Η Άννα είναι μία χαρούμενη, αισιόδοξη και γεμάτη ζωντάνια γυναίκα. Της αρέσει να προσφέρει χωρίς να απαιτεί, ούτε να ζητάει το παραμικρό από τους άλλους και γίνεται εύκολο θύμα του Πάνου που τον θεωρεί φίλο της.
Το πρόσωπο κλειδί της ιστορίας είναι ο Νίκος, ένα ανερχόμενο αστέρι της ποπ μουσικής. Μία παρεξήγηση θα τον ωθήσει σε ένα ψυχολογικό παιχνίδι δυνάμεων δίχως προηγούμενο, που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις ζωές και των τριών πρωταγωνιστών, δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Πόσο κοντά η μία στην άλλη μπορεί να υπάρξουν οι έννοιες “θύτης” και “θύμα”; Μπορεί κάποιος να έχει και τους δύο τίτλους στα χέρια του; Μπορεί κάποιος να στήσει τις μαριονέτες του και να κινεί τα νήματα κατά το δοκούν; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να γίνει Θεός και να έχει τον τελευταίο λόγο;
Το αγαπημένο μου απόσπασμα βρίσκεται στη σελίδα 360 «... Θα τα καταφέρεις γιατί ζεις στην πραγματικότητα κι έχεις μάθει να κοιτάς τα προβλήματά σου κατάματα και να τ' αντιμετωπίζεις. Όπως μπορείς, δεν έχει σημασία. Δεν κρύβεσαι όμως από τον εαυτό σου κι έχεις το κουράγιο να προχωράς μπροστά, όσο κι αν αυτό κοστίζει. Αυτή είναι η δική μας δύναμη...»
Το μίσος, πολλές φορές, κρύβεται πίσω από το άρτια φορεμένο προσωπείο της φιλίας. Ο εγωισμός ντύνεται με το φόρεμα της αγάπης. Η προδοσία αποτυπώνεται στο πρόσωπο του ανθρώπου που εμπιστεύεσαι περισσότερο στον κόσμο. Και η ευτυχία άλλοτε γίνεται όνειρο θερινής νυχτός και άλλοτε εμφανίζεται έτσι ξαφνικά και πλημμυρίζει την πονεμένη σου καρδιά αναπνέοντας και πάλι από την αρχή σαν το νεογέννητο που παίρνει την πρώτη του ανάσα, την πρώτη πνοή ζωής.
Πολλά τα συναισθήματα και η διαφορετικότητά τους, τα οποία ωθούν τους ήρωες της ιστορίας σε μία σύγκρουση μεγατόνων που μπορεί να τους αφήσει στο έλεος της μοίρας τους ή να τους προσφέρει τη νηνεμία που αναζητούσαν σε όλη τους τη ζωή.
Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτό το εξαιρετικό πόνημα. Η ζήλια, ο εγωισμός, το μίσος, η απέχθεια, η απόγνωση, η υποκρισία, η απογοήτευση και το πάθος έρχονται σε απόλυτη σύνθλιψη με τη δοτικότητα, την ταπεινότητα, την αγάπη, τη φιλία, την κατανόηση, την προσφορά, την αγκαλιά και το χάδι. Και ενώ οι θύμησες σε καταδιώκουν σαν ερινύες, εσύ οφείλεις να συνεχίσεις να κοιτάς μπροστά και να παλεύεις για μία θέση στον ήλιο και στο αύριο, μακριά από άνυδρες ερήμους και σκοτεινές δυνάμεις.
Αναμφισβήτητα, η συγγραφέας καταφέρνει για ακόμα μία φορά να σε μαγέψει, να σου προσφέρει μία καταβύθιση στην ψυχή των ηρώων της, να σε κάνει να αγαπήσει τους χαρακτήρες της και να τους συμπονέσεις, όσο περισσότερο μπορείς. Προσωπικά, λάτρεψα τη γραφή της και τον τρόπο σκέψης της. Η διαφορετικότητα δεν είναι αρρώστια. Οι καταχρήσεις είναι μέσα στη ζωή μας, άνθρωποι δίπλα μας τις βιώνουν και υποτάσσονται στα “θέλω” τους γιατί οι αδυναμίες τους είναι μεγαλύτερες, όταν μεγαλώνεις χωρίς τα σωστά πρότυπα και όταν δεν λαμβάνεις την αγάπη που χρειάζεσαι για να παλέψεις και να αγωνιστείς μέχρι τέλους. Αλλά, ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι, έχουν ανάγκη τη στήριξη και την αγάπη. Και όταν αυτές δεν υπάρχουν κομματιάζουν τις ψυχές τους και τους αφήνουν ανάπηρους συναισθηματικά και ψυχικά. Τελικά, ο όλεθρος είναι μέσα μας αλλά δεν τον νιώθουμε, δεν τον ακούμε γιατί μάθαμε να κλείνουμε τα αυτιά μας στους ήχους των γύρω μας για να προστατέψουμε το εγώ μας και εντέλει ανακαλύπτουμε ότι δεν ακούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πληγώνοντάς τον και φέρνοντας τον ψυχικό μας θάνατο τόσο κοντά, που η ανάσα του μας παγώνει.
Εξαιρετικό πόνημα που αξίζει να διαβαστεί από όλους! Μοναδική εμβάθυνση συναισθημάτων και η χαρτογράφηση των ηρώων θυμίζουν ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας. Καθένας από εμάς θα μπορούσε να ήταν ο Πάνος, η Άννα ή ο Νίκος! Περιμένω εναγωνίως να μάθω για το επόμενο ανάγνωσμα της συγγραφέως, το οποίο θα μου προσφέρει όσα αναζητώ κάθε φορά από ένα αξιόλογο βιβλίο!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου