Τετάρτη 7 Ιουλίου 2021

Συζητώντας με τη Βέρα Πρατικάκη

 

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Β.Π.: Δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλήξω μόνο σε έναν. Έχω πολλούς συγγραφείς που θαυμάζω και αγαπώ πολύ, Έλληνες και ξένους. Και όσους συγγραφείς έχει τύχει να γνωρίσω και από κοντά τους έχω αγαπήσει ακόμα πιο πολύ, μαζί και το έργο τους. Θεωρώ ότι έχουμε πολύ μεγάλο πλούτο στην χώρα μας και πολλές διαφορετικές φωνές που αφηγούνται ιστορίες με σημαντικά μηνύματα.


Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Β.Π.: Ιδέα δεν έχω. Όταν είσαι παιδί νομίζω πως δεν βλέπεις το βιβλίο με τον ίδιο τρόπο όπως όταν είσαι ενήλικας. Δεν κρατάς λογαριασμό. Διαβάζεις οτιδήποτε σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Θαυμάζεις τις εικόνες. Αγγίζεις τις σελίδες. Και στο τέλος μπορεί να μην θυμάσαι ούτε τον τίτλο και σίγουρα όχι τον συγγραφέα, αλλά σου μένει η ιστορία, γιατί κάτι είχε να σου πει.
Θυμάμαι τους μύθους του Αισώπου. Ίσως αυτά να ήταν τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Και ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι με ένα αρκουδάκι που ήταν μόνο του και στο τέλος βρήκε παρέα. Θυμάμαι ένα λιονταράκι που το κορόιδευαν, γιατί φορούσε γυαλιά και ένα ψαράκι με υπέροχα, λαμπερά λέπια που δυσκολευόταν να κάνει φίλους.
Μα πιο πολύ από όλα θυμάμαι την μαμά μου να μου διαβάζει παραμύθια και όταν μπορούσα να διαβάσω και μόνη μου θυμάμαι που καθόμασταν δίπλα δίπλα στον καναπέ και διάβαζε ο καθένας το βιβλίο του.


Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Β.Π.: Από πολύ μικρή το όνειρό μου ήταν να γίνω συγγραφέας, γιατί ένιωθα πως είχα πολλά πράγματα να επικοινωνήσω και η συγγραφή ήταν πάντα κάτι που με συνάρπαζε.


Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η αδερφή της Χριστίνας”;

Β.Π.: Είναι ένα βιβλίο για εφήβους, βαρύ μεν, αλλά με πολλά πράγματα να πει. Ακολουθεί την πορεία ενός κοριτσιού που προσπαθεί να διαχειριστεί πολλά και δύσκολα συναισθήματα και καταστάσεις. Στην πορεία αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις, νιώθει να χάνει την δύναμή της και την ελπίδα της και παλεύει να βρει τον εαυτό της, να χτίσει φιλίες και να ανακαλύψει το νόημα και την αξία της ζωής. Είναι ένα βιβλίο για την απελπισία και την ελπίδα. Για την μοναξιά και τις σχέσεις. Για τα ψέματα και τις αλήθειες. Για τον θυμό και την αποδοχή. Για τα λάθη και την συγχώρεση. Για το θάρρος και την δύναμη που πολλοί έφηβοι καλούνται να ανακαλύψουν μέσα τους.


Ερώτηση 5η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής του συγκεκριμένου αναγνώσματος;

Β.Π.: Η ιδέα για αυτό το βιβλίο μου ήρθε όταν γνώρισα ένα κορίτσι, το οποίο ένιωθε ότι όλοι το κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν το έβλεπε πραγματικά. Μιλώντας μαζί του αντιλήφθηκα πως ένιωθε. Ένιωσα τον πόνο και το παράπονο που είχε μέσα του. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι η απελπισία του το οδηγούσε συχνά σε σκοτεινά μονοπάτια. Με άγγιξε πολύ το βίωμά του, ο χαρακτήρας του κοριτσιού αυτού. Εκεί σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος από ότι τους αναλογεί. Και ότι πολλές φορές αν δεν αφιερώσουμε χρόνο να γνωρίσουμε πραγματικά έναν άνθρωπο δεν καταλαβαίνουμε πόσες δυσκολίες μπορεί να χρειάζεται να αντιμετωπίσει.


Ερώτηση 6η: Εφηβεία και κατάθλιψη είναι τα κύρια θέματα που αναλύετε στο βιβλίο σας. Οι γονείς μπορούν εύκολα να χάσουν το “παιχνίδι” της επικοινωνίας με τα παιδιά τους; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Β.Π.: Ναι, συμφωνώ. Θεωρώ πως πολλές φορές οι γονείς αναλώνονται σε μικροπράγματα και χάνουν την ουσία. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που απουσιάζει η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των μελών μιας οικογένειας. Οι σχέσεις είναι πιο τυπικές ή γεμάτες εντάσεις με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Συμβιώνουν αλλά δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο πραγματικά. Οι λόγοι γι’ αυτό μπορεί να είναι πάρα πολλοί, όμως θεωρώ ότι ένας από τους βασικότερους είναι ότι οι γονείς συχνά ξέρουν να μιλούν, αλλά δεν γνωρίζουν πως πραγματικά να ακούν τον άλλο. Πώς να τον βλέπουν σαν ξεχωριστό άνθρωπο από τους ίδιους και πώς να μπορούν να βλέπουν και να νιώθουν τα πράγματα μέσα από την δική τους οπτική γωνία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι έφηβοι να κλείνονται και οι γονείς να χάνουν το παιχνίδι της επικοινωνίας μέχρι να αντιληφθούν πως πρέπει να μάθουν κάποιες δεξιότητες επικοινωνίας,


Ερώτηση 7η: Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι ο αυτισμός. Πιστεύετε, ως ειδικός στον τομέα της ψυχοθεραπείας, ότι χρειάζεται το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να εντάξει στις σχολικές αίθουσες μάθημα που να δείχνει τη στάση και τη συμπεριφορά των παιδιών απέναντι σε αυτά τα έξυπνα και αγαπητά πρόσωπα;

Β.Π.: Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Θεωρώ ότι υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη να ενταχθούν πολλά μαθήματα στο σχολικό πρόγραμμα. Κατανοώ πως δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για όλα όσα είναι απαραίτητα. Πιστεύω λοιπόν πως η καλύτερη λύση θα ήταν να δημιουργηθεί και να ενταχθεί ένα μάθημα που θα στοχεύει στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης και συναισθηματικής αυτορρύθμισης. Τα παιδιά μπορεί να γνωρίζουν πολλά πράγματα τελειώνοντας το σχολείο, αλλά συχνά δεν έχουν ιδέα πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, πώς να επικοινωνούν με σεβασμό, πώς να αντιμετωπίζουν με αποδοχή και ενσυναίσθηση άτομα διαφορετικά από αυτά και πώς να αντιμετωπίζουν θέματα ψυχικής υγείας. Υπάρχουν τόσες πολλές δεξιότητες που μπορούν τα παιδιά να διδαχθούν που θεωρώ πως είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα τέτοιο μάθημα στο σχολικό πρόγραμμα ξεκινώντας από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι και την αποφοίτηση.


Ερώτηση 8η: Η αδερφή της Χριστίνας επωμίζεται ευθύνες που δεν της αναλογούν. Οι γονείς πολλές φορές δίνουν αρμοδιότητες και ευθύνες στα παιδιά τους που δε θα έπρεπε. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Β.Π.: Θεωρώ πως οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Κυρίως πιστεύω πως είναι αποτέλεσμα ανάγκης. Όταν δεν υπάρχει ο χρόνος ή οι πόροι να μπορούν να μοιραστούν κατάλληλα οι ευθύνες τότε είτε οι γονείς δίνουν αρμοδιότητες στα παιδιά που δεν τους αναλογούν είτε και τα ίδια τα παιδιά από μόνα τους αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο, γιατί αισθάνονται ότι χρειάζεται να βοηθήσουν. Οπότε η ανάγκη νομίζω είναι ένας πολύ βασικός λόγος. Επίσης κάποιες φορές μπορεί και οι ίδιοι οι γονείς να μην είχαν βιώσει μια ανέμελη παιδική ηλικία, οπότε να το θεωρούν δεδομένο και φυσικό το παιδί να αναλαμβάνει πολλές ευθύνες. Ή μπορεί να πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο βοηθούν το παιδί να ωριμάσει πιο γρήγορα. Όλα όμως είναι θέμα ισορροπίας. Είμαι φυσικά πολύ υπέρ της άποψης ότι χρειάζεται τα παιδιά να αναλαμβάνουν και ευθύνες, όμως είναι σημαντικό να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και που ηλικιακά είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας. Επίσης, χρειάζεται να υπάρχει και αρκετός χρόνος ανεμελιάς, χωρίς πρέπει και κανόνες, για να ωριμάσει συναισθηματικά το παιδί. Φορτώνοντάς το ευθύνες πριν την ώρα του δεν το βοηθάμε να ωριμάσει. Του στερούμε το δικαίωμα να είναι παιδί, κάτι που κάθε παιδί αξίζει και χρειάζεται να έχει.


Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Β.Π.: Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να πω στους αναγνώστες μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πως ο διπλανός μας κάνει τον δικό του αγώνα. Όταν ένα παιδί είναι ή φαίνεται ήρεμο δεν σημαίνει απαραίτητα πως όλα στην ζωή του πηγαίνουν καλά. Χρειάζεται λοιπόν να μάθουμε να ‘βλέπουμε’ τον άλλο, να αφιερώνουμε χρόνο να τον γνωρίσουμε, να τον καταλάβουμε, γιατί μερικές φορές τα παιδιά βιώνουν μεγάλες δυσκολίες και αν το καταλάβουμε η δική μας παρουσία, το νοιάξιμό μας και η φιλία μας μπορεί να είναι εξαιρετικά πολύτιμα για αυτά.

Θα ήθελα επίσης να τονίσω πως είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε σεβασμό για όλους τους ανθρώπους. Να μην βλέπουμε ταμπέλες, αλλά πρόσωπα. Να μην περιθωριοποιούμε, αλλά να βρίσκουμε έναν τρόπο να συνδεθούμε ακόμα και με άτομα πολύ διαφορετικά από εμάς. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει έναν τεράστιο πλούτο μέσα του και μπορεί να τον μοιραστεί μαζί με όποιον καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την αποδοχή του. Πολλές φορές τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Και αυτό μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο στα άλλα παιδιά, γιατί τότε διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους, είναι ευαίσθητα και είναι περισσότερο ευάλωτα στα σχόλια των άλλων.

Ακόμα, ήθελα να τονίσω την σημασία της επικοινωνίας. Οτιδήποτε επικοινωνείται είναι καλύτερο από το να μην επικοινωνείται, γιατί τότε είναι ανεξέλεγκτο, ενώ αν έρθει στην επιφάνεια μπορεί να του δοθεί ο κατάλληλος χρόνος και τρόπος για να λυθεί. Μέσα στο βιβλίο η αδελφή της Χριστίνας βιώνει πολλά δύσκολα και ενοχοποιημένα συναισθήματα. Μόνη της νιώθει να βουλιάζει σε αυτά. Θέλησα να δείξω πως είναι φυσικό να έχουμε όλα τα συναισθήματα, ακόμα και τα πιο ενοχοποιημένα, και αν το αποδεχτούμε αυτό, τότε αμέσως αμέσως βιώνουμε μια πρώτη ανακούφιση και παράλληλα μπορούμε να βρούμε και τον καλύτερο τρόπο να τα διαχειριστούμε για να μην επηρεάσουν αρνητικά την συμπεριφορά μας.

Ένα ακόμα βασικό πράγμα που ήθελα να επικοινωνήσω γράφοντας το βιβλίο αυτό είναι η αξία της ζωής και η σημασία του προσωπικού νοήματος του καθενός. Η φράση του Νίτσε «όποιος έχει ένα γιατί για να ζει μπορεί να αντέξει σχεδόν το κάθε πως» μου φάνηκε πολύ σοφή. Όλοι μας ψάχνουμε το νόημα. Και τις περισσότερες φορές το νόημα κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις, στην στήριξη, στην αποδοχή και την αγάπη.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Β.Π.: Μου αρέσει να δοκιμάζω να γράφω για διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικά είδη. Το επόμενο βιβλίο που γράφω απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες από ότι συνήθως δοκιμάζω, δηλαδή σε παιδιά γύρω στα 6-7. Μέσα από την ιστορία που γράφω ο στόχος μου είναι να βοηθήσω τα παιδιά να μάθουν μια δεξιότητα διαχείρισης συναισθημάτων και τους γονείς να κατανοήσουν πως μπορούν να τα διευκολύνουν σε αυτήν την διαδικασία. Η ιστορία επεξηγεί ουσιαστικά την προσέγγιση της Ενσυνειδητότητας (Mindfulness), η οποία έχει αποδειχθεί ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος συναισθηματικής αυτορρύθμισης τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες.


Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!





Συγγραφέας – Βέρα Πρατικάκη: https://www.psichogios.gr/el/bera-pratikakh
“Η αδερφή της Χριστίνας”: https://www.psichogios.gr/el/h-aderfh-ths-xristinas.html





Η ΒΕΡΑ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και της Οξφόρδης και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Ντέρμπι και του Ανατολικού Λονδίνου. Είναι ψυχοθεραπεύτρια και διατηρεί δικό της γραφείο, όπου προσφέρει υπηρεσίες γνωσιακής συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας και κλινικής υπνοθεραπείας σε ενηλίκους, καθώς επίσης και υπηρεσίες παιγνιοθεραπείας σε παιδιά. Η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή βιβλίων για παιδιά. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο της παιδικό παραμύθι, Caterpillar Pauline, προσφέροντας όλα τα έσοδα στη φιλανθρωπική οργάνωση της Αγγλίας BeatBullying. Το επόμενο βιβλίο της,ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ, το οποίο βασιζόταν στην έρευνα που έκανε κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της στην Οξφόρδη, ήταν υποψήφιο στα Βραβεία Public 2016 στην κατηγορία «Παιδική Λογοτεχνία». Το βιβλίο της ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ κέρδισε το Βραβείο Βιβλίου Public 2019 στην κατηγορία «Ελληνική Εφηβική Λογοτεχνία». Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα βιβλία της ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ, ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΡΟΔΟΛΦΟ;, ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΗ ΝΕΦΕΡΤΙΤΗ;, ΤΟ ΚΑΡΥ-ΚΕΥΜΕΝΟ ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΙ, ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΕΡΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΟΥ, ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ και ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ.





Η αδερφή της Χριστίνας
Κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος
από ό,τι τους αναλογεί. Και οι άλλοι σπάνια το βλέπουν.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι πρέπει να κάνω για να κάνω φίλους, αλλά από την άλλη έχω μάθει τι δεν πρέπει να κάνω: δεν πρέπει να αναφέρω ότι έχω μια αδελφή με βαρύ αυτισμό. Γιατί οι άνθρωποι που ακούν για την αδελφή μου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που με λυπούνται, σε αυτούς που απομακρύνονται και σε αυτούς που κοροϊδεύουν. Και τίποτε από αυτά δε θέλω να συμβεί στο καινούριο μου σχολείο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να έχεις αυτισμό. Ούτε βέβαια να ζεις και με κάποιον που έχει.

Ένα βιβλίο για την εφηβεία. Για τη φιλία και τους προσωπικούς αγώνες που δίνει ο καθένας. Για την αναζήτηση ταυτότητας και θέσης στον κόσμο. Ένα βιβλίο για την απελπισία και την ελπίδα. Για τη μοναξιά και τις σχέσεις. Τα ψέματα και τις αλήθειες. Για τον θυμό και την αποδοχή. Για τα λάθη και την συγχώρεση. Για το θάρρος και τη δύναμη που πολλοί έφηβοι καλούνται να ανακαλύψουν μέσα τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου