Κριτική Βιβλίου “Ο Σιγανός... ένα σκιάχτρο με ψυχή!” της Ελένης Μπετεινάκη

Ο Σιγανός είναι ένα σκιάχτρο που ζει στο περιβόλι του κυρ – Γιάννη. Είναι λιγομίλητος και μοναδική του παρέα είναι ένα σπουργίτι, ο Ανέστης. Από τον Ανέστη θα ακούσει για το κόσμο και τα πράγματα που υπάρχουν. Κάθε βράδυ διαβάζει ποίηση από ένα βιβλίο Ανθολόγιο που ξέχασε σε έναν φράχτη του περιβολιού ο γιος του κυρ – Γιάννη, ο Αλέξανδρος. Αυτά τα δύο είναι οι μόνες συντροφιές του σκιάχτρου και ο κυρ – Ήλιος και ο κυρ – Φέγγαρος.
Ακούγοντας όσα του εξιστορεί ο Ανέστης αποφασίζει να εγκαταλείψει το περιβόλι και να φύγει μακριά. Θέλει να εξερευνήσει τον κόσμο, να γνωρίσει πράγματα και να συναντήσει τη θάλασσα. Άλλωστε, δεν έχει κάτι να τον κρατάει σε αυτόν τον τόπο. Κανείς δεν του μιλάει. Αντιθέτως, τον κοροϊδεύουν συνεχώς.
Αυτή του η φυγή προκαλεί αναστάτωση στα λαχανικά, τα φρούτα και τους καρπούς. Όλοι πλέον κινδυνεύουν από τα κακόβουλα κοράκια και τα ποντίκια. Στην αρχή, κατηγορούν το σκιάχτρο για αυτό αλλά σκεπτόμενοι πιο συνειδητά διαπιστώνουν ότι η φυγή του οφείλεται σε αυτούς. Και κάπου εκεί αρχίζουν και καταλαβαίνουν πόσο πολύτιμος του ήταν ο Σιγανός.
Θα γνωρίσει ο Σιγανός τον κόσμο; Θα δει τη θάλασσα; Θα καταφέρει το περιβόλι να καταλάβει το λάθος του; Θα αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους οι καρποί, τα λαχανικά και τα φρούτα; Η περήφανη Κολοκυθιά θα μετριάσει τον θυμό της; Θα καταφέρουν να φέρουν πίσω τον Σιγανό; Πού θα τον βρουν και πώς θα έρθουν σε επαφή μαζί του;
Η ιστορία του Σιγανού θα συγκινήσει ακόμα και τον πιο σκληρό αναγνώστη. Πρόκειται για ένα παραμύθι που μας μαθαίνει τις έννοιες του «ευχαριστώ» και της «συγγνώμης». Επίσης, μας μιλάει για τη φιλία, την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την αποδοχή, την εκτίμηση, τη μοναξιά και τα ανεξάντλητα όνειρα που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να αποκτήσουμε όσα μας λείπουν από τη ζωή μας και θα μας βοηθήσουν να παλέψουμε και να αντέξουμε τις κακοτοπιές και τα δυσάρεστα γεγονότα.
Γιατί δε λέμε αυτές τις λέξεις, και αφήνουμε τον εγωισμό μας να μας κυριέψει; Μία συγγνώμη και ένα ευχαριστώ δίνουν δύναμη όχι μόνο σε αυτούς που τις ακούνε αλλά και σε αυτούς που τις λένε. Η ταπεινοφροσύνη είναι η αρετή που μας βοηθάει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και συνάνθρωποι.
Η εικονογράφηση δια χειρός Αιμιλίας Κονταίου προκαλεί θαυμασμό και τα χρώματα της παλέτας της ζωντανεύουν τις εικόνες και μας μεταφέρουν στην ιστορία του βιβλίου. Οι εικόνες απορρέουν από το κείμενο και παίρνουν λεκτική μορφή και οι λέξεις ταξιδεύουν μέσω των εικόνων.
Πανέμορφες όλες οι έννοιες που θέλει να περάσει η συγγραφέας με τόσο απλό, κατανοητό και λιτό τρόπο και χωρίς να χρησιμοποιεί φανφάρες και υπερφίαλες καταστάσεις.
Το παραμύθι αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσμο των ευγενικών συμπεριφορών που μόνο ευτυχία, μόνοιασμα και χαρά μπορεί να αποφέρει στους αποδέκτες του και στους διαβιβαστές του.





Βασιλική Διαμάντη