Συζητώντας με τη Στέλλα Καρνά

 

Ερώτηση 1η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Σ.Κ.: «Το Λεμονοδάσος», που για κάποιο μοναδικό λόγο με άγγιξε και το ξεχώρισα.

Ερώτηση 2η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Σ.Κ.: Η αγάπη μου για την ντοπιολαλιά μας. Η Λέσβος θα είναι για πάντα το σπίτι μου, παρόλο που έχω φύγει αρκετά χρόνια, έχω έντονα βιώματα, αναμνήσεις και πολλές εικόνες.

Ερώτηση 3η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Μικρές ιστορίες της Λέσβου”;

Σ.Κ.: Χιουμοριστικό, ευχάριστο, ξεκούραστο που σε ταξιδεύει με τις ιδιαίτερες λέξεις του τοπικού ιδιώματος και που αυτές δημιουργούν εικόνες κάθε λογής.

Ερώτηση 4η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής των διηγημάτων και κατ' επέκταση της έκδοσής τους;

Σ.Κ.: Αφορμή αποτέλεσε μία φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν 40 χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές μου στον Πολιχνίτο κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιμασίας για τον αργαλειό, το γνωστό διάσιμο, ή «διάσμου» όπως το λέμε στο τοπικό ιδίωμα.

Ερώτηση 5η: Η καθημερινότητα περνάει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας. Οι δυσκολίες μιας άλλης εποχής κυρίως αφού οι νέοι άνθρωποι δύσκολα καταπιάνονται με αυτά. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η απομάκρυνση των νέων από τις ασχολίες των παλαιότερων ανθρώπων;

Σ.Κ.: Η κοινωνία μας έχει εξελιχθεί και εξελίσσεται διαρκώς. Αυτό δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε. Δεν έχουμε λόγο να το κάνουμε. Οι νέοι είναι αυτοί που εκφράζουν από μόνοι τους την εξέλιξη και δεν πρέπει να τους γυρίσουμε πίσω. Μπορούμε ωστόσο, να τους δείξουμε τί πρέπει να διατηρήσουν και να το φέρουν μαζί τους.

Ερώτηση 6η: Οι ιστορίες σας είναι διαμάντια ντοπιολαλιάς. Για κάποιους μπορεί να είναι δύσκολα να παρακολουθήσουν τα κείμενά σας. Σας φόβισε ή έστω σας προβλημάτισε καθόλου αυτό;

Σ.Κ.: Σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο, με γεμίζει δύναμη να συνεχίζω να γράφω.

Σίγουρα για έναν αναγνώστη που δεν έχει καταγωγή από τη Λέσβο είναι δύσκολο να το κατανοήσει πλήρως, και να παρακολουθήσει τη σειρά των γεγονότων, γιατί άλλωστε και τα κείμενα που γράφω στην σελίδα μου στο facebook «ΤΟΥ ΞΑΚΟΥΣΤΟ ΜΑΚΡΥ ΣΟΥΚΑΤΣ» απευθύνονται στους ντόπιους τους νησιού μας. Ωστόσο έχω διαπιστώσει ότι πολλοί φίλοι μου με καταγωγή από τη Θεσσαλία, την Αιτωλοακαρνανία ή και από άλλα νησιά μπορούν να τα διαβάσουν και να κατανοήσουν τόσο τις λέξεις όσο και τη ροή από τις ιστορίες μου.

Βέβαια παρά τις δυσκολίες που υφίστανται τόσο από τους αναγνώστες μου στην ανάγνωση όσο και από εμένα στην γραπτή διατύπωση των λέξεων, θεωρώ ότι το γλωσσικό ιδίωμα της Λέσβου αποτελεί στοιχείο που μας επιτρέπει να ανιχνεύουμε την ιστορική εξέλιξη της γλώσσας μας, είναι ένα στοιχείο παράδοσης που χαρακτηρίζει και συγκροτεί τον λαϊκό μας πολιτισμό.

Ερώτηση 7η: Τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις και τα πιστεύω των πρεσβύτερων με τα οποία έχουν μεγαλώσει και γαλουχηθεί γενιές και γενιές τείνουν να εξαλειφθούν. Πολλοί λένε λαός χωρίς ιστορία και παραδόσεις δεν υφίσταται. Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Σ.Κ.: Τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις θεωρώ ότι πρέπει να τα διατηρούμε όχι μόνο από εσωτερική ανάγκη για να μας γεμίζουν ικανοποίηση αλλά και ως συνέχεια της παρακαταθήκης των παλαιότερων γενεών.

Ερώτηση 8η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Σ.Κ.: Θέλω να τους ευχαριστήσω και τους θεωρώ συνταξιδιώτες μου στην πορεία αυτή. Χαίρομαι κάθε φορά που οι αναγνώστες μου ταξιδεύουν μέσα από τις ιστορίες μου σε μακρινές εποχές και ελπίζω να θυμούνται γεγονότα που ενδεχομένως έχουν βιώσει και οι ίδιοι.

Ερώτηση 9η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Σ.Κ.: Συνεχίζω να γράφω και άλλες ιστορίες στο ίδιο ύφος με λέξεις από το τοπικό ιδίωμα ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

H Στέλλα Καρνά γεννήθηκε το 1954 στον Άνω Σταυρό Λέσβου. Σε ηλικία ενάµισι έτους υιοθετήθηκε από µια οικογένεια στον Πολιχνίτο Λέσβου. Είχε την τύχη να µεγαλώσει κοντά σε ανθρώπους που της δίδαξαν ήθος και ευγένεια. Πέρασε πολύ καλά παιδικά και εφηβικά χρόνια κοντά τους, µα πάνω απ’ όλα πήρε αγάπη.

Ως παιδί, είχε να αντιµετωπίσει το στίγµα της υιοθεσίας. Τραυµατική εµπειρία για ένα παιδί, που δύσκολα µπορεί να τη διαχειριστεί. Ωστόσο, οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα της. Στα είκοσι ένα της χρόνια, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο γιους. Μετά από µια δύσκολη συµβίωση, σε ηλικία τριάντα ετών ο γάµος της έληξε. Σ’ ένα µικρό περιβάλλον, µε δύο µικρά παιδιά, χωρίς δουλειά, χωρίς πόρους.

Μέσα από αυτές τις δυσκολίες ένιωσε να γίνεται δυνατή, να αναλαµβάνει πρωτοβουλίες. Μετακόµισε στην Αθήνα µε τα παιδιά της, για να εργαστεί. Τώρα είναι συνταξιούχος.

Αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο.

Μικρές Ιστορίες της Λέσβου

Εύθυµες, αυτοτελείς ιστορίες καθηµερινότητας, γραµµένες σε τοπικό ιδίωµα της Λέσβου. Την αφορµή αποτέλεσε µια φωτογραφία που είχε τραβήξει η ίδια η συγγραφέας πριν σαράντα χρόνια και απεικονίζει γειτόνισσές της κατά τη διάρκεια εργασιών προετοιµασίας για τον αργαλειό.

Παραστάσεις από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ζωντανεύουν τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιµα του τόπου που µεγάλωσε. Ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο στο παρελθόν, όπου µπροστά µας εκτυλίσσονται ιστορίες µε λέξεις και εικόνες του τότε µέχρι και σήµερα.

Πετυχαίνει να παντρέψει το χθες µε το σήµερα, επιθυµώντας τα κείµενά της να βρεθούν στα χέρια νέων ανθρώπων και µέσα από τις εικόνες που παραθέτει, να διατηρηθεί το τοπικό ιδίωµα της περιοχής, ως έκφραση της γλωσσικής ποικιλοµορφίας, και κοµµάτι της πολιτιστικής κληρονοµιάς της Λέσβου.