Κριτική Βιβλίου “Λίγο πριν βρέξει” της Ζέτας Κουντούρη

Περιέργο πράγμα να καταφέρνει μία συγγραφέας διηγημάτων να σε βάζει στη θέση να υπεραναλύσεις τις ιστορίες της στο μυαλό σου και να σκεφτείς κάθε πιθανή λύση, κάθε ενδεχόμενο ή κάθε εσωτερική ανάλυση των ηρώων της. Και όμως, η Ζέτα Κουντούρη τα καταφέρνει. Όλες οι ιστορίες της έχουν να διηγηθούν κάτι το σκοτεινό, το περιέργο, το μυστηριώδες.
Όταν η πόρτα κλείνει τα μυστικά αναδύονται, μόνο που δεν είναι ορατά από τους έξω. Η πόρτα τα παίρνει μαζί της και τα κάνει κτήμα της. Η σκοτεινιά κατακλύζει το τοπίο λίγο πριν βρέξει, όπως έχει τιτλοφορήσει το βιβλίο της η συγγραφέας. Η αντοχή εξαντλείται, η περιέργεια θεριεύει, οι φοβίες έρχονται στην επιφάνεια και η εξιλέωση μαζί με τη λύτρωση προσπαθούν να έρθουν μέσα από το νερό της βροχής που “ποτίζει” τις ιστορίες της.
Αγαπημένη μου ιστορία είναι “Χαρτί στον άνεμο” ενώ λάτρεψα “Το κενό”. Αλλά “Ένας καλός παίχτης” μου έδειξε την ωμή πραγματικότητα και τα όρια, στα οποία μπορεί να φτάσει κάποιος άνθρωπος.
Όλες οι ιστορίες είναι καλοδουλεμένες και η δομή των χαρακτήρων των ηρώων έχουν άλλοτε κάτι το σκοτεινό και άλλοτε επιδεικνύουν μία ανατριχιαστική ηρεμία εκ μέρους τους.





Βασιλική Διαμάντη