ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ
Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου
Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα στο οποίο ζωντανεύουν οι τελευταίες ημέρες του Βυζαντίου. Η βυζαντινή αυτοκρατορία πνέει τα λοίσθια και ο αναγνώστης παρακολουθεί τις 57 ημέρες της πολιορκίας μέχρι την άλωση της Κωνσταντίνου Πόλεως. Τα ιστορικά γεγονότα καταγράφονται από τον Πορφύριο Σγουρομάλλη, τον πολεμιστή από τη Λήμνο που θέλει να κληροδοτήσει βιώματα και αλήθειες στον γιο του Κωνσταντίνο. Η συνάντησή του σε νεαρή ηλικία με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο θα σφραγίσει την πορεία της ζωής του, αφού θα βρεθεί ως πολεμιστής πια στο πλευρό του έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Η προσωπική ιστορία του Πορφυρίου δένεται άρρηκτα με τη μοίρα της Πόλης- μια μοίρα αναπόφευκτη όπως προφητεύει το σημάδι με τον κύκλο στο μέτωπο του ήρωα , το οποίο ματώνει σαν πλησιάζουν οι συμφορές!
Ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσω αυτά που ένιωσα στη διάρκεια αυτού του επίπονου αναγνωστικού ταξιδιού. Παρακολούθησα την παρακμή μιας σπουδαίας αυτοκρατορίας και συνάμα προβληματίστηκα για τους λόγους που έκαναν αναπόφευκτη αυτή την πορεια: ίντριγκες και μίση, διχόνοια και φθόνος, συμφέροντα και θρησκευτικές διαφορές... Από τις σελίδες αυτού του έπους ξεπήδησαν φιγούρες που προκάλεσαν τον θαυμασμό με την αξιοπρέπεια και το αλύγιστο φρόνημά τους, την πίστη σε αξίες και ιδανικά, την πίστη στον Θεό και το θαύμα! Περιγραφές που με έκαναν να νιώθω ότι περιδιαβάζω στους δρόμους της Βασιλεύουσας και αντικρίζω την Αγια Σοφιά! Σχεδόν σπαρακτική βρήκα την εικονα με την εγκατάλειψη της Πόλης από την Παναγία και τους Αγίους της...
Με τον ζωντανό λόγο και τη λυρική γραφή της η συγγραφέας ξεσηκώνει θύελλα συναισθημάτων που κοπάζει στο τέλος της ανάγνωσης αφήνοντας ένα παράπονο : τι θα γινόταν αν... Και εκεί ξεκινά μια πληθώρα υποθετικών συλλογισμών, αφού το έργο αυτό δίνει άφθονη τροφή για σκέψη! Επίσης, μας συνδέει με τις ρίζες μας και την έννοια του καθήκοντος, καθώς παρακολουθούμε με δέος την ύστατη αγωνία των πολιορκημένων που επιλέγουν τη θυσία πολεμώντας μέχρι τελικής πτώσης τα στίφη των εχθρών! Παρόλη τη θλίψη και την απογοήτευση που γεννά η αναβίωση αυτών των γεγονότων , γεννιέται ένα χτυποκάρδι στη σκέψη " πάλι με χρόνια με καιρούς , πάλι δικά μας θα'ναι" και ένα μειδίαμα στη σκέψη του Μαρμαρωμένου Βασιλιά - προφητείες που αγάπησε τόσο η λαϊκή μας παράδοση!
Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΨ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου