Συζητώντας με τον Αντώνη Αντωνιάδη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Α.: Δεν μπορώ να πω ότι έχω έναν αγαπημένο συγγραφέα, αλλά υπάρχουν πολλοί αγαπημένοι που μ’ έχουν επηρεάσει με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης και πολλοί άλλοι αρχαίοι. Από τους νεότερους ο Ιούλιος Βερν, ο Πόε, ο Ρίτσαρντ Μάθεσον, ο Ρόμπερτ Χάουαρντ, ο Στέφεν Κινγκ και πολλοί άλλοι. Πιστεύω ότι τα βιβλία όλων των συγγραφέων που έχω διαβάσει, ακόμη κι αυτά που δεν μου άρεσαν, έχουν αφήσει κάποιο στίγμα μέσα μου. Το πόσο μεγάλο είναι αυτό το στίγμα-επηρεασμός εξαρτάται από τον αριθμό των βιβλίων που διάβασα από συγκεκριμένους συγγραφείς.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Α.: Το πρώτο πρώτο, δεν το θυμάμαι. Σίγουρα ήταν κάποια ανθολογία παραμυθιών ή ιστοριών για μικρά παιδιά. Θυμάμαι συγκεκριμένες παιδικές ιστορίες, αλλά όχι τους τίτλους. Εκείνο όμως που θυμάμαι είναι το πρώτο μυθιστόρημα, το Μυστηριώδης Νήσος του Ιούλιου Βερν.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Α.: Οι ιστορίες που έπλαθε το μυαλό μου από την παιδική ηλικία και τις οποίες διηγούμουν στους φίλους μου. Ήταν ιστορίες περιπέτειας και αγωνίας-φόβου. Στην πραγματικότητα ήταν το φανταστικό χρωμάτισμα των παιδικών μου περιπετειών και της ανακάλυψης του κόσμου.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ο λύκος της Σπάρτης”;

Α.Α.: Ο Λύκος της Σπάρτης θεματολογικά ανήκει στα ιστορικά μυθιστορήματα, ωστόσο η ουσία του δεν είναι η Ιστορία, αλλά ο άνθρωπος και η ζωή με τα προβλήματα και τις τροπές της. Ο ήρωας του βιβλίου, ο Αριστόδημος, ο οποίος ήταν πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, βρέθηκε ξαφνικά κατηγορούμενος για δειλία και προδοσία. Η ζωή του άλλαξε εντελώς, ριζικά. Οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, συμπολεμιστές και συμπολίτες του γύρισαν την πλάτη και τον άφησαν να ζει μόνος δίχως σπίτι, τροφή και φωτιά, μόνο και μόνο επειδή δεν σκοτώθηκε μαζί με τους Σπαρτιάτες και τον Λεωνίδα στη μάχη των Θερμοπυλών. Αυτή η συνθήκη, του να είσαι ολομόναχος και άδικα χαρακτηρισμένος, να ζεις ντροπιασμένος και κατατρεγμένος, η εκ θεμελίων καταστροφή της καθημερινότητας και της κανονικότητας που μας περιβάλλει, ήταν η αιτία να γράψω όλα εκείνα που πιθανόν σκέφτηκε και βίωσε.

Ερώτηση 5η: Ο Αριστόδημος θα παλέψει να αποδείξει ότι δεν υπήρξε δειλός. Γιατί θεωρεί ότι πρέπει να “αναζητήσει” –με τόσο πάθος και επιμονή– από τους Σπαρτιάτες να του πουν εύγε και συγχαρητήρια, έστω και αργά, ενώ αυτοί του γυρνάνε τις πλάτες τους ακόμα και η μητέρα του; Ποια είναι η άποψή σας;

Α.Α.: Όταν διάβασα την επιγραμματική ιστορία του Αριστόδημου στα βιβλία του Ηρόδοτου και ειδικότερα τον λόγο που δεν του έδωσαν το αριστείο της μάχης των Πλαταιών, αφού είχε σκοτώσει «πολλαπλάσιους» Πέρσες, όπως αναφέρεται, από εκείνον που τελικά το έλαβε, αναφώνησα: «Έλληνες! Ακόμα κι όταν τους αποδείξεις ότι κάνουν λάθος θα βρούνε και την πιο ανόητη δικαιολογία για να μην το παραδεχτούν και θα παραμορφώσουν εντελώς την πραγματικότητα μόνο και μόνο για να καλύψουν το σφάλμα τους». Αυτή η συμπεριφορά των πολλών που θεωρούν ότι έχουν δίκαιο, οι οποίοι αποτελούν μια σκληροπυρηνική ομάδα ζηλωτών και καταδικάζουν άσκεφτα και χωρίς ενοχές τον οποιοδήποτε που εκφέρει κάτι διαφορετικό ή πράττει κάτι που πρόσκαιρα δεν εγκρίνουν, είναι ένα κοινωνιολογικό και ψυχολογικό φαινόμενο, το οποίο ισχύει παντού, μόνο που στην Ελλάδα, επειδή έχουμε την υπερβολή στη νοοτροπία μας, το βλέπουμε και το βιώνουμε καθημερινώς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής μας. Οι Σπαρτιάτες ως γνωστόν από μικρά παιδιά διδάσκονταν να πολεμούν, να στηρίζονται και να στηρίζουν τους συμπολεμιστές τους, κάτι που το κατάφερναν με επιτυχία λόγω της ομοιογενοποίησης που επέβαλαν οι κανόνες της πολιτείας τους. Αν σκεφτούμε τώρα τις συνθήκες που επικρατούσαν, όπου όλοι οι πολίτες ήταν «αδέλφια», «όμοιοι», αποτελούσαν δηλαδή τρόπον τινά μια μεγάλη οικογένεια, μπορούμε να καταλάβουμε το πάθος και τον καημό του Αριστόδημου να τους αποδείξει ότι δεν έχουν δίκαιο που τον χαρακτηρίζουν δειλό και τρεμούλα, να τους δείξει ότι δεν φοβήθηκε τη μάχη ούτε και τον θάνατο, αλλά ήταν άλλοι οι λόγοι που δεν σκοτώθηκε στις Θερμοπύλες. Το βέβαιο είναι ότι δεν ήταν φοβητσιάρης, διαφορετικά δεν θα τον επέλεγε ο Λεωνίδας μεταξύ των τριακοσίων, αλλά οι άνθρωποι δεν βρίσκουν καμία δυσκολία στο να χαρακτηρίσουν, όπως και οι φήμες, ειδικά οι κακεντρεχείς, απλώνονται με την ευκολία του αέρα παντού. Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι ξαφνικά με μια άδικη και εσφαλμένη κατηγορία ο Αριστόδημος βρέθηκε έξω από την «οικογένειά» του, απόβλητος, ατιμασμένος, εντελώς ολομόναχος, όπως οι μοναχικοί λύκοι, εξ ου κι ο τίτλος του βιβλίου. Το να προσπαθεί κάποιος να αποδείξει ότι έχει δίκαιο ή κατηγορήθηκε άδικα είναι μια συνηθισμένη κατάσταση στη ζωή των ανθρώπων. Σε μια τέτοια περίπτωση πολλοί τα παρατάνε και αντιδρούν μοιρολατρικά, άλλοι μάχονται να καθαρίσουν το όνομά τους, και οι δυο συμπεριφορές όμως εξαρτώνται από τον χαρακτήρα, τη νοοτροπία και τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν.

Ερώτηση 6η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε οι Αθηναίοι να είναι πολίτες με μάθηση και ενέργεια “πνευματική” ενώ οι Σπαρτιάτες άνθρωποι που έχουν μάθει να πολεμάνε και να αγωνίζονται ακόμα και όταν δεν υπάρχει η πιθανότητα να βγουν ζωντανοί. Παρόλα αυτά και οι δύο πόλεις – κράτη μείνανε στην ιστορία παρά τις καίριες αντιθέσεις τους. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Α.Α.: Μεγάλο θέμα που χρειάζεται από μόνο του τον όγκο όλης της συνέντευξης και περισσότερο. Να διευκρινίσω ότι και οι Σπαρτιάτες άκουγαν μουσική και έγραφαν ποιήματα, μεθούσαν κι έκαναν ό,τι κάνουν όλοι οι άνθρωποι, μόνο που το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους με ειδικούς κανόνες και μέσα στα πλαίσια της επιβεβλημένης ευπρέπειας, αν και υπήρχαν και παρεκτροπές. Επίσης δεν ήταν το ζήτημα να αγωνιστούν και να πεθάνουν για αυτό που πιστεύουν, αλλά να πολεμήσουν αποκλείοντας τον κίνδυνο να πεθάνουν, χωρίς ωστόσο να φοβούνται τον θάνατο. Στην ουσία προνοούσαν για τους κινδύνους, άλλωστε υπήρχε στην ορολογία τους η φράση «αδάκρυτη μάχη» όπου παρά του ότι πολέμησαν δεν σκοτώθηκε κανείς ώστε να αναγκαστούν να τον κλάψουν.

Επιγραμματικά θα πω ότι από τις αρχαίες πηγές αντιλαμβανόμαστε ότι η Λακωνική Πολιτεία είχε τη μορφή ενός ενιαίου οργανισμού, κάθε μέλος-πολίτης, άνδρες και γυναίκες, λόγω των νόμων και των κανόνων που ίσχυαν ομοιογενοποιούταν στο μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα να επικρατεί μια φαινομενική τάξη και ισορροπία στην πόλη. Ήταν φαινομενική γιατί μόλις οι Σπαρτιάτες έβγαιναν από την Σπάρτη έβγαζαν τον πραγματικό τους εαυτό. Αυτό μας φανερώνει ότι παρά τις όποιες κοινωνικοπολιτικές προσπάθειες που έχουν κάνει όλες οι πολιτείες του κόσμου μέσω των πολιτικών και θρησκευτικών ιδεολογιών οι φυσικές τάσεις των ανθρώπων δεν εξαφανίζονται και δεν, το τονίζω δεν, διαγράφονται. Το αποδεικνύει η Ιστορία. Χειραγωγούνται, λιμοκτονούν, αλλά δεν πεθαίνουν. Και μερικές κυρίαρχες φυσικές τάσεις των ανθρώπων είναι η ευκολία, η καλοζωία, οτιδήποτε θα μας κάνει να είμαστε καλά και, ναι, καλύτερα από τους γείτονές μας. Αυτές όμως οι τάσεις είναι που δημιουργούν τα προβλήματα στην κοινωνία, αφού συνδυάζονται με τον εγωισμό την φιλαρχία, την απληστία και άλλες φυσικές τάσεις. Αυτό το ήξεραν οι αρχαίοι νομοθέτες και προσπάθησαν να το εξαλείψουν με τους νόμους, την ηθική και τη θρησκεία. Δυστυχώς όμως δεν εξαλείφεται. Οι νομοθέτες της Σπάρτης προσπάθησαν να αφανίσουν το «κακό» με την ομοιομορφία των συνθηκών που επικρατούν στην πόλη: δεν θα υπάρχουν χρήματα, όλοι θα έχουν τα ίδια αντικείμενα, όλοι θα τρώνε το ίδιο, όλοι θα ασχολούνται με το ίδιο επάγγελμα, τον στρατό. Παρενθετικά θέλω να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στους δούλους, αλλά μόνο στους ελεύθερους πολίτες και των δυο πόλεων.

Από την άλλη πλευρά οι Αθηναίοι προσπάθησαν να λύσουν το ζήτημα με το θέμα της εξουσίας, θεώρησαν δηλαδή ότι η εξουσία προκαλεί τα προβλήματα της κοινωνίας, οπότε εγκαθίδρυσαν το δημοκρατικό σύστημα, όπου δεν υπήρχαν άρχοντες, όλοι συμμετείχαν στις αποφάσεις τις πολιτείας, όλοι ήταν ίσοι απέναντι στους νόμους, όλοι αναλάμβαναν δημόσιες εξουσίες.

Για τους αρχαίους διανοούμενους η Λακωνική Πολιτεία υπερείχε της Αθηναϊκής γιατί παρά τον στρατιωτικό της χαρακτήρα εμπεριείχε και αποτελούταν από τα τρία πολιτεύματα της εποχής: το βασιλικό, η Σπάρτη είχε δυο βασιλιάδες, το αριστοκρατικό, τη Γερουσία και το δημοκρατικό, την Απέλλα, όπου συμμετείχαν όλοι οι πολίτες της πόλης.

Όταν η Ελλάδα υποτάχτηκε στους Ρωμαίους οι πόλεις ακολούθησαν τη μοίρα της αυτοκρατορίας και αιώνες αργότερα η κατακερματισμένη μεσαιωνική Δύση με τις αναγεννησιακές πόλεις-κράτη της Ιταλίας άρχισε να αναζητεί το τέλειο πολίτευμα και την κοινωνική ισορροπία και αρμονία. Η Σπάρτη επειδή είχε βασιλιάδες, Εφόρους και αριστοκράτες Γερουσιαστές -το αριστοκράτες μεταφραζόταν ως ευγενείς, δηλαδή κληρονομική εξουσία, ενώ στην ουσία είναι αυτό που επιζητούμε όλοι σήμερα και το ονομάζουμε πια αξιοκρατία λόγω της κακής διαστρεβλωμένης ερμηνείας που απόκτησε η λέξη αριστοκρατία- αυτά δεν άρεσαν καθόλου στους αναγεννησιακούς πολίτες, ειδικά στην ανερχόμενη μεσαία τάξη των εμπόρων που ήθελαν εξουσία και συμμετοχή στις κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις. Αποτέλεσμα ήταν να μην επεξεργαστούν και καλυτερεύσουν το λακωνικό σύστημα, αλλά να υιοθετήσουν το αθηναϊκό και απ’ αυτό όμως μονάχα κάποια στοιχεία του, π.χ. άφησαν απ’ έξω το δικαστικό σύστημα. Την εποχή του Διαφωτισμού η Αθηναϊκή Πολιτεία γνώρισε μεγαλύτερη αποδοχή και η Σπάρτη ρίχτηκε στα τάρταρα. Το δημοκρατικό πολίτευμα πέρασε από διάφορες φάσεις και τελικά έγινε το κυρίαρχο της Ευρώπης τουλάχιστον. Ωστόσο επειδή πια εφαρμόζεται σε κράτη με πολλές πόλεις και με διαφορετικές νοοτροπίες έχει αδυναμίες και ειδικά εκείνες που ίσχυαν και στον αρχαίο κόσμο και τις είχαν επισημάνει όλοι οι αρχαίοι που ασχολήθηκαν με τα πολιτεύματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της δημοκρατίας είναι οι δημαγωγοί πολιτικοί και το αμέσως επόμενο είναι η μετατροπή της σε οχλοκρατία, που σημαίνει ότι αναλόγως των συμφερόντων ενός ποσοστού πολιτών, οι οποίοι παρασέρνουν τους υπόλοιπους, καταπατούνται οι νόμοι και οι κανόνες απ’ όλους. Αν σας θυμίζει αυτό κάτι στο σήμερα, δεν είναι η ιδέα σας, αλλά το πραγματικό πρόβλημα του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ερώτηση 7η: Ο Αριστόδημος θα βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι ζωής. Από τη μία η καρδιά και από την άλλη το καθήκον. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν τέτοιον άνθρωπο να αποφασίσει τη διαδρομή ζωής που θα ακολουθήσει;

Α.Α.: Ευτυχία αισθανόμαστε όταν αυτό που ποθεί η καρδιά είναι το ίδιο με εκείνο που αναζητεί το μυαλό. Όταν αυτά τα δυο δεν ικανοποιούνται ταυτόχρονα με το ίδιο αντικείμενο ή πράγμα ή αίσθηση, τότε είμαστε χαρούμενοι, αλλά όχι ευτυχισμένοι. Για παράδειγμα κάνουμε έρωτα με κάποιο άτομο, αλλά ποθούμε κάποιο άλλο, χαιρόμαστε δηλαδή την ηδονή, αλλά δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Η ευτυχία του ανθρώπου ήταν πάντα το ζητούμενο των φιλοσόφων. Η ευτυχία μας είναι πάντα το ζητούμενό μας. Ο Αριστόδημος στο μυθιστόρημα και στην πραγματικότητα, όμως, ήταν δυστυχισμένος. Μια ολόκληρη πόλη, οι ίδιοι του οι γονείς και η γυναίκα τον απέρριψαν ως ύπαρξη, γι’ αυτούς δεν υπήρχε καν, ήταν απλώς σκιά, φάντασμα. Αυτός ήθελε να τους πείσει ότι είχαν λάθος, δεν άντεχε τη ντροπή και την ατίμωση, δεν άντεχε το ότι είχε καταντήσει άπατρις, ανέστιος, μόνος. Δεν ήταν λοιπόν ζήτημα καθήκοντος, όσο ζήτημα ύπαρξης και πνευματικής επιβίωσης. Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει για να είναι ζωτικό κύτταρο μιας πόλης, όπως όλοι οι Σπαρτιάτες, ξαφνικά βρέθηκε ολομόναχος, εκδιωγμένος, όχι επειδή το επέλεξε. Το όριο για να τρελαθεί ήταν λεπτό και εύθραυστο. Στο μυθιστόρημα του προσθέτω το καθήκον να σώσει το πολίτευμα της Σπάρτης από τον φιλόδοξο Παυσανία. Υπάρχει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη απέναντι στο καθήκον, το οποιοδήποτε καθήκον μας. Οι άνθρωποι έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σήμερα οι περισσότεροι δεν ξέρουμε καν ότι έχουμε υποχρεώσεις και συμπεριφερόμαστε έτσι ώστε τελικά να κάνουμε κακό στον εαυτό μας και την κοινωνία μας, για παράδειγμα πετάμε τα σκουπίδια στους δρόμους και λέμε «δικαίωμά» μου. Και σήμερα έχουμε υποχρεώσεις και καθήκοντα, αλλά δεν τηρούμε τίποτα απ’ αυτά στο μεγαλύτερο ποσοστό τους και οι περισσότεροι από εμάς. Την εποχή του Αριστόδημου τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις ήταν εκείνα που κυριαρχούσαν. Δεν ξέρω πώς θα μας κοιτούσαν οι αρχαίοι εάν λέγαμε «δικαίωμά μου είναι να μην πάω στο στρατό ή να μην πολεμήσω». Ένας Αθηναίος που είχε πει μετά το κάψιμο της Αθήνας από τους Πέρσες να τα βρούνε με τον Ξέρξη, είπε δηλαδή την άποψή του, τον σκότωσαν οι Αθηναίες με τις πόρπες τους.

Ο Αριστόδημος είχε κάνει το καθήκον του. Πολέμησε για τη Σπάρτη, μάτωσε γι’ αυτήν. Οι Σπαρτιάτες όμως τον έδιωξαν. Οπότε δεν είχε πια κανένα καθήκον απέναντί της. Δεν χρωστούσε, του χρωστούσαν πια.

Ερώτηση 8η: Τα περισσότερα βιβλία σας έχουν να κάνουν με την αρχαία ελληνική ιστορία. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που σας ωθούν να ασχολείστε με τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;

Α.Α.: Η Ιστορία είναι ένα πεδίο έρευνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς στον χρόνο και τον χώρο σε διάφορες συνθήκες και διαφορετικές καταστάσεις. Δεν είναι λοιπόν κάποια συγκεκριμένη περίοδος που με έλκει ή με εμπνέει, αλλά τα τόσα πολλά που έχουν συμβεί. Για παράδειγμα κάποιοι προφήτευαν το μέλλον πετώντας πάνω σε δόρατα ανθρώπους και τους ψιθύριζαν μηνύματα για τους νεκρούς πριν πεθάνουν. Κάποιοι έτρωγαν ανθρώπους γιατί νόμιζαν ότι έτσι θα γίνουν θεοί. Άλλοι σκότωναν διασημότητες της εποχής τους για να κληρονομήσουν την τύχη τους. Άλλοι είχαν ψευδαισθήσεις λόγω σχιζοφρένειας και οι συμπολίτες τους έλεγαν ότι ήταν άγιοι και προφήτες. Άλλοι έβλεπαν όνειρα μεγαλομανίας και οδηγούσαν πόλεις και ανθρώπους σε αφανισμό. Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι απίστευτη και αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Στην ουσία μέσω της Ιστορίας ανακαλύπτω τους ανθρώπους και τις πράξεις τους, ενώ μέσω των ιστοριών που γράφω προσπαθώ να τα προσφέρω στους αναγνώστες.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Α.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη τους και να ξέρουν ότι για τον κάθε συγγραφέα, όπως και για μένα, είναι η επόμενη πηγή χαράς και ευχαρίστησης μετά την πηγή της δημιουργίας.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Α.Α.: Αυτό δεν μπορώ να το πω μήτε στον εαυτό μου, με την έννοια ότι γράφω ένα βιβλίο τρόμου, ένα μυστηρίου και δυο ιστορικά. Δεν τα γράφω ταυτόχρονα, αλλά πιάνω το ένα αφήνω το άλλο, οπότε δεν γνωρίζω ποιο θα τελειώσει πρώτο. Όποιο κι εάν είναι όμως ελπίζω να αρέσει και να διασκεδάσει τους αναγνώστες του.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

 

 

 

 

 

Ο Αντώνης Αντωνιάδης γεννήθηκε στην Άλτενα της Γερμανίας. Αποφοίτησε από την σχολή Φυσικοθεραπείας του Βελιγραδίου.

Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στα περιοδικά ειδικού τύπου Άβατον και Μυστική Ελλάδα, ενώ το 2003 οργάνωσε την παραγωγή της τηλεοπτικής σειράς Άγνωστες Πύλες που προβλήθηκε στην ΕΤ3.

Με κείμενα του έχει συμμετάσχει σε πολλά συλλογικά βιβλία όπως: Μαγεία η Απόκρυφη Παράδοση του Κόσμου, Ιερή Ελλάδα, Αρχαία Ελληνική Επιστήμη, Τα Μεγάλα Μυστήρια του Κόσμου, Ανεξήγητα Φαινόμενα, Ο Πόλεμος ενάντια στο MATRIX, Η Ιστορία του Μέλλοντος, Φαντάσματα κ.ά. Επίσης, έχει επιμεληθεί βιβλία των εκδοτικών οίκων Αρχέτυπο και Άγνωστο.

Προσωπικά του βιβλία είναι οι ιστορικές μελέτες Το Ιερατείο των Δελφών: ο Μυστικός Σχεδιασμός των Πολιτικών Συστημάτων, Παράξενες Διηγήσεις Αρχαίων Ελλήνων. Το 2009 κυκλοφόρησε το ιστορικό μυθιστόρημα ο Λύκος της Σπάρτης και το 2010 το Εκστρατεία στην Έρημο, τα οποία κυκλοφορούν από το 2013 στην Ιταλία. Το 2015 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το βιβλίο Δαιμόνιος Βάκχος που το συνέγραψε με την Αγγελική Ράδου, ενώ την ίδια χρονιά εκδόθηκε στις ΗΠΑ το βιβλίο του Νεκρονομικόν, το Χειρόγραφο των Νεκρών, το οποίο κυκλοφορεί από τον Απρίλιο του 2018 και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Οξύ.

(2018) Νεκρονομικόν, Οξύ

(2010) Εκστρατεία στην έρημο, Ψυχής τα Λαμπυρίσματα

(2009) Ο λύκος της Σπάρτης, Ψυχής τα Λαμπυρίσματα

(2006) Δελφοί, Άγνωστο

(2006) Παράξενες διηγήσεις αρχαίων Ελλήνων, Άγνωστο

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2015) Δαιμόνιος βάκχος, Polaris

(2003) Αρχαία ελληνική επιστήμη, Αρχέτυπο

(2003) Μυστικά της διατροφής, Αρχέτυπο

(2002) Γαία, Αρχέτυπο [επιμέλεια, κείμενα]

(2001) Ανεξήγητα φαινόμενα και οι άγνωστες δυνάμεις του ανθρώπου, Αρχέτυπο

(2001) Ιερή Ελλάδα, Αρχέτυπο

(2000) Μαγεία, Αρχέτυπο

 

 

 

 

 

Νεκρονομικόν

Μεσαίωνας. Στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης καταφτάνει ένας παράξενος μοναχός που ζητάει ακρόαση από τον πατριάρχη Θεοφύλακτο Λεκαπηνό. Πρέπει να αφηγηθεί μια απίθανη, αλλά αληθινή, ιστορία και να φανερώσει όλα εκείνα τα στοιχεία για τις κακόβουλες δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Ο πατριάρχης μαζί με άλλους επισκόπους δέχονται να ακούσουν τον μοναχό και...

Όταν ο αμερικανός συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ εμπνεύστηκε και έγραψε για το "Νεκρονομικόν", το καταραμένο και απαγορευμένο βιβλίο "μαγείας", θεώρησε ότι μ' αυτό θα άνοιγε τις πύλες για άλλους κόσμους και διαστάσεις μέσα στις λογοτεχνικές του ιστορίες. Εκείνο που δεν περίμενε ήταν ότι θα άνοιγε τις πύλες του χρόνου και της φαντασίας, με αποτέλεσμα χιλιάδες άλλοι συγγραφείς, ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, μουσικοί και σκηνοθέτες σ' όλον τον κόσμο επηρεασμένοι από το δημιούργημά του να συνεχίσουν την ανάπτυξη των ονείρων-εφιαλτών του.

Ποια είναι όμως η ιστορία του "Νεκρονομικού"; Σύμφωνα με τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο συγγραφέας του διαβολικότερου βιβλίου που υπήρξε ποτέ είναι ο Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ και ο αρχικός τίτλος του βιβλίου είναι "Αλ Αζίφ". "Νεκρονομικόν" το ονόμασε ο Έλληνας που το μετέφρασε από τα αραβικά στα ελληνικά, ο Θεόδωρος Φιλήτας. Στο βιβλίο που κρατάτε θα διαβάσετε τα γεγονότα και τις περιπέτειες της ζωής του Θεόδωρου Φιλήτα, πριν και μετά την ανακάλυψη του καταραμένου βιβλίου που έμεινε γνωστό στην Ιστορία με το όνομα που του έδωσε.

Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2015 από τις εκδόσεις Hippocampus Press. 

 

 

 

Εκστρατεία στην έρημο

Το χωράφι έχει οργωθεί και σπαρθεί· οι βλαστοί του επερχόμενου εμφυλίου πολέμου ξεπροβάλλουν, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα η εποχή του θερισμού...

Λίγα χρόνια πριν την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι ενωμένοι Έλληνες υπό την αρχηγία των Αθηναίων εκστρατεύουν στην επαναστατημένη Αίγυπτο για να τη βοηθήσουν να απελευθερωθεί από τους Πέρσες. Παρ' όλο που νικάνε και ελευθερώνουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας του Νείλου, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα δημιουργούν προβλήματα στο εκστρατευτικό σώμα και ξαφνικά, οι νικητές... βρίσκονται κυνηγημένοι.

Με βοηθό τον βασιλιά της Σαΐδας, οι αποκλεισμένοι στην Αίγυπτο Έλληνες έχουν μονάχα μια επιλογή: για να σωθούν και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, πρέπει να διασχίσουν την καυτή έρημο από τη Μέμφιδα μέχρι την ελληνική Κυρήνη. Δυο Αθηναίοι στρατηγοί αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή διάσωσης των Ελλήνων. Στην προσπάθειά τους να σώσουν το στράτευμα έχουν για βοηθούς δυο μισθοφόρους Σπαρτιάτες και την πνευματική υποστήριξη που τους προσφέρουν τα έργα του μεγάλου τραγωδού Αισχύλου.

Η πορεία στην έρημο ξεκινάει, το μέλλον είναι αβέβαιο και οι εξελίξεις απρόβλεπτες...

Το μυθιστόρημα περιγράφει την άγνωστη εκστρατεία των Ελλήνων στην Αίγυπτο και βασίζεται στα γεγονότα που ιστορεί ο Θουκυδίδης. 

 

 

 

Ο λύκος της Σπάρτης

(Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα ΙΤΑΛΙΚΑ και ουδεμία σχέση με το βιβλίο που κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό από άλλον εκδοτικό)

Η ζωή των ανθρώπων μοιάζει μ' ένα πλατύ ποτάμι, το οποίο κυλάει προς μια ανεξακρίβωτη κατεύθυνση και μέσα από άγνωστους τόπους. Ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να τιθασεύσει το ποτάμι, να το οδηγήσει εκεί όπου αυτός επιθυμεί. Κάποιοι, αργά ή γρήγορα, απογοητεύονται, εγκαταλείπουν την προσπάθεια και αφήνονται να τους παρασύρουν τα ρεύματα, άλλοι επιλέγουν να αλλάξουν την πορεία που είχαν δώσει και λίγοι, μονάχα, φτάνουν στο τέλος που επιθυμούν, έχοντας γευτεί όλα όσα θέλησαν...

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο. Είναι εποχή πολέμου και οι αρχές των ανθρώπων βρίσκονται σε κρίση.

Ο φόβος και ο θάνατος καθορίζουν τις σκέψεις και τις πράξεις. Οι Έλληνες μετατρέπονται σε πρόσφυγες, προδότες, συνωμότες, αλλά και σε ηρωικούς πολεμιστές...

Ο Αριστόδημος, ο μοναδικός επιζών των τριακοσίων ανδρών που ακολούθησαν τον βασιλιά Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, ο δειλός και λιποτάκτης όπως τον χαρακτηρίζουν οι συμπολίτες του, ακολουθεί την τροχιά του ποταμού της ζωής του με σκοπό να αποκαταστήσει το όνομα και την τιμή του. Στην πορεία, όμως, οι εξελίξεις τον φέρνουν μπροστά στο μεγάλο δίλημμα: να προδώσει τις αρχές του προς χάριν της σωτηρίας της πόλης του, όπως του προστάζουν οι ιερείς των Δελφών, ή να ακολουθήσει την κατεύθυνση που του ορίζει η καρδιά του;

 

 

Δελφοί

Ήταν οι Δελφοί απλώς ένα θρησκευτικό κέντρο των αρχαίων Ελλήνων; Στο παρόν βιβλίο τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο Αντώνης Αντωνιάδης, από τα αρχαία κείμενα, αποδεικνύουν ότι η εικόνα που έχουμε σήμερα για τους Δελφούς είναι λανθασμένη. Πλείστες αναφορές των αρχαίων Ελλήνων φανερώνουν ότι στους Δελφούς έδρασε ένα ιερατείο το οποίο εμπνεύστηκε, προώθησε και εγκαθίδρυσε τα πολιτειακά συστήματα των Ελληνικών πόλεων. Ταυτοχρόνως, μέσω του γεωγραφικού αρχείου που διατηρούσε το ιερατείο βοήθησε τους Έλληνες να ιδρύσουν αποικίες σε κατάλληλους τόπους, στρατηγικής σημασίας, σχηματίζοντας έτσι μια ελληνική αυτοκρατορία ελεύθερων κρατών.

Επίσης, μέσω των διδασκαλιών του ιερατείου διαδόθηκαν ηθικοπλαστικοί κανόνες, οι οποίοι διαμόρφωσαν στους Έλληνες την συνείδηση του ελεύθερου πολίτη...

Ένα βιβλίο που αλλάζει την "ρομαντική" εικόνα ότι οι Δελφοί ήταν μονάχα ένα λατρευτικό κέντρο του αρχαίου κόσμου και που καταρρίπτει διάφορους σύγχρονους μύθους περί της λειτουργίας και της δράσης του Δελφικού ιερατείου. 

 

 

 

Παράξενες διηγήσεις αρχαίων Ελλήνων

Το βιβλίο "Παράξενες διηγήσεις αρχαίων Ελλήνων" αποτελείται από αποσπάσματα έργων αρχαίων ιστορικών και γεωγράφων, στα οποία περιγράφονται παράδοξα, υπερφυσικά και μεταφυσικά γεγονότα. Ο συγγραφέας Αντώνης Αντωνιάδης συγκέντρωσε όλα αυτά τα αποσπάσματα από τα διασωθέντα έργα των αρχαίων και τα κατέταξε σε κεφάλαια, όπως: θαύματα, δράκοι, μακρόβιοι άνθρωποι, παράδοξα της φύσης, φορτιανά φαινόμενα, ΑΤΙΑ, δαίμονες, μάγοι και μαγεία, γίγαντες, κρυπτοζωολογία κ.α.

Η έρευνα έγινε στα έργα των: Αγαθαρχίδου, Αγαθημέρου του Όρθωνος, Αππιανού, Αρριανού, Αρτεμίδωρου Εφέσιου, Εκαταίου του Μιλήσιου, Ευνάπιου, Δικαίαρχου, Διογένη Λαέρτιου, Διόδωρου Σικελιώτη, Διονύσιου Αλικαρνασσέα, Ηρόδοτου, Θουκυδίδη, Ισιδώρου Χαρακηνού, Μαρκιανού Ηρακλεώτου, Μένιππου Περγαμηνού, Ξενοφώντα, Παυσανία, Πλούταρχου, Πολύβιου, Ποσειδώνιου, Σκύλακος Καρυανδέως, Σκύμνου Χίου, Στράβωνα και Φιλόστρατου.

Οι περισσότεροι από τους παραπάνω συγγραφείς διαχωρίζουν την θέση τους από τους μυθογράφους, τους ποιητές και τους υπόλοιπους αρχαίους ιστοριογράφους ισχυριζόμενοι ότι οι ίδιοι δεν μυθολογούν όπως οι άλλοι, αλλά ιστορούν τα γεγονότα χωρίς να προσθέτουν φανταστικά στοιχεία. Έτσι τα διάφορα παράδοξα γεγονότα και αφύσικα συμβάντα παρουσιάζονται στα έργα τους σαν αληθινά περιστατικά κι όχι φανταστικές ιστορίες.

Ένα βιβλίο που για πρώτη φορά στην Ελλάδα συγκεντρώνει όλες τις παράξενες διηγήσεις των αρχαίων Ελλήνων.