Συζητώντας με την Ειρήνη Δερμιτζάκη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Ε.Δ.: Η Λιλή Ζωγράφου και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ε.Δ.: Δεν θυμάμαι. Η πρώτη ιστορία που θυμάμαι είναι το "Μπροστά στο νόμο" του Κάφκα.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Ε.Δ.: Ο τρόπος να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τους άλλους, όσο μπορώ βέβαια.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Ε.Δ.: Το γράψιμο για μένα δεν είναι ακριβώς θέμα έμπνευσης, αλλά τρόπος έρευνας. Ερευνώ αυτά που προσπαθώ να κατανοήσω.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Ε.Δ.: Η μοναξιά. Ένιωθα πως δεν ταιριάζω, δεν ανήκω. Αλλά μπορώ να φτιάξω εγώ ιστορίες και ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και καταλαβαίνω.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Αυτό που δεν γνωρίζω Ακόμα";

Ε.Δ.: Ειλικρινές και αυθόρμητο.

Ερώτηση 7η: Διήγημα και μυθιστόρημα. Ποιο σας ελκύει περισσότερο και γιατί;

Ε.Δ.: Το μυθιστόρημα το αγαπώ αλλά το φοβάμαι και περισσότερο. Έχω αφήσει πολλά μισοτελειωμένα. Το διήγημα άρχισα να το εκτιμώ προσφάτως. Έχω διαβάσει νομίζω λιγότερα διηγήματα από όσα έχω γράψει.

Ερώτηση 8η: Το βιβλίο σας "Αυτό που δεν γνωρίζω Ακόμα" αποτελείται από 20 διηγήματα. Πόσο χρόνο σας πήρε για να τα γράψετε;

Ε.Δ.: Είναι διηγήματα που έγραψα μέσα σε τέσσερα χρόνια. Δεν δούλευα όμως καθημερινά. Αλλά είμαι των ΄μακροχρόνιων΄ σχέσεων. Πέντε χρόνια το λιγότερο μου παίρνει κάθε μυθιστόρημα.

Ερώτηση 9η: Κάθε διήγημα και ένα συναίσθημα. Η βία κατέχει το μεγαλύτερο μέρος των ιστοριών σας. Άλλες φορές λεκτική, άλλες ψυχολογική και άλλες σωματική. Πιστεύετε πως ανάλογα με τη μορφή της έχει και διαφορετικό πόνο ή αφήνει διαφορετικό αποτύπωμα στη ψυχή του κάθε ήρωα;

Ε.Δ.: Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικό. Μπαίνουν στη ζυγαριά άραγε στα συναισθήματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν φεύγει εύκολα από πάνω σου. Είναι σαν τα τατουάζ. Όσο κι αν με τον χρόνο ξεθωριάσει έχει για πάντα αλλοιώσει την επιδερμίδα σου.

Ερώτηση 10η: Γιατί ο κόσμος σιωπά απέναντι στη βία και δεν αντιδρά; Κατά τη γνώμη σας, οφείλεται σε κάποιον συγκεκριμένο λόγο;

Ε.Δ.: Είκοσι διηγήματα έγραψα και απάντηση δεν βρήκα! Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος ανέχεται τη βία ή την βλέπει και σιωπά. Υπάρχουν όμως και μορφές βίας που περνούν απαρατήρητες. Βλέπεις το "Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" και σκας στα γέλια. Είναι αλήθεια τόσο αστείο ένας πενηντάρης δάσκαλος να χαστουκίζει μαθήτριες. Θα έλεγα πως δεν έχουμε καταλάβει πόση ζημιά κάνει. Πολλές φορές με τον πρωινό καφέ μου διαβάζω ενημερωτικές ιστοσελίδες όπου δημοσιογράφος ποστάρει οκτώ το πρωί "Βιασμός και διαμελισμός δωδεκάχρονης στην Ινδία" και μου έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι. Ποιος "φυσιολογικός" δημοσιογράφος βγάζει προχθεσινή είδη οκτώ το πρωί. Συνεχίζει τον βιασμό με τον δικό του τρόπο. Πουλάει η βία σε ταινίες σε videogames. Είναι μορφή εξουσίας εξάλλου και ποιος αλήθεια δεν αποζητά λίγη εξουσία;

Ερώτηση 11η: Χάδι, αγάπη, ζεστασιά λείπουν στους κεντρικούς ήρωες. Αντίθετα λαμβάνουν ξύλο, μίσος, ψύχος. Γιατί τα διηγήματά σας περιέχουν την αρνητική χροιά των συναισθημάτων;

Ε.Δ.: Και γιατί όχι; Δεν είναι μέρος της πραγματικότητας που ζούμε; Εγώ γράφω γιατί όπως είπα ερευνώ. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ήθελα να ερευνήσω πως και αν επιβιώνουν τα θύματα της βίας. Με τη λήξη της βίας επέρχεται η γαλήνη και η ισορροπία. Άρα μέσα από τα αρνητικά συναισθήματα όπως λέτε ξεπροβάλλουν τα "θετικά".

Ερώτηση 12η: Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ως αγαπημένο σας, ένα από τα διήγηματά σας. Ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ε.Δ.: "Το βαζάκι με μερέντα" για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Είναι από τα πρώτα διηγήματα που έγραψα. Το έγραψα εμπνευσμένη από τη θεία μου την Ευθυμία, την οποία και δεν γνώρισα ποτέ. Μου θυμίζει όμως και την απώλεια της μητέρας μου. Διακρίθηκε στη Μελβούρνη παίχτηκε στο Μπόλτον της Αγγλίας. Ετσι ήθελα να βγάλω και το βιβλίο αλλά υπήρξε ένα θέμα με το copyright και τον Παυλίδη.

Ερώτηση 13η: Έχετε διακριθεί τρεις φορές, αν δεν κάνω λάθος, στην κατηγορία διηγήματος. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό; Πως αισθάνεστε με αυτή την τιμή;

Ε.Δ.: 9 φορές για την ακρίβεια. Το μόνο που έκανα είναι να γράφω. Αυτό είναι όλο κι όλο. Οι διακρίσεις για μένα είναι ένας είδος αποδοχής. Όταν είσαι νέος συγγραφέας αποζητάς μια φωτεινή ένδειξη που να λέει πας καλά, συνέχισε.

Ερώτηση 14η: Έχετε φύγει από την Ελλάδα. Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να φύγει από τον τόπο του και να μεταβεί σε μία ξένη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο;

Ε.Δ.: Θα πρέπει να γράψω ένα βιβλίο για να σας απαντήσω. Το δύσκολο για μένα δεν ήταν η φυγή. Έφυγα σε μια φάση που δεν είχα και τίποτα να χάσω. Δεν είναι νομίζω δύσκολο να φύγεις το δύσκολο είναι να επιστρέψεις.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Ε.Δ.: Γιατί έχει ενδιαφέρον. Την λέξη "ενδιαφέρον" την αγάπησα από όταν σπούδαζα θέατρο. Για μένα "ενδιαφέρον" έχει κάτι που κάτι κινεί ή συν-κινεί μέσα σου... Αν το διαβάσουν και δεν τους αρέσει υπόσχομαι να τους αφιερώσω το επόμενο.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ε.Δ.: Αν τους βγει, να μου μιλάνε. Με ενδιαφέρει να μαθαίνω τι σκέφτονται για αυτά που γράφω.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Ε.Δ.: Τέλειωσα πριν λίγες μέρες το μυθιστόρημά μου "Γεννημένος Λούζερ" κι αυτήν την εποχή το διορθώνω. Ταυτόχρονα τελειώνω και το μεταπτυχιακό μου στην δημιουργική Γραφή. Δεν ξέρω ακόμα για το μέλλον. Όσο παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου τόσο γράφω.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία στο βιβλίο σας "Αυτό που δεν γνωρίζω Ακόμα" και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε βιομηχανικό σχέδιο και θέατρο στην Ελλάδα, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Γράφει σε διάφορα ιστολόγια και περιοδικά λογοτεχνίας. Έχει επίσης γράψει διάφορα κείμενα για το ραδιόφωνο, για comics, θεατρικά κείμενα και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Έχει κερδίσει τρία βραβεία διηγήματος. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.

(2016) Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα, Anima Εκδοτική

(2014) The shoes on the dusty shelf, Εκδόσεις Σαΐτα

(2013) Τα αφόρετα παπούτσια, Εκδόσεις Σαΐτα

(2013) Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος, Εκδόσεις Σαΐτα

Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα

Η βία έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις. Στις διακοπές, στο σχολείο, στο δρόμο όταν περπατάς. Έρχεται απρόσκλητη την ώρα που παίζεις τα παιχνίδια σου στο παιδικό σου δωμάτιο. Σε περιμένει στον καναπέ του σαλονιού σου με το που επιστρέφεις από το γραφείο.

Την κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου ή στα μάτια σου που κοιτούν θολά.

Καμιά φορά σου χαμογελά ή σε φλερτάρει σε ένα καφέ. Σου δείχνει σημάδια που επιμελώς αγνοείς. Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο ή εθνικότητα. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι διακριτική. Η βία περιγράφεται και είναι συνάμα απερίγραπτη.

Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας. Της γυναίκας της διπλανής πόρτας, του άντρα που περιμένει δίπλα σου στο φανάρι. Του παιδιού που χοροπηδά επιστρέφοντας από το σχολείο. Άλλοτε συγκινητικές κι άλλοτε αστείες. Βγαλμένες από την άνοστη καθημερινότητα ή το πιο εφιαλτικό παραμύθι. Γλύκα και πίκρα σε μια συνταγή που συνθέτει ολόκληρη τη ζωή ή μια φευγαλέα στιγμή των ηρώων.

Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτησης για τρυφερότητα;