Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;
Ε.Σ.: Δεν έχω, αλήθεια. Κατά καιρούς, στα διαβάσματά μου, συναντώ κάποιον συγγραφέα που μου αρέσει πολύ. Τότε προσπαθώ να αγοράσω ή να έστω να βρω ό,τι έχει γράψει και τον διαβάζω μετά μανίας. Αν είναι το πρώτο του βιβλίο, περιμένω με ανυπομονησία να βγάλει δεύτερο και τρίτο για να δω αν όντως άξιζε τον κόπο. Κάπως έτσι, συναντήθηκα με τον Λουντέμη, τον Καζαντζάκη, τον Αθανασιάδη, τον Καραγάτση, τον Καρκαβίτσα, την Δέλτα, τη Σωτηρίου, τη Ζέη. Μετά ήρθαν στο δρόμο μου οι ξένοι: Ο Χεμινγουέη, ο Κέρουακ, ο Χάξλευ, ο Όργουελ, ο Ζολά, ο Προυστ, ο Κάφκα, ο Ντοστογιέφσκι, ο Κούντερα, ο Έκο. Μερικά μόνο ονόματα από τους πιο γνωστούς αγαπημένους μου. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πια πόσους αγαπημένους και αγαπημένες έχω. Πόσοι και πόσες με ταξίδεψαν στα δικά τους όνειρα˙ πόσοι με κοίμισαν με ελπίδες για το αύριο, με αποφάσεις μεγάλες για έναν καλύτερο κόσμο, με δάκρυα για την τύχη των ανθρώπων. Και όντως˙ άξιζε τον κόπο.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Ε.Σ.: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα, κι εννοώ ότι το διάβασα εντελώς μόνη μου, χωρίς να μου το έχει διαβάσει κανένας άλλος πρώτα, ήταν κατά τα μέσα της Α’ Δημοτικού. Ήταν ένα εικονογραφημένο βιβλίο με διηγήσεις από την ελληνική μυθολογία. Δε θυμάμαι τον συγγραφέα – έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από τότε – αλλά θυμάμαι πώς είχα νιώσει όταν το τελείωσα: υπέροχα!!! Είχα μόλις ανοίξει την πόρτα σε έναν μαγικό, μοναδικό κόσμο!
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Ε.Σ.: Τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν πάντα στη θέα του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων και πράξεων και η ανάγκη μου να τα καταγράψω. Η διάθεσή μου να φτιάξω έναν κόσμο, που θα γινόταν η δική μου ευκαιρία να παίξω το «Θεό», χωρίς όμως να δημιουργώ τραγικές συνέπειες, μη αναστρέψιμες εκδοχές της πραγματικότητας και αληθινά αποτελέσματα. Έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη θα κυριαρχούσε, το πάθη θα δημιουργούσαν, οι άνθρωποι θα ζούσαν με τις επιλογές τους και παντού θα υπήρχαν αιτιακές σχέσεις, έστω αφανείς ή αβέβαιες. Ήθελα με λίγα λόγια να δημιουργήσω τη δική μου εικονική, λογοτεχνική πραγματικότητα…
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Η έρημος του κόκκινου φεγγαριού”;
Ε.Σ.: Θα το χαρακτήριζα ως ένα αισθηματικό κατά βάσιν μυθιστόρημα, με κοινωνικές προεκτάσεις. Εμπεριέχει απρόσμενες εξελίξεις και πολλές ανατροπές. Ο τρόπος γραφής και πραγμάτευσης της υπόθεσης ανήκει στη λογοτεχνική κατηγορία του «ανθρωπιστικού ρεαλισμού», που προσεγγίζει τους ήρωές με αλήθεια και αντικειμενικότητα αλλά και με ευαισθησία και συμπάθεια.
Ερώτηση 5η: Ο Πάνος θα φτάσει μέχρι τα άκρα για κερδίσει την Άννα. Τελικά μήπως πίσω από τις πράξεις του δεν βρίσκεται αληθινή αγάπη αλλά ένας πόθος ή ένας εγωισμός;
Ε.Σ.: Ποτέ δε μπορούμε να γνωρίζουμε πραγματικά τα ακριβή κίνητρα πίσω από τις πράξεις των ανθρώπων. Ναι, είναι δυνατόν ο Πάνος να παίζει μόνο και μόνο για να κερδίσει. Ίσως πάλι να νιώθει ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά από την Άννα. Γράφοντας έχω στο μυαλό μου τους αληθινούς ανθρώπους, που δεν είναι μονοδιάστατοι, δεν είναι πάντα προβλέψιμοι, δεν είναι «ρόλοι». Εγώ δίνω τις παραμέτρους, το πλαίσιο και τα γεγονότα. Ο αναγνώστης τα διαβάζει και ερμηνεύει ανάλογα με τις δικές του εμπειρίες και τις μύχιες επιθυμίες του.
Ερώτηση 6η: Η Άννα είναι ένας εύθυμος χαρακτήρας. Πόσο σημαντικό είναι το χαμόγελο; Πιστεύετε ότι μπορεί ένα χαμόγελο να καταφέρει να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο που θα σταθεί μπροστά μας;
Ε.Σ.: Το φυσικό, αυθόρμητο χαμόγελο είναι σπουδαίο. Είναι πολιτισμός, είναι ευγένεια ψυχής, είναι έκφραση καλοσύνης και συμπάθειας. Αλλά δυστυχώς, δεν είναι πανάκεια. Υπάρχουν στιγμές που ένα συγκλονιστικό γεγονός, δεν μπορεί να ξεπεραστεί μ’ ένα χαμόγελο, που μια πόρτα δεν μπορεί να ανοίξει, που ένας λόγος ή μια πράξη δεν μπορούν να ξεχαστούν. Αλλά, δεν πειράζει˙ γιατί αυτά που καταφέρνει ένα γλυκό χαμόγελο, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που δεν καταφέρνει.
Ερώτηση 7η: Ο Νίκος είναι ένα ανερχόμενο αστέρι. Για την ανέλιξη θα ακολουθήσει διάφορα μονοπάτια. Πόσο δύσκολο είναι κάποιος να καταξιωθεί με την αξία του και χωρίς να προβεί σε πράξεις που δεν πρέπει;
Ε.Σ.: Είναι νομίζω σχετικά δύσκολο. Σε μια πραγματικότητα, για την οποία όλοι ευθυνόμαστε, που δημιουργεί είδωλα και πρότυπα αμφιβόλου ποιότητας και εντιμότητας με μοναδικό σκοπό το χρήμα και την διασημότητα, πόσο εύκολο είναι για ένα νέο παιδί, όπως ο Νίκος, να μείνει στη σκιά ή στο περιθώριο για να μην ξεπουλήσει το ταλέντο του και την αξιοπρέπειά του; Πόσο εφικτό είναι να περιμένεις την αναγνώριση –που μπορεί και να μην έρθει ποτέ– χωρίς να προδώσεις τα πιστεύω και τις ηθικές αρχές σου; Είναι ένας αγώνας πολύ δύσκολος και δυστυχώς αφορά μόνον αυτούς που όντως έχουν αξία, ταλέντο και ηθικές αρχές. Οι υπόλοιποι, έτσι κι αλλιώς, πουλάνε ό,τι έχουν, αυτό το «λίγο» τους…
Ερώτηση 8η: Συμβιβασμός. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η απόφαση; Μπορεί να μας οδηγήσει στην ευτυχία ή στη δυστυχία;
Ε.Σ.: Δύσκολο να το πει κανείς. Κάθε περίπτωση έχει την ιδιαιτερότητά της. Συμβιβαζόμαστε τις περισσότερες φορές για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Ή, καμιά φορά και γιατί έχουμε κουραστεί να πολεμάμε. Ο συμβιβασμός δεν είναι κακός αυτός καθαυτός. Εκείνο που μας στενοχωρεί είναι ότι αναγκαζόμαστε να κάνουμε μια υποχρεωτική επιλογή. Τα διλήμματα όμως το έχουν αυτό: σ’ αφήνουν πάντα με την αίσθηση μιας πικρίας και μια νοσταλγίας για μια υποθετική άλλη επιλογή, που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Ε.Σ.: Να προσέχουν. Τις ζωές τους, τις επιλογές τους, τις πράξεις τους και κυρίως όσον αφορά ανθρώπους που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή τους. Και να μην αφήνουν τους άλλους να αποφασίζουν αλλά να παλεύουν για τα όνειρά τους. Και βέβαια, να μην ξεχνούν ότι ο αναγνώστης είναι ένας ταξιδευτής, ένας συλλέκτης κι ένας οραματιστής μιας διαφορετικής πραγματικότητας – ελπίζω, πάντα καλύτερης.
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;
Ε.Σ.: Έχω σχεδόν έτοιμο το νέο μου βιβλίο. Με αφορμή το συμβολισμό της Sakura, της ανθισμένης κερασιάς της Ιαπωνίας, και έναν μύθο για τους πολεμιστές που ζουν και πεθαίνουν στη σκιά της, για να αποκαταστήσουν τη συμπαντική ισορροπία, εκτυλίσσονται πέντε νουβέλες, που η κάθε μία πραγματεύεται ένα πρωτότυπο και ασυνήθιστο θέμα που θίγει ποικίλα ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων, πράξεων κι αποφάσεων σε πέντε διαφορετικές εποχές της ανθρώπινης ύπαρξης, από την αρχαιότητα μέχρι το μέλλον. Ελπίζω το νέο μου αυτό βιβλίο, όταν με το καλό κυκλοφορήσει, να αποτελέσει την αφορμή για μια νέα λογοτεχνική συνάντηση με την κυρία Διαμάντη, πολύτιμη αρωγό των απανταχού βιβλιόφιλων και φίλων της λογοτεχνίας.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Φιλοσοφία Ψυχολογία και Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχω δύο μάστερ, ένα στην πλατωνική και ένα στην ηθική φιλοσοφία. Υπηρέτησα 11 χρόνια ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και 12 χρόνια στην Ακαδημία Αθηνών (από το 2018 με οργανική θέση). Έχω ασχοληθεί με την επιμέλεια, διόρθωση και μετάφραση κειμένων από την αγγλική, γαλλική και ιταλική γλώσσα. Άρθρα φιλοσοφικού περιεχομένου και βιβλιοκρισίες μου έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά, τόμους Πρακτικών Συνεδρίων και συλλογικούς τόμους, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω πραγματοποιήσει διαλέξεις και διδασκαλίες σε σεμινάρια Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων αλλά και ως επιμορφώτρια σε ημερίδες δημιουργικής γραφής και λογοτεχνίας. Έχω εκδώσει δύο μυθιστορήματα και μία ποιητική συλλογή.
Ειρήνη Σβίτζου
(2018) Η έρημος του κόκκινου φεγγαριού, Χάρτινη Πόλη
(2018) Ποιητική συλλογή, Bookoo - Ψυχογιός
(2014) Επιβάτες του ονείρου, Χάρτινη Πόλη
Η έρημος του κόκκινου φεγγαριού
Ένα ξεχασμένο κουτί με παλιές φωτογραφίες γίνεται η αφορμή να ξεδιπλωθεί στη μνήμη μια αληθινή και συνταρακτική ιστορία αγάπης. Τα λίγα τετραγωνικά της μικρής αποθήκης μεταφέρονται στον χρόνο και στον χώρο και ανατέλλει το κόκκινο φεγγάρι, που δείχνει πάντα το σωστό μονοπάτι.
Η Άννα, μια νεαρή γυναίκα με πληθωρικό και αισιόδοξο χαρακτήρα, γίνεται ταυτόχρονα θύμα και θύτης ενός παράλογου έρωτα: Ο Πάνος, ένας πλούσιος φίλος της που δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνη, προκειμένου να την κερδίσει, χρησιμοποιεί κάθε μέσον και μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν παιχνίδια ενώ κι ο ίδιος, εγκλωβισμένος μέσα στο πάθος του, μάταια προσπαθεί να βρει διέξοδο.
Ο Νίκος, από την άλλη, ανερχόμενο μουσικό αστέρι, γνωρίζει την Άννα μέσα από μια «παρεξήγηση». Ερωτεύονται κι εκείνη φωτίζει σαν φάρος τη ζωή του. Όμως, η φιλοδοξία μπορεί να γίνει πιο δυνατή κι από τον έρωτα κι όταν τα κρυμμένα μυστικά του αποκαλύπτονται, θα τολμήσει ένα άλμα σε άλλα φώτα, αυτά της εφήμερης δημοσιότητας, με κάθε τίμημα.
Γύρω τους, οι "φίλοι". Συμπρωταγωνιστές και μοιραίοι κομπάρσοι, άλλοτε μετακινούνται σαν πιόνια, κι άλλοτε αιχμαλωτίζονται σε αόρατα δίχτυα, προδίδουν ή προδίδονται, κινώντας τα δικά τους νήματα και πλέκοντας την Άννα, τον Πάνο και τον Νίκο ακόμα πιο σφιχτά μεταξύ τους.
Το πάθος, η ζήλεια, η απόγνωση, στροβιλίζονται, διαχέονται, συγκρούονται, ώσπου η αληθινή αγάπη να ξεχωρίσει ή να χαθεί για πάντα στην έρημο του κόκκινου φεγγαριού...
Ποιητική συλλογή
Ποιητική Συλλογή
Επιβάτες του ονείρου
«Θα επιλέγουμε κάθε φορά έναν προορισμό και μια ημερομηνία συνάντησης. Θα οργανώνουμε το φανταστικό μας ταξίδι μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια σαν να ήταν πραγματικό. Για δυο τρεις ώρες θα ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό σαν ταξιδιώτες της περιπέτειας...» Ο Δημήτρης, ένας νεαρός υπάλληλος στο γραφείο ταξιδίων, σχεδιάζει ταξίδια αναψυχής σε ασυνήθιστους προορισμούς. Εκείνος όμως ποτέ δεν ταξιδεύει... Η ψυχή του κρύβει αλήθειες που πληγώνουν. Η Αγγελική, μητέρα τριών παιδιών, απλώς υπάρχει στη σκιά του αδιάφορου συζύγου της. Ο θυμός για τα χαμένα χρόνια της μέσα σ' έναν άτυχο γάμο την ωθεί ν' αγγίξει το όνειρό της. Να νιώσει το χρυσό στο ξημέρωμα και το κόκκινο στη δύση· να νιώσει την αύρα της θάλασσας στα μεσημέρια του καλοκαιριού· την παγωνιά στο πρώτο χιόνι του χειμώνα· και τη ζέστη σε μια τρυφερή αγκαλιά. Όλα όσα δεν μπορούν να μετρηθούν· όλα όσα δεν μπορεί κανείς ν' αγοράσει. Δύο άνθρωποι με το ίδιο πάθος μοιράζονται ένα ταξίδι που θα αλλάξει τις ζωές τους και θα τους δώσει στιγμές τόσο δυνατές και, συνάμα, τόσο εύθραυστες που κρατάνε όσο τα ίχνη μιας ανάσας πάνω στον άνεμο. Δεν είναι πια δυο απλοί ταξιδευτές, είναι δυο ψυχές που βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν ξανά· είναι επιβάτες του ονείρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου