Συζητώντας με τον Πασχάλη Πράντζιο

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Π.Π.: Αλήθεια, ποιον να πρωτοδιαλέξω, όταν όλα μου τα χρόνια διαβάζω βιβλία και τα περισσότερα από αυτά κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου! Μάλλον θα πρέπει να θέσω ένα κριτήριο, για να σας απαντήσω και το κριτήριο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι ποιον συγγραφέα έχω διαβάσει κατ’ επανάληψη. Ξέρετε, δεν φτάνει μία ζωή, για να απολαύσει κανείς τα βιβλία που θέλει και το να αποφασίζεις ως αναγνώστης να διαβάσεις εκ νέου ένα βιβλίο που το έχεις ήδη μελετήσει και στο παρελθόν, ταυτόχρονα στερείς τον εαυτό σου από την απόλαυση να γευτείς κάτι καινούριο. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές προσπερνάς την επιθυμία σου για το νέο και ξαναγυρίζεις σε κάποιο που ήδη ξέρεις. Θα επιλέξω τον Καραγάτση, μιας και έχω μελετήσει το έργο του και τα περισσότερα από τα βιβλία του τα έχω διαβάσει δύο και τρεις φορές.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Π.Π.: Με γυρνάτε πολύ πίσω με την ερώτησή σας αυτή, στον κόσμο της παιδικής ηλικίας. Πιο πολύ από καθετί, όταν ήμουν παιδί, αγαπούσα τα παραμύθια. Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν σταμάτησα να τα αγαπάω και συχνά πυκνά στα βιβλία που γράφω, επιλέγω να διανθίσω τις αφηγήσεις μου με κάποιο παραμύθι. Έχω ακούσει πολλά παραμύθια στη ζωή μου κι έχω διαβάσει ακόμη περισσότερα. Το πρώτο μου λοιπόν βιβλίο ήταν παραμύθι και μου το έκανε δώρο μια αγαπημένη δασκάλα στην Α’ Δημοτικού, όταν είχα μάθει να διαβάζω μόνος μου. Ήταν η Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου!

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Π.Π.: Μοναξιά και δημιουργία. Μοιάζει η όλη διαδικασία σαν να κατευθύνεις μόνος σου το όνειρο. Είναι στάση ζωής η συγγραφή.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Π.Π.: Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω κάτι ως έμπνευση, θα αναφερόμουν στη Μούσα, όπως αναφέρεται στα προοίμια του Ομήρου. Σ’ αυτή τη μαγική δύναμη που στέκεται πάνω από κάθε συγγραφέα κι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο κάθε μορφής τέχνης. Η μυθιστοριογραφία όμως δεν αναζητά την έμπνευση στη διαδικασία της δημιουργίας της, η μυθιστοριογραφία απαιτεί μελέτη, σκέψη και σκληρή δουλειά πάνω στη λέξη που αποτελεί τον πυρήνα γι’ αυτή τη μορφή της τέχνης.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Π.Π.: Δεν ξέρω. Έγραφα πάντοτε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Ημερολόγια, σκέψεις, ποιήματα, αλήθειες και ψέματα. Κάποια στιγμή αποφάσισα απλώς να σταματήσω να γράφω μονάχα για μένα.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Ξανάγινε τρεις";

Π.Π.: Δεν είναι εύκολο για έναν συγγραφέα να χαρακτηρίσει το βιβλίο του. Θαρρώ πως ο χαρακτηρισμός αφορά την κριτική και τον αναγνώστη εν γένει. Για μένα είναι το καινούριο μου βιβλίο. Το αγαπώ, όπως και κάθε έργο που αποφασίζω να μοιραστώ με τους αναγνώστες που επιλέγουν να με διαβάσουν.

Ερώτηση 7η: Αν είχατε εσείς τη δυνατότητα, για μία ώρα, να κάνετε κάτι χωρίς να το μάθει κανείς τι θα ήταν αυτό;

Π.Π.: Μα, δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, γιατί τότε θα το μάθετε! Άρα, δεν θα έχω την πολυτέλεια να μην το μάθει κανείς!

Ερώτηση 8η: Ο Αντίνοος είναι εγωιστής και αγαπάει με λάθος τρόπο. Γιατί συνθέσατε τον κεντρικό σας ήρωα με αυτό τον τρόπο;

Π.Π.: Υπάρχουν κάποιοι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες που ξεπερνούν τον δημιουργό τους κι ο Αντίνοος αναμφισβήτητα είναι ένας από αυτούς. Οι δυνατοί ήρωες δεν μπορούν να γίνουν πιόνια στα χέρια του συγγραφέα. Το πιόνι είναι ο συγγραφέας. Ο δυνατός ήρωας σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί ο ίδιος στα μονοπάτια της ζωής του με βάση το χαρακτήρα του. Αυτό είναι ο Αντίνοος κι αυτό κατέγραψα. Άλλωστε, το να αγαπάει κανείς με λάθος τρόπο δεν είναι ασύνηθες. Φαντάζομαι οι περισσότεροι έχουμε ανάλογες εμπειρίες.

Ερώτηση 9η: Ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο στο βιβλίο σας. Ο μεσιέ Ζεράρ έχει στοιχειοθετήσει αλλιώς τον χρόνο. Εσείς τι γνώμη έχετε;

Π.Π.: Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το βιβλίο. «Τίποτα δεν μπορεί να συλλάβει κανείς αν δεν το αντιδιαστείλει με το αντίθετό του. Δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, γιατί τότε το καλό θα είχε εξαφανιστεί. Δεν υπάρχει φυσική χωρίς μεταφυσική, γιατί τότε ο χρόνος θα έμενε ανερμήνευτος. Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς το άλλο. Ούτε ο άνθρωπος ως μονάδα. Η ύπαρξη ορίζεται από την ανυπαρξία κι ο έρωτας από τη στέρηση». Ο μεσιέ Ζεράρ αντιπροσωπεύει αυτό το κομμάτι του χρόνου, της μεταφυσικής. Ό,τι δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Μπορεί να πέφτουμε έξω οι άνθρωποι ερμηνεύοντας το μεταφυσικό στοιχείο, ο Θεός για παράδειγμα, αν υπάρχει, να είναι κάτι αλλιώτικο από αυτό που πρεσβεύει η θρησκεία μας, ο μεταφυσικός χρόνος όμως υπάρχει. Αυτή είναι η θέση που παίρνω στο βιβλίο αυτό.

Ερώτηση 10η: Στο βιβλίο θίγετε ένα πολύ βαθύ και σκληρό θέμα. Αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης ενός πατέρα προς τον μικρότερό του γιο και όχι μόνο. Πιστεύετε πως τα παιδικά χρόνια "συμβάλλουν" στην μετέπειτα πορεία και ψυχοσύνθεση ενός ενήλικα;

Π.Π.: Και να μην το πίστευα, η επιστήμη της Ψυχολογίας το έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια αυτό. Ασφαλώς και συμβάλλουν. Είμαστε τα παιδικά μας χρόνια. Όσο για το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας ήταν συνειδητή η επιλογή μου να αποτελέσει θεματολογικά μία από τις παραμέτρους του περιεχομένου στο «Ξανάγινε τρεις…». Γνωρίζω ότι σοκάρουν τέτοιες αναφορές, θεωρώ όμως απαραίτητο για έναν συγγραφέα να τολμά να θίγει και να παίρνει θέση απέναντι σε τέτοια ζητήματα.

Ερώτηση 11η: Η Λητώ ζει σε έναν καταστροφικό έρωτα. Πιστεύετε πως μπορεί να αντέξει στο χρόνο μία τέτοια αγάπη;

Π.Π.: Θα δανειστώ μια φράση του Κικέρωνα: ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο. Οι άνθρωποι τις πιο πολλές φορές, όταν βρούμε την αρμονία και την ασφάλεια που αρχικώς επιζητούμε μπαίνοντας σε μία μόνιμη σχέση, αρχίζουμε και βαριόμαστε, ο έρωτας γίνεται συνήθεια και φεύγει, μας εγκαταλείπει. Χάνει αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό, το μαρτύριο που σε ξεσκίζει. Αυτό είναι ο καταστροφικός έρωτας.

Ερώτηση 12η: Αν θα έπρεπε να διαλέξετε να ζήσετε τη ζωή κάποιου από τους χαρακτήρες του βιβλίου σας, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;

Π.Π.: Ο συγγραφέας ζει μέσα απ’ όλους τους χαρακτήρες του έργου του. Δεν έχει σημασία αν ταυτίζεται ή όχι με κάποιον ήρωα περισσότερο ή λιγότερο. Είναι μυστηριακή αυτή η σχέση, μοναδική, απόλυτη, και για το λόγο αυτό θα διάλεγα τη ζωή του συγγραφέα, όχι των ηρώων μου.

Ερώτηση 13η: Στο βιβλίο σας μας παρουσιάζετε διάφορα κοινωνικά στρώματα πολλών δεκαετιών πριν. Η κοινωνία και πάλι τείνει να εξαλείψει τη μεσαία τάξη. Πιστεύετε πως υπάρχει ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται σε ένα βάθος χρόνου;

Π.Π.: Και λίγο να έχει μελετήσει ιστορία κανείς, είναι πολύ εύκολο να το διακρίνει αυτό. Στο φαύλο κύκλο αναφέρομαι. Ωστόσο, η συνειδητοποίηση της ιστορικής πραγματικότητας δεν φτάνει για να δώσει λύση. Η ιστορία των οικονομικών κρίσεων και των ραγδαίων οικονομικών ανισορροπιών είναι γεμάτη από χαρακτηριστικά παραδείγματα συγκρούσεων και απρόβλεπτων αλλαγών. Τα τελευταία χρόνια έχουν ασχοληθεί με τα οικονομικά μας πολλοί ειδικοί και μη, κι αισθάνομαι ότι σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί. Η πραγματικότητα μοιάζει δεδομένη πια: το οικονομικό περιβάλλον και οι προοπτικές θα βαρύνονται από την οικονομία του τρόμου. Οι απότομες διαταράξεις των κοινωνικών ισορροπιών που συμβαίνουν ή ακολουθούν τις βαθιές οικονομικές κρίσεις είναι πλέον καθαρά ορατές κι ο προβληματισμός πάνω στο πώς θα αντιδράσουν οι πολίτες και μάλιστα κάποιες ιδιαίτερες ομάδες απέναντι σ’ αυτή τη σκληρή, την παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία βαθαίνει μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο. Πέρα από τον αφανισμό της μεσαίας τάξης, στα περιθώρια της κοινωνίας ζει και λειτουργεί ένας δυσανάλογος αριθμός μεταναστών με τις δικές του αγωνίες, με τη δική του σχέση με το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό όμως που με ανησυχεί περισσότερο είναι πως ενώ η Ελλάδα μέσα από τις πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών δεν βαδίζει σε ομαλή πορεία, δεν υπάρχει καμία προετοιμασία για τις επιπτώσεις που θα εμφανιστούν στα πλαίσια επί παραδείγματι της επόμενης δεκαετίας. Η ιστορία βέβαια δίνει κι εδώ την απάντησή της: στην Ελλάδα η πολιτική που ασκείται είναι κατά κανόνα πολιτική εκ των υστέρων.

Ερώτηση 14η: Πέρα από την οικονομική κρίση συναντάμε και την πολιτισμική. Πού πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;

Π.Π.: Δεν νομίζω πως θα διαφωνούσε κανείς ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μονάχα οικονομική. Είναι και κρίση λειτουργίας των θεσμών, κρίση ηθική, κρίση των αντιλήψεων και του τρόπου σκέψης, κρίση ταυτότητας της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι βέβαιο ότι η κρίση χτύπησε την πόρτα του πολιτισμού. Το πρώτο που περικόπτεται και μάλιστα ελαφρά τη καρδία είναι το πολιτιστικό προϊόν. Το ζήτημα βέβαια είναι πιο βαθύ απ’ όσο φαίνεται. Στην ιστορία του πολιτισμού μας, τα έπη, η τραγωδία, η ποίηση, η κάθε υψηλή δημιουργία τέχνης έστεκε μακριά από τον παρά! Σήμερα όμως ο πολιτισμός μας βρίσκεται στα χέρια κάποιων που το μόνο που αξιώνουν είναι το οικονομικό κέρδος. Δεν χρειάζεται να είναι σοφός κανείς για να καταλάβει πως όταν εμπορευματοποιούνται τα πολιτιστικά προϊόντα, ο πολιτισμός αρρωσταίνει. Τα μέσα ενημέρωσης υπηρετούν ένα ανέντιμο παιχνίδι παρουσιάζοντας ως τέχνη το ευτελές και το ανάξιο, αυτό που ο χρόνος θα αποδείξει πως επί της ουσίας είναι ανύπαρκτο. Ώρες – ώρες σκέφτομαι πως αν σήμερα χρειαζόμαστε μια επανάσταση, είναι η επανάσταση για την κατάκτηση της ποιότητας. Ο πολιτισμός μας μοιάζει σαν να είναι εγκλωβισμένος στο μέτριο και στο εύκολο, στο επιφανειακό και στο επουσιώδες.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Π.Π.: Δεν θα κατεύθυνα ποτέ κανέναν αναγνώστη επιχειρηματολογώντας πάνω στο γιατί θα πρέπει να διαβάσει κάποιο από τα βιβλία που έχω γράψει. Αντίθετα, θα το έκανα επιχειρηματολογώντας για πολλά βιβλία άλλων που κρίνω πως είναι αξιόλογα. Οι αναγνώστες έχουν τα δικά τους κριτήρια. Εγώ γράφω, οι αναγνώστες επιλέγουν τι θα διαβάσουν. Μου φαίνεται αστείο να πρέπει να πω γιατί να με διαβάσει κανείς.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Π.Π.: Ένα μικρό απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο «Ξανάγινε τρεις…» Αγαπητοί μου φίλοι, είναι μάταιη η αναζήτηση της ευτυχίας κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή. Γιατί η ευτυχία μονάχα απ’ τις στιγμές ορίζεται, όχι από τη διάρκεια.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Π.Π.: Αυτό τον καιρό σκέφτομαι να δώσω προτεραιότητα σ’ ένα μεταπτυχιακό που κάνω στο αρχαίο δράμα και δεδομένου ότι εργάζομαι και πολλές ώρες, έχω ανάγκη από ένα συγγραφικό διάλειμμα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία με το βιβλίο σας "Ξανάγινε τρεις" και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

 

 

 

 

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα" έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματα Και πάντα με χείλη κόκκινα, Περί ανέμων και γάτων, Λιωμένο μολύβι. και Η πόλη έχει ρεπό.

(2016) Ξανάγινε τρεις..., Ωκεανίδα

(2014) Η πόλη έχει ρεπό, Ωκεανίδα

(2012) Λιωμένο μολύβι, Ωκεανίδα

(2009) Περί ανέμων και γάτων, Ωκεανίδα

(2006) Και πάντα με χείλη κόκκινα..., Ωκεανίδα

Συλλογική συμμετοχή: (2013) Ιστορίες από ένα παγκάκι, Εκδόσεις Σαΐτα

 

 

 

 

 Ξανάγινε τρεις...

Αν είχατε τη δυνατότητα για μία ώρα να κάνατε κάτι, το οτιδήποτε, και να μην μπορεί κανείς να αποδείξει ότι στον τάδε χρόνο το κάνατε, ποιο θα ήταν αυτό; Τι θα επιλέγατε;
Όταν κάθε χρόνο αλλάζει η ώρα το φθινόπωρο και από τέσσερις το πρωί ξαναπάει τρεις, ο καθείς από μας μπορεί να κάνει κάτι μεταξύ τρεις και τέσσερις και να ’ναι σαν να μην το έκανε ποτέ. Έπρεπε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω πως ό,τι ζούμε είναι ένα ψέμα, πως η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει κι ο χρόνος αυτός δεν ορίζεται παρά μονάχα ως σύνολο στιγμών και τυχαίων γεγονότων. Άραγε, πόσο ελεύθερος είναι κανείς να αποφασίζει για τη ζωή του; Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς αν δεν ήμασταν στο τάδε μέρος, την τάδε στιγμή, την τάδε ώρα;

 

 

 

 

 

Η πόλη έχει ρεπό

Ένα email που δημιουργεί παρανόηση στον παραλήπτη γίνεται αφορμή να γράψει ο αφηγητής μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος. "Η πόλη έχει ρεπό", μια πραγματικά ξεκαρδιστική ιστορία, όπου η μυθοπλασία μπλέκεται με την πραγματικότητα και οι λογοτεχνικοί ήρωες παίρνουν στα χέρια τους τη ζωή του συγγραφέα. Ο τελευταίος κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, παίζει μαζί του χαμογελώντας και κρύβει τα μυστικά του, για να φωνάξει στο τέλος: Σας την έσκασα! Ένα βιβλίο "άλλο" απ' αυτό που δείχνει. Γιατί, όταν η πόλη έχει ρεπό, όλα γίνονται!...

 

 

 

Λιωμένο μολύβι

«Ένα άδειο κραγιόν, σπασμένα γυαλιά κολλημένα σαν σε καθρέφτη κι ένα λιωμένο μολύβι. Αυτά βρέθηκαν στα χαλάσματα της γκρεμισμένης παράγκας, όπου έζησε η Θεώνη τα τελευταία της χρόνια. Μόνο που στα χαλάσματα εκεί το λιωμένο μολύβι δεν ήταν ένα. Αμέτρητα λιωμένα μολύβια ξεφτισμένα από τη χρήση, μολύβια που λιώσανε μαζί με τη ζωή. Κι ένα χαρτάκι τυλιγμένο σαν σπίρτο, καλά κρυμμένο μέσα στο άδειο κραγιόν, με τρεις ημερομηνίες ξεθωριασμένες: Σάββατο 13 Αυγούστου 1938, Πέμπτη 13 Αυγούστου 1964, Παρασκευή 13 Αυγούστου 1982. Εκεί μέσα ήταν η Θεώνη».
Ποια ήταν όμως η Θεώνη; Ποιο τρομερό μυστικό της ζωής της σκέπασε το νου της σαν λιωμένο μολύβι;

 

 

 

Περί ανέμων και γάτων

Σκεφτήκατε ποτέ πως και η πιο ακραία φαντασία αδυνατεί να συλλάβει την τρέλα που κουβαλά ο κόσμος γύρω μας, πως οι άνθρωποι δρουν συχνά όπως τα ζώα, γεμάτοι πάθη, ένστικτα και άνομες ορμές ... πως θέλουν τη γυναίκα του γείτονα, τον άντρα της φίλης ή το κακό του διπλανού τους, και τις περισσότερες φορές ποθούν όσα δεν «πρέπει»;
Αν σας συνέβη, τότε σίγουρα δεν θα παραξενευτείτε που ένας παπάς κατακυριεύεται εφ' όρου ζωής από το καταστροφικό πάθος του για μια γυναίκα... που η κυρα-Χρυσούλα -κατά κόσμον Τσιαμπάρδω- ανατρέπει τις ζωές των πάντων όσο εύκολα μαθαίνει τα πάντα για τους πάντες ... που η γάτα της μηχανεύεται τρόπους ανθρώπινους για να φάει, να ερωτευθεί, να ζήσει τη δική της ζωή παράλληλα με τη δική μας, χωρίς απαραίτητα να τη ζηλεύει ...
Περί ανέμων και γάτων, λοιπόν...

 

 

 

Και πάντα με χείλη κόκκινα...

Δυο ιέρειες των "οίκων απωλείας" εποπτεύουν από τον ουρανό το παρόν και αναθυμούνται τον επί γης παράδεισο.
Η ζωή, δεν είναι πάντα ή του ύψους ή του βάθους. Μπορεί να είναι και του ύψους και του βάθους ανά πάσα στιγμή. Αρκεί να ξέρεις να τη διακρίνεις πίσω από δυο χείλη κόκκινα.
«Mεγάλη λέρα ο Διαμαντής. Πουτάνας γιος. Γέννημα θρέμμα. Η μάνα του, λέγανε, είχε κι άλλα μπαστάρδικα, μα τον Διαμαντή είχε αποφασίσει να τον μεγαλώσει η ίδια. Μεγάλη καψούρα με τον πατέρα του, Διαμαντής κι αυτός, κι όταν γκαστρώθηκε ένιωσε ταραχή και λαχτάρα γι’ αυτό που επρόκειτο να συμβεί».
Ο Διαμαντής… Ο γιος της Κούλας και το παιδί της Φανάρας. Η Φανάρα η Σμυρνιά… η αφέντρα των «οίκων της απωλείας». Κι η φιλενάδα της η Μερόπη, που αλώνισαν μαζί σχεδόν ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα. Ο Φόρυς ο Ρίχτερ με τα αγαπητηλίκια του κι ο Λεό ο Τζερεμπράν που έβρισκε τις νότες με τα χέρια του… Ο Βαγγέλας ο Λαλάς με τη φουστανέλα… Η μαντάμ Ρόζα και η Ζηνοβία, η Γιούλα και τα άλλα κορίτσια... Ο κόσμος της Φανάρας, όπως τον άφησε κι όπως τον εποπτεύει από τον ουρανό…
Δεν ήταν ακριβώς πόρνη, δεν ήταν ακριβώς μητέρα, δεν ήταν ακριβώς επιχειρηματίας, κι ας ήταν και πόρνη και μητέρα κι ας είχε στήσει επιχειρήσεις που θα τις ζήλευαν και οι πιο επιτυχημένοι της πιάτσας. Ήταν η Φανάρα με τον μοναδικό της χαρακτήρα και την αμεσότητα της ανθρωπιάς της. Η Φανάρα και όλος ο θίασος που την περιβάλει και μας πάει πίσω στην αξέχαστη εκείνη εποχή που το ειδύλλιο της λογοτεχνίας με την ζωή στηριζόταν στην γνησιότητα των χαρακτήρων.