Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;
Σ.Π.: Δεν είναι ένας! Από τους σύγχρονους είναι αρκετοί. Θα σου πω όμως τον Μενέλαο Λουντέμη γιατί ήταν από τους πρώτους συγγραφείς που διάβασα βιβλία του και με έκανε να λατρέψω το διάβασμα. Η μαμά μου ζήτησε ένα βιβλίο στο βιβλιοπωλείο για παιδιά και της έδωσαν Λουντέμη!
Ερώτηση 2η: Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Σ.Π.: Το Ασχημόπαπο νομίζω! Μόλις είχα αρχίσει να διαβάζω. Τυχαίο; Όμως αυτό που με έκανε να θέλω να συνεχίσω το διάβασμα ήταν το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα"! (Τότε μου φάνηκε πολύ μεγάλο! Ήμουν μόλις 10 χρονών.)
Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;
Σ.Π.: Κάθε φορά που γράφω ταξιδεύω! Βρίσκομαι στην εποχή των ηρώων μου. Περπατάω στα μέρη που περπάτησαν, μιλάω, σκέφτομαι και συμπεριφέρομαι όπως εκείνοι. Ζω τις ζωές τους. υποφέρω, κλαίω, αγαπάω, χαίρομαι! Αυτό είναι μαγεία! Να μπορείς να πλάθεις ιστορίες, που πρώτα τις ζεις εσύ γράφοντάς τες και μετά οι αναγνώστες διαβάζοντάς τες!
Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πήγη έμπνευσής σας;
Σ.Π.: Εικόνες και λέξεις. Μπορεί να δω κάτι, να ακούσω κάτι και να εντυπωσιαστώ! Να αρχίσω να γράφω για αυτό που είδα κ άκουσα και να πλάσω μία ολόκληρη ιστορία!
Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Σ.Π.: Για μένα λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία το να γράφω τις σκέψεις μου. Στο συγκεκριμένο βιβλίο με ώθησε η ανάγκη να έρθω σε επαφή με την αδερφή μου και να φέρω και εκείνη σε επαφή με το παρελθόν της, τις ρίζες της.
Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Ολόκληρα ψέματα, μισές αλήθειες";
Σ.Π.: Το συγκεκριμένο μόνο με δύο λέξεις, κατάθεση ψυχής!
Ερώτηση 7η: Μία αληθινή ιστορία, όπως είναι το βιβλίο σας, θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να αποδοθεί στο χαρτί και αρκετό κουράγιο και δύναμη για να δοθεί για έκδοση;
Σ.Π.: Ω ναι! Το να αποδωθεί στο χαρτί ήταν εύκολο. Την ιστορία την ήξερα. Ήξερα την αρχή, την μέση όπως ήξερα πως δεν θα είχε τέλος. Το δύσκολο ήταν να μπω στην ψυχολογία των ηρώων, να σκεφτώ όπως εκείνοι σε μία εποχή που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή, ή σχεδόν καμία. Ακόμη πιο δύσκολο ήταν να το δώσω σε κάποιον εκδοτικό οίκο. Γράφοντάς το, αυτό είχα στο μυαλό μου, να γίνει βιβλίο! Όταν όμως τελείωσε, με έπιασε πανικός! Δεν θα το διάβαζα μόνο εγώ, οι γνωστοί και οι φίλοι μου που ήξεραν λίγο - πολύ την ιστορία. Θα το διάβαζαν κι άλλοι. Θα μάθαιναν τους φόβους και τα άγχη μου που τόσα χρόνια έκρυβα επιμελώς. Έπρεπε όμως να το κάνω. Παίρνοντας τηλέφωνο στην ΑΝΕΜΟΣ εκδοτική, ζήτησα από τον εκδότη μου, τον κο. Νικόλα Τελλίδη να μου βγάλει μόνο ένα αντιτυπο. Μου είπε πως θα μου έκανε την χάρη αν του έκανα και εγώ τη χάρη να τον αφήσω να το ελέγξει και να το κρίνει εκείνος πρώτα. Ευτυχώς δεν έμεινε στο ένα αντίτυπο.
Ερώτηση 8η: Υιοθεσία. Μία πράξη αγάπης από ανθρώπους που δεν μπορούν να φέρουν στη ζωή ένα παιδί. Πόση δύναμη ψυχής πρέπει και οφείλει να έχει κάποιος προκειμένου να πάρει υπό την προστασία του ένα μικρό πλασματάκι;
Σ.Π.: Είναι η ιερότερη πράξη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να γίνει βιολογικός γονιός. Είναι λειτούργημα. Βλέπουμε, ακούμε για παιδιά σε ιδρύματα που μεγαλώνουν και περιμένουν μέχρι να βρεθεί κάποιος να τα πάρει από εκεί μέσα. Αυτά τα παιδια δεν εχουν εικόνες, δεν εχουν συναισθήματα. Το μοναδικό συναίσθημα είναι το συναίσθημα της απόρριψης. Οι θετοί γονείς είναι άνθρωποι με περίσσευμα αγάπης που θέλουν να το δώσουν σε ένα πλασματάκι αγκαλιάζοντάς το και μεγαλώνοντάς το σα να είναι δικό τους. δεν είναι και λίγο πράγμα να μεγαλώσεις ένα παιδί που δεν το έχεις φέρει έσυ στον κόσμο δίνοντάς του τόση και περισσότερη αγάπη από ό,τι θα του έδιναν οι φυσικοί του γονείς. Τελικά, είναι δικό τους, το μόνο που δεν έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι είναι να το γεννήσουν!
Ερώτηση 9η: Τελικά μάνα είναι αυτή που γεννάει ή αυτή που στέκεται δίπλα στο παιδί για μια ζωή;
Σ.Π.: Μα φυσικά εκείνη που στέκεται δίπλα στο παιδί! Εκείνη που ξενυχτάει τα βράδια που εκείνο έχει πυρετό, εκείνη που το πιάνει από το χέρι και το πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο, εκείνη που του μαθαίνει πώς να κάνει φιλίες, πώς να αντιμετωπίζει τα καθημερινά προβλήματα, εκείνη που το ακούει να της κάνει παράπονα και να το συμβουλεύει, εκείνη που γελάει όταν εκείνο είναι χαρούμενο, εκείνη που κλαίει όταν εκείνο είναι λυπημένο, εκείνη που έχει πάντα την αγκαλιά της ανοιχτή να το δεχτεί όταν το «παιδί της καρδιά της» θέλει να τρέξει και να κρυφτεί!
Ερώτηση 10η: Τι αναζητάει ένα παιδί από τους γονείς του;
Σ.Π.: Εμπιστοσύνη και ασφάλεια! Αν δεν καταφέρουν να του την παρέχουν μεγαλώνει και γίνεται ένα άτομο δύσπιστο, γεμάτο ανασφάλειες.
Ερώτηση 11η: Όταν ένα παιδί μαθαίνει από άλλους την αλήθεια, πως είναι υιοθετημένο, μπορεί να το αντέξει και να δεχτεί την πραγματικότητα;
Σ.Π.: Είναι πολύ δύσκολο! Εξαρτάται κάτω από ποιες συνθήκες το μαθαίνει. Αν το μάθει σε μικρότερη ηλικία και από τους θετούς γονείς μπορεί να το επεξεργαστεί καλύτερα στο μυαλουδάκι του και να το αποδεχτεί μεγαλώνοντας. Αν όμως το μάθει σε μεγαλύτερη ηλικία και από "καλοθελητές" είναι πολύ δύσκολο. Ο κόσμος που έχει χτίσει, γκρεμίζεται μονομιάς!
Ερώτηση 12η: Η Μαρίνα βλέπουμε πως ψάχνει να βρει τις ρίζες της. Τι θεωρείτε πως είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια και να δει τους βιολογικούς του γονείς;
Σ.Π.: Περιέργεια! Ποιος είναι ο άνθρωπος που το έφερε στη ζωή! Να δει αν του μοιάζει! Αν έχουν κοινά σημεία, ενδιαφέροντα, αν κουβαλάει κάτι από εκείνον. Για την Μαρίνα αυτοί ήταν οι κύριοι λόγοι, όπως και να μπορέσει να απαντήσει με ειλικρίνεια στην ερώτηση: «κληρονομικές ασθένειες;»
Ερώτηση 13η: Για ποιον/ους λόγο/ους πιστεύετε πως μία μητέρα εγκαταλείπει τα παιδιά της για τα μάτια ενός άντρα;
Σ.Π.: Πραγματικά αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Έγινα μητέρα τριων παιδιών. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τα εγκαταλείψω για οτιδήποτε πόσο μάλλον για τα μάτια ενός άντρα. Η Ελπίδα για εμένα ήταν ανασφαλής, ήθελε να έχει έναν άντρα δίπλα της για να νιώθει σιγουριά, φυσικά είχε την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα μπορούσε να κάνει την οικογένεια που φανταζόταν. Δεν το κατάφερε και άφησε τρια παιδιά να πάρουν διαφορετικούς δρόμους μακριά της και μακριά το ένα από το άλλο. Ίσως δεν έπρεπε να γίνει μάνα. Ο Θεός της έδωσε τρεις φορές το ίδιο δώρο και εκείνη τρεις φορές το απαρνήθηκε. Κάποιες άλλες γυναίκες κοπιάζουν πολλά χρόνια για να γίνουν μητέρες. Μερικές το καταφέρνουν μερικές όχι. Για εκείνες ευτυχώς υπάρχουμε εμείς! «τα παιδιά της καρδιάς τους».
Ερώτηση 14η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε η τιμή μιας γυναίκας και ο κοινωνικός περίγυρος να παίζουν σημαντικό ρόλο τα παλιά χρόνια. Γιατί πιστεύετε πως αυτό έχει άλλαξει με την πάροδο των χρόνων; Αν θα έπρεπε να διαλέξετε να ζήσετε σε κάποια εποχή ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Σ.Π.: Δεν είναι το ίδιο, αν και ακόμη και σήμερα ο κοινωνικός περίγυρος παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση και την συμπεριφορά του στη σχέση άντρας-γυναίκα. Σε κάποιες περιοχές ακόμη οι γυναίκες είναι αυτές που χαλάνε το όνομα της οικογένειας, αυτές που έχουν τα «μπάσταρδα». Όμως τα νεαρά κορίτσια τώρα πια έχουν μεγαλύτερη ενημέρωση αλλά και κατανόηση από τους γονείς τους. ίσως γιατί εκείνοι (και οι μητέρες περισσότερο) είχαν καταπιεστεί στη νεαρή τους ηλικία. Δεν θα ήθελα να ζήσω σε κάποια άλλη εποχή. Μου αρέσει η εποχή που γεννήθηκα. Ίσως να ήθελα να είχα γεννηθεί μερικά χρόνια αργότερα. Οι άνθρωποι τώρα είναι πιο μορφωμένοι, ξέρουν πώς να μιλήσουν, πώς να συμπεριφερθούν χωρίς να χρησιμοποιήσουν λεκτική ή σωματική βία. Δεν μπορώ την καταπίεση, δεν μπορώ τα «πρέπει» των άλλων να γίνουν και δικά μου «θέλω». Μου αρέσουν οι άνθρωποι που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους καταπρόσωπο! (προσπαθώ να τους μοιάσω)
Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;
Σ.Π.: Για να γνωρίσουν πως εκτός από το φόβο των θετών γονιών πως αν μάθουν τα θετά παιδιά τους την αλήθεια ίσως τους εγκαταλείψουν, υπάρχει και ο φόβος των θετών παιδιών. Ο φόβος πως εφόσον τους έχουν εγκαταλείψει οι βιολογικοί γονείς, με μία λάθος κίνησή τους, μπορεί να το κάνουν και οι θετοί. Πράγμα που κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν ισχύει, υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις. Για να γνωρίσουν πως παίρνοντας αγάπη μαθαίνεις και να δίνεις. Τέλος, να γνωρίσουν πως τα υιοθετημένα παιδιά θέλουν να γνωρίσουν τις ρίζες τους για να μπορέσουν να κουνήσουν τα φτερά τους.
Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Σ.Π.: Να μιλανε με ολόκληρες αλήθειες. Μερικές φορές, οι αλήθειες είναι δύσκολες, πικρές, αλλά είναι πολύ καλύτερες από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα. Να τους πω επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ που αμέσως αγκάλιασαν το εγχείρημά μου και το στόλισαν με όμορφες ευχές!
Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Σ.Π.: Η επόμενη ιστορία θα είναι πάλι μια εν μέρει αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που άκουσα σε ένα ταξίδι μου, γεμάτη ψέματα, γεμάτη έρωτα, με λάθη και πάθη. Γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρουσα ιστορία χωρίς έρωτα! Έστω κι αν ο έρωτας δεν έχει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε, αίσιο…
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!
Σ.Π.: Ευχαριστώ για την όμορφη συνέντευξη αλλά προπαντώς για τις όμορφες ευχές! Εύχομαι τα καλύτερα για εσένα αλλά και για όλους τους αναγνώστες!
Η Σούλα Παπαλάμπρου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1971. Μεγάλωσε στην Ανάβρα Καρδίτσας, όπου ζει μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένη, μητέρα τριών παιδιών και, εκτός από το να μεγαλώνει τα παιδιά της, εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα.
Ολόκληρα ψέματα, μισές αλήθειες
Τρεις οικογένειες, έχοντας περίσσευμα αγάπης, αγκάλιασαν αυτά τα παιδιά, καθεμία χωριστά, και τα μεγάλωσαν όσο πιο καλά μπορούσαν. Τα άδεια μέχρι τότε σπίτια τους γέμισαν παιδικές φωνές και χαμόγελα.
Όσο τα χρόνια περνούσαν χαρούμενα και ευτυχισμένα τόσο ο φόβος της αποκάλυψης του μυστικού της υιοθεσίας μεγάλωνε. Τίποτα όμως δεν μένει κρυφό.
Η Μαρίνα, το τρίτο παιδί, ξεκινά να ενώσει τα χαμένα κομμάτια του παζλ της ζωής της. Πολλά τα κομμάτια, όμως το πιο σημαντικό δεν το έχει ακουμπήσει ακόμη, κι ας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Θα της επιτραπεί να το ολοκληρώσει ή θα μείνει το παζλ μισοτελειωμένο;
Είναι κακό να πεις σε ένα παιδί «δεν σε γέννησα εγώ»; Θα σε απορρίψει; Ποιος λέει πως όταν μεγαλώνεις με αγάπη εγκαταλείπεις τους θετούς σου γονείς; Ποιος λέει πως η γυναίκα που σε μεγάλωσε όλα αυτά τα χρόνια σταματάει να είναι η μητέρα σου αν γνωρίσεις την αλήθεια;
Θα σου το πω εγώ, ένα υιοθετημένο παιδί: ποτέ! Η αλήθεια λυτρώνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου