Στο πρώτο διήγημα με τίτλο “Το τελευταίο κέρασμα” συναντάμε τον Κώστα, άρρωστο σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου ο χρόνος ζωής του είναι περιορισμένος. Μόνο που ο ίδιος δεν το γνωρίζει. Μου έμεινε η φράση ανεξήτηλη στη ψυχή μου... “Η θέα στην απέραντη θάλασσα από το παράθυρο σου 'σφιγγε την ψυχή απ'την τόση ομορφιά. Θάνατος και ομορφιά δεν χωράνε σε μια ματιά και μπερδεύεται ο άνθρωπος...”
Το δεύτερο διήγημα τιτλοφορείται ως “Τα τιμαλφή”. Άραγε ποια είναι τα τιμαλφή για την ηρωίδα θεία-Κατίνα; Είναι αυτά που έκαψε ο πατέρας όταν εναντιώθηκε και παντρεύτηκε τον άνθρωπο που αγαπούσε; Είναι τα παιδιά της; Είναι ο άντρας της; Είναι η ίδια η ζωή της; Ανακαλύψτε το διαβάζοντάς το. Και φοβήθηκε τις κουρούνες που σαν σύννεφο κάλυψε όλο της το σπίτι ή ήταν συνηθισμένη από τη συμπεριφορά της πεθεράς της και της μιας αδερφής του άντρα της;
“Σιωπηλά” είναι το τρίτο διήγημα, η κυρ' Αφροδίτη μας δείχνει το μεγαλείο της ψυχής της. Αγόγγυστα και με υπομονή θα αντέξει κάθε κατηγορία και θα είναι αυτή που θα γίνει ο αφανής ήρωας και υπερασπιστής των αδυνάτων μέσω της πενιχρής σύνταξής της. Γιατί όπως λένε: “ο έχων δύο χιτόνες να δίνει τον έναν”.
“Η Χαλόστομη” του τέταρτου διηγήματος, η κυρ' Αλεξάνδρα για τους συγχωριανούς της είναι το μαύρο πρόβατο της κοινωνίας τους. Αυτή που πάντα είναι με έναν κακό λόγο στο στόμα, που εξαπολύει κατάρες δεξιά και αριστερά όταν κάτι δεν της αρέσει. Αλλά αυτό το “Δόξα τω Θεώ” του μπακάλη, όταν η κυρ' Αλεξάνδρα παθαίνει εγκεφαλικό, δεν τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Άραγε για ποιον λόγο έκανε ό,τι έκανε; Γιατί “βασάνιζε” τους γείτονές της; Μήπως τα βιώματα καθορίζουν τη μετέπειτα πορεία μας στη ζωή; Μία ψυχή βασανισμένη μέσα σε κακίες και κατάρες έρχεται να μας δείξει πως όταν έρχεται το στερνό μας τέλος όλοι ζητάμε να μας θυμούνται ως καλοί και ας μην είμαστε... Όπως ζήτησε ευγενικά η κυρ' Αλεξάνδρα: “Πες τους ότι με συμπαθούσες... κι ότι δεν ήμουν κακός άνθρωπος... Ακόμη κι αν δεν ήταν έτσι...”
Στο πέμπτο διήγημα με τίτλο ¨'Αγρια κρινάκια” συναντάμε μία ιδιαίτερη και πρωτότυπη ημέρα των Θεοφανείων στο χωριό Φλαμουριά. Αυτή τη χρονιά ο παπάς του χωριού πήρε μία ντουντούκα για να ακουστούν τα λόγια του. Το θέμα που δημιουργήθηκε δεν ήταν ο τηλεβόας αλλά ο εορτασμός από τα παιδιά που τραγουδάνε και η πτώση της Φωτεινής, η οποία παραλίγο να της στοιχίσει την ίδια της τη ζωή. Η αξιοπρέπειά της πληγώθηκε και αυτό την έφερε σε μία ντροπιαστική στιγμή της ζωής της. Και όπως μας εξιστορεί μία μαντινάδα η κυρα-Κατερίνα, η καντηλανάφτισσα:
“Κατακαημένε άνθρωπε
σαν ποντικός γεννιέσαι,
σαν λεοντάρι τρέφεσαι
και σαν ανθός χαλιέσαι”.
Το έκτο διήγημα “Η ξένη” πρόκειται για ένα ευαίσθητο κείμενο. Η Άννα, μία Ρουμάνα νεαρή μετά τον θάνατο των γονιών της και μετέπειτα και της αγαπημένης της γιαγιάς αποφασίζει να ξενιτευτεί και να έρθει στην Ελλάδα. Εδώ θα γνωρίσει τον Μιχάλη και θα παντρευτεί μαζί του. Οι κάτοικοι του χωριού και κυρίως οι γυναίκες δεν τη θέλουν πουθενά και πάντα της γυρνάνε την πλάτη επιδεικτικά. Ο ξαφνικός χαμός της από καρδιά θα στοιχίσει στον Μιχάλη και θα τον κάνει ψάλτη στην εκκλησία του χωριού. Εκεί θα γνωρίσει την αγάπη του Θεού και θα προσπαθήσει να βρει απαντήσεις στο αν υπάρχει η Άννα του ακόμα και τώρα που έχει φύγει. Η φράση που με συγκίνησε είναι όταν ο Μιχάλης ρώτησε τον παπα-Χρήστο: “Που λες... ήθελα να μου πεις εσύ που ξέρεις απ'αυτά, να τώρα που μιλάμε, αυτή την ώρα, υπάρχει η Άννα;” και η απάντηση του ιερέα ήταν αυτή που γαλήνεψε τη ψυχή του “Υπάρχει...”
Και στο έβδομο και τελευταίο διήγημα έχουμε τον τίτλο “Η φωτογραφία”. Πόσο μπορεί κάποιος να προβλέψει τον θάνατό του και να προλάβει να κάνει αυτά που θέλει προκειμένου να μη γίνει βάρος στα παιδιά του; Και όμως η κυρα-Λένη το πρόβλεψε και έκανε τα “κουμάντα” της, ετοίμασε τη φωτογραφία της και μάζεψε και τα χρήματα της κηδείας της.
Η συγγραφέας καταφέρνει μέσα από αυτές τις μικρές ιστορίες να μας δείξει την αληθινή ζωή και το αληθινό νόημα της συγχώρεσης, της μετάνοιας, της υπομονής, της επιμονής και της προσμονής. Έκλαψα και συγκινήθηκα πολύ! Η γραφή της είναι τόσο αληθινή και ανθρώπινη που πιστεύω ότι δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο! Είναι μία ωραία επιλογή που αξίζει να αδιαβαστεί από όλους! Ακόμα και από αυτούς που δεν αγαπάνε τα διηγήματα. Γιατί δεν είναι απλά διηγήματα αλλά κατάθεση ψυχής!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου