Κριτική Βιβλίου “Οι αυτόχειρες” του Guy de Maupassant

Το βιβλίο αποτελείται από 8 διηγήματα. Όλα τους ως θέμα έχουν την αυτοχειρία σε διάφορες μορφές της. Κάποιοι θα κρεμαστούν, άλλοι θα αυτοπυροβοληθούν, ορισμένοι θα διαλέξουν την κατάποση ενός δηλητηρίου. Ο τρόπος δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό που μας εξιστορεί και μας παρουσιάζει ο συγγραφέας μέσα από τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων είναι ο λόγος, το σθένος –το οποίο καταρρέει και τους κατατρώει–, η ευαισθησία της αποκάλυψης κάτι που αγνοούσαν και η έλλειψη στηρίγματος και κατανόησης.
Ο κος Λεράς είναι χαρούμενος άνθρωπος. Μόνο που πίσω από αυτή την ευτυχία θα δει κατάματα ότι η συντροφικότητα δεν υπάρχει στη ζωή του. Η μονοτονία και η ανεπάρκεια μιας ωραίας ύπαρξης δίπλα του και η μη δημιουργία της οικογένειας τον θλίβει προκαλώντας του έναν αβάσταχτο πόνο.
Ο κος Λεμονιέ είναι ο πιο ευτυχισμένος άντρας, σύζυγος και πατέρας. Θα χάσει τη σύζυγό του νωρίς αλλά η υπέρμετρη αγάπη για το παιδί του θα τον ωθήσει να συνεχίσει να ζει. Μία αποκάλυψη θα σταθεί ικανή για να φτάσει στο χείλος του γκρεμού της ίδιας του της ύπαρξης. Τελικά, όταν ανακαλύπτει ότι δεν σου ανήκει τίποτα τα θεμέλια της πίστης και της ελπίδας καταρρέουν.
Ενώ, ο αβάς Βιλμπουά θα βρεθεί μπροστά σε μία συγκαλυμμένη αποκάλυψη. Μετά από μία ερωτική απογοήτευση θα σταθεί και πάλι στα πόδια του, αποφασίζοντας να ακολουθήσει την ενάρετη ζωή της ιεροσύνης. Μετά από χρόνια, και ενώ όλα έχουν μπει στη σειρά μία απροσδόκητη επίσκεψη θα ανατρέψει τη μέχρι τώρα ήρεμη ζωή του. Και κάπου εκεί όλα αλλάζουν παραστάσεις και η αλήθεια γίνεται αγωνία, ενώ η αγωνία μετατρέπεται σε θυμό, οργή και μίσος.
Το αγαπημένο μου διήγημα είναι το πιο μακροσκελές από τα 8 που περιλαμβάνει η συλλογή και έχει ως τίτλο “Στον ελαιώνα”. Αξίζει να τα διαβάσετε όλα και είμαι σίγουρη ότι η γραφή του, μέσα από την απλότητα, την έντονα σκεπτόμενη και πολυδιάστατη προσωπικότητά του και την ωμότητα, θα σας σαγηνέψει όπως η κόμπρα το θήραμά της. Ίσως κάποιοι απογοητευτούν. Δεν ανήκει στα εύπεπτα βιβλία. Αντιθέτως, απευθύνεται σε ένα απαιτητικό κοινό που προσπαθεί να βρει πίσω τις λέξεις συμπεριφορές, απόψεις και την ψυχή ενός ιδιαίτερου, πεσιμιστή, ρεαλιστή και ιδιόρρυθμου καλλιτέχνη.
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό έργο, μία μαρτυρία της ψυχής που οδηγεί τον άνθρωπο σε μία δυσφορία και μία απογοήτευση. Η συνειδητοποίηση της κενότητας της ύπαρξης οδηγεί τον άνθρωπο στην απόφαση της αφαίρεσης της ίδιας του της ζωής. Όλοι οι χαρακτήρες συνειδητοποιούν ότι είναι παρείσακτοι και ότι στην ουσία δεν έζησαν όσα θα ήθελαν να ζήσουν. Επίσης, άλλο ένα τραγικό γεγονός έρχεται να τους συνταράξει και να τους δείξει ότι η μόνη λύση είναι ο θάνατος. Αυτό μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν φτάνουν σε αυτό το σημείο χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο. Άλλοτε είναι η προδοσία, η δειλία και η ταπείνωση και άλλοτε η μοναξιά και η απογοήτευση.
Ο Albert Camus είχε γράψει ότι: «Κάθε λογικός άνθρωπος έχει κάποτε σκεφτεί την αυτοκτονία». Και το βιβλίο του το πιστοποιεί. Ο συγγραφέας Guy de Maupassant καταφέρνει να αποτυπώσει με τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι οι ήρωες των ιστοριών του ήταν απόλυτα λογικοί και είχαν σώας τας φρένας. Αλλά οι φοβίες, με τις οποίες καταλήφθηκαν τους ώθησαν σε αυτή τους την πράξη. Ο ίδιος ήταν ιδιαιτέρως πεσιμιστής και διαφαίνεται σε όλα του τα διηγήματα. Ακόμα και οι σκιαγραφήσεις των αντρών και των γυναικών υποδηλώνουν τα συναισθήματα που έτρεφε για τους γονείς του.
Για μία επιπλέον γνωριμία με τον συγγραφέα, έχοντας διαβάσει τη βιογραφία του, κάποιος μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι διακατέχονταν από φοβίες, οι οποίες ήταν πολλές και επιδεινώθηκαν μετά τον εγκλεισμό του αδερφού του σε ψυχιατρική κλινική. Τρία χρόνια μετά τον θάνατο του αδερφού του, προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Αυτό μας υποδηλώνει την ψυχική κατάσταση, στην οποία είχε περιέλθει.





Βασιλική Διαμάντη