Κριτική Βιβλίου “Η δική μου ιστορία” του Juan José Millás

Στην ιστορία του βιβλίου θα γνωρίσουμε ένα παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία του. Αρχικά τον συναντάμε σαν δωδεκάχρονο και όσο προχωράει η αφήγηση μεγαλώνει και αυτό. Το όνομα του αφηγητή δε θα το μάθουμε ποτέ. Το μοναδικό όνομα που θα δούμε να περάσει, εκτός αυτών κάποιων συγγραφέων και λογοτεχνών, θα είναι αυτό του κοριτσιού που θα χάσει τους γονείς της και τον αδερφό της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Και το όνομα αυτής, Ιρένε.
Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένα αγόρι χαμένο μέσα στις φοβίες του, στα ψυχολογικά του τραύματα και τις ενοχές του. Η ιστορία αποτελείται από πολλά κεφάλαια των τριών σελίδων και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση κάνει τον αναγνώστη να τον συμπονέσει και να αφουγκραστεί την ψυχή του. Η παιδική αθωότητα που τον περιβάλλει τον κάνει αγαπητό όπως και η απόλυτη ειλικρίνειά του.
Οι γονείς του είναι παρόντες αλλά ουσιαστικοί απόντες από τη ζωή του και αυτό τον οδηγεί σε μία αλυσιδωτή κατάσταση κατάρρευσης του εαυτού του. Ο πατέρας του ασχολείται μόνο με τα βιβλία που διαβάζει ενώ για τον γιο του δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του. Η έλλειψη της πατρικής φιγούρας, όπως την ξέρουμε οι περισσότεροι από εμάς, τον θλίβει και τον ωθεί να γράψει τη δική του ιστορία με σκοπό να τη διαβάσει κάποτε και αυτός, όπως κάνει με τόσα άλλα βιβλία.
Η μητέρα του αποφασίζει να σιωπήσει. Ο φόβος για όσα θα ακούσει και τι θα επακολουθήσει την ωθεί να κλειστεί στο καβούκι της και να οδηγήσει και τον γιο της σε μία τέτοια αντίστοιχη συμπεριφορά. Μπροστά σε όλους αποκτά ένα προσωπείο. Μόνο στην Ιρένε ξεκλειδώνεται και αναζητά τη συγχώρεση που τόσο έχει ανάγκη η ψυχή του και αποτελεί το ποτήρι που θα τον ξεδιψάσει και θα τον απελευθερώσει από τις τύψεις του. Τολμήστε να το διαβάσετε και θα βρεθείτε μπροστά σε μία κατάθεση ψυχής από τον Ισπανό συγγραφέα, Juan José Millás, δια στόματος ενός έφηβου παιδιού.





Βασιλική Διαμάντη