Κριτική Βιβλίου “Νεκρή γραμμή” του Κωνσταντίνου Κέλλη

Το εξώφυλλο σε προϊδεάζει περι τίνος θα επακολουθήσει διαβάζοντας το βιβλίο. Το τηλέφωνο γίνεται ο κρίκος που συνδέει τον κόσμο στον οποίο ζούμε με τον άϋλο, αυτόν των πνευμάτων. Ο Σταμάτης Κόκκινος εξαιρετικός αστυνομικός, παραιτείται από το αστυνομικό σώμα μετά από το θάνατο της συνεργάτιδάς του και της αγαπημένης του. Οι τύψεις που τον περικυκλώνουν πολλές και μοιάζουν με τις γλώσσες της φωτιάς που “κατασπάραξαν” την Ιωάννα. Θεωρεί τον εαυτό του υπαίτιο αυτού του θανάτου και καταλήγει στην αυτοτιμωρία. Μία από τις συνηθισμένες ημέρες ή καλύτερα να πω νύχτες γνωρίζει τον Ιεροκλή, έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος θα του ζητήσει να γίνει συνεργάτης του.
Άραγε τι ψάχνει και τι έρευνες πραγματοποιεί; Πως γνωρίζει τόσα πολλά για τον ίδιο; Γιατί δεν του λέει ευθέως με τι υποθέσεις ασχολείται; Ποια είναι Ράνια και γιατί δεν πρέπει με τίποτα ο Σταμάτης να συσχετιστεί μαζί της; Τι σκοτεινό κρύβεται πίσω απο τον Ιεροκλή και την κόρη του Ράνια; Γιατί του έχει θέση αυτόν τον όρο;
Τι θα ακούσει ο Σταμάτης σηκώνοντας το ακουστικό του τηλεφώνου; Τι είναι όλες αυτές οι φωνές; Γιατί μπερδεύονται οι γραμμές; Τι ζητάνε; Και το πιο περίεργο πως τις ακούει απο ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο; Η περιέργεια είναι δυνατή να τον προκαλέσει και θελήσει να συνεργαστεί μαζί του. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να ξεκολλήσει λίγο το μυαλό του από το θάνατο της Ιωάννας.
Ο Ιεροκλής θα του λύσει όλες τις απορίες σιγά σιγά. Για αρχή φτάνει πως τα πνεύματα ζητούν ειρήνη, εξιλέωση, εκδίκηση... Γιατί και οι τρεις λέξεις ξεκινούν από έψιλον;
Η ιστορία κυλάει γρήγορα, με σασπενς, αγωνία, τρόμο. Ένα μεταφυσικό θρίλερ που τα έχει όλα και τα συνδυάζει με αριστουργηματικό τρόπο. Στο πρώτο μισό του βιβλίου βλέπουμε να κινείται σε διαφορετικά μονοπάτια και να σου προκαλεί το ενδιαφέρον να το ρουφήξεις και γίνεις μέρος της ιστορίας. Πόσο τρόμο μπορεί να σου δημιουργήσει; Τους νέους του είδους μπορεί να τους τρομάξει και να τους παγώσει το αίμα. Τους πιο παλιούς θα τους μαγέψει και θα τους κάνει οπαδούς του συγγραφέα.
Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πολλούς ξένους συγγραφείς αυτού του είδους. Για πρώτο μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό, ευκολοδιάβαστο, καλοδουλεμένο και καθηλωτικό. Αλλά και η γραφή του σε μαγνητίζει και σε κερδίζει με τις πρώτες σελίδες που διαβάζεις.





Βασιλική Διαμάντη