Συζητώντας με τη Σοφία Δημοπούλου

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Σ.Δ.: Δεν είναι ένας, είναι πολλοί, παλαιότεροι και σύγχρονοι, Έλληνες αλλά και ξένοι. Καζαντζάκης, Καμύ, Κάφκα, Μπόρχες, Ίαν μακ Γιούαν είναι μερικά ονόματα που μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Σ.Δ.: Δεν θυμάμαι το πρώτο βιβλίο, γιατί ήμουν πολύ μικρή, θυμάμαι όμως πως, ένα από τα πρώτα που διάβασα και με είχε εντυπωσιάσει ήταν το «Συννεφιάζει» του Μενέλαου Λουντέμη. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που είχα ρίξει για το θάνατο του μικρού τουρκόπουλου, του Σουκρή.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Σ.Δ.: Σκληρή δουλειά, απομόνωση, αυτοπειθαρχία , αλλά και χαρά, ανάταση ψυχής, δημιουργία, δεύτερη ζωή μέσα στη ζωή μου.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Σ.Δ.: Η ίδια η ζωή και οι άνθρωποι γύρω μου. Όλες οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων, ιστορίες που μου διηγήθηκαν, ιστορίες που φαντάστηκα, γεγονότα που έζησα, γεγονότα που θα μπορούσα να είχα ζήσει. Όλα μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για ένα βιβλίο. Μ’ αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους· οι συμπεριφορές τους είναι για μένα η καλύτερη πηγή έμπνευσης.

Ερώτηση 5η: Τι σας «ώθησε» να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Σ.Δ.: Η εσωτερική μου ανάγκη να γνωρίσω τον πυρήνα αυτού του κόσμου, να φτάσω ως το μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης. Και μάλλον αυτή η ανάγκη είναι έμφυτη, γεννήθηκα μ’ αυτή την απορία μέσα μου: πώς θα ήταν τα πράγματα αλλιώς;

Ερώτηση 6η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο «Η ζωή απέναντι»;

Σ.Δ.: Ένα κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα με έντονη πλοκή και πολλά συναισθήματα, που πατάει πάνω στην Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Σε κάποια σημεία παίρνει και μια απόχρωση αστυνομικού μυθιστορήματος με ανατροπές και αρκετή δόση μυστηρίου.

Ερώτηση 7η: Το προηγούμενό σας βιβλίο είναι το «Σε σωστή ώρα νυχτώνει». Μας μεταφέρει σε μια εποχή λίγο πριν από το τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, μέχρι το 2012. Στην ιστορία υπερισχύει κατά πολύ η ντοπιολαλιά. Πόσο σας δυσκόλεψε η χρήση αυτών των λέξεων;

Σ.Δ.: Η ντοπιολαλιά δεν με δυσκόλεψε καθόλου, δεδομένου ότι κατάγομαι από αυτή την περιοχή της Αχαΐας και έχω αυτά τα ακούσματα μέσα μου, είναι στα βιώματά μου. Τις περισσότερες λέξεις και φράσεις θυμάμαι τη γιαγιά μου να τις λέει και η ίδια.

Ερώτηση 8η: Πιστεύετε πως είναι ζωτικής σημασίας ο λαός να μην λησμονεί τις τοπικές εκφράσεις;

Σ.Δ.: Η γλώσσα είναι κάτι ζωντανό, δεν μπορούμε να μένουμε στο παρελθόν της. Παρ’ όλ’ αυτά είναι ωραίο να διατηρούνται κάποια στοιχεία της ντοπιολαλιάς σαν κομμάτι της παράδοσης ενός τόπου, όχι όμως σαν κάτι φολκλορικό, αλλά ενσωματωμένα στην τρέχουσα, σύγχρονη γλώσσα.

Ερώτηση 9η: Στο τελευταίο σας βιβλίο «Η ζωή απέναντι» βλέπουμε η ιστορία να διαδραματίζεται σε μια εποχή με πολλά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, αυτή της χούντας.

Σ.Δ.: Ήθελα να πω μια ιστορία γι εκείνη την περίοδο, όχι για να ηθικολογήσω ή να πολιτικολογήσω, αλλά γιατί ήθελα να ξαναθυμηθώ πρώτα εγώ γεγονότα, αντιλήψεις, αξίες και οράματα μιας δύσκολης εποχής. Και να θυμίσω πως υπήρχαν και άλλες δύσκολες εποχές που όμως διατηρούσαμε την ελπίδα και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο ζωντανά. Και πως έχουμε χρέος να ζούμε συνειδητά, να βιώνουμε την κάθε στιγμή και όχι να βλέπουμε τη ζωή από απέναντι, από τις όχθες του φόβου μας.

Ερώτηση 10η: Ο φόβος και η καχυποψία είναι συνυφασμένα με τις πολιτικές εξελίξεις του τότε. Πώς ο συντηρητισμός και ο φόβος μπορεί να κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς;

Σ.Δ.: Οι άνθρωποι ενστικτωδώς φοβόμαστε οτιδήποτε έχει την τάση να μας κινεί από μια θέση ή μια κατάσταση που έχουμε συνηθίσει. Αυτό εκφράζεται πολλές φορές με συντηρητισμό. Ο φόβος για κάτι άγνωστο ή διαφορετικό μας παραλύει, μας κάνει ανεκτικούς σε καταστάσεις ή συμπεριφορές με τις οποίες δεν συμφωνούμε, μας κρατά πίσω. Είναι χρέος μας, απέναντι στο φόβο να αντιτάσσουμε τη δύναμη της θέλησης που μας χαρακτηρίζει ως όντα.

Ερώτηση 11η: Τι εκπροσωπεί τη Ζωή από απέναντι; Ποιους αντιπροσωπεύει στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε;

Σ.Δ.: Όλους όσοι ζουν τη ζωή τους δίχως να τη βιώνουν πραγματικά, που βολεύονται στις καταστάσεις και αφήνονται να παρασυρθούν από τα γεγονότα, δίχως να αντιδρούν σ’ αυτά. «Η ζωή απέναντι» αντιπροσωπεύει όσους φοβούνται να βουτήξουν μέσα στο ποτάμι της ζωτικής τους ενέργειας και να πλεύσουν προς τα όνειρά τους, αυτούς που κοιτούν τη ζωή τους από μακριά, από την απέναντι όχθη.

Ερώτηση 12η: Πιστεύετε πως έχουν αλλάξει κατά πολύ τα πράγματα από τότε μέχρι σήμερα; Ή ζούμε μια ψεύτικη δημοκρατία όπως τότε;

Σ.Δ.: Είναι γεγονός πως η δημοκρατία είναι μια θολή έννοια σήμερα και σίγουρα η περίοδος που διανύουμε δεν χαρακτηρίζεται από τις αρχές της δημοκρατίας όπως αρχικά θεσπίστηκε. Σήμερα υπάρχει μια παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία που κατευθύνει τα πράγματα και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών. Δεν μπορώ να συγκρίνω όμως εκείνη την περίοδο, της δικτατορίας, με αυτή που διανύουμε. Τουλάχιστον σήμερα έχουμε ελευθερία έκφρασης που θεωρώ πως είναι θεμελιώδης για την πνευματική ανύψωση του ανθρώπου.

Ερώτηση 13η: Οι απρόσμενες συναντήσεις μπορούν να φέρουν θύμησες ή/και να διορθώσουν λάθη του παρελθόντος. Πιστεύετε πως στη ζωή υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, η οποία προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη αλλά και να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία;

Σ.Δ.: Πιστεύω στη νομοτέλεια του Σύμπαντος που χαρακτηρίζεται από αρμονία, απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει. Για να διατηρηθεί σε ισορροπία λοιπόν η συμπαντική ενέργεια, που διέπει και κινεί τα πάντα, απαιτείται διόρθωση όλων των καταστάσεων που προκαλούν δυσαρμονία. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Σύμπαντος που άλλοι αποκαλούν θεία και άλλοι συμπαντική ενέργεια.

Ερώτηση 14η: Αν έπρεπε να διαλέξετε τη ζωή ενός/μίας εκ των χαρακτήρων στο βιβλίο σας για να ζήσετε ποιον/α θα διαλέγατε και γιατί;

Σ.Δ.: Θα διάλεγα τη ζωή της Μαίρης γιατί είναι χαρούμενη, αυτάρκης, γήινη ως το κόκκαλο. Ευχαριστιέται με τα ελάχιστα, ευγνωμονεί τη ζωή της για ό, τι της έδωσε, είναι προσωποποιημένη η χαρά της ζωής. Είναι αληθινή, απλή και σε αρμονία με τον εαυτό της.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Σ.Δ.: Είναι ένα βιβλίο που θα γεμίσει με πολλά συναισθήματα τους αναγνώστες που έζησαν εκείνη την εποχή και θα μάθει πολλά σ’ αυτούς που δεν την έζησαν. Επιπλέον, είναι πιστεύω ένα βιβλίο με αρκετή πλοκή που μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και να περάσει καλά μαζί του.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Σ.Δ.: Πως η ζωή είναι σύντομη και πρέπει να προλάβουμε να τη βιώσουμε συνειδητά, μπαίνοντας εμείς στο τιμόνι του δικού μας σκαριού. Για να μην φτάσουμε κάποτε να αντιληφθούμε πως έχουμε ζήσει τη ζωή μας από μακριά, από την απέναντι ακτή του φόβου μας να ζήσουμε, να πονέσουμε, να πέσουμε και να σηκωθούμε ξανά και ξανά.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Σ.Δ.: Έχω ήδη ξεκινήσει ένα ακόμα ιστορικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στην Αθήνα στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Πάλι πίσω δηλαδή, σε ένα ταξίδι στο χρόνο, σε μια εποχή με πολλές ομοιότητες με τη σημερινή. Έχω όμως πολύ δρόμο ακόμα και πολλή δουλειά!

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Σ.Δ.: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την όμορφη συνέντευξη.

Καλό καλοκαίρι!

Σοφία Δημοπούλου

 

 

 

H Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. Εργάστηκε ως μηχανικός στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει (2012) και Άλμα θα πει ψυχή (2013).

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία της "Σε σωστή ώρα νυχτώνει" (2014) και "Η ζωή απέναντι" (2016).

 

 

 

 

 

 Η ζωή απέναντι

Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δάσκαλου. Όταν στο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται μια άλλη οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά στη ζωή της μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ’ το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη. 

Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν δυο γυναίκες, η Δάφνη και η Άννα. Κάποτε, σε μια θύελλα γεγονότων, οι ζωές τους είχαν διασταυρωθεί. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει γεγονότα που έμειναν για χρόνια ασαφή: οικογενειακά μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους.

 

 

 

 

 Σε σωστή ώρα νυχτώνει

Πάτρα, 1889. Δύο οικογένειες, δύο γυναίκες αντιμέτωπες με τη Μοίρα τους και την Ιστορία.
Η οικογένεια του σταφιδέμπορου Καραμάνου υποδέχεται με χαρά το νέο, υιοθετημένο μέλος της. Η όμορφη Χρυσάνθη Καραμάνου και η παραμάνα φροντίζουν το μωρό με λατρεία. Όμως γρήγορα οι καιροί δυσκολεύουν. Οι καλές εποχές τελειώνουν· το εμπόριο της σταφίδας παρακμάζει· τα πριμαρόλια μένουν δεμένα στο λιμάνι· οι κυβερνήσεις, η μια μετά την άλλη, πέφτουν· οι ταραχές δεν έχουν τέλος· ο θάνατος της Χρυσάνθης βυθίζει την οικογένεια στο πένθος...
Σ’ ένα χωριό λίγο έξω από την Πάτρα, η Μυγδαλιά και η οικογένειά της πασχίζουν να επιβιώσουν, καθώς η σταφίδα στην οποία στηρίζονται μένει στα αζήτητα. Θα δανειστούν από έναν τοκογλύφο, μα δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν το δάνειο, κι η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά. Ενώ η αδελφή της Μυγδαλιάς, αποκομμένη από την οικογένεια εξαιτίας ενός νεανικού παραστρατήματος, θα παντρευτεί έναν άνθρωπο σκοτεινό κι αμφιλεγόμενο, και θα μπει σε έναν άλλο κόσμο — έναν κόσμο με τον οποίο η Μυγδαλιά έχει ήδη συγκρουστεί.
Το πέρασμα του χρόνου φέρνει στην επιφάνεια μυστικά καθώς οι δύο οικογένειες άλλοτε συγκλίνουν κι άλλοτε αποκλίνουν στον ανελέητο χορό της μοίρας. Την τελική έκβαση της ιστορίας τους θα αποφασίσει η ζωή, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει να αποφασίζει για τις ιστορίες των ανθρώπων — και πάντα στη σωστή ώρα, ούτε λεπτό νωρίτερα.