Συζητώντας με τη Μαρία Πέττα

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Μ.Π.: Έχω αγαπήσει πολλά βιβλία από αρκετούς συγγραφείς, δεν έχω αγαπημένο βιβλίο, μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο απ’ αυτά που έχω κατατάξει στην πρώτη θέση. Το ίδιο ισχύει και για τους συγγραφείς.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Π.: Ήταν το θεατρικό έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Μακμπέθ.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Μ.Π.: Ταξίδι, αποφόρτιση, ηρεμία.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Μ.Π.: Ό,τι και όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Π.: Ήταν πιστεύω μια εσωτερική ανάγκη να εξωτερικεύσω σκέψεις και ο μόνος τρόπος ήταν μέσα από τη γραφή.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Τα μάτια που νοστάλγησα";

Μ.Π.: Αληθινό

Ερώτηση 7η: Τα θέματα που καταπιάνεστε μέσω της ιστορίας του βιβλίου είναι πολλά. Μία ανίατη ασθένεια, η φιλία, ο αδελφικός δεσμός και ένας όρκος σιωπής. Ποιο από αυτά σας συγκλονίζει πιο πολύ και γιατί;

Μ.Π.: Όλα είναι συγκλονιστικά, όμως η αγάπη χωρίς όρους, η αγνή ανιδιοτελή αγάπη κι ό,τι συνεπάγεται μ’ αυτή, είναι κάτι που πάντα συγκλονίζει, τον αναγνώστη πιστεύω πως τον συγκλονίζει η αλήθεια που αναβλύζει μέσα απ’ την ιστορία.

Ερώτηση 8η: Δύο δίδυμες αδερφές τόσο όμοιες εμφανισιακά αλλά τόσο διαφορετικές εσωτερικά. Αν θα έπρεπε να διαλέξετε να ζήσετε μία από τις δυο ζωές, ποια θα διαλέγατε και γιατί;

Μ.Π.: Τη ζωή της Έρης, επειδή ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο, μία δυναμική προσωπικότητα με σπάνια ψυχή.

Ερώτηση 9η: Η Έρη δίνει έναν όρκο σιωπής. Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον να τον τηρήσει;

Μ.Π.: Πιστεύω είναι δύσκολο όταν μέσα απ’ αυτό τον όρκο χάνεις τη ζωή σου, τα όνειρα σου… Όμως η ζωή καμιά φορά τα φέρνει έτσι ώστε μετά από ένα ισχυρό σοκ, να πιστεύεις πως όλα τέλειωσαν, πως η ζωή σου τελειώνει την ίδια στιγμή που χάνεις το πρόσωπο που αγαπάς. Η Έρη έκανε αυτό που πίστευε, κράτησε το μυστικό καλά φυλαγμένο ώστε να προστατέψει τους ανθρώπους που αγαπούσε και όχι μόνο…

Ερώτηση 10η: Στο βιβλίο σας αναφέρεστε πως ο Θεός μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε. Μύθος ή αλήθεια; Αρκετές φορές βλέπουμε ανθρώπους να λυγίζουν και να φτάνουν ακόμα και μέχρι την αυτοκτονία. Πιστεύετε πως είναι θέμα αδυναμίας ή μη αντοχής των γεγονότων που συνταρράζουν τη ζωή κάποιου;

Μ.Π.: Δεν μπορώ να είμαι απόλυτη πάνω σ αυτό, είναι συμβουλές που ακούμε ή διαβάζουμε και απ’ αυτές παίρνουμε δύναμη ώστε να ξεπερνούμε τα προβλήματα μας. Στο συγκεκριμένο σημείο είχα πάρει συμβουλές από πνευματικό, όπως και στα σημεία της εξομολόγησης. Μου φάνηκαν λογικά γι αυτό και τα συμπεριέλαβα.

Ερώτηση 11η: Η Χλόη είναι μία ταλαντούχα ζωγράφος. Και η Έρη μία σκοποβόλος και αθλήτρια του Ταε Κβον Ντο. Η μία ευαίσθητη και ονειροπόλα και η άλλη δυναμική και αποφασιστική. Πιστεύετε πως το επάγγελμα είναι το βασικό στοιχείο που μας δείχνει τον χαρακτήρα και τον εσωτερικό κόσμο του άλλου;

Μ.Π.: Όταν μπορείς να εξασκείς ένα επάγγελμα σύμφωνα με τα στοιχεία του χαρακτήρα σου τότε είναι ευλογία, όμως πιστεύω πως αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Οι συγκυρίες δεν είναι πάντα ευνοϊκές.

Ερώτηση 12η: Τα κάγκελα ενός κελιού είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο δέσμιο ή ένα κλειστό κελί της ψυχής; Η ελευθερία ενός ανθρώπου πιστεύετε πως περιορίζεται στο κελί μιας φυλακής ή της ψυχής;

Μ.Π.: Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα και τα δύο εξίσου σοβαρά και στα δύο το ζητούμενο είναι η ελευθερία.

Ερώτηση 13η: Όταν ένας άνθρωπος αγαπάει με βάθος κάποιον, πιστεύετε πως μπορεί να περιμένει μία ζωή για να επιστρέψει σε αυτόν το άλλο του μισό;

Μ.Π.: Πιστεύω πως ακόμα και τη ζωή του να φτιάξει όταν έρθει η στιγμή να συναντήσει το άλλο του μισό δεν θα το αφήσει να φύγει. Εκτός κι αν έχει αδύναμο χαρακτήρα και φοβάται να βγει απ’ τον κύκλο βολικότητας του.

Ερώτηση 14η: Ένας θάνατος μπορεί να "κλείσει" έναν άνθρωπο στο καβούκι του ή να τον κάνει να μισήσει κάποιον, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι ένα δικό του άτομο; Το πένθος τυφλώνει και δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αποδοχή και στη συνέχιση της ζωή του αλλά στη μιζέρια και στον παρωπιδισμό;

Μ.Π.: Όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο και τον χαρακτήρα του. Πόσο αγάπησε αυτόν που έχασε. Πόσο πόνεσε. Ο καθένας αντιμετωπίζει τη ζωή και όσα του φέρνει με διαφορετικό τρόπο.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Μ.Π.: Επειδή όπως είπα και πιο πάνω είναι αληθινό.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Π.: Να διαβάζουν με τα μάτια της ψυχής τους.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Μ.Π.: Είναι πολύ νωρίς ακόμα, ας το αφήσουμε για έκπληξη!

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Μ.Π.: Εγώ σας ευχαριστώ, εύχομαι κάθε επιτυχία σ στο έργο σας και καλοτάξιδη η σελίδα σας!

Η Μαρία Πέττα κατάγεται από την Αμμόχωστο και ζει στη Λεμεσό. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως διευθύνων σύμβουλος σε δική της επιχείρηση στη Λεμεσό. Σπούδασε ξένες γλώσσες και λογοτεχνία. Εν συνεχεία παρακολούθησε τεχνικές δημιουργικής γραφής και σεναρίου. Είναι αρθρογράφος σε δύο περιοδικά και συγγραφέας του μυθιστορήματος «Η συνοδεία των ψυχών», Κυπριακή έκδοση, και "Τα μάτια που νοστάλγησα" από τις εκδόσεις ΈΞΗ 2016.

 

 

 

 

 

"Τα μάτια που νοστάλγησα"

Λένε πως όσο ζούμε ονειρευόμαστε… μέχρι την τελευταία μας πνοή. Εγώ σταμάτησα να ονειρεύομαι τη στιγμή που ορκίστηκα να μην προδώσω ποτέ το μυστικό της. Ακόμα και τα όνειρα που έκανα παιδί ξεθώριασαν στη μνήμη μου. Η αδικία μού χάραζε την ψυχή σαν κοφτερή λεπίδα… Όλοι είχαν στραφεί εναντίον μου, ακόμη και η ίδια μου η μάνα. Αυτή με καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Στο μόνο που ήλπιζα ήταν η λύτρωση… Όμως, οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν να ονειρεύονται. Ποτέ δεν λησμονούν αυτό που τους δίνει πνοή να συνεχίζουν. Ένας όρκος σιωπής, μια αλήθεια που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί κι ένας απρόσμενος έρωτας κινούν τα νήματα αυτής της συγκλονιστικής ιστορία.

 

 

 

 

"Η συνοδεία των ψυχών"

Η Μοίρα, η Σύμπτωση ή η Τύχη; Σε ποια απ' τις τρεις να πιστέψω; Λένε πως στην ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα συμβαίνουν γιατί έτσι τα καθορίζει η μοίρα... ή μάλλον οι Μοίρες. Ακόμη και οι συμπτώσεις είναι μοιραίες. Πόσο κακό μπορεί να κάνει η απόρριψη, πόσο κακό μπορεί να κάνει η άγνοια, η εκμετάλλευση, η αρπαγή ενός παιδιού; Πόσο κακό μπορεί να κάνει ένα πονεμένο, χαμένο αλλά και σαλεμένο μυαλό;

Πόσες ψυχές μπορεί να χαθούν, πόσο μπορεί να υποφέρει και να αντέξει η ψυχή που μένει πίσω; Και η τραγική σύμπτωση! Δύο άνθρωποι έρχονται κοντά, ερωτεύονται, κάνουν όνειρα για το μέλλον. Δεν ξέρουν όμως τι τους επιφυλάσσει η μοίρα...

Το μόνο σίγουρο πια είναι πως οι ψυχές αυτών που φεύγουν απ' την ζωή δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ, πάντα μας συνοδεύουν, πάντα είναι δίπλα μας και πάντα μας βοηθάνε. Μας το δείχνουν με τόσα σημάδια, σαν να είναι οι Άγγελοί μας, Φύλακες και Προστάτες μας.