D.Y.: It’s an honour for me too. Thanks so much for asking me the questions. (=Είναι και δική μου τιμή. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ερωτήσεις που μου ζήτησες.)
1st question: Your stories are set in East Germany and the Oberleutnant is a woman. Why East Germany and not West? Why is your central heroine a woman and not a man? Is there a reason for choosing sex? (=Οι ιστορίες σας τοποθετούνται στην Ανατολική Γερμανία και η αστυνομικός είναι γυναίκα. Γιατί Ανατολική Γερμανία και όχι Δυτική; Γιατί η κεντρική σας ηρωίδα είναι γυναίκα και όχι άντρας; Υπάρχει κάποιος λόγος για την επιλογή του φύλου;)
D.Y.: When I started writing the first novel, Stasi Child, I was trying to do something a bit different – that hadn’t been done before. I’ve always enjoyed the sub-genre of police detectives working in totalitarian or communist states, facing obstacles not just from criminals, but from the internal security services too. Things like Child 44 and Gorky Park. The inspiration was actually a tour by my former indiepop band to the eastern part of the then united Germany in about 2008. I was amazed by how much infrastructure from the GDR was still evident. Having a female main character was partly a challenge to myself, party to be different (at the time), but it also reflected East Germany society in the 1970s where women played a much greater role in the workplace than their counterparts in western countries. (=Όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα, Το παιδί της Στάζι, προσπαθούσα να κάνω κάτι διαφορετικό -από όσα έχουν γραφτεί. Πάντα απολάμβανα τα υποείδη των αστυνομικών που δούλευαν σε απολυταρχικά ή κομμουνιστικά κράτη, που αντιμετώπιζαν εμπόδια όχι μόνο από εγκληματίες αλλά και από τις εσωτερικές υπηρεσίες ασφαλείας. Όπως Το παιδί 44 και το Γκόρκι Παρκ. Η έμπνευση ήρθε κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του μουσικού μου εναλλακτικού συγκροτήματος στο ανατολικό τμήμα της ενοποιημένης Γερμανίας πλέον, το 2008. Ενθουσιάστηκα από την τόσο πολύ εμφανή υποδομή έχει ακόμα από την τότε Ανατολική Γερμανία. Το να έχω ως κεντρικό χαρακτήρα μια γυναίκα ήταν εν μέρει μια πρόκληση για εμένα, ένα κομμάτι να διαφοροποιηθώ (για την ώρα), αλλά επίσης αντανακλά την κοινωνία της Ανατολικής Γερμανίας της δεκαετίας του 1970 όπου οι γυναίκες έπαιζαν σημαντικότερο ρόλο στον χώρο εργασίας από τις αντίστοιχες Δυτικές χώρες.)
2nd question: Very often someone trips Karin Müller up and wait for her to do the "fatal" mistake. But she proves her worth. This is happening for the reason that she is a talented officer or because she is a woman? (=Συχνά κάποιοι βάζουν τρικλοποδιές στην Κάριν Μίλλερ και περιμένουν να κάνει το “μοιραίο” λάθος. Αλλά αποδεικνύεται αξία. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι ταλαντούχα αστυνομικός ή επειδή είναι γυναίκα;)
D.Y.: I think it’s mainly because, above all, she is determined to search out the truth – that her police instincts, and her instincts for what is right or wrong, guide her. Obviously, she is a product of a socialist education, and to some might seem at times to be naïve or misguided. Indeed, she is promoted initially because she’s seen as weak and malleable – but she proves otherwise. I don’t think her gender is what defines her – it is her inner core values, but some of those may stem from being a woman in a man’s world. (=Πιστεύω κυρίως γιατί, πάνω απ' όλα, είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει την αλήθεια - που τα αστυνομικά της ένστικτα, και τα ένστικτα του σωστού και λάθους, την καθοδηγούν. Σαφώς, είναι ένα προϊόν της σοσιαλιστικής εκπαίδευσης, και σε κάποιους ίσως φαίνεται μερικές φορές άδολη ή ότι κάνει λάθη. Πράγματι, αρχικά προήχθη γιατί μοιάζει αδύναμη και "εύπλαστη" - αλλά αποδεικνύει το αντίθετο. Δε νομίζω ότι το γένος της την ορίζει - είναι οι κεντρικές της εσωτερικές αξίες, αλλά μερικές από αυτές μπορεί να απορρέουν από το ότι είναι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.)
3rd question: Murders, intrigues and conspiracy theories take place in a society where everything has to look perfect. Is human nature such that even in the most beautiful and ideal environment, utopian or real, it will show its dark face? (=Δολοφονίες, ίντριγκες και θεωρίες συνωμοσίας λαμβάνουν χώρα σε μία κοινωνία, όπου όλα φαντάζουν υπέροχα. Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που ακόμα και στο πιο όμορφο και τέλειο περιβάλλον, ουτοπικό ή πραγματικό, θα δείχνει το σκληρό του πρόσωπο;)
D.Y.: Yes, I think that’s true, but equally, however dark and repressive a society is judged to be, the good side of human nature often prevails, if only in small ways. I’ve tried to be non-judgmental about my vision of what East Germany was. Its evil side, the Stasi, the Wall and the shootings there, are well-known. But the spirit of community, the excellent child and health care facilities, are perhaps less well-documented. So, I deliberately didn’t overlay a West = good, East = bad filter over everything as so many books do. The truth is more nuanced. (=Ναι, νομίζω ότι είναι αλήθεια, όμως εξίσου, όσο σκοτεινή και καταπιεστική μια κοινωνία κρίνεται ότι είναι, η καλή πλευρά της ανθρώπινης φύσης συχνά επικρατεί, έστω και με μικρές διόδους. Προσπάθησα να μην είμαι επικριτικός σχετικά με την εικόνα της Ανατολικής Γερμανίας. Η σκοτεινή της πλευρά, η Στάζι, το Τείχος του Βερολίνου και οι εκεί πυροβολισμοί είναι γνωστά σε όλους μας. Αλλά το πνεύμα της κοινωνίας, το τέλειο παιδί και οι εγκαταστάσεις υγείας, είναι ίσως λιγότερο γνωστές. Έτσι, επίτηδες δεν εξισώνω Δυτική=καλή, Ανατολική=κακή εφαρμόζω οτιδήποτε συμβαίνει και με άλλα βιβλία επίσης. Η αλήθεια έχει περισσότερο λεπτές διαφορές.)
4th question: Are there or could be perfect societies? (=Υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν τέλειες κοινωνίες;)
D.Y.: One would hope so, but power corrupts human nature and values. It’s corrosive. Efforts to set up fair or utopian societies mostly seem to have failed, certainly in the twentieth century. But anyone who tries to hold up democracy as a paragon of virtue, only has to look at the recent actions of Donald Trump and his supporters in the USA to realise that is very far from the truth. (=Ο καθένας θα το ήλπιζε, αλλά η δύναμη διαφθείρει τη φύση του ανθρώπου και τις αξίες του. Είναι καταστρεπτική. Οι προσπάθειες για να υπάρξουν δίκαιες ή ουτοπικές κοινωνίες φαίνεται να έχουν αποτύχει, συγκεκριμένα στον 20ο αιώνα. Αλλά όποιος προσπαθεί να στηρίξει τη δημοκρατία ως ένα παράγοντα καλής πρόθεσης, ας κοιτάξει τις τελευταίες πράξεις του Ντόναλντ Τραμπ και τους υποστηρικτές του στην Αμερική και θα καταλάβει ότι βρίσκεται πολύ μακριά από την αλήθεια.)
5th question: Your first book, Stasi Child, was awarded the Endeavour Historical Award for best historical crime novel at the Crime Writer's Association (CWA) Dagger Awards. Do you recall your feelings when you heard the news? (=Το πρώτο σας βιβλίο, Το παιδί της Στάζι, τιμήθηκε με το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Μπορείτε να θυμηθείτε τι συναισθήματα σας γεννήθηκαν στο άκουσμα αυτής της είδησης;)
D.Y.: I absolutely do, because although I knew the book had been shortlisted – and was thrilled enough by that – I didn’t discover until the actual announcement at the awards evening that I’d won. It was a surreal moment, to win an important literary prize with my debut novel. Dreamland! I hadn’t prepared a speech, so I’m sure I was incoherent in thanking people. But the dagger award still has pride of place on the mantelpiece in our London home. My wife tries to tidy it away with the Christmas decorations each year, but I dig it out again and put it back. (=Φυσικά μπορώ, γιατί παρόλο που ήξερα ότι το βιβλίο ήταν στη λίστα - και ήμουν αρκετά ενθουσιασμένος με αυτό - δεν το συνειδητοποιησα μέχρι την οριστική ανακοίνωση της βραδιάς των βραβείων όπου είχε κερδίσει. Ήταν μία σουρεαλιστική στιγμή, το να κερδίσω ένα σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο με το πρωτοεμφανιζόμενο μυθιστόρημα μου. Ονειρικο! Δεν είχε προετοιμάσει κάποιον λόγο, έτσι σίγουρα ξέχασα να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους. Αλλά το βραβείο έχει περισσότερη υπερηφάνεια και τοποθετήθηκε στο ράφι πάνω από το τζάκι στο σπίτι μας στο Λονδίνο. Η γυναίκα μου κάθε χρόνο προσπαθεί να το αποσύρει μαζί με τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, αλλά το ξεθαβω ξανά και το τοποθετώ πίσω στη θέση του.)
6th question: Karin Müller came to stay. Have you thought about how many stories you will write with this particular People's Police officer or is it something that does not concern you at the moment? (=Η Καριν Μίλερ ήρθε για να μείνει. Έχετε σκεφτεί πόσες ιστορίες με τη συγκεκριμένη αξιωματικό της Αστυνομίας του Λαού θα γράψετε ή είναι κάτι που δεν σας απασχολεί προς το παρόν;)
D.Y.: In the UK, the series is three books further advanced than in Greece or any other country, and the sixth one in English – The Stasi Game – has just been released at the same time as the third one in Greek. But that – for the time being – is the end of the series. My Greek publishers have recently signed a deal for the fourth book, Stasi 77 (set in World War Two and 1977) and I hope they’ll go on to publish all six. But that depends on whether readers in Greece continue to enjoy and buy them. Publishing is a business, after all. As for further books in English, in a few years’ time, perhaps I might revisit the series. (=Στη Μεγάλη Βρετανία, η σειρά των βιβλίων είναι τρία βιβλία πιο μπροστά απ' ότι ισχύει στην Ελλάδα και κάθε άλλη χώρα, και το 6ο βιβλίο στα Αγγλικά – The Stasi Game – εκδόθηκε την ίδια χρονική στιγμή με το τρίτο στα Ελληνικά. Αλλά αυτό – για την ώρα – είναι το τέλος της σειράς. Οι Έλληνες εκδότες μου προσφάτως υπόγραψαν συμβόλαιο για το τέταρτο βιβλίο, Stasi 77 (το οποίο τοποθετείται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το 1977) και ελπίζω ότι θα θελήσουν να εκδώσουν και τα έξι. Αλλά αυτό εξαρτάται από το αν οι αναγνώστες στην Ελλάδα θα συνεχίσουν να τα απολαμβάνουν και να τα αγοράσουν. Ο εκδοτικός οίκος είναι μια επιχείρηση, πάνω απ' όλα. Όσον αφορά για μελλοντικά βιβλία στα Αγγλικά, στα επόμενα χρόνια, ίσως επανεξετάσω το θέμα της σειράς.)
7th question: Would you like to say something to the readers? (=Θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες;)
D.Y.: Only that my Greek readers and publishing deal are very important to me. I love Greece, have often holidayed here over the years, and my wife and I own a little house on Syros, which we adore. Unfortunately, Brexit is tarnishing that dream and will limit the amount of time we’ll be able to spend in Greece. I’m leading a campaign to try to help UK property and boat owners in Greece by appealing to the Greek government to improve on the 90-day limit set by the Schengen rules. So far we haven’t succeeded, but we hope the government will listen and change its mind and vary the rules with a special visa. It seems utterly wrong that people who bought property in Greece expecting freedom of movement, then can’t enjoy that because of a botched referendum back in the UK where voters were lied to time and time again. (=Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι οι Έλληνες αναγνώστες μου και η εκδοτική συμφωνία είναι πολύ σημαντικά πράγματα για εμένα. Αγαπώ την Ελλάδα, έκανα συχνά διακοπές εκεί για πολλά χρόνια, και η σύζυγός μου και εγώ έχουμε στην κατοχή μας ένα μικρό σπίτι στη Σύρο, το οποίο λατρεύουμε. Δυστυχώς, το Brexit έχουν “αμαυρώσει” αυτό το όνειρο και θα περιορίσουν τον χρόνο που θα είμαστε ικανοί να ξοδέψουμε στην Ελλάδα. Ηγούμαι μιας καμπάνιας που προσπαθεί να βοηθήσει την περιουσία των Άγγλων και των ιδιοκτητών σκαφών στην Ελλάδα που απευθύνεται στην Ελληνική κυβέρνηση για να βελτιώσουν το 90ήμερο όριο βάζοντας στην άκρη τους όρους της συμφωνίας του Σένγκεν. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει κάτι, αλλά ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση θα ακούσει και θα αλλάξει τις σκέψεις της και θα διαφοροποιήσει τους όρους με μια ειδική βίζα. Φαίνεται τελείως λάθος που οι άνθρωποι που αγοράζουν περιουσία στην Ελλάδα αναμένουν ελευθερία κινήσεων, αλλά αυτό δεν μπορούν να το απολαύσουν εξαιτίας ενός “πρόχειρου” δημοψηφίσματος που έγινε στη Μεγάλη Βρετανία όπου οι ψηφοφόροι σταμάτησαν ξανά και ξανά.)
8th question: How do you feel about your books being published in different countries around the world? (=Πώς αισθάνεστε που τα βιβλία σας κυκλοφορούν σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο;)
D.Y.: Absolutely thrilled and immensely proud. I’m particularly delighted that Greece is one of my main markets. (=Είμαι απολύτως ενθουσιασμένος και ιδιαιτέρως υπερήφανος. Είμαι ιδιαίτερα πανευτυχής που η Ελλάδα είναι μία από τις κύριες αγορές των βιβλίων μου.)
9th question: Which book would you like to have written? (=Ποιο βιβλίο θα θέλατε να είχατε γράψει εσείς;)
D.Y.: Alone in Berlin by Hans Fallada. The Nazi period was one of the most horrifying in recent world history, and I know Greece suffered appallingly. Fallada’s novel is a masterpiece: a frightening evocation of the terror turned against the small minority of ordinary Germans who tried to oppose the regime. (=Μόνος στο Βερολίνο του Χανς Φαλάντα. Η περίοδος των Ναζί ήταν μία από τις πιο αποκρουστικές της πρόσφατης παγκόσμιας ιστορίας, και γνωρίζω ότι η Ελλάδα υπέφερε σοκαριστικά. Το βιβλίο του Φαλάντα είναι ένα αριστούργημα: μία τρομακτική θύμηση του τρόμου στράφηκε εναντίον της μικρής μειοψηφίας των συνηθισμένων Γερμανών που προσπάθησαν να αντιταχθούν στο καθεστώς.)
Vasiliki Diamanti: Thank you very much. I hope readers keep discovering and enjoying your books. (=Σας ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι οι αναγνώστες να συνεχίσουν να ανακαλύπτουν και να απολαμβάνουν τα βιβλία σας.)
D.Y.: It was a pleasure. Thank you for some intriguing questions. (=Ήταν μια ευχαρίστηση για εμένα. Σε ευχαριστώ για κάποιες “ιντριγκαδόρικες” ερωτήσεις.)
O David Young κατάγεται από το Χαλ της Αγγλίας. Σπούδασε ανθρωπιστικές επιστήμες στο Πολυτεχνείο του Μπρίστολ. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες, σε πρακτορείο ειδήσεων του Λονδίνου και σε διάφορα άλλα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα. Μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο σπίτι του στο Λονδίνο και στο συγγραφικό καταφύγιο που απέκτησε πρόσφατα στη Σύρο.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Το παιδί της Στάζι, τιμήθηκε με το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας για το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα και περιλαμβανόταν για πολλές εβδομάδες στις λίστες με τα ευπώλητα βιβλία στην Αγγλία. Ακολούθησαν Ο λύκος της Στάζι και το Σκοτεινό κράτος, όλα με πρωταγωνίστρια την ντετέκτιβ Κάριν Μίλερ.
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΤΑΖΙ
της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας
για το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα
ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΝ ΜΙΛΕΡ
ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ, 1975
Όταν η υπολοχαγός Κάριν Μίλερ καλείται να διαλευκάνει τον φόνο μιας έφηβης που το πτώμα της ανακαλύφθηκε στη νεκρή ζώνη περιμετρικά του Τείχους του Βερολίνου, σκέφτεται ότι έχει δει πολλές φορές το ίδιο έργο. Μόλις φτάνει στον τόπο του εγκλήματος, συνειδητοποιεί ότι η υπόθεση αυτή δεν θυμίζει καμία άλλη αντίστοιχη. Απ’ ό,τι φαίνεται, το κορίτσι προσπαθούσε να δραπετεύσει – όχι όμως από την Ανατολική προς τη Δυτική Γερμανία, αλλά το αντίστροφο – και, όπως θα αποδειχθεί, το σκηνικό του φόνου ήταν σκηνοθετημένο.
Η Μίλερ είναι μέλος της Αστυνομίας του Λαού, ωστόσο σε ένα καθεστώς όπως αυτό της Ανατολικής Γερμανίας η δύναμή της είναι περιορισμένη. Οι αξιωματικοί της Στάζι της ζητούν να ανακαλύψει την ταυτότητα του δολοφονημένου κοριτσιού, αλλά στην πορεία τη βγάζουν από την υπόθεση με την αιτιολογία ότι έχει υπερβεί τα όρια της δικαιοδοσίας της. Εκείνη όμως δεν πτοείται. Συνεχίζει την έρευνα και οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάτια και επώδυνες αλήθειες.
«Ανατριχιαστικό». Daily Telegraph
«Συναρπαστικό». Sunday Express
«Εξαιρετικό. Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα για την εποχή του Ψυχρού Πολέμου που μου θύμισε τις καλύτερες δουλειές του Ρόμπερτ Χάρις».
Mason Cross, συγγραφέας του μυθιστορήματος The Samaritan
«Η ιστορία του Young είναι συναρπαστική και ο βασικός γυναικείος χαρακτήρας προωθεί την πλοκή με σταθερό ρυθμό… Μου θυμίζει τη διάσημη σειρά του σπουδαίου Henning Mankell με ήρωα τον Κουρτ Βαλάντερ. Η δράση είναι αξιοσημείωτη και οι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες χαρακτήρες ήρθαν για να μείνουν».
LΙΤΕRATURE WORKS
«Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Χάρη στην αριστοτεχνική πλοκή και στον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η ζωή πίσω από το Τείχος του Βερολίνου, το εν λόγω μυθιστόρημα είναι ένα εξαιρετικό ντεμπούτο».
David Jackson, συγγραφέας του μπεστ σέλερ Cry Baby
«Ο Young αποδίδει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία τον φόβο και την παράνοια που επικρατούσαν στην κοινωνία της Ανατολικής Γερμανίας… Πραγματικά μου άρεσε το μυθιστόρημα αυτό και το συστήνω ανεπιφύλακτα».
The Crime Warp
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Το Παιδί της Στάζι είναι μια καθ' όλα ενδιαφέρουσα αστυνομική ιστορία με αρκετές ανατροπές, ιδίως εκείνη του τέλους, που δείχνει την αφηγηματική δεξιοτεχνία του συγγραφέα, ο οποίος προστίθεται επάξια στον κατάλογο των βρετανών μετρ του είδους.
Φίλιππος Φιλίππου, Το Βήμα, 17/09/2017
Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΖΙ
ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΝ ΜΙΛΕΡ
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΞΙΧΝΙΑΣΕΙΣ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;
Ανατολική Γερμανία, 1975.
Δύο δίδυμα βρέφη εξαφανίζονται από μια νεόδμητη πόλη που θεωρείται ότι έχει μηδενική εγκληματικότητα.
Η υπολοχαγός Κάριν Μίλερ επιστρατεύεται από το Βερολίνο για να αναλάβει την υπόθεση - και να περισώσει τη φήμη της.
Η Στάζι ωστόσο επιμένει ότι η έρευνα πρέπει να διεξαχθεί χωρίς ανακρίσεις που θα διαταράξουν τη μακάρια άγνοια των πολιτών για τον κίνδυνο.
Μέσα στους ανατριχιαστικούς ανώνυμους δρόμους, η Μίλερ πρέπει να επιστρατεύσει τη φαντασία της και να δράσει γρήγορα, γιατί ο απαγωγέας μπορεί να μη σταματήσει στα δύο θύματά του...
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς με ηρωίδα την υπολοχαγό Κάριν Μίλερ, από τον συγγραφέα του μπεστ σέλερ Το παιδί της Στάζι, που βραβεύτηκε με το Βραβείο Dagger της Βρετανικής Ένωσης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας για το καλύτερο ιστορικό μυθιστόρημα.
«Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με καταιγιστικό ρυθμό,
που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη από την πρώτη στιγμή».
The Sun
«Ζωντανεύει αριστοτεχνικά την κλειστοφοβική
ατμόσφαιρα της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας».
Daily Express
«Ανατριχιαστικό».
DAILY TELEGRAPH
«Συναρπαστικό».
SUNDAY EXPRESS
«Εξαιρετικό. Ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα για την εποχή του Ψυχρού Πολέμου που μου θύμισε τις καλύτερες δουλειές του Ρόμπερτ Χάρις».
MASON CROSS, συγγραφέας του μυθιστορήματος The Samaritan
«Η ιστορία του Young είναι συναρπαστική και ο βασικός γυναικείος χαρακτήρας προωθεί την πλοκή με σταθερό ρυθμό… Μου θυμίζει τη διάσημη σειρά του σπουδαίου Henning Mankell με ήρωα τον Κουρτ Βαλάντερ. Η δράση είναι αξιοσημείωτη και οι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες χαρακτήρες ήρθαν για να μείνουν».
LΙΤΕRATURE WORKS
ΚΡΙΤΙΚΕΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ενός διακεκριμένου συγγραφέα που έκανε μεγάλη έρευνα, χρησιμοποίησε στοιχεία από τον Φόνο του Σταυρολέξου, ενός φρικιαστικού φόνου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Χάλε-Νόιστατ, στοιχεία από τις θηριωδίες στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στην Γερμανία, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμβουλεύτηκε τον επικεφαλής του εγκληματικού τμήματος της αστυνομίας της Χάλε, τον επικεφαλής της ομάδας δίωξης σοβαρού εγκλήματος της ΛΔΓ, τον δημοσιογράφο του διεθνούς γραφείου του BBC, και πρώην πολίτη της Ανατολικής Γερμανίας Μπερλάου, ντετέκτιβ, εγκληματολόγους και ιατροδικαστές.
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με καταιγιστικό ρυθμό.
Ένα ώριμο, καθηλωτικό, σαγηνευτικό, αινιγματικό και σκοτεινό βιβλίο.
Κώστας Τραχανάς, Fractal, 3/12/19
Επιδέξια και ολοκληρωμένη πλοκή σε όλα, με δυναμισμό, μυστήριο αγωνία αλλά και ένα ωμό ρεαλισμό απέναντι στο σκληρό και αυταρχικό καθεστώς της Γερμανίας, για τις μεθόδους της Στάζι, της Κρίπο και όλων των κρατικών υπηρεσιών που η λέξη εκσυγχρονισμός τους είναι άγνωστη. Ένα μυθιστόρημα ανατρεπτικό μέχρι τη τελευταία λέξη. Και το εννοώ!
Γεωργία Χατζηχρήστου, Booktales, 20/09/2019
Ενδιαφέρον, πολυδιάστατο και με σημαντικό αριθμό ιστορικών στοιχείων, το δεύτερο βιβλίο με ηρωίδα την Κάριν Μίλερ είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
Γεωργία Κωστοπούλου, Chill and Read, 18/09/2019
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ
MIA YΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΝ ΜΙΛΕΡ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΖΙ,
ΔΕΝ ΘΑΒΕΤΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ…
Όταν το πτώμα ενός έφηβου ανακαλύπτεται σε μια λίμνη, η Κάριν Μίλερ, αξιωματικός της Αστυνομίας του Λαού στην Ανατολική Γερμανία, καλείται να ερευνήσει την υπόθεση. Οι κινήσεις της όμως είναι περιορισμένες, καθώς παρακολουθείται από το άγρυπνο βλέμμα της Στάζι. Όταν μάλιστα ο γιος ενός μέλους της ομάδας της Μίλερ εξαφανίζεται, αρχίζει να γίνεται σαφές ότι πίσω από την υπόθεση βρίσκεται μια τρομακτική συνωμοσία. Κάτι που σύντομα οδηγεί τη Μίλερ σε πολύ βαθιά νερά… Θα μπορέσει να ελιχθεί μέσα σε αυτό τον περίπλοκο πολιτικό ιστό και να βρει το αγόρι προτού να είναι πολύ αργά;
«Καθηλωτικό, συναρπαστικό, πάρα πολύ καλό».
William Ryan
«Ο David Young περιγράφει άψογα την κατάφωρη αδικία - συλλογική και ατομική».
The Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου