Ο Κρίστιαν Μίλερ, ο γερμανός γιατρός, θα γίνει η αντιπολεμική φιγούρα του συγκεκριμένου αναγνώσματος, ο οποίος θα έχει πάντα δίπλα του τη γυναίκα της ζωής του, Μαρέν, και τον Γκέοργκ Φίσερ, βοηθούς – κοινωνούς της προσπάθειάς του.
Αγαπημένα αποσπάσματα είναι αυτό της σελίδας 34: «...Στα κάτεργα λοιπόν από αύριο. Κι ας μπόραγες να το αποφύγεις...»
«Χειρότερο κάτεργο είναι η συνείδηση, Καπετάνιε. Θυμάμαι που μας το έλεγες αυτό, σαν πρωτομπήκα στα καράβια σου δεκαοχτάχρονο παλικαράκι. Κι αυτήν δεν μπορείς να την κάνεις ζάφτι εύκολα. Έτσι μας έλεγες...»
Σελίδα 132 «...Μια γκριμάτσα περιφρόνησης αλλοίωσε το ισχνό πρόσωπο του Παππού. Για δες σε ποιους δίνει ο Θεός παιδιά, σκέφτηκε με πίκρα. Στον ίδιο και στη γυναίκα του τα είχε αρνηθεί, μα τα είχε χαρίσει σε ανθρώπους σαν τη Θάλεια, που δεν το άξιζαν...»
Σελίδα 145: «...Έπειτα από κάθε πόλεμο, Άννε, τίποτα δεν είναι ποτέ το ίδιο για τους ανθρώπους που απομένουν ζωντανοί...»
Σελίδα 226: «...Ιδέα δεν έχω... Ζουν πάντως. Τώρα ζουν. Οργανώνει η εκκλησία συσσίτια και δεν πεθαίνουν από την πείνα, όπως τον πρώτο χειμώνα Κατοχής μας. Όχι ότι με νοιάζει προσωπικά! Είναι ατίθασος λαός. Δε λέει να υποκύψει...
Είναι επόμενο, δεν είναι; Εμείς ήρθαμε στη χώρα τους. Εμείς είμαστε οι εισβολείς...»
Σελίδα 322: «...Προτιμώ να κερδίσει το δίκιο. Και το δίκιο δεν είναι πάντα με την πλευρά του ισχυρού, όπως ξέρεις...»
Σελίδα 451: «...Με αν δεν πορεύονται οι άνθρωποι στη ζωή, κορίτσι μου! Μονάχα οι ονειροπόλοι, κι αυτοί δεν έχουν συνήθως καλό τέλος...»
Το βαθύ ερώτημα του βιβλίου είναι ποιος είναι τελικά ο εχθρός μας; Η δημόσια διαπόμπευση της Λήδας μετά το τέλος του πολέμου μας δείχνει το στυγνό πρόσωπο των αδερφών μας, των υπασπιστών της ειρήνης.
Όπως μαθαίνουμε την έμπνευση της ιστορίας η συγγραφέας Σόφη Θεοδωρίδου την πήρε από τις πραγματικές επιστολές του Γερμανού γιατρού Χανς Λέμπερ.
Αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε μόνο από την πλευρά των κατακτημένων αλλά και των κατακτητών. Η συγγραφέας αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο τη στάση των Γερμανών πολιτών, τους φόβους τους, το πολύ κλειστό περιβάλλον στο οποίο ζούσαν και τις πραγματικές επιθυμίες τους. Ο πόνος καθρεφτίζεται και στους δύο λαούς με τον ίδιο τρόπο, καθώς η Σόφη Θεοδωρίδου αποστασιοποιείται και καταδεικνύει κάθε πτυχή εκείνων των χρόνων.
Αναμφίβολα, πρόκειται για το πιο μεστό της δημιούργημα, ένα κομψοτέχνημα γραφής και απόδοσης όπως μόνο η ίδια μπορεί να προσφέρει στους αναγνώστες της. Το πλέον αντιπολεμικό της πόνημα που αξίζει να διαβαστεί και μας δείχνει ότι κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, που μπορούν να ερμηνευτούν με ποικίλους τρόπους, αρκεί εμείς να θελήσουμε να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο την αλήθεια με τα αγκάθια της και τις ωμές αποκαλύψεις!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου