Ο Παντελής Κυραμαργιός γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1983 στην Αθήνα.
Σπούδασε οδοντιατρική στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών και τα
τελευταία έξι χρόνια εργάζεται στο δικό του οδοντιατρείο στον Πειραιά.
Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική και από το 2009 είναι μέλος του
συγκροτήματος «Μέλισσες» ως μουσικός, συνθέτης και στιχουργός.
Παράλληλα γράφει τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες. Το 2002
διακρίθηκε σε διαγωνισμό ποίησης και ένα ποίημα του εκδόθηκε σε μία
συλλογή με νεαρούς ποιητές απο τις εκδόσεις ροές.
(2016) Ως την άκρη της κλωστής, Έναστρον [κείμενα, μουσική σύνθεση, στίχοι]
(2014) Το παραμύθι της λήθης, Έναστρον
Εντός των εξωφύλλων θα βρείτε τις υποθέσεις των βιβλίων του συγγραφέα.
(2016) Ως την άκρη της κλωστής, Έναστρον [κείμενα, μουσική σύνθεση, στίχοι]
(2014) Το παραμύθι της λήθης, Έναστρον
Εντός των εξωφύλλων θα βρείτε τις υποθέσεις των βιβλίων του συγγραφέα.
Ως την άκρη της κλωστής
Ο
Παύλος είναι ζωγράφος. Ζει με την φαντασία του σε ένα σουρεαλιστικό
σύμπαν, στο σύμπαν των ίδιων των δημιουργημάτων του, και μοιάζει να
ισορροπεί ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, την πραγματικότητα των ονείρων
του και αυτή που του επιβάλλει η ίδια η ζωή. Προσπαθεί σχεδόν εμμονικά
να ακολουθήσει το νήμα της κλωστής που θα τον κρατήσει ζωντανό και που η
άλλη άκρη του καταλήγει στον έρωτα.
Επτά καλλιτέχνες, με ξεχωριστές διαδρομές και διαφορετικά πεδία δράσης, συναντήθηκαν και σχημάτισαν ένα Πλέγμα δημιουργίας. Ο Παντελής Κυραμαργιός γράφει μια ιστορία σε μορφή διηγήματος. Ύστερα, μέσα από την ιστορία, γεννιούνται δέκα τραγούδια που ερμηνεύει η Εύα Λαύκα. Τα τραγούδια γίνονται εικαστικά έργα τέχνης από την Αμαλία Θεοδωροπούλου και τον Θανάση Φωτεινιά. Η θεατρική ομάδα Ιδέα των Κώστα Γάκη, Αθηνάς Μουστάκα και Κωνσταντίνου Μπιμπή, σκηνοθετεί ένα βίντεο για κάθε τραγούδι και διασκευάζει το διήγημα δημιουργώντας μια αντίστοιχη μουσικοθεατρική παράσταση. Οι καλλιτέχνες της κολεκτίβας χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουν, αλληλεπιδρούν, αλληλοσυμπληρώνονται και φτάνουν μαζί «ως την άκρη της κλωστής».
Αυτό το άλμπουμ περιέχει τα λόγια, τα τραγούδια και τα σχέδια. Σε πολυχώρους τέχνης αλλά και στο διαδίκτυο θα συναντάμε συχνά και τη θεατρική διάσταση του Πλέγματος.
Πλέγμα:
Κώστας Γάκης, Αμαλία Θεοδωροπούλου, Παντελής Κυραμαργιός, Εύα Λαύκα, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Θανάσης Φωτεινιάς.
Το μουσικό τμήμα της κολεκτίβας συμπληρώνουν οι: Αλέξανδρος Κούρος, Ιούλιος Κουτσογεωργίου, Νικόλας Μαύρος, Νίκος Σταδιάτης και Γιάννης Ταυλάς.
Επτά καλλιτέχνες, με ξεχωριστές διαδρομές και διαφορετικά πεδία δράσης, συναντήθηκαν και σχημάτισαν ένα Πλέγμα δημιουργίας. Ο Παντελής Κυραμαργιός γράφει μια ιστορία σε μορφή διηγήματος. Ύστερα, μέσα από την ιστορία, γεννιούνται δέκα τραγούδια που ερμηνεύει η Εύα Λαύκα. Τα τραγούδια γίνονται εικαστικά έργα τέχνης από την Αμαλία Θεοδωροπούλου και τον Θανάση Φωτεινιά. Η θεατρική ομάδα Ιδέα των Κώστα Γάκη, Αθηνάς Μουστάκα και Κωνσταντίνου Μπιμπή, σκηνοθετεί ένα βίντεο για κάθε τραγούδι και διασκευάζει το διήγημα δημιουργώντας μια αντίστοιχη μουσικοθεατρική παράσταση. Οι καλλιτέχνες της κολεκτίβας χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουν, αλληλεπιδρούν, αλληλοσυμπληρώνονται και φτάνουν μαζί «ως την άκρη της κλωστής».
Αυτό το άλμπουμ περιέχει τα λόγια, τα τραγούδια και τα σχέδια. Σε πολυχώρους τέχνης αλλά και στο διαδίκτυο θα συναντάμε συχνά και τη θεατρική διάσταση του Πλέγματος.
Πλέγμα:
Κώστας Γάκης, Αμαλία Θεοδωροπούλου, Παντελής Κυραμαργιός, Εύα Λαύκα, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Θανάσης Φωτεινιάς.
Το μουσικό τμήμα της κολεκτίβας συμπληρώνουν οι: Αλέξανδρος Κούρος, Ιούλιος Κουτσογεωργίου, Νικόλας Μαύρος, Νίκος Σταδιάτης και Γιάννης Ταυλάς.
Το παραμύθι της λήθης
Τις
νύχτες όμως κάτι παράξενο συνέβαινε… Μόλις οι γιαγιάδες τελείωναν τα
παραμύθια της καληνύχτας, όταν τα φώτα έσβηναν πίσω από τα σφραγισμένα
παραθυρόφυλλα, μια ασυνήθιστη μυστηριώδης φιγούρα εμφανιζόταν και
περιπλανιόταν στα σοκάκια και στα χαλατά. Κανένας ποτέ δε μιλούσε γι’
αυτόν κι όμως όλοι κάποτε τον είχαν δει να τριγυρίζει σαν χαμένος, να
μιλάει με τις κουκουβάγιες, να μετράει τ’ αστέρια, να κρύβεται, να
γελάει ή να κλαίει. Κανένας ποτέ δε μιλούσε γι’ αυτόν κι όμως όλοι
κάποτε είχαν διακρίνει στο σκοτάδι το μυτερό αλλόκοτο καπέλο του. Τόσο
μυτερό που έμοιαζε να τρυπάει το φως του φεγγαριού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου