▼

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Συζητώντας με την Κλαίρη Θεοδώρου

Ερώτηση 1η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Άλικες σιωπές”;

Κ.Θ.: Οι «Άλικες Σιωπές» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται την ιστορία μιας μεγάλης, απαγορευμένης αγάπης που συμπορεύεται με τη νεότερη ελληνική ιστορία. Ο χρόνος κατά τον οποίο διαδραματίζονται τα δρώμενα εκτείνεται από το 1935 έως το 1990. Τόπος αφετηρίας τους η Θεσσαλονίκη του 1935, λίγο πριν από τη δικτατορία του Μεταξά. Η ιστορία λοιπόν των πρωταγωνιστών του βιβλίου εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κορυφώνεται στην εποχή του Εμφυλίου και του ανταρτοπόλεμου στα βουνά της Πιερίας, για να καταλήξει εντέλει σε πιο σύγχρονη εποχή, στον Οκτώβριο του 1990. Οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου, δυο νέοι άνθρωποι που αγαπιούνται βαθιά, επιλέγοντας να καθοριστούν από αυτά που τους ενώνουν και όχι από τα τόσα πολλά που τους χωρίζουν, διχάζονται ανάμεσα στις επιταγές της καρδιάς τους και της ηθική, των ονείρων και των ιδεολογιών τους, που αποδεικνύονται κίβδηλες και απατηλές και σύντομα μετατρέπονται στον χειρότερο εφιάλτη.


Ερώτηση 2η: Πόσο καιρό σας πήρε η συγκέντρωση των ιστορικών στοιχείων;

Κ.Θ.: Η ιστορική έρευνα για το βιβλίο αυτό ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2016 και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αφού και το επόμενο βιβλίο μου θα είναι στην ουσία η αυτόνομη και αυτοτελής συνέχεια των Άλικων Σιωπών, καθώς πραγματεύεται τη ζωή των δίδυμων κοριτσιών της Ηλέκτρας και του Δημήτρη.


Ερώτηση 3η: Θεωρείτε ότι είναι δύσκολο να γραφτει ένα μυθιστόρημα, το οποίο εμπεριέχει ιστορικά στοιχεία;

Κ.Θ.: Είναι σίγουρα πιο δύσκολο από ένα μυθιστόρημα που αποτελεί καθαρά μυθοπλασία. Η ιστορική έρευνα θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή. Πρέπει να διαβάσεις έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, οι οποίες, πολλές φορές, ιδίως όσον αφορά στον Εμφύλιο είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους ανάλογα με την πολιτική τους απόχρωση. Στη συνέχεια πρέπει και να τις κατηγοριοποιήσεις ανάλογα με την εγκυρότητά και τη συνάφειά τους με την ιστορία που επιθυμείς να καταγράψεις. Ακόμα μεγαλύτερη όμως από τον βαθμό δυσκολίας του συγκεκριμένου εγχειρήματος, είναι η αίσθηση ευθύνης που πηγάζει από αυτό, προκειμένου να αποδώσεις το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και τα μεμονωμένα γεγονότα με σεβασμό, καθαρή ματιά και αντικειμενικότητα.


Ερώτηση 4η: Η Ηλέκτρα θα αντιταχθεί στην οικογένειά της για τα θέλω της. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια η γυναίκα δεν είχε το δικαίωμα της γνώμης και των διεκδικήσεων. Πόση πυγμή χρειαζόταν μια γυναίκα εκείνη την εποχή; Θέλετε να μας πείτε τη γνώμη σας;

Κ.Θ.: Σίγουρα χρειαζόταν μεγάλη πυγμή προκειμένου να αντιταχθεί μια γυναίκα τόσο στο οικογενειακό της περιβάλλον όσο και στο κοινωνικό κατεστημένο, ιδίως μάλιστα αν λάβει κανείς υπόψη του το νεαρό της ηλικίας της Ηλέκτρας. Παρόλα αυτά η Ηλέκτρα επιλέγει να μείνει αληθινή απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, στις απόψεις που η ίδια έχει σχηματίσει και στον άντρα που έχει αγαπήσει, παρόλο που προέρχεται από εντελώς διαφορετική κοινωνική τάξη από τη δική της. Επιδεικνύει λοιπόν έναν δυναμισμό και μια αποφασιστικότητα που λίγες γυναίκες διακατέχουν ακόμα και σήμερα που οι συνθήκες ως προς τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία έχουν αλλάξει άρδην.


Ερώτηση 5η: Ο Δημήτρης επαναστατεί μπροστά στην αδικία και στην ανισότητα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων τάσσονται υπέρ του και δεν αντέχουν τον παραλογισμό που επικρατεί ακόμα και σήμερα. Πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση ποτέ να αλλάξει αυτό το γνωστό “σκηνικό” -της φτώχειας και της πλουταρχίας- στις κοινωνίες;

Κ.Θ.: Δυστυχώς δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και οι κοινωνικές ανισότητες και αδικίες αποτελούν χαρακτηριστικά οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας –άλλες φορές περισσότερο και άλλες λιγότερο- και σίγουρα όχι μόνο στο οικονομικό κομμάτι. Όσο και να θέλαμε όμως να είναι κάποια πράγματα διαφορετικά, δεν νομίζω πως εξυπηρετεί κανέναν η ουτοπία του πώς θα μπορούσε να είναι μια ιδεατή κοινωνία, γιατί πολύ απλά αυτή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ούτε τώρα ούτε ποτέ.


Ερώτηση 6η: Στην ιστορία σας βλέπουμε τις δυνατότητες μιας δεύτερης ευκαιρίας. Θεωρείτε ότι μπορεί κάποιος να ζήσει ξανά αυτό που έχασε την πρώτη φορά;

Κ.Θ.: Ανέκαθεν πίστευα στις δεύτερες ευκαιρίες. Και ανέκαθεν ένιωθα πως η πορεία μας στη ζωή μας επιβάλλει πολλούς ρόλους, που ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Γι’ αυτό και «το ρολόι της ζωής μηδενίζει πολλές φορές» είτε από μόνο του είτε επειδή εμείς αποφασίζουμε κάποια στιγμή πως έχει έρθει η ώρα να φέρουμε τα πάνω κάτω και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Είναι πολύ σπουδαίο χάρισμα η δύναμη της θέλησης, κουνάει γη και ουρανό κι έτσι, ναι, θεωρώ πως κανείς μπορεί να ζήσει σχεδόν το οτιδήποτε αν το κυνηγήσει, το πιστέψει και το διεκδικήσει με πάθος.


Ερώτηση 7η: Η Ηλέκτρα και ο Δημήτρης θα ερωτευτούν παράφορα. Μπορούν αυτοί οι έρωτες να ζήσουν στο χρόνο; Ποια είναι η άποψή σας;

Κ.Θ.: Έχουμε όλοι δει παράφορους έρωτες, ακόμα και ιστορικά καταγεγραμμένους, που δοκιμάστηκαν και άντεξαν στο χρόνο παρά τα όσα πέρασαν. Δεν νομίζω λοιπόν πως τίθεται θέμα προσωπικής οπτικής επ’ αυτού. Σίγουρα είναι κάτι σπάνιο, μοναδικό και ιδιαίτερο, σε καμία περίπτωση όμως δεν το θεωρώ ανέφικτο και ουτοπικό.


Ερώτηση 8η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Κ.Θ.: Θα ήθελα να τους πω να παραμένουν πάντα αληθινοί: απέναντι σε αυτούς που αγαπούν και απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Να μην το βάζουν κάτω, να ονειρεύονται και να αγωνίζονται για τα θέλω και τα πιστεύω τους, να βλέπουν το φως μέσα στο σκοτάδι και να παθιάζονται με όσα πράγματα τους δίνουν χαρά, ανάμεσα τους και τα καλά βιβλία. Γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το ταξίδι του νου και της ψυχής που μπορεί να σου προσφέρει ένα καλό ανάγνωσμα.


Ερώτηση 9η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Κ.Θ.: Το επόμενο βιβλίο μου θα είναι κατά μία έννοια η συνέχεια των «Άλικων Σιωπών». Θα είναι βέβαια ανεξάρτητο και θα μπορεί να διαβαστεί αυτόνομα, θα πραγματεύεται όμως τις ιστορίες της επόμενης γενιάς, τις παράλληλες ζωές δηλαδή των δίδυμων κοριτσιών που φέρνουν στον κόσμο η Ηλέκτρα και ο Δημήτρης μέσα στη δίνη του εμφυλίου πολέμου.


Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Κ.Θ.: Βασιλική μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ερωτήσεις σου!
Είμαι στη διάθεσή σου για οτιδήποτε άλλο χρειαστείς!
Φιλικά
Κλαίρη Θεοδώρου





“Η αγάπη που δεν άκουσες”: https://www.psichogios.gr/site/Books/show/1004119/h-agaph-poy-den-akoyses





Η ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα τέσσερα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ και Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ.
(2018) Άλικες σιωπές, Ψυχογιός
(2017) Η αγάπη που δεν άκουσες, Ψυχογιός
(2016) Η αποικία της λήθης, Ψυχογιός
(2011) Globus, Μπατσιούλας Ν. & Σ.
(2009) Salvadera, Μπατσιούλας Ν. & Σ.





Άλικες σιωπές
Θεσσαλονίκη 1935.
Η Ηλέκτρα δεν έπρεπε να ερωτευτεί τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης δεν έπρεπε να ερωτευτεί την Ηλέκτρα. Κι όμως, σε πείσμα των διαφορετικών κόσμων από τους οποίους προέρχονται, της αδυσώπητης δικτατορίας που ζυγώνει και του πολέμου που απλώνεται σαν μαύρο σύννεφο, ο έρωτας τους είναι κεραυνοβόλος, απόλυτος και συνάμα σαρωτικός. Σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν και το σκοτάδι έχει κυριαρχήσει στο φως, σε μια κοινωνία που αδερφός προδίδει και σκοτώνει αδερφό, σε μια πραγματικότητα που τα πάντα - ακόμα και η ίδια η σιωπή - καθορίζονται από την πολιτική απόχρωση που τους αποδίδεται, εκείνοι δεν διστάζουν να ακολουθήσουν τον μόνο δρόμο που μπορούν, εκείνον που προστάζει η ψυχή τους. Και μάλιστα με όποιο τίμημα, με κάθε κίνδυνο, με μόνη ελπίδα το όνειρο που κάποιοι τους αρνήθηκαν να ζήσουν. Άνθρωποι διχασμένοι, μεταμορφωμένοι σε σαρκοβόρα θεριά σε έναν κόσμο, μια χώρα, μια πόλη, μια οικογένεια που παραπαίει στη δίνη του πολέμου. Όχι μόνο του μεγάλου, αλλά κι εκείνου του άλλου: του πιο βρόμικου και ανίερου, του πιο σπαρακτικού και άδικου, του εμφυλίου.

Πόσες φορές μηδενίζει το ρολόι της ζωής; Πόσες φορές μπορεί να ξεκινήσει κανείς από την αρχή; Και πόσο “άλικο” μπορεί να είναι το παρελθόν, όταν εισβάλλει απρόσκλητο με τη μορφή τετράγωνων, κατακόκκινων φακέλων στο παρόν ανατρέποντας το μέλλον;



Η αγάπη που δεν άκουσες
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη. 

Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς. 

Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;



Η αποικία της λήθης
Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους.  

Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα.  

Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί «είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν». 
 
 
 
στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου