Συζητώντας με τον Άγγελο Χαριάτη

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Α.Χ.: Δεν είναι μόνο ένας. Σίγουρα είναι ο Ντοστογιέφσκι. Σίγουρα ο Καζαντζάκης. Ο Χέμινγουει. Ο Έσσε. Ο Μάρκες. Ο Μπόρχες. Ο Σαραμάγκου. Ο Καμύ. Και βέβαια πρώην αγαπημένοι που ανάλογα την εποχή και τη στιγμή γίνονται πάλι νυν.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Χ.: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα, ξεφεύγοντας από τα όρια της παιδικής λογοτεχνίας, ήταν το «ταξίδι στο κέντρο της γης» του Ιούλιου Βερν. Και όπως ήταν φυσικό μαγεύτηκα.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Α.Χ.: Η συγγραφή για εμένα είναι κινητήριος δύναμη. Κάτι σαν ανάσα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτή. Είναι ανάγκη. Μια ανάγκη ανελαστική. Κάτι σαν μια πηγή από την οποία πίνω νερό. Χωρίς αυτή τα πράγματα, ή μάλλον καλύτερα, ο τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων, θα ήταν διαφορετικός και σίγουρα πιο δύσκολος.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Α.Χ.: Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Αν και αντλώ τα περισσότερα θέματα μου, από την καθημερινότητα. Μπορεί να είναι σκόρπια λόγια, μια εικόνα, ένα γεγονός. Με το κατάλληλο ανακάτεμα (αυτή η ανεξήγητη διεργασία που λαμβάνει χώρα στο μυαλό του κάθε συγγραφέα) έχω μια αρχή. Επίσης με βοηθάει πάρα πολύ η παρατήρηση των ανθρώπων. Ο τρόπος που μιλάνε, ο τρόπος που κινούνται μέσα στο χώρο, οι εκφράσεις του προσώπου τους ακόμη και ο τρόπος που γευματίζουν. Νομίζω ότι χωρίς αυτήν την παρατήρηση δεν μπορείς να «χτίσεις» τους χαρακτήρες των ηρωών της ιστορίας σου.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Χ.: Δεν κατάλαβα πώς ακριβώς άρχισε όλο αυτό. Στα σίγουρα δεν ήμουν παιδί-θαύμα. Δεν έγραφα ποιήματα αντίστοιχα σε αξία του Ρίτσου ή του Ελύτη όταν βρισκόμουν στην πέμπτη δημοτικού. Ούτε ήμουν ο καλύτερος μαθητής στην έκθεση. Για την ακρίβεια ήμουν κάκιστος μαθητής στην έκθεση.

Το γράψιμο το βρήκα και με βρήκε στα ξαφνικά λίγο πριν, λίγο μετά την ενηλικίωση σε υπόγεια γκαρσονιέρα της επαρχιακής πόλης όπου σπούδαζα . Ένα μουντό χειμωνιάτικο πρωινό σηκώθηκα και έγραψα. Τόσο απλά. Ήρθε φυσιολογικά σαν πρωινός καφές. Θυμάμαι και τον τίτλο του πρώτου διηγήματος: «Η επόμενη μέρα».

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Όταν ξημερώνει";

Α.Χ.: Το «Όταν ξημερώνει…» είναι μια ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα με φόντο την απόλυση. Αισθηματικό μυθιστόρημα, σε μια πιο «σκληρή», από τη συνηθισμένη, έκδοση.

Ερώτηση 7η: Διηγήματα και μυθιστόρημα. Ποιο από τα δύο σας προσελκύει περίσσότερο και γιατί;

Α.Χ.: Το διήγημα είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα κομμάτι από τη φλούδα ενός πορτοκαλιού. Το μυθιστόρημα είναι το πορτοκάλι. Το διήγημα έχει την τεχνική του. Μοιάζει να βγαίνει εύκολα, αλλά τα πράγματα δεν ακριβώς έτσι. Σε λίγες λέξεις, πρέπει να τα πεις όλα ή σχεδόν όλα. Το μυθιστόρημα είναι μια άλλη κατηγορία. Έχεις τις πολλές λέξεις, αλλά θέλει αυξημένη προσοχή. Στη δομή, στη ροή, στο να μην πλατιάζει. Επίσης: Θέλει αφοσίωση. Θέλει καθημερινή προσπάθεια. Δεν θέλει τεμπελιά.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τελικά ποιο από τα δύο με προσελκύει περισσότερο. Μάλλον είναι θέμα στιγμής και εποχής.

Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας "Όταν ξημερώνει" μας παρουσιάζετε τη ζωή ενός άντρα, παντρεμένου με παιδιά. Πιστεύετε πως η ρουτίνα είναι αυτή που κάνει έναν άνθρωπο να σκεφτεί το ενδεχόμενο εξωσυζυγικής σχέσης;

Α.Χ.: Δεν είναι μόνο θέμα ρουτίνας. Θέλει και αποξένωση, απομάκρυνση, απομόνωση. Αυτά είναι τα υλικά για να πάρει φωτιά η σχέση. Και βέβαια θέλει και ένα σπίρτο. Στη περίπτωση του ήρωα αυτό το σπίρτο είναι η εμφάνιση του ανεκπλήρωτου εφηβικού του έρωτα.

Ερώτηση 9η: Το μυθιστόρημά σας έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Η ανεργία είναι μία από αυτές. Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον άντρα στα σαράντα του να ξεκινήσει από την αρχή την αναζήτηση για εύρεση καινούριας θέσης εργασίας;

Α.Χ.: Στην Ελλάδα των μνημονίων, μπορώ να συγκρίνω την εύρεση εργασίας με την επίτευξη των άθλων του μυθικού ήρωα Ηρακλή. Ίσως να είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Ερώτηση 10η: Ο Λάζαρος έχει ως απωθημένο την αγάπη του με τη Γλύκα. Πιστεύετε πως πρέπει να τα ζήσουμε ή η ωραιοποίησή του κατακερματίζει τον άνθρωπο;

Α.Χ.: Στη περίπτωση του Λαζάρου είναι ανεκπλήρωτος εφηβικός έρωτας. Κάτι που μοιάζει με αγάπη, αλλά δεν είναι. Πέρα όμως από αυτό το αν θα πρέπει ή όχι να το ζήσουμε εναπόκειται στο χαρακτήρα του καθένα μας, φυσικά στις εμπειρίες μας και στα αληθινά μας θέλω.

Ερώτηση 11η: Η καθημερινή ρουτίνα, όπως αυτή του Λάζαρου, φθείρει και τελειώνει μία σχέση;

Α.Χ.: Η ρουτίνα μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι και κακή. Τι εννοώ: Η ρουτίνα σημαίνει την επανάληψη. Τη συνήθεια. Από την μια πλευρά η ρουτίνα, η ροή της καθημερινότητας μπορεί να σε γεμίζει, να σε κάνει δημιουργικό, να αναπτύσσει τη σχέση. Αν όμως αυτή η επανάληψη της καθημερινότητας συνδυαστεί και με άλλα θέματα και προβλήματα και παρεμβολές, τότε ναι, τελειώνει μια σχέση.

Ερώτηση 12η: Στα μυθιστορήματα βλέπουμε ως κεντρικό ήρωα μία γυναίκα. Στο δικό σας συναντάμε τον Λάζαρο. Θα το θεωρούσα ως ένα βιβλίο με αντρική ματιά και σκοπιά. Δεν σας φόβισε το γεγονός μήπως η πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού δεν θελήσει να το διαβάσει λόγω του συνηθισμένου μοτίβου που συναντάμε στην πλειοψηφία τέτοιων αναγνωσμάτων;

Α.Χ.: Πράγματι είναι ένα μυθιστόρημα με αντρική ματιά και σκοπιά. Έχω την εντύπωση πως το «Όταν ξημερώνει…» δεν κινείται στο συνηθισμένο, όπως ίσως ορίζεται το συνηθισμένος στους αναγνωστικούς και εκδοτικούς χώρους, μοτίβο. Όταν γράφω έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τον αναγνώστη, γιατί αυτός είναι ο τελικός κριτής, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να γράψω την ιστορία μου. Αν είχα φόβους, γενικότερα φόβους, δεν θα έπρεπε καν να μπω στη διαδικασία της γραφής. Θα ήταν καλύτερα για όλους να παραμείνω αναγνώστης.

Ερώτηση 13η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Α.Χ.: Αν ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει μια ιστορία με έρωτα, ερωτικά απωθημένα, εσωτερική, πάλη, ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, απόλυση και να ψυχαγωγηθεί, αλλά και να προβληματιστεί, νομίζω ότι το «Όταν ξημερώνει…» είναι μια καλή αφορμή.

Ερώτηση 14η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Χ.: Το βιβλίο και ειδικότερα η ανάγνωση ενός βιβλίου σκοπό έχει να ψυχαγωγήσει, να πληροφορήσει (δεν απαντάται τόσο συχνά στη λογοτεχνία), να προβληματίσει. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να λάβει διαφορετικά μηνύματα, ανάλογα τις εμπειρίες του και την αντίληψη του περί κόσμου.

Όσο περισσότερο διαβάζουμε τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στην εκπλήρωση του στόχου μας, από την ώρα που ερχόμαστε στη ζωή. Που δεν είναι άλλος από το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και το βιβλίο είναι ένα από τα καλύτερα και πιο εύκολα μέσα που διαθέτει η ανθρωπότητα, από την ανακάλυψη της γραφής και ύστερα.

Ερώτηση 15η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Α.Χ.: Το επόμενο βήμα είναι αστυνομικό μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Βρίσκεται σε φάση αξιολόγησης από το αντίστοιχο τμήμα του εκδοτικού οίκου. Ένα δεύτερο έργο το οποίο δουλεύω αυτή τη στιγμή είναι μια οικογενειακή ιστορία παραίτησης, εξιλέωσης και παραδοχής,

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Ο Άγγελος Χαριάτης γεννήθηκε το 1975 στην Καλλιθέα Αττικής και μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά. Είναι απόφοιτος ανωτάτης σχολής. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά, σε free press περιοδικά και εφημερίδες. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Ζει και εργάζεται στα νότια προάστια.

(2016) Όταν ξημερώνει..., Σιδέρη Μιχάλη

(2015) Μαύρο κόκκινο, Εκδόσεις Σαΐτα

(2015) Το δάκτυλο, Εκδόσεις Πηγή

(2012) Παράπλευρες απώλειες, Ιβίσκος

(2005) 25 ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαραθιά

 

 

 

Όταν ξημερώνει...

Λίγο πριν την ανατολή του ηλίου ο Λάζαρος αφήνεται να τον παρασύρουν οι σκέψεις του. Κάθε νέα ημέρα, μια νέα μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Αυτά τα δέκα λεπτά, ο μόνος ελεύθερος χρόνος. Γιατί μετά... αρχίζει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις δεν αφήνουν χώρο για σκέψεις, ονειροπολήσεις και αναδρομές.
Μια ζωή "τακτοποιημένη", χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς συγκινήσεις. Όλα αυτά, μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα. Μέχρι να διαταραχθούν οι ισορροπίες. Μέχρι να διαλυθεί η έξη της καθημερινότητας.
Η λογική και η καρδιά θα παλέψουν σε έναν αμφίρροπο αγώνα. Μέχρι τελικής πτώσης.