Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;
Τ.Ι.: Από του ξένους συγγραφείς αγαπώ τον Κάρολο Ντίκενς . Από τους Έλληνες ξεχωρίζω την Πηνελόπη Δέλτα, τον Ζαχαρία Παπαντωνίου και από τους νεότερους την Βούλα Μάστορη.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Τ.Ι.: Χμ, δεν είμαι σίγουρη ότι θυμάμαι το πρώτο βιβλίο που διάβασα σαν παιδί, αλλα σίγουρα θυμάμαι το βιβλίο που με είχε πρωτογοητεύσει. Ηταν το «Όλιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς όπως και η σειρά «Άμπρα Κατάμπρα» που περιείχε παλιά και νεότερα παραμύθια που συνοδευόντουσαν από κασέττες με αφήγηση των παραμυθιών από γνωστούς ηθοποιούς, ιδέα πολύ πρωτότυπη για τότε! Επίσης πολύ αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο ήταν και το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». Αληθινό και ρεαλιστικό μεσα στην απλότητά του αποτυπώνει με απίστευτη ευαισθησία τις εφηβικές αγωνίες εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;
Τ.Ι.: Η συγγραφή είναι για εμένα τρόπος έκφρασης και ευκαιρία να περάσω κάποιες ιδέες που τις θεωρώ σημαντικές.
Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας;
Τ.Ι.: Έχω γράψει μόνο ένα βιβλίο προς το παρόν. Πηγή έμπνευσής μου για αυτό ήταν ο γιός μου Μάριος.
Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Τ.Ι.: Το γεγονός ότι ήθελα να περάσω κάποια μηνύματα στα μικρά παιδιά και ήθελα να το κάνω με τρόπο χαρούμενο και διασκεδαστικό.
Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας "Η μαμά μου η καροτσάτη";
Τ.Ι.: «Η μαμά μου η καροτσάτη» είναι ουσιαστικά ένα αυτοβιογραφικό παιδικό βιβλίο. Με ερέθισμα τις ανησυχίες που είχα για το γιό μου για το κατά πόσο θα μπορώ να ανταπεξέλθω στον μητρικο μου ρόλο μετά την απόκτηση της αναπηρίας μου, καθώς και την πορεία που πήρε τελικά η ζωή μου και κατάλαβα ότι δεν είχα λόγους να ανησυχώ, δημιουργήθηκε η καροτσάτη μαμά.
Ερώτηση 7η: Ο μικρός Μάριος ενέπνευσε τη μαμά, Τάνια Ιωακειμίδου, να δημιουργήσει αυτό το βιβλίο που μας διδάσκει πολλά και μας μαθαίνει έννοιες σημαντικές. Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για αυτό;
Τ.Ι.: Κάθε γονιός που αποκτά στη διάρκεια της ζωής του κάποια αναπηρία, ανησυχεί για το κατά πόσο θα είναι σε θέση να τα καταφέρει στον γονεϊκό του ρόλο στην καινούργια κατάσταση που αντιμετωπίζει. Αυτός λοιπόν ήταν και ο δικός μου φόβος. Θα με δεχτεί το παιδί μου διαφορετική; Θα τον πληγώσει η νέα μου εικόνα; Θα μπορώ να τον φροντίζω όπως στο παρελθόν; Στην πορεία λοιπόν, καταλάβα ότι όλοι οι φόβοι που είχα ήταν άδικοι και υπερβολικοί και ότι τελικά με αγάπη και προσπάθεια ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πράγματα που ούτε καν φανταζόταν.
Ερώτηση 8η: Ο Ιάσονας, ο μικρός μας ήρωας, προσπαθεί να καταλάβει και να διαχειριστεί τις φοβίες του. Πόσο δύσκολο πιστεύετε πως είναι για ένα παιδί να εγκλιματιστεί σε νέες συνθήκες και να μάθει να ζει μέσα σε έναν νέο κόσμο, από αυτόν που ήξερε μέχρι τώρα;
Τ.Ι.: Γενικά τα παιδιά προσαρμόζονται εύκολα στις νέες συνθήκες αρκεί να υπάρχει αγάπη και καθοδήγηση και είναι χρέος ημών των γονιών να τα προσφέρουμε αυτά στα παιδιά μας έτσι ώστε να τα βοηθήσουμε στην μετάβαση αυτή.
Ερώτηση 9η: Η μαμά του Ιάσονα θα του γνωρίσει πως τίποτα δεν αλλάζει αρκεί να υπάρχει θέληση, υπομονή, επιμονή και αγάπη. Θέλει "κότσια" για να το καταφέρει ο γονιός αυτό; Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό το θέμα;
Τ.Ι.: Δεν είναι εύκολο. Ο γονιός είναι πάντα παράδειγμα για το παιδί. Όλα αυτά λοιπόν που θέλει να του διδάξει, πρέπει πρώτα να τα εφαρμόσει ό ίδιος. Και χρειάζεται μεγάλη ωριμότητα και υπομονή γι αυτό. Αυτό προσπάθησα και εγώ. Να δώσω στον γιό μου αγάπη και σταθερότητα ώστε να καταλάβει οτι ακόμα και αν η μαμά δεν περπατάει πια, είναι διπλα του όπως και πριν.
Ερώτηση 10η: Για κάποιους το ποτήρι είναι μισοάδειο και για κάποιους άλλους μισογεμάτο. Θα θέλατε να μας πείτε μερικούς τρόπους για τους πεσιμιστές να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους και να αναθεωρήσουν βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο;
Τ.Ι.: Γενικά η εποχή μας ευνοεί τον πεσιμισμό και την απαισιοδοξία. Όλη αυτή η οικονομική κρίση έχει βγάλει στους ανθρώπους τον πιο απαισιόδοξο εαυτό τους και είναι λογικό μέχρι ένα σημείο. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη σημασία σε αξίες όπως η αγάπη, η υγεία, η οικογένεια και να μην τα θεωρούν δεδομένα. Μόνο έτσι θα καταλάβουν οτι τελικά δεν βρίσκονται σε τόσο άσχημη θέση όσο νομίζουν και θα βρούν δύναμη να προσπαθήσουν για το καλύτερο.
Ερώτηση 11η: Γιατί πιστεύετε πως στην Ελλάδα οι πολίτες δεν προσπαθούν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους; Είναι η έλλειψη παιδείας ή η αμέλεια και η αφηρημάδα που ωθεί τον κόσμο να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και όχι τον διπλανό του;
Τ.Ι.: Ως χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου, όποτε έχω ζητήσει βοήθεια, οι συμπολίτες μου μου την έχουν δώσει πρόθυμα. Από την άλλη, πολύ συχνά βλέπω αναπηρικά παρκινγκ πιασμένα από μη αναπήρους ή ράμπες κλειστές. Θεωρώ ότι είναι ένας συνδυασμός ελλειψης παιδείας αλλά και αμέλειας. Δηλαδή αν τη στιγμή που ο πολίτης παρκάρει στο αναπηρικό πάρκινγκ έβλεπε εμένα και συνειδητοποιούσε τι πρόβλημα μου δημιουργεί δεν θα το έκανε. Όμως, λόγω των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν, οι άνθρωποι με αναπηρία δεν κυκλοφορούν πολύ με αποτέλεσμα οι οδηγοί να νομίζουν οτι τα πάρκινγκ αυτά δεν τα χρησιμοποιεί κανένας και να μην καταλαβαίνουν το πρόβλημα που προξενούν. Και φυσικά μεγάλο ρόλο σε όλη αυτή την κατάσταση, παίζει και η ατιμωρησία που υπάρχει γενικά.
Ερώτηση 12η: Ποιο είναι το μότο της ζωή σας;
Τ.Ι.: Ποτέ δεν ξέρεις πόση δύναμη κρύβεις μέχρι να χρειαστεί να την χρησιμοποιήσεις!
Ερώτηση 13η: Πριν από λίγους μήνες γίναμε θεατές μιας ρατσιστικής δήλωσης για τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητα ή με αναπηρία, όπως οι περισσότεροι προτιμάνε να λένε. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτό το θέμα, το οποίο δεν σας κρύβω πως εμένα με προσέβαλε και με έθιξε ως άνθρωπο;
Τ.Ι.: Καταρχήν ο σωστός όρος είναι άτομο με αναπηρία (ΑμεΑ) η οποία μπορεί να είναι κινητική, αισθητηριακή (κωφοί, τυφλοί) ή νοητική. Τώρα όσον αφορά το θέμα του ρατσισμού. Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό: ρατσισμός είναι να φοβάσαι ή να μισείς κάτι το οποίο δεν είσαι εσύ ο ίδιος από τύχη. Όσοι Έλληνες μισούν τους αλλοδαπούς δεν καταλαβαίνουν ότι από τύχη δεν γεννήθηκαν οι ίδιοι Αλβανοί ή Πακιστανοί. Δεν νομίζω να το επέλεξαν να γεννηθούν Έλληνες, έτυχε. Τώρα όσον αφορά τους ανθρώπους που δείχνουν ρατσισμό στα άτομα με αναπηρία, δεν καταλαβαίνουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν και αυτοί στη θέση τους. Κανένας δεν έχει συμβόλαιο με την αρτιμέλεια και την υγεία. Αλλά συνήθως οι άνθρωποι αυτοί είναι ακαλλιέργητοι και δεν μπαίνουν στον κόπο να τα σκεφτούν όλα αυτά. Άρα τέτοιοι άνθρωποι, σε προσωπικό επίπεδο, εμένα δεν με αφορούν. Το μόνο ανησυχητικο είναι ότι έχουν μπει στην Ελληνική Βουλή, και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει όλο αυτό. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το σκεφθούν σοβαρά όλοι όσοι τους ψήφισαν ή σκεφτονται να τους ξαναψηφίσουν.
Ερώτηση 14η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;
Τ.Ι.: Πιστεύω ότι το βιβλίο μου πρέπει να διαβαστεί από παιδιά που έχουν κάποιο γονιό ή κοντινό συγγενή με αναπηρία για να καταλάβουν ότι δεν είναι τα μοναδικά που αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση. Επίσης μπορεί να είναι η επιλογή ενός γονιού με κοινωνικές ευαισθησίες που θέλει με όμορφο τρόπο να τις περάσει και στο παιδί του.
Ερώτηση 15η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Το βιβλίο μου απευθύνεται σε παιδιά. Θα ήθελα πολύ να τα ρωτήσω αν τους άρεσε και τι κατάλαβαν από την ιστορία του μικρού Ιάσονα.
Ερώτηση 16η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Τ.Ι.: Προς το παρόν δεν έχω σχεδιάσει κάτι. Όπως σας είπα «Η μαμά μου η καροτσάτη» είναι το πρώτο μου βιβλίο και είμαι ακόμα λίγο συγκρατημένη μέχρι να δω πως θα πάει όλο αυτό. Ασχολούμαι με τις παρουσιάσεις του βιβλίου στο ενήλικο κοινό και τώρα θα αρχίσω να το παρουσιάζω και σε νηπιαγωγεία και σχολεία.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδη "Η μαμά μου η καροτσάτη"!!!
Η Τάνια Ιωακειμίδου γεννήθηκε το 1977 στον Πειραιά. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Τ.Ε.Ι. Αθηνών και εργάστηκε ως τραπεζική υπάλληλος και καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας. Ασχολείται με τον εθελοντισμό, το canoe-kayak και της αρέσει να διαβάζει παραμύθια στον οκτάχρονο γιο της. "Η μαμά μου η καροτσάτη" είναι το πρώτο της βιβλίο.
(2016) Η μαμά μου η καροτσάτη, Έναστρον
Η μαμά μου η καροτσάτη
Ας ανακαλύψουμε μαζί τη συνέχεια της ιστορίας...
Ένα παιδικό βιβλίο για τη μητρότητα, την αναπηρία και την αισιόδοξη πλευρά της ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου