα βγουν στο φως της δημοσιότητας δεν εξαρτάται οπωσδήποτε από εμάς τους δημιουργούς. Το σίγουρο είναι ότι ανάμεσα σε αυτά υπάρχουν ιστορίες για το νεανικό κοινό που επίσης αγγίζουν δύσκολα θέματα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Η Άννα Βασιλειάδη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και συνέχισε παρακολουθώντας εκπαιδευτικούς και μεταπτυχιακούς κύκλους μαθημάτων στο ΕΚΠΑ, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σχετικά με την Εγκληματολογία, τις διαταραχές προσωπικότητας, το προσφυγικό ζήτημα και θέματα γεωπολιτικής της Μέσης Ανατολής.

Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά, τουρκικά και αραβικά.

Έχει γράψει κείμενα για παραστάσεις θεάτρου και μπαλέτου και έχει αρθρογραφήσει σε δικές της στήλες σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά κι εφημερίδες.

Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, έχει κάνει επιμέλειες συγγραμμάτων, καθώς και πολλές μεταφράσεις.

Υπήρξε εισηγήτρια σε ημερίδες, φεστιβάλ βιβλίου, βιωματικά εργαστήρια.

Διατελεί πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της οποίας είναι μέλος από το 2007. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, από την οποία βραβεύτηκε για μετάφρασή της το 2011.

Έχει εκδώσει ιστορίες για παιδιά και μυθιστορήματα για μεγάλους. Η σιωπή της Μελίνας είναι το πρώτο της νεανικό μυθιστόρημα.

(2020) Η σιωπή της Μελίνας, Κέδρος

(2014) Η ελπίδα ζει..., Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2014) Και μετά... παντρεύτηκα!, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2011) Woopy Goes to the Acropolis, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2008) Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους, Κοθρεύς

(2007) Η Γούπυ και οι μικρές ανεμοβλογίτσες, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2007) Η Γούπυ και το καινούριο δοντάκι, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2007) Η Γούπυ στην Ακρόπολη, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2007) Η Γούπυ στην Εθνική Βιβλιοθήκη, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.

(2006) Μάγισσες και νεράϊδες των αναμνήσεών μου, Γεωργιάδης - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ. Μια σχεδόν αληθινή ιστορία

ΣΕΙΡΑ: BIG BANG BOOKS

Η Μελίνα θεωρεί πως οι μπαμπάδες και οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια, παίζουν με τα παιδιά τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή. Ούτε που φαντάζεται ότι μπορούν να αποτελέσουν οι ίδιοι απειλή για ένα παιδί. Η εικόνα αυτή σύντομα καταρρέει και η Μελίνα, που βρίσκεται ακόμα σε τρυφερή ηλικία, νιώθει ανυπεράσπιστη κι εγκλωβισμένη. Δεν αντέχει πια να κρατάει κρυφό ένα τόσο βαρύ μυστικό. Δεν αντέχει όμως και να το αποκαλύψει.

Η ζωή της ανατρέπεται για άλλη μια φορά. Γιατί η ζωή είναι πάντα γεμάτη ανατροπές.

Η Μελίνα θα τολμήσει να «μιλήσει» μόνο στον Τόνι, τον μικρό αρκούδο της, και στο καινούριο δερματόδετο ημερολόγιό της. Σε αυτό το ημερολόγιο, που αργότερα θα παραδώσει στον φίλο της τον Γρηγόρη, σπάει επιτέλους τη σιωπή της.

Η ιστορία της Μελίνας είναι σκληρή αλλά και τρυφερή. Είναι μια ιστορία που δείχνει πως ο καθένας από μας κρύβει μέσα του περισσότερη δύναμη απ’ όση φαντάζεται. Είναι μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Θα μπορούσε να είναι αληθινή, αλλά θα μπορούσε να είναι και φανταστική. Ας πούμε πως είναι μια ιστορία σχεδόν αληθινή.

Η σειρά Big Bang Books αγκαλιάζει σύγχρονα μυθιστορήματα που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον τους και τροφοδοτούν τους προβληματισμούς τους γύρω από θέματα που τους απασχολούν.

Συζητώντας με τον "μπαμπά" και δημιουργό του βιβλίου “Οι 12 άθλοι του μπαμπά και άλλες περιπέτειες” Ηλία Γκάρλα

"Η δημιουργία του βιβλίου ήταν πινγκ πονγκ ιδεών"

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Η.Γ.: Στο κέντρο του μυστικού Δείπνου με τους αγαπημένους μου συγγραφείς θα τοποθετήσω τον Όμηρο διότι μας χάρισε ίσως το σπουδαιότερο έπος όλων των εποχών. Δίπλα του επιτρέψτε μου να βάλω όσους με τα πρωτομυθιστορήματά τους προκάλεσαν το bing bang στην μυθοπλασία από τον 18ο αιώνα. Βοκκάκιος, Ραμπελαί, Τζων Μπάνυαν, Άφρα Μπεν κι ο αξεπέραστος, λατρεμένος Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Καταλαβαίνετε ότι είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση…

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Η.Γ.: Από λογοτεχνικά -γιατί φαντάζομαι τα κόμικς και τα σχολικά δεν πιάνονται ως απάντηση- διαγκωνίζονται για την πρωτιά στο μυαλό μου «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» Τζόναθαν Σουίφτ, και «Ροβινσόνας Κρούσος» Ντάνιελ Ντιφόου. Ίσως τα διάβαζα ταυτόχρονα, μια συνήθεια την οποία διατηρώ μέχρι και σήμερα δηλαδή αυτήν της παράλληλης ανάγνωσης. Δύο πολύ σπουδαία έργα τα οποία σηματοδότησαν την έναρξη τους είδους το οποίο ονομάζουμε μυθιστόρημα και μάλλον ήμουν τυχερός που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Η.Γ.: Μια πρώτη απόπειρα συγγραφής θυμάμαι ότι σημειώθηκε στα σχολικά χρόνια του δημοτικού. Ήταν μια προσπάθεια και δημιουργία επαφής δια μέσω του γραπτού λόγου και αποδέκτη ένα κορίτσι. Από εκεί και πέρα κάθε φορά που έγραφα ήμουν «κερδισμένος» κι αυτό με οδήγησε να το ακολουθήσω ως δουλειά στον χώρο της δημοσιογραφίας και της διαφήμισης τα πρόσφατα 25 χρόνια.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Οι 12 άθλοι του μπαμπά και άλλες περιπέτειες”;

Η.Γ.: Πείτε το χειροποίητο φανταστικό παραμύθι, φτιαγμένο από μικρούς και μεγάλους για μικρούς και μεγάλους. Ή απλά ονειρολυρικό παραμυθιστόρημα.

Ερώτηση 5η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής του συγκεκριμένου ξεχωριστού και ιδιαίτερου βιβλίου;

Η.Γ.: Ήταν μια μαγική στιγμή. Η αρχή έγινε με κάποιες ζωγραφιές των παιδιών οι οποίες αυθόρμητα γέννησαν ιστορίες. Και οι ιστορίες έφεραν νέες ζωγραφιές. Ήταν σαν να μας ζήτησε το βιβλίο να το δημιουργήσουμε. Το ξεφυλλίσαμε μεμιάς στο μυαλό μας. Όλοι μαζί ανακατέψαμε ιδέες, συναισθήματα, αλήθειες. Και ξεπήδησαν ήρωες, κι άλλες ιστορίες κι άλλες ζωγραφιές. Το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι γονείς και παιδιά ήρθαμε πολύ κοντά. Θα είναι ένα παντοτινό σύμβολο ενότητας. Οι μεγάλοι γίναμε μικροί και οι μικροί μεγάλοι, γιατί όλοι είχαν ισότιμο ρόλο στη δημιουργία. Χωρίς να κρίνει ο ένας τον άλλον, με ελευθερία ιδεών και απόψεων. Γι’ αυτό νομίζω ότι κουβαλάει στις σελίδες του ένα ατόφιο συναίσθημα ερχόμενο κατευθείαν απ΄ τη χώρα της αθωότητας για να μας θυμίζει ότι: «το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου».

Ερώτηση 6η: Τα κείμενα είναι οικογενειακή υπόθεση. Ποιος “έφερε” την ιδέα να κάνετε από κοινού ένα τέτοιο εγχείρημα;

Η.Γ.: «Οι 12 άθλοι του μπαμπά» είναι σίγουρα οικογενειακή υπόθεση ως σύνολο. Νομίζω ότι η ιδέα μας συνάντησε και μας έπεισε όλους μαζί να την «φέρουμε» στη ζωή. Ένα σούρουπο καλοκαιρινό σε μια αμμουδιά και οι ψυχές γαληνεμένες. Ήταν ένα αυθόρμητο brainstorming και η πατρότητα ανήκει σε όλους. Τα παιδιά είχαν υπέροχες τρελές ιδέες τις οποίες ένας μεγάλος μπορεί να μην σκεφτότανε ποτέ ή να μην είχε την τόλμη να τις εφαρμόσει. Γιατί σίγουρα κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πως θα παραμείνει μεγαλώνοντας.

Ερώτηση 7η: Διαβάζοντας το βιβλίο σας τι θα μάθει κάποιος μέσα από τις σελίδες του;

Η.Γ.: Το βιβλίο υμνεί την ισότητα φυλών και φύλων, εγκωμιάζει την διαφορετικότητα, χαμογελάει τρυφερά στην πατρότητα. Αν κάποιος το διαβάσει με την καρδιά του και αφήσει τον εαυτό του ανοιχτό θα συναντηθεί με πολλά μηνύματα και αξίες της ζωής: αυτοσεβασμός, ελευθερία, αισιοδοξία, δικαιοσύνη, τιμιότητα, οικολογία, ανεκτικότητα, αυτοκριτική, πρωτοβουλία, ειρήνη, διάλογος, συνεργασία, συμπόνια, καλοσύνη, ευαισθησία, απλότητα, ευγένεια, γενναιοδωρία, αγάπη, φιλία, χαρά. Κυρίως χαρά γιατί είναι αυτή που κινεί τους δείκτες του μεγάλου ρολογιού του κόσμου.

Ερώτηση 8η: Την Κυριακή είναι η γιορτή του πατέρα. Θέλετε να μας πείτε τι σημαίνει για εσάς αυτή η μέρα και πώς συνήθως την περνάτε; Επίσης, είναι σημαντικές αυτές οι παγκόσμιες ημέρες που γιορτάζουμε ή πρόκειται για μία μόδα άνευ ουσίας και ενδιαφέροντος;

Η.Γ.: Περνάω κάθε μέρα του χρόνου ως ευτυχισμένος μπαμπάς προσπαθώντας να είμαι παρών στη στιγμή. Ακόμη κι όταν είμαι απών. Μακάρι σε αντίσταση της καθημερινότητας να μπορούν όλοι οι γονείς να ζουν κοντά και ποιοτικά με τα παιδιά τους. Γιατί είναι βέβαιο ότι τα παιδιά είναι μια φορά παιδιά κι έρχεται γρήγορα η στιγμή που δεν θα θέλουν να τα κρατάτε από το χέρι.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Η.Γ.: Θα δανειστώ κάτι από την εισαγωγή του βιβλίου: Το μεγάλωμα των παιδιών είναι ένα διαρκές παιχνίδι με όλα τα συναισθήματα. Με ένα παιδί είσαι γονιός, με 2 είσαι και διαιτητής, με 3 κάνεις τρίαθλο και πάει λέγοντας. Ένα παιχνίδι το οποίο είναι ευτυχία να καταλαβαίνουμε πώς παίζεται, στην ώρα του. Γιατί είναι αλήθεια ότι ένα παιδί μπαίνει στο σπίτι σου και κάνει τόσο θόρυβο για 20 χρόνια, ώστε δύσκολα το αντέχεις. Όμως, μετά φεύγει για 20 χρόνια και αφήνει το σπίτι τόσο σιωπηλό, που νομίζεις πως θα τρελαθείς. Γίνε τώρα μικρός, τόσος δα συμπαίκτης πριν αρχίσεις να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν τόσο γρήγορα το παιδί που φοβόταν το σκοτάδι να είναι πια ένας έφηβος που θέλει να μένει έξω όλη νύχτα. Και κάτι πιο «μπαμπαδίστικο»: Πλούσιος είναι ο μπαμπάς τα παιδιά του οποίου τρέχουν στην αγκαλιά του ακόμη κι όταν μπαίνει στο σπίτι με άδεια χέρια.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Η.Γ.: Νομίζω ότι μπορείτε να μαντέψετε τον τίτλο. Θα είναι «Οι 12 άθλοι της μαμάς». Το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά μετά από αυτή την πολύ ζεστή αποδοχή και ίσως το οφείλουμε ώστε ο μπαμπάς να συναντήσει το ταίρι του και λογοτεχνικά. Προσωπικά, αν θέλετε, έχω ήδη έτοιμο το σίκουελ του πρώτου βιβλίου μου το οποίο τιτλοφορείται: «Που είναι το σύνθημα, οέο;» και θα βγει την κατάλληλη στιγμή. Ας μην ανοίξω τώρα το συρτάρι με τις ιδέες που περιμένουν…

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

"Ο μπαμπάς αφηγείται παραμύθια"

Ο Ηλίας Γκάρλας γεννήθηκε άνοιξη στην Αθήνα πολλά χρόνια μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας. Το 1ο βιβλίο του κυκλοφόρησε το 2006 με τίτλο: «Πού είναι το σύνθημα, οέο;» σκαρφαλώνοντας στη λίστα με τα ευπώλητα. Θήτευσε στη σχολή Μηχανολόγων-Μηχανικών για να κατανοήσει τη λειτουργία των ανεμόμυλων του Δον Κιχώτη, αλλά εν τέλει έγινε δημοσιογράφος ψάχνοντας την αλήθεια της ιστορίας. Δημοσίευσε εκατοντάδες άρθρα και ρεπορτάζ σε εφημερίδες, ώσπου ένα καλοκαίρι, στον δρόμο για Κυκλάδες, άφησε τα Μέσα κι έπιασε την τέχνη της διαφήμισης, μόλις είδε έναν γλάρο να πετά όπως ο Ιωνάθαν. Από τότε η επαγγελματική του κάρτα γράφει creative director. Βραβεύεται ανελλιπώς τα τελευταία 15 χρόνια στα φεστιβάλ δημιουργικότητας διαφήμισης. Το φανταστικό παραμύθι «Οι 12 άθλοι του μπαμπά και άλλες περιπέτειες» το έφτιαξε μαζί με τα παιδιά του.

(2006) Πού είναι το σύνθημα, οέο;, www.synthima.gr

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2020) Οι 12 άθλοι του μπαμπά και άλλες περιπέτειες, Κάκτος [κείμενα, εικονογράφηση]

Οι 12 άθλοι του μπαμπά και άλλες περιπέτειες

Φανταστικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους

Φτιαγμένο από μικρούς και μεγάλους

«Ένοχος», απεκρίθη το Ηλιοδικείο και αποφάσισε την ποινή του μπαμπά: «Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Θέλει 12 άθλους μεταμέλειας να κάνει ο μπαμπάς, για να βγει ο ήλιος απ’ την προσωπική του φυλακή». Και ο μπαμπάς σκορπίστηκε στα ύστερα του κόσμου για να φέρει σε πέρας την αποστολή, για να φέρει πίσω τον ήλιο, για να φέρει πίσω τα χαμόγελα, για να φέρει το φέρι που θα τους πέρναγε απέναντι, ώστε να γυρίσουν οικογενειακώς σπίτι τους και να μπορέσουν να πάνε τα παιδιά σχολείο να φέρουνε καλούς βαθμούς.

Μια νύχτα που δεν έλειπε κανένας απ’ το σπίτι μια σκέψη τρύπωσε. Και έκανε γονείς και παιδιά να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συν-δημιουργήσουν... οικογενειακά. Έμπνευση, συνεργασία, συγγραφή γονιών και παιδιών από κοινού –για πρώτη φορά στο βόρειο ημισφαίριο της γης– με αποτέλεσμα κάτι φανταστικό, με παιδικές ζωγραφιές, αφτιασίδωτες ιδέες, αφιλτράριστη ροή ανάμεσα στις όχθες του ποταμού, ο οποίος ποτίζει την εύφορη γη της εκπαίδευσης και φέρνει πάντα πλούτο. Διδάγματα, παραδείγματα, αξίες με το πενάκι των μικρών κι ένα χεράκι των μεγάλων.

Συζητώντας με τον Νίκο Φαρούπο για το βιβλίο του "Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων"

Ερώτηση 1η: Τι σημαίνει λογοτεχνία για εσάς;

Ν.Φ.: Η ελκυστική κατασκευή μικρών ατελών κόσμων, περιορισμένων στο μικρό σύμπαν μερικών ηρώων. Η δυνατότητα –είτε γράφεις είτε διαβάζεις- να ζεις πολλές ζωές, να ταυτίζεσαι και να στοχάζεσαι πάνω σ’ αυτές και στους χαρακτήρες που τις βιώνουν, κάτι που σπανίως κάνεις με τη δική σου ζωή, καθώς είναι βουτηγμένη στην τύρβη της καθημερινότητας. Η λογοτεχνία είναι απόλαυση, διασκέδαση, προβληματισμοί, επικοινωνία, σοφία και γνώση, ζεν και έρωτας και τόσα πολλά ακόμα.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, κατά τη γνώμη σας, που κάνει κάποιον δημιουργό ξεχωριστό και αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό;

Ν.Φ.: Η ικανότητα να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής τους, η δυνατότητα να συγκινεί και να επιδρά στο συναισθηματικό τους κόσμο, το ταλέντο να ερεθίζει δημιουργικά το πνεύμα τους. Όλα αυτά μαζί.

Ερώτηση 3η: Τι συναισθήματα νιώθετε κατά τη διάρκεια της συγγραφής κάθε σας έργου;

Ν.Φ.: Πολλές μικρές αγωνίες όταν κατά τη διάρκεια της συγγραφής το έργο μού δημιουργεί προσκόμματα, αλλά χαρά κι ικανοποίηση όταν κυλάει ομαλά κι εμπνευσμένα προσφέροντας αφορμές να αναπτυχθούν ενδιαφέρουσες σκέψεις και χαρακτήρες που αξίζει να ακολουθήσει και να ταυτιστεί μαζί τους ο μελλοντικός αναγνώστης.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων”;

Ν.Φ.: Είναι ένα βιβλίο–κολάζ γυναικείων χαρακτήρων. Αρκετές απ’ αυτές τις έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή της ζωής μας, ενώ για άλλες απλώς έχουμε ακούσει ότι μάλλον, μπορεί ή ίσως και να υπάρχουν. Πίσω από κάθε (μυθ) ιστορία–διήγημα κρύβεται και μία ενδιαφέρουσα γυναικεία προσωπικότητα.

Ερώτηση 5η: Γυναίκες. Αθώες, ερωτικές, διεκδικητικές. Τι σημαίνει για εσάς “γυναίκα”;

Ν.Φ.: Ένα πολύπλοκο και μυστηριώδες πλάσμα, αξιοθαύμαστο ακόμα και στις πλέον απλοϊκές του ‘’εκδοχές’’. ΄Eνα ον πολλαπλών ρόλων, που κυριαρχεί στην ζωή του ανθρώπου, βιολογικά και ψυχοπνευματικά. Βιολογικά, γιατί όχι μόνο επειδή παράγει ζωή, αλλά και την επηρεάζει ακόμα και πριν τη γέννηση, αφού σύμφωνα με έρευνες στοιχεία της υγείας και της προσωπικότητας του παιδιού αναπτύσσονται ήδη από τη πρώτα στάδια της ζωής του, στη μήτρα. Γυναίκα ίσον μάνα, αδελφή, ερωμένη, μούσα. Για τον άντρα η παρουσία και η προσωπικότητα της μητέρας είναι καθοριστική για τη ζωή του και για τη μελλοντική συνύπαρξή του με το γυναικείο φύλο.

Ερώτηση 6η: Πολλές εποχές και περιοχές ξεδιπλώνονται στις ιστορίες σας. Πιστεύετε ότι η εποχή, η περιοχή και η κοινωνία διαμορφώνει τους χαρακτήρες των ανθρώπων όπως συμβαίνει και με τους χαρακτήρες σας;

Ν.Φ.: Ω, μα ναι! Πολύ εύστοχη ερώτηση. Μπορεί οι άνθρωποι να έχουν κοινά χαρακτηριστικά και οι ανάγκες τους να είναι παντού και πάντοτε οι ίδιες, όμως ο τόπος που ζει κανείς, η εποχή και ο κοινωνικός περίγυρος διαμορφώνουν όλες τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα του –και της ζωής του γενικώς.

Ερώτηση 7η: Η συλλογή σας αποτελείται από 14 διηγήματα. Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα ως αγαπημένο, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ν.Φ.: Θα επέλεγα το τελευταίο ‘’η προιξ της Ξανθής’’ γιατί εμπεριέχει πολλές μνήμες από το Περιστέρι, όπου γεννήθηκα κι έζησα μέχρι τα 14 μου χρόνια.

Ερώτηση 8η: Διηγήματα, μελέτες, μυθιστορήματα. Ποιο από αυτά θεωρείτε ότι ταιριάζει περισσότερο στο ύφος σας και στο στυλ σας και γιατί;

Ν.Φ.: Οι μελέτες είναι ένα ‘’κουσούρι’’ που μου έχει μείνει από τα χρόνια των σπουδών. Νομίζω ότι προτιμώ το μυθιστόρημα, ακόμα και τα διηγήματά μου, όπως ακούω συχνά, είναι ‘’μικρά μυθιστορήματα’’. Φροντίζω πάντως κάθε φορά το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι να είναι -όσο το δυνατόν- πρωτότυπο ώστε να καλύπτω ένα (ανα)γνωστικό κενό.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ν.Φ.: Ελπίζω να μην τους ενοχλεί η συχνή αλλαγή της θεματολογίας μου, αλλά δεν μπορώ να γράφω διαρκώς το ίδιο βιβλίο –έστω με παραλλαγές.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Ν.Φ.: Πλησιάζω στο τέλος ενός αστυνομικού μυθιστορήματος με ήρωα έναν -έξω από τα τετριμμένα- επιθεωρητή. Περισσότερα δε λέω, πρόκειται πάντως για ένα ασυνήθιστο θέμα, με έναν ασυνήθιστο ήρωα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ν.Φ.: Σας ευχαριστώ πολύ.

Ο Νίκος Φαρούπος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κοινωνική ψυχολογία και σκηνοθεσία κινηματογράφου. Αρχικά εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στη διαφήμιση και σε ταινίες μεγάλου μήκους. Από το 1989 ασχολείται επαγγελματικά με το σενάριο και έχει συνεργαστεί σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές. Παράλληλα έχει γράψει και έχει σκηνοθετήσει δύο μικρού μήκους ταινίες, ενώ από το 1992 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και μελέτες.

Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν τα βιβλία του Ο δήμιος (1998), Λεξικό των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων (2004), Η ωραία Ελένη (2004), Η ζώνη της Αφροδίτης (2004), Ο κόσμος των φανταστικών όντων των αρχαίων Ελλήνων (2005), Οι αυριανοί έρωτες θα είναι οι καλύτεροι (2006), Μικρά πάθη (2008), Οι ιχνηλάτες του σκότους (2010), Έγκλημα στην Αντίπαρο (2015), Ο αρχιβιβλιοθηκάριος και άλλες ιστορίες (2016), το ιστορικό μυθιστόρημα Εφιάλτης - η απολογία (2017) και το Μάρτιο του 2020 το Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων.

(2020) Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων, Κέδρος

(2018) Εφιάλτης, Κέδρος

(2016) Ο αρχιβιβλιοθηκάριος, Κέδρος

(2015) Έγκλημα στην Αντίπαρο, Κέδρος

(2010) Οι ιχνηλάτες του σκότους, Κέδρος

(2008) Μικρά πάθη, Κέδρος

(2006) Οι αυριανοί έρωτες θα είναι οι καλύτεροι, Κέδρος

(2005) Ο κόσμος των φανταστικών όντων των αρχαίων Ελλήνων, Κέδρος

(2004) Η ζώνη της Αφροδίτης, Κέδρος

(2004) Η ωραία Ελένη, Κέδρος

(2004) Λεξικό των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώγων, Κέδρος

(2000) Andros, Axon Εκδοτική

(2000) Cefalonia, Axon Εκδοτική

(2000) Άνδρος, Axon Εκδοτική

(2000) Κεφαλλονιά, Axon Εκδοτική

(1998) Ο δήμιος, Κέδρος

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2017) Ανθολογία μικρού διηγήματος για τη νύχτα, Κύμα

(2017) Ιστορίες πάθους και μαγειρικής, Κύμα

(2017) Στον ίσκιο του βασιλιά, Κλειδάριθμος

(2000) Greece, Axon Εκδοτική

(2000) Ελλάδα, Axon Εκδοτική

(1999) Ο φύλακας των ψυχών, Κέδρος

Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων

Ιστορίες εποχής και ιστορίες σύγχρονες. Από το Περιστέρι του ’70, την Κυψέλη και τη Φωκίωνος Νέγρη του ’80, την παλιά και τη νέα Αθήνα, την Κρήτη, έως και την Αυστρία. Ιστορίες εγκληματικών ερώτων. Ιστορίες που έζησα, που άκουσα, που φαντάστηκα, που έκλεψα. Ιστορίες με γυναίκες υπέροχες, γυναίκες αράχνες, γυναίκες ερωμένες, γυναίκες μητέρες, γυναίκες αγέρωχες, γυναίκες επιπόλαιες, γυναίκες μεγαλοπρεπείς, γυναίκες άντρες, γυναίκες θύματα, γυναίκες θεές.