Μαίρη Κωνσταντούρου

Γεννήθηκε στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθει νησιώτισσα και διατυμπανίζει πως είναι από τη Χίο, το νησί της μητέρας της. Οι γονείς της ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσε να έχει. Τα παιδικά της χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, την εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής της. Η περίοδος της εφηβείας της, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, την πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια της παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή της υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ' αφτιά της, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια της αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση της έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως οφείλει να ομολογήσει ότι πλήρωσε ακριβά τα μαθήματα που την βοήθησαν να περάσει στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που την πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθεί στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο της μάθημα κι η ίδια η αγαπημένη των φιλολόγων της. Έκανε όνειρα για τον εαυτό της κι οι καθηγητές της στοιχημάτιζαν πάνω της. Τους έβγαλε ασπροπρόσωπους όταν πέρασε στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά όταν παράτησε τις σπουδές της για να παντρευτεί. Ωστόσο, κράτησε πάντα σαν εραστή της τη λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει και εργάστηκε ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος της τελείωσε, έκανε την κίνηση να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκε το δρόμο που πάντα γύρευε. Μέχρι τότε, δεν πίστευε ότι θα διεκδικούσε ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη της για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή την παροτρύνουν να μπερδεύεται κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά και αέναα την ενηλικίωσή μας. Όλα της τα βιβλία, 8 στο σύνολο, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Πριν από λίγες μέρες, τον Ιούνιο του 2015, κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίοΓεννήθηκε στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθει νησιώτισσα και διατυμπανίζει πως είναι από τη Χίο, το νησί της μητέρας της. Οι γονείς της ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσε να έχει. Τα παιδικά της χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, την εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής της. Η περίοδος της εφηβείας της, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, την πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια της παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή της υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ' αφτιά της, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια της αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση της έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως οφείλει να ομολογήσει ότι πλήρωσε ακριβά τα μαθήματα που την βοήθησαν να περάσει στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που την πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθεί στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισε να γράφει. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο της μάθημα κι η ίδια η αγαπημένη των φιλολόγων της. Έκανε όνειρα για τον εαυτό της κι οι καθηγητές της στοιχημάτιζαν πάνω της. Τους έβγαλε ασπροπρόσωπους όταν πέρασε στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά όταν παράτησε τις σπουδές της για να παντρευτεί. Ωστόσο, κράτησε πάντα σαν εραστή της τη λογοτεχνία. Συνέχισε να γράφει και εργάστηκε ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος της τελείωσε, έκανε την κίνηση να αποτυπώσει τις εμπειρίες της στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκε το δρόμο που πάντα γύρευε. Μέχρι τότε, δεν πίστευε ότι θα διεκδικούσε ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη της για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή την παροτρύνουν να μπερδεύεται κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά και αέναα την ενηλικίωσή μας. Όλα της τα βιβλία, 8 στο σύνολο, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
"Η άγνωστη δίπλα μου" κυκλοφόρησε το 2016, "Μια ανάσα μακριά" το 2015 από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το βιβλίο της "Σε βλέπω παντού" κυκλοφόρησε το 2008, "Όταν οι γυναίκες τολμούν" το 2009, "Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό" το 2010, "Σκιές στο χρόνο" το 2010, "Ζωή μου, εσύ..." το 2011, "Αγεφύρωτες σιωπές" το 2013, και το βιβλίο "Χωρίς εσένα" το 2014, παράλληλη λογοτεχνία με το βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη "Δεν υπήρξα ποτέ".  από τις εκδόσεις Λιβάνη.

"Η άγνωστη δίπλα μου"

"Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο μικραίνουν τα όνειρα. Το σεντούκι του χρόνου στενεύει και δεν τα χωράει όλα μέσα".
Σοφά λόγια. Αληθινά. Όμως η Μελίνα ήταν νέα ακόμα και το δικό της το σεντούκι ξεχείλιζε από όνειρα.
Για να τα πραγματοποιήσει, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και όσα την πονούσαν εκεί και να κάνει μια καινούρια αρχή μακριά, σε ένα πανέμορφο ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ελλάδας. Αλλά, όπως κάθε τόπος, έτσι και το Αιθερικό είχε τα δικά του μυστικά, τις δικές του πληγές, τα δικά του φαντάσματα...
Μια παράξενη παρουσία που ο καθένας προσπαθούσε να εξηγήσει σύμφωνα με τους προσωπικούς του ορίζοντες και τις ψυχικές αντοχές του...
Μια δυνατή φιλία που λύγισε κάτω από το βάρος μιας αναπόδεικτης προδοσίας...
Ένα βαρύ μυστικό που καταδικάστηκε σε απροσπέλαστα σκοτάδια...
Ένας ξαφνικός θάνατος που ποτέ δε βρήκε τη δικαίωση που του άξιζε...
Και έρωτες... Έρωτες δυνατοί, τρυφεροί, απελπισμένοι, εμμονικοί... Έρωτες που ο καθένας τους ζητούσε τη δική του αχτίδα ήλιου για να ανθίσει στο φως της ζωής...

"Μια ανάσα μακριά" 

Η εντεκάχρονη Πιερίνα μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά της Κέρκυρας. Εγκαταλειμμένη και μόνη. Κανείς δεν της έδειξε πώς να ξεγελάει τη μοίρα της, κανείς δεν της έμαθε πώς να μετράει την απουσία όσων αγαπούσε. Έκλεινε τα μάτια, έπαιρνε βαθιά ανάσα και άφηνε το όνειρο να μικραίνει τις αποστάσεις. Ώσπου μια μέρα τα βήματά της τη φέρνουν μέχρι το Κανόνι, έξω από μια επιβλητική έπαυλη. Ο γιος των ιδιοκτητών, ένα νεαρό και όμορφο αγόρι, την παίρνει υπό την προστασία του και τότε η Πιερίνα καταλαβαίνει ότι το πεπρωμένο τής ορίζει να ζήσει εκεί, μαζί του... Για πάντα...
Αρκετά χρόνια αργότερα, σε ένα όμορφο θέρετρο της Σύρου, η Μαρία, χήρα και άκληρη, διευθύνει με αγάπη και μεράκι τον ξενώνα της. Η ζωή της κυλάει ήρεμα, χωρίς εκπλήξεις, με μοναδική συντροφιά τις αναμνήσεις και τη μοναξιά. Μέχρι που... εκείνο το καλοκαίρι, ανάμεσα στους πελάτες της εμφανίζονται πρόσωπα καινούρια από διαφορετικά σημεία της γης. Όλοι ξένοι μεταξύ τους, άγνωστοι, όμως όλοι άρρηκτα συνδεδεμένοι με ένα κοινό μυστικό...
Κέρκυρα και Σύρος.
Δυο πανέμορφα ελληνικά νησιά, τόσο μακριά το ένα από το άλλο, όπου διαδραματίζεται μια συγκλονιστική όσο και αινιγματική ιστορία αγάπης.
Δυο νησιά, μια ανάσα μακριά, που τα ενώνουν η λύτρωση και η συγγνώμη...

 "Χωρίς εσένα"

 Όλα ξεκινούν σε μία έπαυλη με ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Εκείνη δεν περίμενε ποτέ πως ένας άγνωστος θα στοίχειωνε από εδώ και πέρα τη ζωή της. Ο στόχος του αντιμέτωπος με την απόγνωσή της. Οι ζωές τους προχωρούν παράλληλα κι εκείνη κάνει τα πάντα για να τις ενώσει, θα το καταφέρει;
Γιατί όλοι ξέρουμε πως τα παράλληλα δε συναντιούνται ποτέ παρά μόνο όταν τα βλέπεις από μακριά, από μια άλλη οπτική γωνία. Είναι τα φτερά της φαντασίας που το κάνουν αυτό; Είναι ο πόθος για τη συνάντηση;
Κανείς δεν ξέρει. Ίσως πάλι αυτό να μπορεί να το απαντήσει μία γυναίκα που αποφασίζει να χαρίσει λίγο από το άρωμα γαρδένιας που φοράει σε ένα γυμνό και ξεραμένο ευκάλυπτο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΕΜΑΘΕΣ. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙΣ;
Ένα άλλο βιβλίο σε περιμένει...
Για πρώτη φορά δύο συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους δημιουργώντας Παράλληλη Λογοτεχνία και έρχονται για να προσφέρουν στον αναγνώστη το απόλυτο μυστήριο κεντημένο με πάθος και έρωτα.

  "Αγεφύρωτες σιωπές"

Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο παύει να είναι μυστικό...
Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό; Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία; Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου; Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μιας γέφυρας;
Μια τραγική ιστορία του 17ου αιώνα ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωές της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας. Παράλληλα, μια ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά... Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές
που πληγώθηκαν και δε μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που -τι ειρωνεία!- δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν...

 "Ζωή μου, εσύ..."

Ο χρόνος κυλά, τα δευτερόλεπτα τρέχουν και η ζωή... συνεχίζεται. Πάντα! Με ήλιο ή με βροχή, με γέλιο ή με δάκρυ, με κάποιους να φεύγουν και με άλλους να έρχονται, η ζωή παίρνει τις μοίρες αγκαλιά και συνεχίζει το ταξίδι... Εγώ είμαι η Αννέζα και στη ζωή μου δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος. Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου ρούφηξαν όλη μου την ενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής μου. Όμως, παρά τα τόσα χρόνια που είμαι σ' αυτή τη γη, δε δέχομαι να καθορίσει κανείς και τίποτα τη ζωή μου. Υπήρξαν φορές που έχασα τον έλεγχο του τιμονιού. Υπήρξαν φορές που το πηδάλιο της ζωής μου το πήραν στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο η καπετάνισσα είμαι πάντα εγώ και εγώ είμαι εκείνη που θα χαράζει πάντα την πορεία... Αυτή που εγώ ήθελα πάντα να ακολουθήσω. Η δική μου η ζωή είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου... Οι πέντε μέρες του έρωτά μου... Η καλοσύνη της Ρηνιώς και η αγάπη της Ειρήνης... Το λουλούδι που άνθισε έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι... Το βλέμμα που κρύβει μια παλιά φωτογραφία... Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, νιώθω πως υπάρχει ακόμη μέσα μου λίγη ψυχή. Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, τη χαϊδεύω και ψιθυρίζω: "Ζωή μου, εσύ..."

 "Σκιές στο χρόνο"

 Έρωτας, γάμος, η γοητεία του απαγορευμένου, παιδιά, καριέρα, η αγκαλιά εκείνου που ελευθερώνει την καρδιά τους. Κι ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις που γονατίζουν: χωρισμοί, ορφάνια, ταπείνωση, βάναυση κακοποίηση. Γυναίκες που αναζητούν τον εαυτό τους, την αποδοχή, τη δικαίωση, την ολοκλήρωση του "είναι" τους. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή γεμάτη πάλη για ψήγματα ευτυχίας. Κι οι άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή τους, οι άνθρωποι που μάτωσαν την ψυχή τους, σύζυγοι κι εραστές, "Σκιές στο χρόνο", που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά τους, αλλά όμως τις έμαθαν να κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο και να κάνουν "όνειρα" για το αύριο. Ένα αύριο όπως οι ίδιες το επέλεξαν - δίχως ανώφελο πόνο και βαριές σκιές.

"Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό"

"Η νεανική ομορφιά του Άκη είχε νικήσει την ψυχική γοητεία του Ανέστη και η εκθαμβωτική Νεφέλη είχε υποσκελίσει τη χαρισματική αδερφή της. Για χρόνια ατελείωτα θαύμαζε την αστραφτερή επιφάνεια και δεν έκανε τον κόπο ν' αναζητήσει αυτό που κρυβόταν στο βάθος, χάνοντας έτσι την πραγματική αξία των ανθρώπων, αλλά και της ίδιας της ζωής. Γιατί; Ίσως επειδή, όπως είχε διαβάσει κάποτε σ' ένα από τα βιβλία του άντρα της, το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι".

 "Όταν οι γυναίκες τολμούν"

Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου: ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου. . . Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου; Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς.

 

 "Σε βλέπω παντού"

Πρόσωπα γυναικεία, σύγχρονα, που ζουν δίπλα μας. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά με τα συναισθήματα, τα βιώματα και τη μοναξιά τους. Γυναίκες που φοβούνται να αφεθούν, να ονειρευτούν, να ζήσουν. . . (. . .) Πρόσωπα που ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια με έναν κοινό προορισμό: την αγάπη, την αποδοχή, την ίδια τη ζωή. . .