Κριτική Βιβλίου “Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο” του Δημήτρη Σωτάκη

Ο Ζερίν είναι ένας εργένης με μία αλλόκοτη αδυναμία στη Ρουμανία. Εδώ και χρόνια ψάχνει για Ρουμάνους προς συναναστροφή. Μετά από πολλά χρόνια τα καταφέρνει και βρίσκει μία οικογένεια, αποτελούμενη από το αντρόγυνο και δύο παιδιά. Ο Ζερίν είναι πλούσιος, ζει μία άνετη ζωή χάρη στον πατέρα του και προσπαθεί να ικανοποιήσει τη μοναξιά του. Θα καταφέρει να εισχωρήσει στη ζωή τους πραγματοποιώντας τις επιθυμίες στον καθένα τους. Θα αγοράσει δώρα στα παιδιά και ρούχα στους γονείς, θα βρει εργασία στον Φλάβιου –ο πατέρας της οικογένειας–, θα βγάλει για βόλτες και εκδρομές τα παιδιά –Ίλια και Άννα– μαζί με την Ιονέλα –η μητέρα–, με την οποία θα αποκτήσουν μία φλογερή ερωτική σχέση. Και κάπου σε ένα ταξίδι στη Ρουμανία, ο Ζερίν θα πληρώσει αδρά για να κρατήσει η οικογένεια το πατρικό σπίτι του Φλάβιου. Τίποτα όμως δεν δίνεται χωρίς κάποιο όφελος.
Ο τίτλος από μόνος του σου δίνει την ώθηση να το διαβάσεις. Περίεργος τίτλος και αρκετά μεγάλος θα έλεγα. Η ιστορία του μας τοποθετεί στη σύγχρονη κοινωνία με όλα τα κοινωνικά θέματα που κατακλύζουν τους ανθρώπους. Ο κοινωνικός και οικονομικός διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος. Η μυθιστοριογραφία ξεπερνά τα όρια της φαντασίας, δημιουργώντας τον τέλειο αντικατοπτρισμό των ομάδων και των διαφορών τους. Μέτρα και εμπόδια δεν υπάρχουν εκεί όπου κυβερνάει το χρήμα, ο φιλοχρηματισμός και η καλοπέραση. Η καλοσύνη έρχεται σε αντιπαράθεση με την εκμετάλλευση. Και σε αυτόν τον “πόλεμο” μόνο ένα από τα δύο μπορεί να επικρατήσει, και στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα θα επικρατήσει το σύνηθες της αληθινής ζωής. Η “λογική” της παράνοιας προσπαθεί να πείσει για το φυσιολογικό, το ορθό και το ισορροπημένο τους πάντες. Κάποιοι θα πειστούν. Ενώ κάποιοι άλλοι θα δουν από ένα άλλο πρίσμα όσα συμβαίνουν και θα καταδείξουν το παράλογο και το τρελό. Την εθνικότητα του Ζερίν δε θα τη μάθουμε, όπως και τη χώρα όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Η ανισότητα κυβερνάει και η δημοκρατία καταλύεται. Η τρέλα αναβιώνει και οι έννοιες της αδικίας και της ανισότητας ξεδιπλώνονται με περίτεχνο τρόπο. Στο τέλος, οι αναγνώστες θα βρεθούν εξαπίνης και θα χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Μία συνταγή σας περιμένει, στην οποία θα δοθούν ποικίλοι χαρακτηρισμοί. Βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η διαφάνεια ενός ανθρώπου και η ευγένειά του αποτελεί είδος υπό εξαφάνισης καθώς οι περισσότεροι μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια προκειμένου να ζήσουν μία εύκολη ζωή γεμάτη από υλικές απολαύσεις και χωρίς συναισθηματισμούς. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι τα ατού της ιστορίας και ο ευφάνταστος λόγος του συγγραφέα καταφέρνει να συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε μονοπάτια παράλογα, λογικά και με έντονους προβληματισμούς. Ανακαλύπτουμε ότι η ευτυχία είναι δίπλα μας, κοντά μας... και μπορούμε να την αγγίξουμε χάνοντας τη ψυχή μας ή ευφραίνοντας την καρδία μας –αναλόγως με ποιον τρόπο την ερμηνεύει ο καθένας μας.





Βασιλική Διαμάντη