Κριτική βιβλίου “Το τρίπτυχο των ευχών” του Γιώργου Δάμτσιου

Το πρώτο πράγμα που σε κεντρίζει σε αυτό το βιβλίο είναι το εξώφυλλό του, το οποίο είναι σκοτεινό και μυστηριώδες. Μετά γυρνάς το βιβλίο και διαβάζεις το οπισθόφυλλό του. Η υπόθεση σε ιντριγκάρει να το αγοράσεις και να το διαβάσεις. Διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις ότι πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι στην ξένη λογοτεχνία.
Ο συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία του σε ένα ορεινό χωριό, τη Δρύπη. Εκεί ζει η Εύη Καστώνη, ένα κορίτσι με όχι ιδιαίτερη εμφάνιση και με παραπανίσια κιλά. Κάθε φορά που κατεβαίνει στο κέντρο του χωριού δέχεται έντονα bullying, κυρίως από ένα συγκεκριμένο άτομο. Αυτό την κάνει να κλειστεί στο καλούπι της και να μην έχει κοινωνική ζωή. Η μοναδική της φίλη είναι η Άννα και στήριγμά της ο πατέρας της. Εδώ και πολλά χρόνια είναι ερωτευμένη με τον Μιχάλη.
Σε μία εγκαταλελειμμένη καλύβα θα βρει ένα φυλαχτό. Ένοικος αυτού θα είναι ο αυτοαποκαλούμενος Μάικ. Ο Μάικ θα δεχθεί να πραγματοποιήσει τρεις ευχές. Μόνο που για κάθε πραγματοποίηση θα απαιτήσει και κάτι από την Εύη. Και κάπως έτσι, η Εύη σιγά – σιγά θα μεταμορφωθεί σε μία ωραία και θελκτική γυναίκα. Αλλά θα αναταράξει τις ζωές των κατοίκων του χωριού της. Αξίζει κάθε αντάλλαγμα για να αποκτήσει την ομορφιά που επιθυμεί; Μέχρι που μπορεί να φτάσει για να επιτύχει τους στόχους της; Τελικά πόσο απέχει το καλό από το κακό; Θα αποκτήσει όσα επιθυμεί ή θα υπάρξουν πολλές αόρατες παγίδες;
Μου θύμισε την ιστορία του Αλλαντίν και της σειράς “Η Τζίνι και το Τζίνι”. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα στο οποίο θίγονται έντονα κοινωνικά θέματα όπως ο ρατσισμός, η μελαγχολία, η σεξουαλική, η λεκτική, η ψυχολογική και η σωματική κακοποίηση, η μοιχεία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο εκφοβισμός, ο εγωισμός και ο εγωκεντρισμός. Διαβάζεται γρήγορα και με ενδιαφέρον. Μας δείχνει ότι τίποτα στη ζωή δεν έρχεται χωρίς κάποιο αντίτιμο και ότι πρέπει να προσέχουμε τι θέλουμε και τι ευχόμαστε. Άλλωστε αυτό που αξίζει είναι η εσωτερική ομορφιά, η οποία μένει για πάντα –αρκεί να την καλλιεργήσουμε– χωρίς να επηρεάζεται από τη φθορά του χρόνου. Ενώ η εξωτερική ομορφιά φεύγει με την πάροδο του χρόνου όταν αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες ρυτίδες. Η ματαιότητα των υλικών αγαθών και της ομορφιάς δεν μας γεμίζει, αντιθέτως φθείρει την ψυχή μας και μας κάνει πολύ μικρούς μπροστά στο μεγαλείο ανθρωπιάς και συναισθημάτων που ξεδιπλώνονται στην καρδιά μας.





Βασιλική Διαμάντη