ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ "ΠΕΡΊ ΧΡΌΝΌΥ ΚΑΊ ΠΌΤΑΜΌΥ" Thomas Wolfe

Thomas Wolfe

ΠΕΡΊ ΧΡΌΝΌΥ ΚΑΊ ΠΌΤΑΜΌΥ

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Σειρά: Κλασική βιβλιοθήκη (Λευκή σειρά)

Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ

Τόμοι: 3

Το «Περί Χρόνου Και Ποταμού» αποτελεί δείγμα κορυφαίου μοντερνισμού, πρόκειται για ένα έργο μεταστροφής, νεότητα και παλαιότητα την ίδια στιγμή, ακριβώς με τον τρόπο που ο άνθρωπος ανανεώνεται διαρκώς με τη βοήθεια των μνημείων και των τεχνών που συντηρεί ως απόδειξη της χωροχρονικής του πορείας προς μία ατελή και αδιανόητη αλήθεια.

Το «Περί Χρόνου Και Ποταμού» ήταν το πρώτο αμερικανικό μυθιστόρημα που εστίασε με τέτοιο ζήλο στην αμφισβήτηση της ικανότητας του μοντέρνου ανθρώπου να κατανοεί και να αντιλαμβάνεται δημιουργικά τον εαυτό του, ήταν το μυθιστόρημα-διέλευση από τα όρια του αμερικανικού μοντερνισμού στο τότε απροσδιόριστο ακόμη, μα υφέρπον όραμα μίας δραματικής λογοτεχνικής διαδοχής.

Ο Τόμας Γουλφ δημιούργησε το μοναδικό «Περί Χρόνου Και Ποταμού» γράφοντας επεισόδια, δοκίμια, ποιήματα και σημειώματα τα οποία στη συνέχεια ανέπτυξε σε πιο εκτενή σχήματα, ολοκληρώνοντας ένα τεράστιο και πολυσύνθετο, μα όχι δαιδαλώδες, πεζογράφημα.

Ο Τόμας Γουλφ, η αρνητική αρμονία, η παμμιγής προσέγγιση της μεταβλητότητας εις μάτην.

Το 1947, όταν ζητήθηκε από τον Ουίλιαμ Φόκνερ να αναφέρει τους πιο εκλεκτούς Αμερικανούς πεζογράφους κατ’ αξιολογική σειρά, τοποθέτησε πρώτο τον Τόμας Γουλφ, για τον οποίο κάποια στιγμή έκανε το ακόλουθο σχόλιο «... ο Γουλφ προσπάθησε να καταφέρει όσο κανείς άλλος το αδιανόητο, προσπάθησε να συμπυκνώσει μέσα στη λογοτεχνία όλη την ανθρώπινη εμπειρία».

Στο εν λόγω βιβλίο, ο Γουλφ συνέπλεξε τις ισχυρές αναπαραστάσεις των εμπειριών του με τρόπο λεπτομερή και ποιητικό, τις οποίες οδήγησε σε μία δραματική, ρητορική σχεδόν, εκδίπλωση, η οποία επανειλημμένα επέστρεφε εκ νέου σε ήδη καταχωρισμένες αναπαραστάσεις, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αίσθηση μίας κυλιόμενης ανάπλασης, ένα φαινόμενο χρονικών πτυχώσεων – οι οποίες όμως κατά την εξέλιξη του βιβλίου, κατέστη προφανές πως δεν σκόπευαν σε μία παρατηρητική ή ερμηνευτική κυκλικότητα, μα στην έκθεση της ψευδαίσθησης μίας κυκλικότητας, στην αμηχανία και τη θλίψη της εφήμερης παραμονής του ανθρώπου μέσα σε αυτή – διαχωρίζοντάς την από εκείνη της ντικειμενοποιημένης ροής, η οποία επίσης λειτουργεί στο «Περί Χρόνου Και Ποταμού», την οποία εμπερικλείει μα από την οποία μένει ανεπηρέαστη.

Γιάννης Λειβαδάς

Παρίσι Οκτώβριος 2018