Π.Φ.: Πριν απαντήσω, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση για την παρούσα συζήτησή μας.
Όσον αφορά την ερώτησή σας, μολονότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα και στοχευμένη, μου είναι δύσκολο να την απαντήσω με τρόπο συγκεκριμένο. Αυτό συμβαίνει επειδή στο διάβα των χρόνων έχω γίνει κοινωνός του έργου διαφορετικών συγγραφέων, τους οποίους έχω θαυμάσει και αγαπήσει πολύ, με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω έναν από όλους και να του αποδώσω τον τίτλο του αγαπημένου μου συγγραφέα.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Π.Φ.: Η αλήθεια είναι πως από όταν ήμουν μαθήτρια της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου, οπότε, έχοντας πια μάθει ανάγνωση, μπόρεσα να διαβάσω για πρώτη φορά ένα βιβλίο μόνη μου, χωρίς, δηλαδή, να μου το αφηγηθεί κάποιος, έχουν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια και ως εκ τούτου οι σχετικές αναμνήσεις μου είναι κάπως θολές. Αν, όμως, δε με απατά τόσο πολύ η μνήμη μου, νομίζω ότι το πρώτο βιβλίο που διάβασα πρέπει να ήταν κάποιοι εικονογραφημένοι μύθοι του Αισώπου, εκδόσεων Στρατίκη.
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Π.Φ.: Ανέκαθεν με γοήτευε ο έντεχνος, γραπτός λόγος, τόσο ο πεζός, όσο και ο έμμετρος, και πάντοτε καταπιανόμουν με αυτόν, από την παιδική, ακόμη, ηλικία μου.
Ωστόσο, η μητρότητα και τα πολύ έντονα συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν, όπως η δοτικότητα, η ανιδιοτελής αγάπη, η έγνοια για τη σωστή ανατροφή των παιδιών, η διάθεση προσφοράς, αποτέλεσαν το έναυσμα προκειμένου να ασχοληθώ συστηματικότερα με τη συγγραφή και συνάμα με κατηύθυναν στο παιδικό βιβλίο.
Κι αυτό γιατί, χάρη στη μητρότητα, αντιλήφθηκα πιο ξεκάθαρα το παιδικό βιβλίο ως μέσο προσφοράς στο παιδί και ως ένα άριστο εργαλείο διαπαιδαγώγησής του. Έτσι, επιθυμώντας να προσφέρω στα δικά μου παιδιά, αλλά και σε όλα τα παιδιά που θα αναγνώσουν το βιβλίο μου, ένα μήνυμα, κατά τη γνώμη μου, αξιόλογο, που θα είναι ικανό να αγγίξει τις καρδιές τους, συνέγραψα το παιδικό βιβλίο μου «Η πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη και οι μαγικές της δυνάμεις».
Εύχομαι οι νεαροί αναγνώστες ανά την Ελλάδα και οι γονείς τους να κρίνουν ότι το βιβλίο μου όντως επιτελεί τον σκοπό του!
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη και οι μαγικές της δυνάμεις”;
Π.Φ.: Νομίζω ότι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την «πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη» ως ένα βιβλίο διδακτικό. Διότι, αφ’ ενός, μέσω του μηνύματός του, μπορεί, πιστεύω, να συμβάλει στην ηθικοπνευματική συμπλήρωση των αναγνωστών του, όπως επίσης (μπορεί) να θέσει παραδείγματα άξια προς μίμηση και να αποτελέσει αφορμή για εσωτερικές αναζητήσεις, αφ’ ετέρου, δε, μέσω του εκτεταμένου και προσεκτικά επιλεγμένου λεξιλογίου του, είναι σε θέση να συντελέσει και στην γλωσσική ανάπτυξη των αναγνωστών του.
Περαιτέρω, φρονώ ότι δε θα ήταν υπερβολικό να το χαρακτηρίσω πλούσιο σε φαντασία, δεδομένου ότι περιλαμβάνει πολλές εικόνες και ζωηρές περιγραφές, αλλά και ζωντανούς διαλόγους.
Επίσης, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, θα χαρακτήριζα την «πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη» ως ένα βιβλίο ποιοτικού εκδοτικού αποτελέσματος, και σε αυτό το σημείο δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη και την εικονογράφο, κυρία Δήμητρα Πέππα, που συνέβαλαν καθοριστικά στην επίτευξη αυτού του αποτελέσματος.
Ελπίζω οι αναγνώστες σας κι εσείς να κρίνετε ότι οι χαρακτηρισμοί που απέδωσα στο βιβλίο μου είναι αντικειμενικοί και ακριβείς.
Ερώτηση 5η: Οι γονείς της Μελίτης επιμένουν ότι έχει ανθρώπινες μαγικές δυνάμεις. Γιατί ο άνθρωπος δεν βλέπει τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις; Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Π.Φ.: Πιστεύω ότι οι δύο βασικοί παράγοντες που αποσπούν τον σύγχρονο άνθρωπο από το να δει τις δικές του «μαγικές δυνάμεις» είναι ο υπέρμετρος ατομισμός – εγωισμός και ο άκρατος καταναλωτισμός – υλισμός. Ειδικά στη σημερινή εποχή θεωρώ πως έχουμε την τάση να εστιάζουμε υπερβολικά στην ικανοποίηση των ατομικών μας, αποκλειστικά, αναγκών, και δη των υλικών. Ως εκ τούτου, παραλείπουμε να «σκάβουμε» μέσα μας. Παραλείπουμε να ενδιαφερόμαστε για το κοινό καλό. Παραλείπουμε να εμβαθύνουμε ηθικά. Παραλείπουμε να καλλιεργούμαστε πνευματικά. Παραλείπουμε να αγωνιζόμαστε, ώστε να κάνουμε κτήμα μας τις ηθικές αρετές, τις «μαγικές δυνάμεις» του ανθρώπου, κάτι το οποίο θα ήταν προς όφελος δικό μας, βεβαίως, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Ερώτηση 6η: Η Μελίτη θα βρεθεί μπροστά σε ένα δίλημμα. Πόσο δύναμη ψυχής χρειάζεται κάποιος για να κατανοήσει τα λάθη του και να μπορέσει να τα διορθώσει;
Π.Φ.: Νομίζω πως το να παραδεχτούμε, να κατανοήσουμε και να θελήσουμε να διορθώσουμε τα όποια λάθη μας, κατά τρόπο ουσιαστικό και όχι κατ’ επίφαση (ψιθυρίζοντας δηλαδή μια «μασημένη» συγγνώμη μέσα απ’ τα δόντια μας), δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά, αντιθέτως, απαιτεί πολλή δύναμη ψυχής.
Ο λόγος είναι ότι στη διαδικασία της ουσιώδους κατανόησης των λαθών μας πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να σταθούμε απέναντί του, να τον κοιτάξουμε κατάματα, να τον κρίνουμε, να αναγνωρίσουμε ότι εμείς οι ίδιοι, και όχι κάποιος άλλος -πόσο βολικό είναι αυτό το «κάποιος άλλος»- έχουμε σφάλει. Και στη συνέχεια πρέπει να αγωνιστούμε, ώστε να δαμάσουμε το “άγριο θηρίο” που καλείται εγωισμός και να προβούμε με συνειδητότητα και συνάμα με ταπείνωση στην ενώπιον τρίτου (ή τρίτων) διατύπωση της συγγνώμης και εν τέλει στην προσπάθεια διόρθωσης του λάθους μας. Και για ποιον είναι εύκολο να τα πράξει όλα αυτά και προπάντων να κατανικήσει το εγώ του, αν δε διαθέτει άφθονη ψυχική δύναμη;
Ερώτηση 7η: Βλέπουμε τη Μελίτη να νοιάζεται για τα ζώα. Παρ' όλα αυτά ο άνθρωπος τείνει να γίνεται τέρας απέναντι σε αυτά τα άκακα πλάσματα. Θεωρείτε ότι αυτό έχει να κάνει με την οικογένεια, τον περίγυρο του καθενός ή είναι κάτι πιο σύνθετο και περίπλοκο;
Π.Φ.: Δυστυχώς, πληροφορούμαστε αρκετά συχνά περιστατικά αδικαιολόγητης άσκησης βίας (και) κατά των ζώων.
Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν μια τέτοια εγκληματική συμπεριφορά οφείλεται στην ανατροφή και σε λοιπές κοινωνικές αιτίες ή σε κάτι βαθύτερο, για παράδειγμα σε μια γενετική προδιάθεση προς το έγκλημα. Η αλήθεια είναι πως το εν λόγω δίλημμα, αναφορικά με τις πάσης φύσεως εγκληματικές συμπεριφορές, με είχε απασχολήσει ιδιαιτέρως, ως φοιτήτρια της Νομικής σχολής στο πλαίσιο του μαθήματος της Εγκληματολογίας.
Πλέον, τείνω να πιστέψω ότι και οι δύο παραπάνω παράγοντες, συνδυαζόμενοι ή μη, δηλαδή τόσο τα αρνητικά παραδείγματα από το οικογενειακό περιβάλλον και τον κοινωνικό περίγυρο, όσο και κάποια εγγενής ροπή προς την εγκληματική συμπεριφορά, δύνανται να ωθήσουν έναν άνθρωπο να ασκήσει αδικαιολόγητη βία κατά ενός ζώου και να το κακοποιήσει.
Πάντως, αυτό που μπορώ να πω, σχεδόν με βεβαιότητα, είναι ότι κάποιος που δε διστάζει να κακοποιήσει ένα ζώο, είναι πολύ πιθανόν να μη διστάσει να κακοποιήσει και έναν άνθρωπο.
Ερώτηση 8η: Οι γονείς της Μελίτης προσπαθούν να της δείξουν με τους τρόπους τους το δίκαιο και το σωστό. Μπορούν να είναι οι μόνοι διαμορφωτές αυτών των συμπεριφορών ή όχι; Ποια είναι η δική σας άποψη;
Π.Φ.: Κατά την άποψή μου, η οικογένεια αποτελεί το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας και οι γονείς τους βασικούς καθοδηγητές των παιδιών τους προς την ηθικοπνευματική διάπλαση και την ομαλή κοινωνικοποίηση, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη ιστορία της «Μελίτης». Δεδομένου, δε, ότι τα παιδιά πάντα μιμούνται τους γονείς τους, θεωρώ πως είναι καίριας σημασίας οι γονείς να προσπαθούν διαρκώς να αποτελούν άξια παραδείγματα προς μίμηση (και όχι παραδείγματα προς αποφυγή), ώστε τα παιδιά τους να υιοθετούν και να επαναλαμβάνουν τις ορθές πράξεις και τη σωστή συμπεριφορά εκείνων, με αποτέλεσμα να εθίζονται (με την αριστοτελική έννοια του όρου) και τα ίδια στο καλό και να αναπτύσσονται σε ενάρετους ανθρώπους.
Και ναι μεν οι γονείς είναι οι κύριοι διαμορφωτές της σωστής συμπεριφοράς των παιδιών, πλην, όμως, δεν είναι οι μόνοι. Κατά τη γνώμη μου, οι εκπαιδευτικοί, με τους οποίους τα παιδιά έχουν καθημερινή και πολύωρη επαφή, μπορούν, επίσης, να συμβάλλουν ουσιωδώς στην ηθική διαμόρφωσή τους. Για αυτό, άλλωστε, και οι γονείς, ευγνωμονούν τους δασκάλους των παιδιών τους, όταν βλέπουν ότι, έκτος από γνώση, τους μεταλαμπαδεύουν και αξίες. Και γενικά φωτεινό φάρο προς το δίκαιο και το σωστό μπορεί, νομίζω, να αποτελέσει οποιοσδήποτε άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά για τα παιδιά. Το μέλος ενός σωματείου προστασίας παιδιών, ένας ιερέας, ένας πιστός φίλος… Τέλος, ας μην ξεχνάμε και την ατομική μας επιλογή, την προσωπική μας βούληση, τη δική μας απόφαση να πορευόμαστε προς το καλό. Υπάρχουν παιδιά που κατακτούν την αρετή με προσωπικό μόχθο και μόνο, παρόλες τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, κι αυτά είναι πραγματικοί ήρωες.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Π.Φ.: Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για τη σπουδαία τιμή που μου περιποιούν, επιλέγοντας να διαβάσουν το βιβλίο μου! Είναι πολύ συγκινητικό να επιλέγει κάποιος ένα ανάγνωσμα που έχει εκπορευθεί από την ψυχή και το μυαλό σου, ιδίως όταν το επιλέγει για το ίδιο του το παιδί, και μάλιστα να σου εκφράζει και τα θετικά του σχόλια. Είμαι ευγνώμων για αυτά τα όμορφα συναισθήματα!
Πέραν τούτου, όμως, θα ήθελα να απευθύνω μια προτροπή και μια ευχή, τόσο προς όσους έχει τύχει να αναγνώσουν το βιβλίο μου, όσο και προς όλους τους ανθρώπους γενικά. Ας μην λησμονούμε ποτέ ότι το βιβλίο δεν είναι είδος πολυτελείας, αλλά είδος πρώτης ανάγκης! Ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο είναι καλλιέργεια, γνώση, διεύρυνση των οριζόντων μας, ακόνισμα του νου, φαντασία, έκφραση, σκέψη, παιδεία. Ας έχουμε πάντα το βιβλίο στις ζωές μας!
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;
Π.Φ.: Βεβαίως. Το επόμενο συγγραφικό μου εγχείρημα απευθύνεται και πάλι (πρωτίστως) σε παιδιά και είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Την έχω ολοκληρώσει και τώρα βρίσκομαι στο στάδιο των μικροαλλαγών και διορθώσεων. Δε γνωρίζω ακόμη αν θα δω κι αυτό το έργο μου να εκδίδεται, αλλά σίγουρα αυτό θα ήταν κάτι που θα με γέμιζε με πολλή χαρά.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Π.Φ.: Ομοίως σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνατε να αφιερώσετε χρόνο στο βιβλίο μου! Ήταν μεγάλη μου χαρά να απαντήσω στις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας! Σας ευχαριστώ και για τις ευχές σας! Εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου οι νεαροί αναγνώστες να ταξιδεύουν με την «πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη» σε έναν κόσμο όμορφο, σε έναν κόσμο φωτεινό! Να είστε πάντα καλά και να υποστηρίζετε τόσο άξια και με τόσο ζήλο το βιβλίο! Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία κι αγάπη!
Η Παναγιώτα Φλεβάρη γεννήθηκε το έτος 1982 στην Καλαμάτα. Κατάγεται από την πλευρά του πατέρα της, Ευαγγέλου Φλεβάρη, εξ Αργολίδας και από την πλευρά της μητέρας της, Βασιλικής Κλείδωνα – Φλεβάρη, εκ Μάνης. Το έτος 2000 αποφοίτησε, ως αριστούχος, από το 1ο Λύκειο Καλαμάτας και εισήχθη στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, της οποίας είναι πτυχιούχος. Διατηρεί δικό της δικηγορικό γραφείο και ασκεί μαχόμενη Δικηγορία (παρ’ Αρείω Πάγω), με προσήλωση στην υπηρέτηση του αγαθού της Δικαιοσύνης.
Είναι παντρεμένη με τον Φώτη Μουργή, Διπλωματούχο Πολιτικό Μηχανικό, με τον οποίο έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, την Αγγέλικα και τον Σαράντο. Εκτός από την οικογένειά της και τη δουλειά της, αγαπά πολύ και τη συγγραφή. Το παιδικό βιβλίο Η πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη και οι μαγικές της δυνάμεις είναι το πρώτο της έργο που εκδίδεται. Με αυτό ευελπιστεί να επιτελέσει το ιερότερο καθήκον ενός ενήλικα που γράφει για παιδιά: να σκορπίσει ουράνια χρώματα στις καρδιές τους και να πλημμυρίσει τις ψυχές τους με φως.
Τα στοιχεία επικοινωνίας μαζί της είναι: panagiotaevflevari@gmail.com και facebook.com/panagiotaevflevari
Η πριγκιπονεραϊδούλα Μελίτη και οι μαγικές της δυναμεις
Εσείς, παιδιά, τι λέτε; Έχει ή δεν έχει η Μελίτη μαγικές δυνάμεις; Θα καταφέρει, άραγε, να ξεδιαλύνει το μυστήριο και να ερμηνεύσει τα ακαταλαβίστικα λόγια των γονιών της;
Ακολουθήστε την στην προσπάθειά της αυτή και σίγουρα θ’ ανακαλύψετε ότι… κι εσείς έχετε πολλές μαγικές δυνάμεις!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου