Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Κριτική Βιβλίου “Πέρα από τα Παλιά Ασήμια” της Μαίρης Κόντζογλου

Σε κάθε βιβλίο βλέπουμε αρχικά μία σύνοψη των δύο προηγούμενων. Αυτό μας βοηθάει να κάνουμε μία σύντομη αναδρομή χωρίς να χρειαστεί κάποιος να τα διαβάσει το ένα μετά το άλλο. Έτσι δεν χάνεται και μπορεί κάλλιστα να προχωρήσει αβίαστα στην ανάγνωση του νέου βιβλίου κάθε φορά.
Επιτέλους ήρθε το βιβλίο που πολλοί αναγνώστες περίμεναν με αγωνία. Η τριλογία έρχεται να κλείσει και τον τρίτο κύκλο ζωής. Ένα ανθρώπινο και με πολλά συναισθήματα βιβλίο.
Η ιστορία της Σεβαστής διανύει προς το τέλος της. Στη δύση της ζωής της θα δεχθεί μία απροσδόκητη επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, μία πόλη που δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ κτήμα της, αφού η καρδιά της καρδιοχτυπά για τον αγαπημένο της τόπο, για τις αλησμόνητες πατρίδες.
Στο τελευταίο βιβλίο θα συναντήσουμε πολλές αποκαλύψεις και η συγγραφέας θα μας δώσει μία μεταφυσική διάσταση της ιστορίας. Θα μας εξιστορήσει τι έγινε όταν οι Τούρκοι θέλησαν να παραβιάσουν τη μονή “Παλιών Ασημιων” μέσα από τις μαρτυρίες τους. Θα μας πει τι έγινε στο αρχοντικό της οικογένειας Χατζηαβράμογλου. Θα μας παρασύρει μέσω του ημερολογίου σε μία άλλη διάσταση και στο γράμμα που αποκαλύπτεται “μαγικά” στην Έλσα.
Και φυσικά θα δούμε μία ανάπτυξη της σχέσης της Έλσας με τον Άλεξ. Θα κατανοήσουμε τον χαρακτήρα του Άλεξ και πως βιώνει κάποιος την σκληρή αλήθεια αργά στη ζωή του. Πως μία σχέση, όπως αυτή της μάνας – κόρης δοκιμάζεται σε μία κομβική στιγμή της ζωής της Σεβαστής και της Μακρινας.
Για εμένα είναι η ιστορία που κουμπώνει τα κενά και καλύπτει στο έπαρκο κάθε απαιτητικό αναγνώστη. Επίσης είναι το κισμέτ ή η μοίρα, όπως θέλει να το ονομάσει καθένας, που θα μας δείξει πως τίποτα δεν μένει στην τύχη ή πως μία ανεκπλήρωτη και αληθινή αγάπη μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα από τους απογόνους των ανθρώπων που βίωσαν κάτι σπάνιο και μοναδικό.
Σίγουρα είναι από τα βιβλία και από τις τριλογίες που κάθε αναγνώστης πρέπει να διαβάσει. Η συλλογή των ιστορικών στοιχείων φαίνεται πως ήταν κάτι το χρονοβόρο ίσως και επίπονο από τη συγγραφέα και σκέφτηκε με προσοχή πως θα χρησιμοποιήσει κάθε κομμάτι τους. Η ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εξαιρετικού επιπέδου και μέσω του λυρισμού της γραφής της μας αποκαλύπτει μονοπάτια που δύσκολα κάποιοι συγγραφείς μπορούν να μας αποκαλύψουν.





Βασιλική Διαμάντη
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου