Κριτική Βιβλίου “Κάθε λαβύρινθος έχει μια εξώπορτα” της Χρυσής Μαρούση

Συνήθως ξεκινάω την άποψή μου μιλώντας για την υπόθεση του βιβλίου. Αυτή τη φορά θα είμαι πιο αινιγματική και αόριστη. Ο λόγος είναι γιατί δε θέλω να προδώσω κάποιο καίριο κομμάτι της ιστορίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος έχουμε τα πρόσωπα. Κάθε κεφάλαιο και ένα άτομο, το οποίο μας αφηγείται τη ζωή του και τις σκέψεις του σε πρωτοπρόσωπη γραφή. Στο δεύτερο μέρος έχουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Εκεί η γραφή είναι αφηγηματική σε τρίτο πρόσωπο, άλλοτε λυρική –μέσω των ποιημάτων, των τραγουδιών και των πεζών κειμένων του κεντρικού μας ήρωα– και άλλοτε ωμή, σκληρή και συγκινητική. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι, ο Πάρης, ο οποίος κατοικεί στη Θεσσαλονίκη. Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από αυτόν. Αφού χάσει τη μητέρα του, ο κόσμος του όλος γκρεμίζεται εν μία νυκτί. Από εκεί και έπειτα, ξεκινάει η βία και ο εσωτερικός του θάνατος. Ο περίγυρός του στέκει αμέτοχος. Γιατί αφενός μεν ο Πάρης είναι κλειστός και δε θέλει να φορτώσει το άγχος του και τα προβλήματά του στους άλλους, και αφετέρου δε γιατί οι φίλοι του και οι δικοί του άνθρωποι δεν καταβάλλουν τη δέουσα προσοχή και προσπάθεια για να ξεκλειδώσουν την καρδιά του. Στο τρίτο μέρος έχουμε σκέψεις και κομμάτια της ζωής του, στην Αθήνα πλέον, αποτυπωμένες στον καμβά του τετραδίου του Πάρη.
Η συγγραφέας, Χρυσή Μαρούση, μας μυεί στον δικό της κόσμο, προσφέροντάς μας ένα άκρως συγκινητικό και ιδιαίτερο βιβλίο. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί ένας συγγραφέας να προσφέρει στον αναγνώστη του κάτι φρέσκο και διαφορετικό; Όποιος και αν το είπε, διαψεύδεται περίτρανα εφόσον διαβάσει το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Τώρα θα μου πείτε τι το ιδιαίτερο έχει; Καταρχάς, να σας πω ότι είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Αυτό από μόνο του το κατατάσσει σε μία ξεχωριστή θέση. Πρόκειται για μία άρτια εκτέλεση πιρουέτας. Ώρες – ώρες νόμιζα ότι βρισκόμουν στο απόγειο μιας οπερέτας, τόσο συγκινητικής, η οποία μου δημιουργούσε τα πιο αντιφατικά και έντονα συναισθήματα. Από το γέλιο έφτανα στο κλάμα και εκεί κατάφερνε η συγγραφέας να μου ανεβάσει τη διάθεση. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκλαψα. Τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση είχε χρόνια να μου προκαλέσει κάποιο ανάγνωσμα. Ο πόνος και η συμπόνια με κύκλωσαν και με κυρίευσαν, με έκαναν σώμα δικό τους. Ήθελα να προσφέρω απλόχερα την αγκαλιά μου και την αγάπη μου σε κάποιους ήρωες της ιστορίας. Όπως επίσης, ήθελα να τα σπάσω όλα, να μεταφερθώ μέσα στις σελίδες του και να ξεσπάσω την οργή μου πάνω σε συγκεκριμένα άτομα. Δεν κατανόησα καμία συμπεριφορά, η οποία καταδείκνυε έντονα την κακία, τον εκβιασμό και το μίσος. Αλλά ήθελα να βροντοφωνάξω στον Πάρη, τον οποίο ενώ καταλάβαινα και συμπονούσα άλλο τόσο με απογοήτευε ορισμένες φορές με τη στάση του, να βγάλει κραυγές, να μιλήσει, να ουρλιάξει και να μην κάθεται απαθής στην αυλαία της ζωής του και άμοιρος στο έργο που του έγραψε η μοίρα.
Επίσης, μου άρεσε πολύ η ενσωμάτωση της πίστης στην ιστορία. Οι σκέψεις της συγγραφέως με πλημμύρισαν με εικόνες και με παρέσυραν στον ιστό της, τον οποίο έπλεξε περίτεχνα η ίδια για τους αναγνώστες της. Το μόνο που θα ζητούσα να έχει σε μεγαλύτερη δομή θα ήταν οι διάλογοι, οι οποίοι ήταν λίγοι και ελλιπείς, κατά την άποψή μου πάντα. Τέλος, η Χρυσή Μαρούση μέσα από την υπόθεση του βιβλίου της μας δείχνει ότι όλοι μας ζούμε στον δικό μας λαβύρινθο, ο οποίος έχει πάντα έξοδο και μία πόρτα για να βγούμε από αυτόν, αρκεί να το θέλουμε και να το επιδιώκουμε. Και ο πιο σκοτεινός λαβύρινθος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Τολμήστε το και σίγουρα θα μαγευτείτε! Ίσως αρχικά σας κουράσει η πρωτοπρόσωπη γραφή αλλά η υπόθεση θα σας αποζημιώσει!





Βασιλική Διαμάντη