Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;
Α.Β.: Είναι πολλοί και είναι πολλές. Και διαρκώς ανακαλύπτω και καινούργιες συμπάθειες ανάμεσα στους σύγχρονους συγγραφείς. Αλλά αν πρέπει να κατονομάσω οπωσδήποτε έναν, θα πω για πολλοστή φορά τον Καραγάτση για την Μεγάλη του Χίμαιρα.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Α.Β.: Στην δική μου παιδική εποχή τα βιβλία ήταν δύσκολη υπόθεση. Προηγείτο η επιβίωση. Είναι επίσης δύσκολο να θυμηθώ ποιο παιδικό έργο διάβασα πρώτο. Πάντως σίγουρα από τα πρώτα ήταν η Χάιντι, οι Άθλιοι σε παιδική δίτομη έκδοση, μια πεντάτομη Μυθολογία του Τσουκαλά από τις εκδόσεις Άγκυρα τότε που την διάβασα σε μια εβδομάδα.
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Α.Β.: Θα έλεγα ότι ήταν κάτι σαν εσωτερική ανάγκη. Έγραφα από την τρίτη δημοτικού, κάτι άτεχνα (κατά τη δική μου άποψη) ποιήματα. Αργότερα, στο γυμνάσιο και στο λύκειο έγραφα αποσπάσματα και μικρά διηγήματα. Ως κορίτσι δεν είχα κρατήσει ποτέ ημερολόγιο. Όμως όταν ήθελα να εκφραστώ έγραφα. Πολλά χρόνια μετά, και όταν ήμουν ήδη μητέρα δύο παιδιών, αποφάσισα να κάνω το βήμα και να προσπαθήσω να «βγω προς τα έξω».
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η σιωπή της Μελίνας. Μια σχεδόν αληθινή ιστορία”;
Α.Β.: Η σιωπή της Μελίνας είναι ένα δύσκολο και, θα έλεγα, τολμηρό πόνημα. Θα προτιμούσα να το χαρακτηρίσουν οι αναγνώστες του και όχι εγώ.
Ερώτηση 5η: Μαθαίνουμε ότι αυτό είναι το πρώτο σας νεανικό μυθιστόρημα, ενώ μας έχετε χαρίσει πολλά παιδικά και μυθιστορήματα ενηλίκων. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής αυτού του ξεχωριστού και ιδιαίτερου μυθιστορήματος;
Α.Β.: Η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκα με παιδική λογοτεχνία και μυθιστορήματα ενηλίκων καθώς και για ένα μεγάλο διάστημα με μεταφράσεις αγγλόφωνων έργων. Η Μελίνα, που αρχικά δεν είχε όνομα και τίτλο, ήταν ένα έργο που στριφογύριζε στο μυαλό μου για πολύ καιρό πριν μπει τελικά στο «χαρτί». Με απασχολούσε όχι μόνο ως ιστορία, αλλά και κατά πόσον αυτή η ιστορία θα έπρεπε να ειπωθεί και ποιες ηλικίες θα έπρεπε να αφυπνίσει. Η απόφαση πάρθηκε τελικά και θεώρησα ότι η ιστορία της Μελίνας όφειλε να ειπωθεί. Η επιλογή προς το νεανικό κοινό έγινε γιατί εκεί είναι που συμβαίνουν συνήθως αυτά τα τραγικά γεγονότα.
Είναι γραμμένη με τρόπο που να μπορούν να την διαβάσουν και μικρότεροι ηλικιακά αναγνώστες αλλά πιστεύω και γονείς και εκπαιδευτικοί, από εκείνους που δεν επιθυμούν να εθελοτυφλούν.
Ερώτηση 6η: Η Μελίνα από την τρυφερή παιδική της ηλικία θα βιώσει την κακοποίηση. Η μητέρα της αδιαφορεί και όταν της μιλάει τής “εφαρμόζει” ψυχολογική και λεκτική βία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Α.Β.: Πιστεύω ότι η Μελίνα δεν είναι ούτε το πρώτο και, δυστυχώς, ούτε το τελευταίο παιδί που το βιώνει αυτό. Αναφέρεται άλλωστε στο παράρτημα στο τέλος του βιβλίου, που έχει βασιστεί σε μελέτες και στατιστικές παγκοσμίως. Το κυριότερο μέρος της ευθύνης, κατά τη γνώμη μου, φέρουν οι γονείς και κυρίως η μητέρα. Εμείς οι μαμάδες μπορούμε να αφουγκραστούμε τα παιδιά μας, έχουμε την ικανότητα και το χάρισμα αυτό. Στην περίπτωση της Μελίνας, καθώς και πολλών άλλων παιδιών, είναι πιο εύκολο και «βολικό» να αιτιολογεί μια μητέρα τα πράγματα με τρόπο που να την εξυπηρετούν προσωπικά.
Ερώτηση 7η: Ο πατριός της θα τη χειραγωγήσει, θα την απειλήσει και θα την κακοποιήσει με διαφόρους τρόπους. Κάποιοι άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντός της προτιμούν να εθελοτυφλούν για τους δικούς τους λόγους. Πρόκειται για μία μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Α.Β.: Συνήθως οι άνθρωποι που προβαίνουν σε σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων είναι άνθρωποι του οικείου περιβάλλοντος, που έχουν πρόσβαση στο παιδί και χαίρουν την εμπιστοσύνη της οικογένειας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι με διάφορους τρόπους χειριστικοί. Σπάνια κάποιος θα προβεί σε σεξουαλική κακοποίηση από την μια στιγμή στην άλλη. Θα έχουν προηγηθεί διαδικασίες με τις οποίες ο «δράστης» θα έχει εξασφαλίσει όχι την συναίνεση αλλά την σιωπή του θύματος. Στις διαδικασίες αυτές περιλαμβάνεται και η ενοχοποίηση και η ντροπή του θύματος ώστε να μην τολμήσει να μιλήσει.
Θεωρώ ότι το περιβάλλον προτιμά να εθελοτυφλεί για τους δικούς του λόγους, όπως ακριβώς το θέσατε. Κανείς δεν ενοχλείται, όλα τακτοποιούνται, τα σκουπίδια μπαίνουν κάτω από το χαλί και η ζωή συνεχίζεται – για όλους εκτός από το θύμα, φυσικά.
Δεν είναι όντως μια μικρογραφία της κοινωνίας; Όχι μόνο της σημερινής αλλά και παλαιότερης, γιατί η ιστορία της κάθε Μελίνας είναι παλιά υπόθεση.
Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Συνεχίζουμε την πορεία μας μη κοιτάζοντας δεξιά ή αριστερά γιατί ενδέχεται να «ξεβολευτούμε», και τότε θα πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά και δύσκολα.
Ερώτηση 8η: Η Μελίνα με πολλή προσπάθεια και στήριξη θα προσπαθήσει να γιατρέψει τις ανοιχτές πληγές της παιδικής της και εφηβικής της ηλικίας. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ή ακόμα και εφικτό είναι αυτό και με ποιους τρόπους μπορεί να συμβεί, κατά την προσωπική σας άποψη;
Α.Β.: Σε αυτό θα έπρεπε να απαντήσει πιο τεκμηριωμένα ένας ειδικός ψυχικής υγείας. Κατά την προσωπική μου άποψη και σύμφωνα με τις κάποιες μελέτες που έχω κάνει, είναι μια μακρά κι επίπονη διαδικασία. Για να το πω με κάπως ερασιτεχνικά «ιατρικούς» όρους, είναι εφικτό να μπει σε καταστολή η «πάθηση» και οι Μελίνες αυτού του κόσμου να συνεχίσουν να ζουν, να κάνουν οικογένεια, ακόμα και να διαπρέψουν προσωπικά κι επαγγελματικά, όμως τα αίτια της «πάθησης» παραμένουν βαθιά ριζωμένα και ενδεχομένως να «υποτροπιάζουν» κατά καιρούς.
Το πώς μπορεί να συμβεί η επούλωση των πληγών εξαρτάται από την ηλικία, την έκταση του προβλήματος, την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, την στήριξη που θα λάβει – νομίζω από πολλές παραμέτρους που θα μπορούσε να αναλύσει καλύτερα από εμένα ένας ψυχολόγος. Σίγουρα πάντως είναι εφικτό.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Α.Β.: Στα παιδιά να προσέχουν, και στους μεγάλους να έχουν σοβαρά το νου τους στα παιδιά. Σε όλα τα παιδιά.
Και δύο πράγματα που αναφέρω και μέσα στο βιβλίο.
-Κάθε φορά που ένα παιδί γλιτώνει, μια πόρτα ανοίγει στο φως.
-Της είχαν διδάξει ότι «η σιωπή είναι χρυσός». Όμως όχι πάντα!
Ερώτηση 10η: Διατελείτε πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Θα θέλατε να μοιραστείτε με εμάς εντυπώσεις και απόψεις, τόσο για τη θέση σας όσο και για τη σπουδαιότητα της συγγραφής και της ανάγνωσης αντίστοιχα, από τα παιδιά και τους μεγαλύτερους ή/και γονείς; Τι ρόλο, επίσης, παίζει η ανάγνωση των παραμυθιών στα παιδιά από τους γονείς τους από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την προσχολική;
Α.Β.: Έχω την τιμή να διατελώ Πρόεδρος του ιστορικότερου σωματείου για την παιδική λογοτεχνία. Αυτό είναι μεγάλη χαρά καθώς ακολουθώ μια σειρά πετυχημένων και αξιολογότατων Προέδρων αλλά και μεγάλη ευθύνη καθώς η ΓΛΣ βρίσκεται στο 65ο έτος της ύπαρξής της.
Κύριος στόχος από την δημιουργία της τής Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς ήταν και παραμένει και θα συνεχίσει να είναι, η ποιοτική λογοτεχνία για παιδιά και νέους. Τόσο τα ιδρυτικά μέλη της, όσο και οι συνεχιστές της, όλοι εμείς τα υπόλοιπα μέλη που γινόμαστε αποδεκτά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, αγαπάμε την λογοτεχνία και αγαπάμε και τα παιδιά.
Είναι το μέλλον αυτού του κόσμου και οφείλουμε να τους προσφέρουμε το καλύτερο.
Η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων, το ξέρουμε όλοι, ακόμη και για εμάς τους ενήλικες, είναι ένας κόσμος γεμάτος εμπειρίες που δεν θα προλαβαίναμε να ζήσουμε διαφορετικά.
Όσες περισσότερες από αυτές μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά, τόσο πιο προετοιμασμένα θα αντιμετωπίσουν το μέλλον. Θέλουμε παιδιά με φαντασία, με όραμα, με ανοιχτά μυαλά, με ευστροφία, δημιουργικότητα. Η λογοτεχνία είναι ένα σπουδαίο εργαλείο ως προς αυτό.
Και, αν και αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες και τους ρυθμούς της σημερινής απαιτητικής ζωής, η ανάγνωση παραμυθιών από τους γονείς από την βρεφική ακόμη ηλικία, από την ηλικία που προφανώς δεν καταλαβαίνουν και πολλά, είναι σημαντική. Εισάγουν τα παιδιά σε μια συνήθεια που μπορεί να τους γίνει αγαπημένη, αυτήν της ανάγνωσης, αλλά φέρνει σίγουρα και πιο τρυφερά κοντά γονείς με τα παιδιά τους από την αρχή ακόμη της ζωής τους. Όσοι γονείς το κάνουν αυτό, θα έχουν ήδη διαπιστώσει ότι αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές και το αποτέλεσμα υπέροχο.
Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;
Α.Β.: Είναι ίσως λίγο νωρίς ακόμη να πω κάτι για το επόμενο βήμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάω να γράφω. Ιστορίες για μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά, ιστορίες βραχείες ή εκτενείς, για χαλάρωση ή για προβληματισμό. Είναι και θέμα προσωπικής εκτόνωσης. Όμως το ποιες από αυτές θα βγουν στο φως της δημοσιότητας δεν εξαρτάται οπωσδήποτε από εμάς τους δημιουργούς. Το σίγουρο είναι ότι ανάμεσα σε αυτά υπάρχουν ιστορίες για το νεανικό κοινό που επίσης αγγίζουν δύσκολα θέματα.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Η Άννα Βασιλειάδη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και συνέχισε παρακολουθώντας εκπαιδευτικούς και μεταπτυχιακούς κύκλους μαθημάτων στο ΕΚΠΑ, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σχετικά με την Εγκληματολογία, τις διαταραχές προσωπικότητας, το προσφυγικό ζήτημα και θέματα γεωπολιτικής της Μέσης Ανατολής.
Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά, τουρκικά και αραβικά.
Έχει γράψει κείμενα για παραστάσεις θεάτρου και μπαλέτου και έχει αρθρογραφήσει σε δικές της στήλες σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά κι εφημερίδες.
Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, έχει κάνει επιμέλειες συγγραμμάτων, καθώς και πολλές μεταφράσεις.
Υπήρξε εισηγήτρια σε ημερίδες, φεστιβάλ βιβλίου, βιωματικά εργαστήρια.
Διατελεί πρόεδρος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της οποίας είναι μέλος από το 2007. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, από την οποία βραβεύτηκε για μετάφρασή της το 2011.
Έχει εκδώσει ιστορίες για παιδιά και μυθιστορήματα για μεγάλους. Η σιωπή της Μελίνας είναι το πρώτο της νεανικό μυθιστόρημα.
(2020) Η σιωπή της Μελίνας, Κέδρος
(2014) Η ελπίδα ζει..., Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2014) Και μετά... παντρεύτηκα!, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2011) Woopy Goes to the Acropolis, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2008) Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους, Κοθρεύς
(2007) Η Γούπυ και οι μικρές ανεμοβλογίτσες, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2007) Η Γούπυ και το καινούριο δοντάκι, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2007) Η Γούπυ στην Ακρόπολη, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2007) Η Γούπυ στην Εθνική Βιβλιοθήκη, Χατζηλάκος Κωνσταντίνος Π.
(2006) Μάγισσες και νεράϊδες των αναμνήσεών μου, Γεωργιάδης - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ. Μια σχεδόν αληθινή ιστορία
ΣΕΙΡΑ: BIG BANG BOOKS
Η Μελίνα θεωρεί πως οι μπαμπάδες και οι μαμάδες φτιάχνουν ζεστή σοκολάτα και κουλουράκια, παίζουν με τα παιδιά τους και τα προστατεύουν από κάθε απειλή. Ούτε που φαντάζεται ότι μπορούν να αποτελέσουν οι ίδιοι απειλή για ένα παιδί. Η εικόνα αυτή σύντομα καταρρέει και η Μελίνα, που βρίσκεται ακόμα σε τρυφερή ηλικία, νιώθει ανυπεράσπιστη κι εγκλωβισμένη. Δεν αντέχει πια να κρατάει κρυφό ένα τόσο βαρύ μυστικό. Δεν αντέχει όμως και να το αποκαλύψει.
Η ζωή της ανατρέπεται για άλλη μια φορά. Γιατί η ζωή είναι πάντα γεμάτη ανατροπές.
Η Μελίνα θα τολμήσει να «μιλήσει» μόνο στον Τόνι, τον μικρό αρκούδο της, και στο καινούριο δερματόδετο ημερολόγιό της. Σε αυτό το ημερολόγιο, που αργότερα θα παραδώσει στον φίλο της τον Γρηγόρη, σπάει επιτέλους τη σιωπή της.
Η ιστορία της Μελίνας είναι σκληρή αλλά και τρυφερή. Είναι μια ιστορία που δείχνει πως ο καθένας από μας κρύβει μέσα του περισσότερη δύναμη απ’ όση φαντάζεται. Είναι μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Θα μπορούσε να είναι αληθινή, αλλά θα μπορούσε να είναι και φανταστική. Ας πούμε πως είναι μια ιστορία σχεδόν αληθινή.
Η σειρά Big Bang Books αγκαλιάζει σύγχρονα μυθιστορήματα που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον τους και τροφοδοτούν τους προβληματισμούς τους γύρω από θέματα που τους απασχολούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου