Συζητώντας με την Ελευθερία Παπασάββα

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Ε.Π.: Αναμφισβήτητα ο Irwin Yalom.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ε.Π.: Το πρώτο γενικά δε θυμάμαι. Το πρώτο όμως που με άγγιξε βαθύτατα κι άρχισα να ψάχνω μέσα μου πράγματα και ιδέες είναι το «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Leo Buscaglia.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Ε.Π.: Πάντα έγραφα κείμενα σε διάφορες μορφές. Η μυθοπλασία μπήκε στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια κι έγινε ανάγκη. Ήρθε σαν φυσική συνέχεια στην επιθυμία μου να πλάσω ήρωες και να ρυθμίσω τις τύχες και τις ζωές τους. Τα τελευταία χρόνια άρχισε, επίσης, να με γοητεύει και το τεχνικό κομμάτι της συγγραφής. Οι κανόνες και οι «νόμοι» που διέπουν κάθε είδος μυθιστορήματος. Όπως και να ‘χει, το παιχνίδι με τις λέξεις ήταν και είναι για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Μικρές εμμονές”;

Ε.Π.: Είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα που εμβαθύνει στον ψυχισμό ανθρώπων που έχουν εμμονές, κυρίως με το παρελθόν. Το παρελθόν εκείνο που σε κρατά πίσω και δεν αναπτύσσεσαι σαν άνθρωπος.

Ερώτηση 5η: Στον τίτλο του βιβλίου σας βλέπουμε το σύμβολο της γυναίκας. Γιατί θελήσατε να το βάλετε; Δε φοβηθήκατε μήπως υπάρξει προκατάληψη από το πιθανό αναγνωστικό κοινό;

Ε.Π.: Δεν φοβήθηκα μήπως υπάρξει προκατάληψη από το πιθανό αναγνωστικό κοινό. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι υπάρχει. Ακόμη και από το γεγονός ότι οι κεντρικοί ήρωες είναι τρεις γυναίκες. Με καθησυχάζει το σχόλιο του επιμελητή μου, σε αντίστοιχη ερώτηση που του είχα κάνει. «Η λογοτεχνία δεν έχει φύλο».

Ερώτηση 6η: Ομαδική ψυχοθεραπεία. Πόσο εύκολη υπόθεση είναι και κατά πόσο ένας άνθρωπος απελευθερώνεται στην περίπτωση της ομαδικής ψυχοθεραπείας κατά την προσωπική σας άποψη;

Ε.Π.: Φυσικά και δεν είναι εύκολο να ξεδιπλώνεσαι και να εκτίθεσαι μπροστά σε άγνωστους ανθρώπους. Σωστά λέτε, όμως, ότι είναι απελευθερωτικό.Όταν ξεπεράσει κάποιος τον φόβο έκθεσης κι αρχίσει να ανοίγεται, το αποτέλεσμα είναι και θεραπευτικό. Σε μια τέτοια διαδικασία οι άλλοι λειτουργούν σαν καθρέφτες στους οποίους βλέπουμε τον βαθύτερο εαυτό μας κι εμείς αντίστροφα καθρεφτίζουμε σε εκείνους τις αδυναμίες τους.

Ερώτηση 7η: Έρωτας και φιλία. Και τα δύο κατέχουν στο βιβλίο σας σημαντικό ρόλο. Στη δική σας ζωή τι ρόλο παίζει το καθένα;

Ε.Π.: Τον ίδιο σημαντικό ρόλο, με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο στο κομμάτι της φιλίας. Οι φίλοι είναι οι συγγενείς που εμείς επιλέγουμε και για μένα είναι, επίσης, σταθερές γύρω από τις οποίες αναφέρομαι σαν άνθρωπος.

Ερώτηση 8η: Το ψυχολογικό μυθιστόρημα αποκτά σιγά – σιγά το δικό του δυναμικό αναγνωστικό κοινό. Θεωρείτε ότι υπάρχει αρκετός δρόμος μπροστά μέχρι να καθιερωθεί σαν είδος της λογοτεχνίας ή έχει ήδη επιτευχθεί το μεγαλύτερο βήμα του;

Ε.Π.: Είναι ήδη ένα καθιερωμένο είδος λογοτεχνίας από την εποχή του Σαίξπηρ και του Ντοστογιέφσκι. Οποιοδήποτε μυθιστόρημα δίνει έμφαση στην ψυχολογία και τα κίνητρα των ηρώων, καθώς και στην εσωτερική διαδρομή που κάνει για να πετύχει στόχους είναι ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα. Ίσως φαίνεται κάτι καινούριο επειδή σήμερα το λέμε «κοινωνικό μυθιστόρημα».

Ερώτηση 9η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Ε.Π.: Έχω ήδη ολοκληρώσει προ πολλού το δεύτερο μυθιστόρημα, το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία αξιολόγησης από εκδοτικούς οίκους. Πρόκειται για ένα, επίσης, ψυχολογικό μυθιστόρημα. Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ίδωμεν!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Ε.Π.: Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά!

Η Ελευθερία Παπασάββα γεννήθηκε το 1974 στα Ιωάννινα, όμως σχεδόν όλα της τα χρόνια κατοικεί στην Αθήνα. Το 1994 απέκτησε τη φοιτητική ιδιότητα από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από εκεί και πέρα έκανε τα πάντα ανάποδα. Οικογένεια, σταδιοδρομία, σπουδές. Σήμερα είναι τελειόφοιτη στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης και οι Μικρές Εμμονές είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

(2018) Μικρές εμμονές, Εκδόσεις Πηγή

Μικρές Εμμονές

Τι είναι το Σύνδρομο Clerambault; Πού σταματά η ερωτική διεκδίκηση και πού αρχίζει η εμμονή; Δεκαέξι συναντήσεις τριών, μέχρι χτες άγνωστων γυναικών, σ’ ένα ατμοσφαιρικό καφέ, πίσω από μια τζαμαρία στην Κηφισίας, δημιουργούν μια φιλία κι ολοκληρώνουν τέσσερις μήνες άτυπων συνεδριών, στις οποίες κάθε γυναίκα βουτά μέσα της για να περιγράψει στις άλλες δύο τη δική της κοσμοθεωρία. Για τον έρωτα, τον εθισμό, την άβυσσο της ανθρώπινης φύσης, τους φόβους, το πένθος, το ψέμα, τις καινούριες αρχές. Με γλώσσα αλήθειας και χωρίς ίχνος φόβου έκθεσης.

Όλοι οι ήρωες της ιστορίας είναι «χαλασμένοι». Άνθρωποι που έχουν βιώσει μια απώλεια σημαντική που τους καθόρισε. Άλλοι τη βίωσαν και βγήκαν απ’ αυτήν καλύτεροι, δημιουργικοί και φιλάνθρωποι κι άλλοι έκαναν την απώλεια εμπάθεια, εκδικητικότητα, αδυναμία. Τελικά το πώς θα πορευτεί κάποιος στη ζωή του έχει να κάνει με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος; Ή με τις απώλειες και τις ιδιαίτερες συνθήκες που είχε στη διαδρομή του; Ένα βιβλίο για την ανέχεια στη σημερινή Ελλάδα, τον κοινωνικό ρατσισμό, ένα βιβλίο που υμνεί τη φιλία και τα οφέλη της ομαδικής ψυχοθεραπείας.