Συζητώντας με τον Ισίδωρο Ζουργό

Ερώτηση 1η: Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Ι.Ζ.: Αυτή είναι μάλλον η δυσκολότερη ερώτηση του κόσμου. Ως παιδί θα σας απαντούσα η Οδύσσεια του Ομήρου ή ο Ροβινσώνας Κρούσος του Ντάνιελ Ντεφόου. Ως ενήλικος θα προσομοιάσω την απάντηση με ένα εκκρεμές που εκτελεί ταλάντωση ανάμεσα στο Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκομ Λόουρυ και τις Αόρατες πόλεις του Ίταλο Καλβίνο.

Ερώτηση 2η: Τι σημαίνει για εσάς λογοτεχνία;

Ι.Ζ.: Η τέχνη λόγου, του δικού μου στην προκειμένη περίπτωση. Είναι επίσης η πορεία του γράφοντος προς την αυτογνωσία. Λογοτεχνία είναι τελικά η εκφορά του λόγου ενός λαού με έναν ιδιοπρόσωπο τρόπο, αυτόν του κάθε συγγραφέα.

Ερώτηση 3η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Περί του εαυτού ψυχής”;

Ι.Ζ.: Ένα μυθιστόρημα για το Βυζάντιο των μέσων χρόνων, ένα οδοιπορικό στο πολιτισμό της γραφής και της εικονογραφίας του, μια περιπέτεια ζωής ενός καθημερινού ανθρώπου που προσπαθεί να ξεχωρίσει τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα ελάσσονα από τα κεφαλαιώδη. Μια πορεία για να συναντήσει την πραγματική του ψυχή.

Ερώτηση 4η: Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου; Υπήρξε κάποια πηγή έμπνευσης;

Ι.Ζ.: Έμπνευση ήταν ό,τι μας κληροδότησε ο βυζαντινός πολιτισμός στην αρχιτεκτονική, στις εικαστικές τέχνες, στη φιλολογία, την υμνογραφία, τη θεολογία, την ιστοριογραφία. Προφανώς όσα σημαντικά μυθιστορήματα έχουν γραφτεί γι’ αυτήν την αυτοκρατορία των 11 αιώνων δείχνουν πάντα τον δρόμο, έχουν αφήσει ίχνη. Και τα ίδια τα βυζαντινά κείμενα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση, για όσους βέβαια διαθέτουν ιδιαίτερη όρεξη και υπομονή.

Ερώτηση 5η: Ο Σταυράκιος Κλαδάς, ως αντιγραφέας, πόσο σημαντικός είναι στην κοινωνία εκείνης της εποχής; Θέλετε να εξηγήσετε, σε όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα το βιβλίο σας, με λίγα λόγια τη θέση του και τη σπουδαιότητά του;

Ι.Ζ.: Ο Σταυράκιος Κλαδάς είναι ένα επινοημένο πρόσωπο πάνω στο οποίο απεικονίζεται η τέχνη της αντιγραφής στον μεσαιωνικό κόσμο. Χρωστούμε πολλά ως σύγχρονος πολιτισμός σε αυτούς τους ανώνυμους εργάτες των κειμένων, καθώς μέσα από τη γραφίδα τους διατηρήθηκε όχι μόνο ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αλλά ό,τι σημαντικό είχε γραφτεί ως εκείνη την εποχή. Μοναχοί οι περισσότεροι, δουλεύοντας ακαταπόνητα σε παγωμένες αίθουσες, με τον κίνδυνο κάποια στιγμή να τυφλωθούν από τις κακές συνθήκες φωτισμού, μας χάρισαν μαζί με τους ειδικευμένους μικρογράφους, τους εικονογράφους των σελίδων, έργα εξαιρετικής καλλιτεχνικής αξίας όχι μόνο ως περιεχόμενο, αλλά και βιβλία θαυμαστά ως αντικείμενα.

Ερώτηση 6η: Το Βυζάντιο έχει μία τεράστια ιστορία με καλές και κακές στιγμές. Αν θα μπορούσατε να μεταφερθείτε σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Ι.Ζ.: Γράφοντας το Περί της εαυτού ψυχής είναι σαν να έχω ήδη μεταφερθεί. Η χρονική περίοδος στην οποία αναφέρομαι είναι τα πρώτα χρόνια της δυναστείας των Κομνηνών, από τη συντριβή στο Μαντζικέρτ το 1071 μ.Χ ως τα χρόνια του του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού. Είναι το χρονικό διάστημα που ζει ο βασικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος, μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή. Βρισκόμαστε στην αρχή ακόμη της παρακμής του κράτους το οποίο θα συνεχίσει να διολισθαίνει για αιώνες ως την άλωση. Τότε είναι η πρώτη ουσιαστική και σε μεγάλο εύρος συνάντηση με τη Δύση με αφορμή την πρώτη σταυροφορία. Επίσης είναι μια εποχή άνθησης της εκκλησιαστικής γραμματείας και μελέτης και σχολιασμού της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Τέλος μια εποχή ιδεολογικών αντιθέσεων με φιλοσοφικές αντιγνωμίες, οι οποίες και θα γεννήσουν τεκτονικές αλλαγές τους επόμενους αιώνες.

Ερώτηση 7η: Θεωρείτε ότι υπάρχει επάρκεια βιβλίων για το Βυζάντιο, ώστε να πει ένας αναγνώστης ότι ξέρει ένα μεγάλο μέρος αυτής της ιστορικής περιόδου;

Ι.Ζ.: Σήμερα ένα μέρος της βυζαντινής γραμματείας υπάρχει διαθέσιμο και για το ευρύ κοινό. Έχουμε ακόμη μια πληθώρα μελετών από ξένους και Έλληνες φιλόλογους και ιστορικούς, τα οποία μπορούν να προσφέρουν γνώση για όποιον ενδιαφερθεί να μελετήσει όποια περίοδο της αυτοκρατορίας επιθυμεί. Τα μυθιστορήματα όμως γύρω από το Βυζάντιο εκτιμώ ότι δεν είναι αρκετά. Θα ήθελα ως αναγνώστης να υπάρχουν περισσότερα. Να μη μιλήσω βέβαια για κινηματογράφο και τηλεοπτικές σειρές, εκεί το Βυζάντιο είναι ανύπαρκτο.

Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων, τους σπουδαίους ρόλους κάποιων και τον θεσμό της οικογένειας. Πιστεύετε ότι υπάρχουν μέχρι και σήμερα ομοιότητες μεταξύ αυτών των δύο εποχών;

Ι.Ζ.: Νομίζω πως ναι. Αν παρακολουθήσετε τους ελιγμούς των ανθρώπων γύρω από την εξουσία, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο, αυτό κάτι θα σας θυμίσει. Επίσης οι οικογενειακοί δεσμοί, ο αγώνας για επιβίωση, η μοναξιά του πραγματικά σκεπτόμενου ανθρώπου, όλα αυτά έχουν ολοφάνερες αναλογίες με το σήμερα.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ι.Ζ.: Μια γενικότερη ευχή για την ανάγνωση. Να μάθουν να εμπιστεύονται το αναγνωστικό τους κριτήριο, να κρατήσουν ζωντανή τη σχέση τους με τα βιβλία και να θυμούνται πως η ανάγνωση είναι η μοναδική δραστηριότητα όπου και η κατάχρησή της ακόμη αποφέρει μόνο ευεργετήματα.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ι.Ζ.: Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία.

Ο Ισίδωρος Ζουργός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Έχει γράψει τα µυθιστορήµατα Φράουστ (Νέα Σύνορα - Α.Α Λιβάνη, 1995, νέα, αναθεωρηµένη έκδοση από τις Εκδ. Πατάκη, 2010), Αποσπάσµατα από το βιβλίο του ωκεανού (Εκδ. Πατάκη, 2000, νέα έκδοση από τις Εκδ. Πατάκη, 2007), Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού (Εκδ. Πατάκη, 2002), Στη σκιά της πεταλούδας (Εκδ. Πατάκη, 2005), Η αηδονόπιτα (Εκδ. Πατάκη, 2008), Ανεµώλια (Εκδ. Πατάκη, 2011, Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου), Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλµοσίνο (Εκδ. Πατάκη, 2014, Ειδικό Βραβείο βιβλιοπωλείων Public 2015), Λίγες και μία νύχτες (Εκδ. Πατάκη, 2017, Βραβείο περιοδικού Κλεψύδρα 2017), Οι ρετσίνες του βασιλιά (Εκδ. Πατάκη, 2019), Περί της εαυτού ψυχής (Εκδ. Πατάκη 2021). Επίσης συνέγραψε µε τον σκηνοθέτη Πάνο Καρκανεβάτο το σενάριο της µεγάλου µήκους ταινίας Όχθες που προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2015. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Περί της εαυτού ψυχής 

Στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού, σε μια ερημική ακτή της Προποντίδας, ο Σταυράκιος Κλαδάς αναθυμάται τη μακρόχρονη ζωή του. Νοτάριος και αντιγραφέας ο ίδιος όλα του τα χρόνια, έχοντας μεταγράψει εκατοντάδες συγγράμματα αγίων και ελλόγιμων ανδρών, αποφασίζει, ελεύθερος πια, να συντάξει τη δική του χρονογραφία.

Η γραφίδα του αφηγείται τη ζωή του, μια ιστορία εφηβικής μοναξιάς και χειρογράφων. μια περιδίνηση σε διανοητικά διλήμματα, διωγμούς, έρωτες και αγωνίες στην αυγή της δυναστείας των Κομνηνών στα τέλη του 11ου αιώνα. Η ζωή των απλών ανθρώπων κατά τη βασιλεία των Ρωμαίων, ο πολιτισμός του λόγου και της εικόνας, μα πάνω απ’ όλα η αφή της μνήμης. Όλη η αγωνία του ανθρώπου σε ένα βιβλίο, που δεν αφηγείται μόνο την αναζήτηση της ουράνιας βασιλείας, αλλά μνημονεύει και την επίγεια ζωή και τη χοϊκή ψυχή.

Μέσα από τις σελίδες του κατοπτρίζεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία την εποχή που πληθαίνουν οι απειλητικές σκιές από Ανατολή και Δύση. Στο μυθιστόρημα τον πρώτο λόγο δεν έχουν οι αυλικές συνωμοσίες και οι πολύνεκρες μάχες, αλλά το φως απ’ τα λυχνάρια των αντιγραφέων, που σκύβουν πάνω από τα συναξάρια των αγίων και τις διατριβές των γραμμάτων. Μέσα από τις σελίδες του αναδύονται ο ύπατος των φιλοσόφων Μιχαήλ Ψελλός, ο όσιος Νικήτας Στηθάτος, λόγιοι, μοναχοί, αγιογράφοι… Όμως στο κέντρο όλων βρίσκεται ο στίχος ενός αινιγματικού ποιήματος και μια γυναίκα, το εσώτερο ρούχο της ψυχής του ήρωα, το ένδυμα που υποκαθιστά το βασανιστικό ράσο.

Το "Περί της εαυτού ψυχής" είναι ένα εσωτερικό χρονικό για τον τρόπο που ένας αντιγραφέας γίνεται συγγραφέας, ένα μυθιστόρημα οικογένειας, περιπέτειας και ελευθερίας, για το άλλο Βυζάντιο. Ένα βιβλίο για τη δύναμη της γραφής και της μνήμης, γι’ αυτήν την ορμή που απαιτεί να ονοματίσουμε τα πράγματα του κόσμου εξαρχής με ανάδοχο τη δική μας ψυχή.

Συζητώντας με την Αλεξία Καλαϊτζή

Ερώτηση 1η: Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Α.Κ.: Αν ανασύρω τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι έντονα το “Χωρίς Οικογένεια” και "Το καπλάνι της βιτρίνας”.

Στην ενήλικη ζωή μου πειραματίζομαι με διάφορα είδη βιβλίων, με ιδιαίτερη έμφαση στα βιβλία αυτογνωσίας και αυτοεξέλιξης αλλά και στα μυθιστορήματα που με ταξιδεύουν και συχνά το έχω πολύ ανάγκη.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που κάνει έναν συγγραφέα ξεχωριστό και αγαπητό;

Α.Κ.: Θέλω όταν διαβάζω ένα βιβλίο να μένω με τη γεύση του. Υπάρχουν βιβλία που έχουν καταφέρει να τα σκέφτομαι για αρκετό καιρό αλλά και να φαντάζομαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί μετέπειτα στην ιστορία.

Σε αυτή την περίπτωση ο συγγραφέας με έχει κερδίσει. Μου αρέσει να αισθάνομαι αλήθεια και απλότητα. Με βαραίνει όταν διακρίνω “προσπάθεια” να πείσεις τον αναγνώστη.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει, για εσάς, λογοτεχνία;

Α.Κ.: Είναι μια τέχνη βαθιά αναγκαία για την εξέλιξη της ανθρωπότητας αλλά και για την ατομική πορεία του κάθε ανθρώπου. Μια ανιδιοτελής συντροφιά και ένα ατελείωτο ταξίδι.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Μορίς Ρενάρτ. Το αγόρι που έγινε πρίγκιπας”;

Α.Κ.: Τώρα τι να πω για το βιβλίο; Ίσως θα ήταν καλύτερα να μας έλεγαν οι αναγνώστες του.

Ωστόσο όταν έγραφα τον Μορίς ζούσα μαζί του όλο εκείνο το διάστημα, στη χώρα του, στο σπίτι του και στην καθημερινότητά του. Μέχρι και τα όνειρά μου συγχρονίστηκαν εκείνη την περίοδο. Είναι ένα βιβλίο βγάλμενο από τις εμπειρίες της ζωής μου και ένα μεγάλο κομμάτι μου ξεδιπλώθηκε μέσα σε αυτό το βιβλίο. Αγάπησα τον Μορίς και τα όνειρά του και συχνά σκέφτομαι τι να έγινε μετέπειτα στη ζωή του...

Ερώτηση 5η: Ο Μορίς θα ανακαλύψει τη μεγάλη του αγάπη τον χορό και θα «κυνηγήσει» το όνειρό του. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι, κατά τη γνώμη σας, αυτή η διαδρομή;

Α.Κ.: Εκτιμώ πως η διαδρομή αυτή έχει δυσκολίες κυρίως με βάση του πως είναι δομημένη η κοινωνία μας, ωστόσο δεν είναι ανέφικτη. Σίγουρα ένα παιδί θα φτάσει πιο κοντά στο στόχο του, αν το περιβάλλον του είναι υποστηρικτικό από πολλή μικρή ηλικία. Αν το έδαφος δεν είναι χτισμένο από το οικογενειακό πλαίσιο, τότε ο δρόμος είναι πιο δύσβατος. Όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αν για κάτι διψάει η καρδιά σου μπορείς να το φτάσεις.

Ο Μορίς αντιπροσωπεύει το κάθε παιδί που ονειρεύομαι για τον κόσμο μας. Αν ο πλανήτης μας αναθρέψει τέτοιες ποιότητες ανθρώπων τότε καταλαβαίνετε πόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε συνολικά οι άνθρωποι.

Ερώτηση 6η: Ο Μορίς θα βιώσει πολλά συναισθήματα, απόρριψη ακόμη και χλευασμό. Πιστεύετε ότι υπάρχει μέχρι τις μέρες μας προκατάληψη και στερεότυπα σχετικά με τα γυναικεία και αντρικά επαγγέλματα;

Α.Κ.: Ο Μορίς θα βιώσει ότι βιώνουμε όλοι μας σε διάφορα στάδια της ζωής μας. Όμως ακριβώς επειδή το περιβάλλον του είναι υποστηρικτικό θα συνεχίσει. Και θα συνεχίσει γιατί μέσα από τα μάτια των δικών του ανθρώπων έμαθε να πιστεύει ο ίδιος στον εαυτό του. Ναι, πιστεύω πως στις ημέρες μας υπάρχουν ακόμη προκαταλήψεις και στερεότυπα, βέβαια είναι ελπιδοφόρο το ότι συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που τείνουν να σπάνε αυτά τα δεσμά.

Ερώτηση 7η: Οι γονείς του Μορίς θα στηρίξουν την απόφαση του γιου τους και ας έχουν κάποιες αμφιβολίες ή εσωτερικούς φόβους. Πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί οι γονείς του να βρίσκονται δίπλα του και να το στηρίζουν σε κάθε του απόφαση;

Α.Κ.: Είναι το εισιτήριό του για να βγει και να σταθεί στη ζωή. Αν κρατάς στα χέρια σου αυτό το εισιτήριο, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.

Ερώτηση 8η: Ως ιδιοκτήτρια, γενική διευθύντρια και καθηγήτρια σχολής χορού θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τον χορό και για την αγάπη σας αυτή;

Α.Κ.: Αν σκεφτείτε πως ο χορός ακολουθεί τα χνάρια της ζωής μου έδω και 35 πλέον έτη, το μόνο που έχω να πω είναι πως εγώ είμαι για εκείνον και εκείνος για εμένα. Ακόμη και αν η ίδια δε χορεύω πια, συνεχίζω να τον απολαμβάνω και να συνδέομαι μαζί του μέσα από τους μαθητές μου.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Κ.: Ευχαριστώ κάθε έναν ξεχωριστά που διαβάζει τα έργα μου και εύχομαι πραγματικά να συναντά κομμάτια του εαυτού του που αγαπούν να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Α.Κ.: Το επόμενο συγγραφικό μου έργο είναι έτοιμο αλλά για την ώρα παραμένει στο σπίτι μου. Είναι μια ιστορία πάλι για παιδιά, εμπευσμένη από τα δύσκολα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής. Με αφορμή τα 100 έτη που κλείνει η Ελλάδα φέτος, έγραψα αυτή την ιστορία, με τον αέρα του τότε αλλά κατά βάθος ελπιδοφόρα. Στη γραφή μου αρνούμαι να “πνιγώ”, όπως αρνούμαι και στη ζωή μου !

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

 

 

 

 

 

Η Αλεξία Καλαϊτζή είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2005) και της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού Ανδρομάχη Καφαντάρη (2009). Από το 2011 είναι ιδιοκτήτρια και γενική διευθύντρια των Σχολών Χορού Indancestrial. Με στόχο την προσέγγιση της παιδικής ηλικίας, έχει παρακολουθήσει πλήθος εκπαιδευτικών σεμιναρίων, παιδαγωγικής αλλά και χορού. Η προσέγγισή της στη διοίκηση και καθοδήγηση των Σχολών Χορού Indancestrial, καθώς και η αγάπη της για κάθε μορφή τέχνης, συντέλεσαν στη βράβευσή της το 2019 από το περιοδικό Δρώμενα (που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη), με το βραβείο «Γε’νέο Επιχειρείν» ως μία από τις σημαντικότερες νέες στη Βόρεια Ελλάδα στον κλάδο της Τέχνης και του Πολιτισμού.

Τον Δεκέμβρη του 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο παιδικό βιβλίο της με τίτλο “Ο κύκλος της ζωής μέσα από τα μάτια της Μέλιας”, από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.

 

 

 

 

 

 

 Μορίς Ρενάρτ - Το αγόρι που έγινε πρίγκιπας

«Ίσως κάποιοι σε χλευάσουν, όμως εσύ θα θυμάσαι πως δεν ξέρουν, δεν έχουν ανακαλύψει αυτό που εσύ ανακάλυψες, θα δείχνεις κατανόηση, θα σηκώνεις το κεφάλι και περήφανα θα συνεχίζεις…»

Ο δεκατριάχρονος Μορίς Ρενάρτ αγαπά τη σκηνή του θεάτρου και μια μέρα, από περιέργεια, τρυπώνει κρυφά στο θέατρο της πόλης του. Γίνεται όμως αντιληπτός από τον καλοσυνάτο επιστάτη, και εκεί κάνουν μια συμφωνία η οποία θα του αλλάξει τη ζωή. Μέσα στο θέατρο αυτό, γεννιέται το πιο μεγάλο του όνειρο. Με πείσμα, με θυσίες, με την υποστήριξη της οικογένειάς του και της αινιγματικής κυρίας Σιμπόν που πιστεύει σε εκείνον, ξεκινά το ταξίδι της υλοποίησής του. Ο στόχος του είναι πολύ υψηλός και ο Μορίς θα αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες, όμως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο..

Συζητώντας με τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Χ.Μ.: Καταλαβαίνετε πως δεν μπορώ να σας πω έναν ή μία μόνο! Έχω αγαπημένους συγγραφείς της στιγμής, της χρονιάς, ανά είδος κ.ο.κ. Εκείνη που σίγουρα έχει επηρεάσει το είδος γραφής μου περισσότερο είναι η Άγκαθα Κρίστι, ως εξέχουσα εκπρόσωπος των συγγραφέων της λεγόμενης χρυσής εποχής της αστυνομικής λογοτεχνίας. Αν όμως έπρεπε να σας εκμυστηρευτώ σαν ποιους ονειρεύομαι να γράψω, θα έλεγα μια ισορροπημένη μείξη μεταξύ Όσκαρ Ουάιλντ και Έντγκαρ Άλαν Πόε, σκοτάδι και ρομαντισμός, εστέτ και καταστροφή.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Χ.Μ.: Μυθολογία σε παιδική βερσιόν, όπως φαντάζομαι πολλοί από μας. Αλλά εκεί γύρω στα 8-9 ξεκίνησα με την Άγκαθα Κρίστι. Και παραμένει μια σταθερά στα αναγνωστικά μου γούστα.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Χ.Μ.: Η επιθυμία μου να διαβάσω ένα βιβλίο, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα εν προκειμένω, όπως εγώ ως αναγνώστης του είδους και εγκληματολόγος θα ήθελα να το διαβάσω. Έτσι ξεκίνησα κι έτσι ακόμα γράφω. Ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι αναγνώστες που μοιράζονται τα γούστα μου.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας Στον 5ο όροφο της Νομικής;

Χ.Μ.: Είναι ένα κλασικόμορφο whodunit, δηλαδή μια έρευνα για τον δράστη μιας διπλής ανθρωποκτονίας, με αντικρουόμενα στοιχεία και κλειστό κύκλο υπόπτων, νουάρ ατμόσφαιρα, καλά θεμελιωμένες ανατροπές και κάθαρση στο τέλος.

Ερώτηση 5η: Δύο φόνους θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου. Ως δικηγόρος και εγκληματολόγος –λόγω των επιπρόσθετων σπουδών σας–, πιστεύετε ότι είναι εύκολο ή δύσκολο να εξιχνιαστεί μια υπόθεση ανθρωποκτονίας;

Χ.Μ.: Χάρη στην τεχνολογία είναι πολύ ευκολότερο απ’ ό,τι παλιότερα. Γι’ αυτό και βλέπουμε πως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρωποκτονιών διαλευκάνεται, έστω κι αν πάρει κάποιο καιρό (ενώ παράλληλα εξιχνιάζονται και πολύ παλιότερες υποθέσεις που είχαν μείνει ανοιχτές). Στα βιβλία μου ωστόσο δεν στηρίζομαι στο DNA και στις νέες τεχνολογίες, αλλά στην ψυχολογία του εγκλήματος. Αυτή είναι που με παθιάζει.

Ερώτηση 6η: Στο βιβλίο σας, ο κύκλος της Νομικής δεν είναι και ο πιο αγνός. Θεωρείτε ότι μπορεί να εξυγιανθεί κάθε τομέας ή είναι ανέφικτο κάτι τέτοιο;

Χ.Μ.: Οι τομείς (όπως και οι Υπηρεσίες, το Κράτος κ.λπ.) δεν είναι ουδέτερα αντικείμενα που λειτουργούν σε κενό. Αποτελούνται από ανθρώπους με πάθη, μυστικά κι αδυναμίες, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Αν, λοιπόν, συγκλίνουν κάποιες συγκυρίες, μπορεί ένα τομέας από χώρος ενασχόλησης μ’ ένα αντικείμενο να γίνει σκηνικό πραγματικού εγκλήματος –όπως στον 5ο όροφο της Νομικής. Αντίστροφα, αν τύχει η συνεργασία μεταξύ των μελών μιας ομάδας να είναι αγαστή, τα πράγματα θα πάνε καλά. Μέχρι κάτι ν’ αλλάξει...

Ερώτηση 7η: Η ιστορία σας έχει επιρροές από την κλασική αστυνομική λογοτεχνία. Ο κεντρικός σας ήρωας είναι «εγκεφαλικός» και μεθοδικός. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τους λόγους που μείνατε παραδοσιακός και όχι σύγχρονος, με την έννοια των αντίστοιχων αστυνομικών-επιθεωρητών που κυκλοφορούν συνήθως στην αστυνομική λογοτεχνία;

Χ.Μ.: Εξαρχής δεν ήθελα έναν μέθυσο, γεμάτο ψυχολογικά, οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα τύπο για πρωταγωνιστή. Ήθελα κάποιον σαν εμάς, σαν τον μέσο αναγνώστη, που παρά τα προβλήματα, παρά τις μικρές ή μεγαλύτερες καθημερινές μάχες, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί στη δουλειά, στις παρέες, στην οικογένειά του. Ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου είναι ένας καθημερινός τύπος στον οποίο προκύπτουν –λόγω επαγγέλματος–εξαιρετικές υποθέσεις. Δεν ξέρω αν είναι παραδοσιακός, είναι άνθρωπος της εποχής του, επομένως σύγχρονος, αλλά παράλληλα βαθιά επηρεασμένος από τα ινδάλματά του που τον έσπρωξαν να γίνει αστυνόμος, τον Πουαρό, τον Μεγκρέ, τον Χολμς.

Ερώτηση 8η: Υπάρχουν υποθέσεις που δεν έχουν εξιχνιαστεί ποτέ. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Ασπάζεστε αυτή την πεποίθηση ή όχι, και γιατί;

Χ.Μ.: Υπάρχουν υποθέσεις που δεν έχουν εξιχνιαστεί είτε από κακή έρευνα είτε από έλλειψη στοιχείων, από ανθρώπινη αμέλεια ή τύχη (καλή για τον δράστη, κακή για το σύνολο). Όπως είπαμε και πιο πάνω, χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας, εξιχνιάζεται πλέον πολύ μεγαλύτερο ποσοστό σοβαρών εγκλημάτων. Το τέλειο έγκλημα όμως υπάρχει: είναι αυτό που δεν ξέρουμε πως έχει τελεσθεί, για το οποίο κανείς δεν θα αναζητήσει θύμα, επομένως ούτε και δράστη (π.χ. εξαφανίσεις που είναι ανθρωποκτονίες, θάνατοι καταγεγραμμένοι ως ατυχήματα ή από φυσικά αίτια, που είναι εγκληματικές πράξεις).

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Χ.Μ.: Πως τους είμαι ευγνώμων. Χάρη σε αυτούς κάνω αυτό που αγαπώ και το μοιράζομαι. Ευχαριστώ πολύ!

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Χ.Μ.: Δύο ακόμα αστυνομικά με πρωταγωνιστή τον Χριστόφορο Μάρκου έρχονται απ’ τον ΜΙΝΩΑ τα επόμενα δύο χρόνια και συνεχίζουμε δυνατά...

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!

Χ.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα.

Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers’ Association.

Το βιβλίο Στον 5ο όροφο της Νομικής είναι το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα που εκδόθηκε στα γαλλικά, αποσπώντας το βραβείο της Académie du Var.

Στον 5ο όροφο της Νομικής

Πέμπτος όροφος της Νομικής Αθηνών, Τομέας Εγκληματολο­γίας. Ο υποψήφιος διδάκτορας Άγγελος Κονδύλης ανακαλύπτει το πτώμα της Οχιάς, κατά κόσμον καθηγήτριας Λαμπρινής Σιώμου, πριν δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του.

Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου, απόφοιτος του τομέα και παλιός γνώριμος των θυμάτων, αναλαμβάνει την έρευνα της διπλής ανθρωποκτονίας.

Κινούμενος στο σκοτάδι του πέμπτου ορόφου, σ’ έναν λαβύρινθο μυστικών, διαπλοκής, προσωπικών εμπαθειών κι ακαδημαϊκών φιλοδο­ξιών, καλείται να ανακαλύψει με τη βοήθεια ενός «πασπαρτού» ποιος μετέτρεψε το κτίριο του πανεπιστημίου σε σκηνικό δολοφονιών, και ν’ απαντήσει: Υπάρχει, τελικά, το τέλειο έγκλημα;

Συζητώντας με τη Σωτηρία Μπιλιανού

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Σ.Μ.: Οι αγαπημένοι μου παιδικοί συγγραφείς είναι πολλοί. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω την Άλκη Ζέη και την Αγγελική Βαρελά.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Σ.Μ.: Να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα. Όμως στα τέλη του Δημοτικού ήμουν λάτρης των βιβλίων του Ιουλίου Βερν και κάπου στις αρχές της εφηβείας είχα διαβάσει «Τα ψάθινα καπέλα»| και το είχα αγαπήσει. Το δεύτερο το είχα διαβάσει τόσες φορές που είχε φθαρεί και για να το προστατέψω το είχα τυλίξει με διάφανο πλαστικό. Εκείνο το αντίτυπο το ταλαιπωρημένο, το έδωσα πρόσφατα στην μεγάλη μου κόρη που μπαίνει στην εφηβεία για να το διαβάσει.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Σ.Μ.: Πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου ως συγγραφέα να κάθομαι παρέα με μικρά παιδιά και να τους διαβάζω τα βιβλία μου, να συζητάμε για αυτά, να παίζουμε κουκλοθέατρο με τους ήρωες τους, να κάνουμε αστεία και να γελάμε. Από όταν έγινα μαμά μπήκα για τα καλά στον κόσμο των παιδιών, έγινα κι εγώ παιδί μαζί τους και πλέον αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω το πρώτο συγγραφικό μου βήμα. Συνοδοιπόρος μου στο ταξίδι της συγγραφής είναι ο εκδοτικός οίκος Παρισιάνου που με εμπιστεύτηκε και πραγματοποίησε το όνειρό μου!

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Θα είμαι πάντα κοντά σου”;

Σ.Μ.: Είναι ένα πολύ τρυφερό και καθησυχαστικό παραμύθι που μιλάει για τους φόβους που έχουν τα μικρά παιδιά. Φόβοι όπως οι θόρυβοι, το σκοτάδι, τα άγρια ζώα, ο αποχωρισμός από τα αγαπημένα πρόσωπα. Το έγραψα με πολύ αγάπη και κατανόηση για όλα όσα αισθάνονται τα παιδιά, σκεπτόμενη συνάμα την αγωνία των γονιών για να τα καθησυχάσουν.

Ερώτηση 5η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Σ.Μ.: Η ιδέα για το θέμα αυτού το βιβλίου είναι κυρίως βιωματική. Όπως τα περισσότερα παιδιά έχουν κάποιους φόβους, έτσι και τα δικά μου παιδιά φοβόντουσαν το σκοτάδι, κάποιους θορύβους, κτλ. Ήθελα λοιπόν να γράψω ένα παραμύθι που να ηρεμεί τα παιδιά και να τα κάνει να αισθανθούν την ασφάλεια που χρειάζονται.

Ερώτηση 6η: Πολλές φορές τα παιδιά βλέπουν εφιάλτες και τρέχουν γρήγορα να κρυφτούν στην αγκαλιά της μαμάς για να προστατευθούν από αυτόν. Έτσι, και στην ιστορία σας, το αρκουδάκι θα τρέξει στη μαμά του. Πιστεύετε ότι η αντίδραση της μαμάς έχει σημαντικό αντίκτυπο στη συμπεριφορά του παιδιού της;

Σ.Μ.: Ναι και είμαι απόλυτη σε αυτό. Θεωρώ πολύ σημαντικό ο γονιός να δίνει την δέουσα σημασία σε κάθε τι που απασχολεί το παιδί του, ακόμα και στον πιο ασήμαντο φόβο. Εννοείται πως δεν χρειάζεται να προβεί σε υπερβολές, αλλά να κάνει το παιδί να νιώθει ότι θα είναι πάντα κοντά του για να το προστατέψει, να το στηρίξει, να το καθησυχάσει, να το αγκαλιάσει. Έτσι το παιδί γίνεται πιο δυνατό, αυξάνεται η αυτοπεποίθησή του και νιώθει εσωτερική ασφάλεια και πληρότητα.

Ερώτηση 7η: Η μαμά ξεκινάει έναν πολύ τρυφερό διάλογο με το παιδί της. Πόσο σημαντική θεωρείτε ότι είναι η ουσιαστική συζήτηση μεταξύ γονέων και παιδιών;

Σ.Μ.: Καθώς είμαστε όλοι διαφορετικοί και ξεχωριστοί άνθρωποι, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να κατανοήσουμε τους γύρω μας είναι να συζητάμε ουσιαστικά μαζί τους. Για τα παιδιά είναι ακόμα πιο σημαντικό αυτό, ειδικά για τα μικρότερα, γιατί συχνά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να εκφράσουν αυτό που νιώθουν ή δεν βρίσκουν τα κατάλληλα λόγια. Έτσι, μέσα από τη συζήτηση τα βοηθάμε να εξωτερικεύσουν όσα αισθάνονται και τα απασχολούν και κατ΄επέκταση να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους αλλά κι εμείς εκείνα.

Ερώτηση 8η: Οι φόβοι και οι θόρυβοι τρομοκρατούν τα παιδιά, κυρίως αυτά της προσχολικής ηλικίας. Ένας γονέας θα έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις να συμβουλευτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας ή δεν είναι τόσο απαραίτητο παρά μόνο όταν αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό;

Σ.Μ.: Οι φόβοι που έχουν τα μικρά παιδιά είναι απόλυτα φυσιολογικοί και συνήθως οφείλονται στην πλούσια φαντασία τους που έχει την ικανότητα να «ζωντανεύει» τα πάντα και να τα κάνει να φαίνονται τρομακτικά. Αυτό που χρειάζεται από την πλευρά των γονιών είναι να ακούν με προσοχή τα παιδιά τους χωρίς να τα προσβάλουν ή να τα υποτιμούν. Φράσεις όπως για παράδειγμα «εσύ είσαι άντρας, φοβάσαι μια αστραπή/αράχνη/κτλ;» δεν καθησυχάζουν το παιδί, παρά μόνο το ωθούν να κρύβει τα συναισθήματά του και καλλιεργούν προκαταλήψεις και στερεότυπα που θα έπρεπε να έχουν από καιρό εξαλειφθεί. Όσο οι γονείς είναι πολύ κοντά στα παιδιά τους και τα ακούν με αγάπη και σεβασμό συνήθως δεν χρειάζεται να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό. Ωστόσο, εφόσον το παιδί έχει εμμονή με κάποιο φόβο και ο γονιός δεν μπορεί να το διαχειριστεί, τότε η γνώμη ενός ειδικού είναι πολύτιμη.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Σ.Μ.: Αγαπημένοι μου γονείς θα ήθελα να σας πω να είστε δίπλα στα παιδιά σας χωρίς να τα πνίγετε. Να αφουγκράζεστε τους φόβους και τις έγνοιες τους και να είστε πάντα πρόθυμοι να τα βοηθήσετε μόλις σας έχουν ανάγκη. Να σας θυμίσω ότι κάθε ηλικία έχει τα δικά της προβλήματα. Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες που για εκείνο φαντάζουν ανυπέρβλητες ενώ για τους γονείς είναι αστείες. Μην ξεχνάτε λοιπόν να στέκεστε κοντά τους με σεβασμό και κατανόηση, να τα αγκαλιάζετε και να τους λέτε ότι τα αγαπάτε κι ότι θα είστε πάντα κοντά τους όποτε εκείνα σας χρειαστούν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Σ.Μ.: Ένα υπέροχο παραμύθι είναι στα σκαριά. Εύχομαι πολύ σύντομα να κυκλοφορήσει και να το αγκαλιάσουν όλα τα παιδιά!

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Σ.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνατε!

Γεια σας, είμαι η Σωτηρία. Το επάγγελμά μου είναι Οικονομολόγος, με πτυχίο στη Διοίκηση και Master στα εφαρμοσμένα Χρηματοοικονομικά. Αγαπώ πολύ την επικοινωνία, την καλή παρέα, τα ταξίδια, τις χειροτεχνίες. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο όμως είναι να ασχολούμαι δημιουργικά με τα παιδιά μου. Να περνάω πολύ χρόνο μαζί τους, να παίζουμε, να μαθαίνουμε, να χαιρόμαστε και να μοιραζόμαστε στιγμές. Τα κορίτσια μου και ο σύζυγός μου δίνουν ξεχωριστό νόημα στην ζωή μου, την κάνουν πιο όμορφη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο δύσκολη, πιο πικάντικη!

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

Το μικρό αρκουδάκι ξυπνάει αναστατωμένο μέσα στη νύχτα και τρέχει στο κρεβάτι της μαμάς αρκούδας. Εκείνη, μολονότι κουρασμένη και πολύ νυσταγμένη, το ακούει με προσοχή και, καθώς το σφιχταγκαλιάζει, το καθησυχάζει και του προσφέρει την ασφάλεια που χρειάζεται…

«Μαμά, θα είσαι μαζί μου κι όταν έχει δυνατές αστραπές και κεραυνούς;

«Ναι, αρκουδάκι μου. Θα καθόμαστε αγκαλιά μπροστά στο τζάμι και θα βλέπουμε τα όμορφα σχέδια που δημιουργούν στον ουρανό. Κοιμήσου τώρα».

«Κι όταν φυσάει δυνατά ο άνεμος;»

«Τότε, αρκουδάκι μου, θα βάζουμε απαλή μουσική και θα χορεύουμε μαζί, μέχρι να σταματήσει ο δυνατός άνεμος. Κοιμήσου τώρα».

Η ιστορία του μικρού αρκούδου της Σωτηρίας Μπιλιανού, σε εικονογράφηση Παναγιώτη Τσαούση, γράφτηκε με πολλή αγάπη για όλα τα παιδιά της προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας που, λόγω της πλούσιας φαντασίας και της περιέργειάς τους, αναπτύσσουν φόβους για τους θορύβους, για κάποια ζώα, για το σκοτάδι, για τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Οι φόβοι αυτοί, είτε είναι πιο ήπιοι είτε είναι πιο έντονοι, θεωρούνται φυσιολογικοί.

Αυτό που χρειάζεται από την πλευρά των γονέων είναι να ακούν τα παιδιά τους με σεβασμό και προσοχή και να τα καθησυχάζουν με τα κατάλληλα λόγια, όπως ακριβώς έκανε και η μαμά αρκούδα με το αρκουδάκι της!

Το βιβλίο συμπληρώνει παράρτημα με υπέροχες δραστηριότητες και διασκεδαστικά παιχνίδια για τους μικρούς αναγνώστες.

Συζητώντας με την Ελευθερία Μεταξά

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

 
Ε.Μ.: Αγαπώ πολλούς συγγραφείς, ξεχωριστή θέση όμως ανάμεσά τους κρατάει ο Νίκος Καζαντζάκης. Όλα του τα βιβλία κρύβουν ανεκτίμητους θησαυρούς, μαθήματα ψυχής και ανθρωπιάς.
 

 

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ε.Μ.: Αν δεν με απατά η μνήμη μου, αν όχι το πρώτο, τουλάχιστον ένα από τα πρώτα, ήταν το μυθιστόρημα της Χάριετ Μπ. Στόου Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά. Ακόμα θυμάμαι πόσο είχα κλάψει αλλά και είχα θυμώσει με το συγκεκριμένο βιβλίο. Το παιδικό μου μυαλό αδυνατούσε να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν άλλους ως κατώτερους, να τους φέρονται χειρότερα και από ζώα, να τους πωλούν και να τους αγοράζουν σαν να είναι αντικείμενα.

 

 
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

 
Ε.Μ.: Επειδή ως παιδί υπήρξα πολύ κλειστός χαρακτήρας, έβρισκα καταφύγιο και τρόπο έκφρασης στη γραφή. Έγραφα στην αρχή σκόρπιες σκέψεις, μετά κάποιους στίχους και στη συνέχεια μικρές ιστορίες. Μπορεί μεγαλώνοντας να έπαψα να είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου, η αγάπη για τη γραφή όμως παρέμεινε κι όσο περνούσαν τα χρόνια μεγάλωνε. Έτσι, από τη συγγραφή μικρών ιστοριών πέρασα σιγά σιγά και στην ολοκλήρωση του πρώτου μου μυθιστορήματος.

 

 
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας Ο θησαυρός της Σμύρνης;

 
Ε.Μ.: Ο Θησαυρός της Σμύρνης αποτελεί τον δικό μου, ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους εκείνους που με τόσο βίαιο τρόπο ξεριζώθηκαν από τις προγονικές τους εστίες και πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, σε όσους έπεσαν θύματα του φανατισμού και του εθνικισμού, του παραλογισμού του πολέμου. Μπορεί να μην έχω καταγωγή από τη Μικρά Ασία, όμως οι παππούδες μου ήταν Έλληνες που ζούσαν στην Οδησσό κι εκδιώχτηκαν από εκεί όταν ξέσπασε η Οκτωβριανή επανάσταση. Ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες και για πολλά χρόνια έζησαν στον προσφυγικό καταυλισμό στο Γκάζι. Είχα την τύχη και την ευλογία να μεγαλώσω μαζί τους και πολλές φορές μου μιλούσαν τόσο για τη ζωή τους στη Ρωσία όσο και στον καταυλισμό, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν –ειδικά τα πρώτα χρόνια– για τον ρατσισμό που βίωσαν.
Βέβαια, πέρα από το «ιστορικό» κομμάτι, ο Θησαυρός της Σμύρνης έχει και το καθαρά αστυνομικό. Ο Μάνος Βαρσάμης και η Έλσα Γληνού καλούνται να διαλευκάνουν τη δολοφονία ενός εκατοντάχρονου πρόσφυγα από τη Σμύρνη, του Χριστόδουλου Ραγιόγλου. Όταν όμως διαπράττονται και άλλα εγκλήματα, οι δύο συνεργάτες συνειδητοποιούν έκπληκτοι ότι η λύση βρίσκεται στο παρελθόν και συγκεκριμένα στη Σμύρνη του 1922.

 

Ερώτηση 5η: Η ιστορία σας συμπίπτει χρονικά με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή. Αυτός ήταν ο λόγος που η υπόθεση μας μεταφέρει στο τότε για αρκετές σελίδες ή τυχαία η έμπνευση σας χτύπησε την πόρτα σχετικά με εκείνα τα γεγονότα και εκείνη την εποχή; 

 
Ε.Μ.: Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, δεν είχα σκεφτεί καθόλου την επέτειο των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή. Την έμπνευση μου την έδωσε ο εκδότης μου, ο Γιάννης Κωνστανταρόπουλος, ο οποίος μου διηγήθηκε ένα πρωί στο γραφείο του την ιστορία ενός συγγενικού του προσώπου που έφυγε από τη Σμύρνη με την καταστροφή και ήρθε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας. Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, όση ώρα ο Γιάννης μού μιλούσε, στο μυαλό μου σχηματίστηκε η εικόνα ενός άντρα που αποφασίζει να εγκαταλείψει μαζί με την οικογένειά του τα πατρογονικά χώματα και να αναζητήσει τη σωτηρία στη μητέρα πατρίδα. Έχει στοιβάξει σε μια γωνιά βαλίτσες με τα υπάρχοντά του κι ένα σιδερένιο σεντούκι. Στη διαδρομή από τα γραφεία του Μίνωα μέχρι το σπίτι μου άρχισα να πλάθω την ιστορία και μόλις κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου ξεκίνησα την έρευνα για να συλλέξω τα στοιχεία που χρειαζόμουν.
 

 

Ερώτηση 6η: Η Έλσα Γληνού και ο Μάνος Βαρσάμης σε μία νέα ιστορία συνεργάζονται αρμονικά και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Θεωρείτε ότι για την πλήρη επιτυχία είναι απαραίτητα η αλληλοσυμπλήρωση και ο σεβασμός του ενός απέναντι στον άλλο ή υπάρχουν και άλλα πράγματα; 

 
Ε.Μ.: Ο Μάνος Βαρσάμης και η Έλσα Γληνού είναι δύο χαρακτήρες που «γεννήθηκαν» σε διαφορετικό βιβλίο ο καθένας· ο Βαρσάμης στο Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης και η Γληνού στο Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά. Και τους δύο τους αγάπησα πολύ και δεν ήθελα να τους αποχωριστώ. Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα να τους «παντρέψω» και να τους κάνω αστυνομικό δίδυμο, αφού παρατήρησα ότι ταιριάζουν πολύ, κατά κάποιον τρόπο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Ο Μάνος έχει την εμπειρία και την όσφρηση του «παλιού λαγωνικού», ενώ κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην αλάνθαστη ανακριτική μέθοδο που εφαρμόζει. Η Έλσα, από την άλλη μεριά, διαθέτει μια ιδιαίτερα ανεπτυγμένη παρατηρητικότητα και γνωρίζει πολύ καλά την ανθρώπινη ψυχή. Εκτός από συνεργάτες και φίλοι, έχουν αναπτύξει μια σχέση πατέρα-κόρης. Βέβαια, για να διατηρείται η ισορροπία, πρέπει ο ένας να δίνει βήμα στον άλλο, να τον αφήνει να παίρνει πρωτοβουλίες. Μεταξύ τους δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά μια απόλυτα αρμονική συνεργασία που βασίζεται στην αγάπη και στην εκτίμηση. Πιστεύω ότι θα μας συντροφεύουν για πολύ καιρό ακόμη και θα διαλευκάνουν μαζί πολλές περίπλοκες υποθέσεις.

 

Ερήτηση 7η: Το παρελθόν, είτε είναι δικό μας είτε των προγόνων μας, μας ακολουθεί. Πιστεύετε ότι μπορούμε να αλλάξουμε υπέρ μας τα κακά του παρελθόντος ή ορισμένες φορές οι πράξεις είναι πιο ισχυρές;

 
Ε.Μ.: Πιστεύω πως τα λάθη του παρελθόντος κάποιες φορές μπορεί να αποδειχτούν μοιραία και για τις επόμενες γενιές, ιδιαίτερα αν τους έχουμε επιτρέψει να στοιχειώσουν τη ζωή μας και να καθορίσουν το μέλλον μας. Από τα λάθη που κάναμε οι ίδιοι ή οι πρόγονοί μας πρέπει να μαθαίνουμε, ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Θεωρώ ότι το παρελθόν πρέπει να λειτουργεί ως γέφυρα που θα μας ενώσει με το μέλλον, αν όμως παραμείνουμε προσκολλημένοι σ’ αυτό δεν θα καταφέρουμε να χαρούμε ούτε το παρόν μας.

 

Ερώτηση 8η: Η ιστορία σας πάει πολλά χρόνια πίσω. Έναν αιώνα και συγκεκριμένα στη Μικρασιατική καταστροφή. Ο πόλεμος επαναλαμβάνεται συνεχώς με διαφορετικό μοτίβο και πλαίσιο. Γιατί ο άνθρωπος αναλώνεται σε τέτοιες συμπεριφορές, αντί να μεριμνά για την παγκόσμια ειρήνη; Ποια είναι η άποψή σας;
 

Ε.Μ.: Είναι γεγονός ότι, παρά τις ολέθριες συνέπειές του, ο πόλεμος είναι ένα λάθος που η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Φαίνεται τελικά πως το παρελθόν δεν μας διδάσκει τίποτε, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό. Βέβαια, πιστεύω πως οι λαοί δεν θέλουν τον πόλεμο, προτιμούν να συνυπάρχουν ειρηνικά, να απολαμβάνουν όλα τα οφέλη που η ειρήνη προσφέρει. Στη Σμύρνη, για παράδειγμα, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι και οι Τούρκοι ζούσαν ήρεμα και αρμονικά, είχαν αναπτύξει δεσμούς φιλίας, ακόμα και συγγένειας. Όταν ξέσπασε η καταστροφή, υπήρχαν πολλοί Τούρκοι που βοήθησαν αλλόθρησκους να γλιτώσουν, τους έδωσαν καταφύγιο, τους έκρυψαν ακόμα και στα σπίτια τους μέχρι να περάσει το κακό. Θεωρώ ότι τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, καθώς και οι φιλοδοξίες των ηγετών, αλλά και η μισαλλοδοξία είναι αυτά που προκαλούν τον πόλεμο, όχι οι απλοί άνθρωποι. Πιστεύω ότι όλοι θα έπρεπε να γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες, να ενημερωνόμαστε και να δραστηριοποιούμαστε, να φροντίζουμε να «ανοίγουμε» το μυαλό μας ώστε να μην πέφτουμε θύματα της προπαγάνδας. Ξέρετε, ακούω πολλές φορές κάποιους να λένε ότι οι απλοί πολίτες δεν έχουν δύναμη, ότι η φωνή τους δεν πρόκειται να ακουστεί όσο δυνατά κι αν φωνάξουν. Αυτό, όμως, ακριβώς είναι το λάθος που κάνουμε. Πιστεύοντας πως είναι άσκοπο να δηλώνουμε την αντίθεσή μας με τις αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην μας, τελικά παθητικοποιούμαστε και αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. 

 

 
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

 
Ε.Μ.: Θα ήθελα να τους πω ένα τεράστιο, ένα απέραντο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την αγάπη που μου έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πράγματι μοναδικό συναίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος μοιράστηκε μαζί σου τα ταξίδια του μυαλού και της ψυχής σου, ότι αφουγκράστηκε τις σκέψεις σου, αφέθηκε να τον παρασύρεις στους κόσμους που έπλασες. Είμαι ευγνώμων που οι αναγνώστες μού άνοιξαν την αγκαλιά τους και υπόσχομαι ότι πάντα θα προσπαθώ να στέκομαι αντάξια της εμπιστοσύνης και της αγάπης τους.

 

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

 
Ε.Μ.: Το βιβλίο που γράφω τώρα έχει και πάλι ως πρωταγωνιστικό δίδυμο τους αγαπημένους μου Μάνο Βαρσάμη και Έλσα Γληνού. Οι δύο συνεργάτες έρχονται αντιμέτωποι με έναν κατά συρροή δολοφόνο που εμπνέεται από τη Γαλλία του 19ου αιώνα και τον τρόπο ζωής των «καταραμένων» ποιητών.

 

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!

 
Ε.Μ.: Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και εύχομαι ό,τι καλύτερο!

 

 

 

 

 

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του τμήματος Δημοσιογραφίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1. Εργάστηκε ως ηθοποιός, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ως ασκούμενη δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και ως φιλόλογος σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης.
Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων και με μεταγλωττίσεις ξένων τηλεοπτικών σειρών. Είναι μέλος της ΠΕΛ (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) και μιλάει αγγλικά. Το διήγημά της με τίτλο «Το τελευταίο ταξίδι» απέσπασε έπαινο στον 34ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της ΠΕΛ. Από τις εκδόσεις Ωκεανός κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Όταν μιλούν τα φεγγάρια, Μην κοιτάξεις πίσω, Σπασμένος καθρέφτης και Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;, ενώ από τις εκδόσεις Μίνωας τα μυθιστορήματα Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης (2019) και Αθώοι ένοχοι (2020). 

Ο θησαυρός της Σμύρνης

Σμύρνη, 9 Σεπτεμβρίου 1922. Ο νεαρός Αρίστος Κογκαλίδης αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να καταφύγει με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Ξέρει ότι η μέρα της καταστροφής πλησιάζει και ο μοναδικός τρόπος να σωθούν είναι να ακολουθήσουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Δεν τον φοβίζει το μέλλον, καθώς θα πάρει μαζί του όλα εκείνα που θα του επιτρέψουν να ξεκινήσει μια νέα ζωή: χρήματα, κοσμήματα αλλά και τον πολύτιμο θησαυρό του… Όμως, ο νεαρός Γαβρίλης Ραγιόγλου ανατρέπει την τελευταία στιγμή τα σχέδιά του με τον χειρότερο τρόπο…

Αθήνα, σήμερα. Όταν ο αιωνόβιος Χριστόδουλος Ραγιόγλου δολοφονείται, ο συνταξιούχος πλέον αστυνομικός Μάνος Βαρσάμης, παλιός φίλος του θύματος, και η ψυχολόγος Έλσα Γληνού αναλαμβάνουν την υπόθεση. Όσοι ήταν κοντά του μπαίνουν στο στόχαστρο του Βαρσάμη που πιστεύει πως ένας από αυτούς είναι ο δολοφόνος. Όταν, όμως, η Έλσα συνειδητοποιεί πως όλοι τους σχετίζονται με τη Σμύρνη, οι ισορροπίες ανατρέπονται και τα νέα δεδομένα οδηγούν σε ένα ακόμα έγκλημα και μια απόπειρα δολοφονίας.

Το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν και καλά κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στο φως. Ποιος θέλησε να σκοτώσει έναν άνθρωπο που ήδη βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου; Ο Μάνος και η Έλσα, στην προσπάθειά τους να ξετυλίξουν το κουβάρι αυτής της τόσο σκοτεινής υπόθεσης, καλούνται να ανατρέξουν στο 1922…

Όλα οδηγούν στη Σμύρνη… ή ξεκινούν αποκεί…