Κεντρική ηρωίδα είναι η Ροζάνθη. Κάθε κύτταρο του βιβλίου αποπνέει από την ομορφιά και την ψυχή αυτής της γενναιόδωρης γυναίκας. Η Ροζάνθη θα γνωρίσει τον δικό της Άγγελο. Μόνο που αυτός ο Άγγελος έχει δύο όψεις. Άλλοτε είναι φιλικός και καλοσυνάτος και άλλοτε γίνεται θηρίο και εχθρός της. Η Ροζάνθη παλεύει να σώσει τη φιλία τους αλλά τα εμπόδια που βάζει ο ίδιος είναι πολλά και ορισμένες φορές ανυπέρβλητα.
Αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι στη σελίδα 32: «Η κατάθλιψη σε εγκλωβίζει ανάμεσα στην απάθεια, το ξαφνικό ξέσπασμα σε κλάματα και στην άρνηση για ζωή. Είναι στην ουσία η αυτοτιμωρία που επιλέγει να καταφύγει η εσωτερική φωνή και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες...»
Σελίδα 39: «Όταν ένας άνθρωπος έχει μεγαλώσει με τη συνεχόμενη κριτική από την οικογένεια και τους οικείους του, όσο μεγάλο ταλέντο κι αν είναι, δεν μπορεί να το δει. Το βλέπουν όλοι οι άλλοι γύρω του, μα όχι ο ίδιος... Δεν μπορεί να κατανοήσει την αποδοχή, τον θαυμασμό και την αγάπη από ένα άλλο πρόσωπο, ξένο, αφού δεν έχει γίνει αποδέκτης όλων αυτών από τους κοντινούς του ανθρώπους. Μπορεί η ανάγκη του να είναι μεγάλη για αποδοχή, η ψυχή του να λαχταράει για όλα αυτά, αλλά δυστυχώς ο δράκος που λέγεται χαμηλή αυτοεκτίμηση παραμονεύει σε κάθε στροφή, σε κάθε βήμα...»
Σελίδα 180: «Άτιμη και ύπουλη ασθένεια η κατάθλιψη. Διαβρώνει ψυχές, καταστρέφει ζωές. Βλέπεις τον άνθρωπό σου, μέρα με τη μέρα, να χάνεται σε έναν δικό του κόσμο, να μη θέλει να βγει από το σπίτι, να μην τον ενδιαφέρει τίποτα και κανένας...»
Σελίδα 363: «Το ουράνιο τόξο βγαίνει πάντα μετά τη βροχή, ποτέ πριν»
Η συγγραφέας μας δείχνει τον κόσμο της κατάθλιψης, μας αφυπνίζει και μας εφιστά την προσοχή μας. Μας μιλάει για την υποθερμία από συναισθηματικό στρες, μία ιδιότητα αυτής της κατάστασης που λίγοι γνωρίζουν. Μας εξηγεί τι σημαίνει ενσυναίσθηση και πως αισθάνεται ένας άνθρωπος που βιώνει τη μάστιγα των τελευταίων ετών, την κατάθλιψη. Οι ασθένειες της ψυχής είναι δύσκολες, ύπουλες, σκληρές και αδυσώπητες. Τρώνε την ψυχή και όταν πια έρχεται η ώρα να βρεθούμε αντιμέτωποι μαζί τους θέλει υπομονή και επιμονή. Αλλά περισσότερο χρειάζεται να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μπορούν να μας πιάσουν από τους ώμους, να μας χαμογελάσουν, να μας σταθούν, να μας δώσουν το χέρι τους για να σηκωθούμε από αυτό το βαλτώδες μονοπάτι που πορευόμαστε.
Η μουσική ξεδιπλώνει την ιστορία και όταν τα λόγια μπορούν να εκφραστούν με κάποιους στίχους, η συγγραφέας το κάνει με περίτεχνο τρόπο! Ο λόγος της είναι λιτός και κατανοητός. Μας εξιστορεί μία ζωή που παλεύει μέσα στο σκοτάδι να βρει μία ακτίνα φωτός για να οδηγηθεί στη λύτρωση και στην εμπιστοσύνη όχι μόνο των συνανθρώπων του αλλά του ίδιου του τού εαυτού.
Λάτρεψα το βιβλίο για τα μηνύματα, για την ανάγκη για ζωή, για το τραγούδι και την ανιδιοτέλεια της Ροζάνθης, μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου δοτικού που τοποθετεί τους άλλους πάνω από τον εαυτό της και αγαπάει να βοηθάει τους φίλους της σε κάθε σημείο της ζωής τους. Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ μέσα από το πρόσωπο αυτού του σπουδαίου χαρακτήρα!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου