Κριτική Βιβλίου “Η εξομολόγηση” του Σπύρου Πετρουλάκη

Ο συγγραφέας σε κερδίζει με τη γραφή, η οποια ρέει αβίαστα και χωρίς να κάνει κοιλιά. Είναι σπάνιο φαινόμενο στη λογοτεχνία να συναντήσει κανείς τέτοια βιβλία.
Αν και μπερδεύτηκα με τις πολλές ημερομηνίες και τα συνεχή πισωγυρίσματα, τα τοπία και η υπόθεση ήταν τόσο πανέμορφα που με έκαναν να ξεχάσω οτιδήποτε με προβλημάτιζε. Αν εξαιρέσω τις σκηνές των βιασμών και του εσκεμμένου καψίματος, οι οποίες με σόκαραν, θα το συγκαταλέξω στα καλύτερα βιβλία της περσινής χρονιάς.
Το μοναστήρι και η ζωή των μοναχών ήταν τόσο όμορφα γραμμένες που σε κάνανε να ταξιδεύεις και εσύ στα άγονα εδάφη εκείνης της εποχής στο όρος Σμόλικα και στη μονή της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Η σκηνή με τις λεμονιές που χτίζονταν κάθε φθινόπωρο για να προστατευθούν από τις παγωνιές και το χιόνι πέρασαν απο τα μάτια μου σαν ταινία. Ακόμα και η κρητική διάλεκτος έδωσε στο βιβλίο έναν τόνο ξεχωριστό.
Τα συναισθήματα που σου γεννιούνται διαβάζοντας το βιβλίο είναι ποικίλα. Αγάπη, στοργή, τρυφερότητα, μίσος, οργή, απογοήτευση, ντροπή, συμπόνοια και λυρισμός. Οι μαντινάδες έδωσαν ένα ωραίο τόνο στην ιστορία και ο Μανούσος ήταν ίσως από τους λίγους ήρωες που θα ήθελες να είχες φίλο, σύζυγο, αδερφό, πατέρα και γιο.




Βασιλική Διαμάντη