Κριτική Βιβλίου “Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα” της Χρυσηίδας Δημουλίδου

Το βιβλίο επανέφερε στη μνήμη μου ρητά που έχω διδαχτεί από παλιά από γονείς και παππούδες αλλά και που τα ακούω ακόμα και σήμερα. Ένα από αυτά αποτυπώνει η συγγραφέας στο μυθιστόρημά της: “Από όσα ακούς μην πιστεύεις τίποτα και από όσα βλέπεις πίστευε μόνο τα μισά.” Οι παλιότεροι ήταν σοφοί και άνθρωποι με εμπειρίες και γνώσεις, ίσως όχι επιστημονικές αλλά ζωής.
Η ιστορία σου διδάσκει πως μπορεί ένας άνθρωπος να προβεί σε απάνθρωπες πράξεις και να μην μπορεί να ισορροπήσει τη ζωή του μεταξύ του κακού και του καλού. Πολλές φορές αιτίες για τις πράξεις μας ως ενήλικας είναι τα παιδικά βιώματα και ο κοινωνικός περίγυρος. Μα τα πιο κορυφαία που βιώνουμε ως αναγνώστες είναι τα συναισθήματα αγάπης, τιμής, συγχώρεσης, εμπιστοσύνης και φιλίας που διαφαίνονται μέσα από αυτό το εξαιρετικής γραφής μυθιστόρημα!
Η συγγραφέας για ακόμα μία φορά καταφέρνει να συγκινήσει και να δώσει στον αναγνώστη ένα ακόμα βιβλίο, το πιο άρτιο αστυνομικά από όσα έχει γράψει μέχρι σήμερα. Πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί και να μπεις στη λογική του ηθικού ή μη ακόμα και του σωστού ή λάθους. Τελικά τα αντίθετα χωρίζονται από μία απλή κλωστή και είναι πολύ εύκολο για κάποιον να περάσει τα όρια. Θα κλάψετε, θα πονέσετε, θα εξοργιστείτε, θα συγχωρέσετε και θα συμπονέσετε όλους τους χαρακτήρες!
(Με συγκίνησε ταυτόχρονα ο πρόλογος και το αφιέρωμα στο τέλος του βιβλίου. Μου ήρθαν θύμησες του παρελθόντος. Όλοι μας έχουμε υπάρξει θεατές bullying, είτε οι αποδέκτες ήμασταν εμείς, είτε κάποιο άτομο από το άμεσα κοινωνικό μας περιβάλλον. Έχω ντραπεί ουκ ολίγες φορές με αυτό το θέμα που τείνει να γίνει η μάστιγα των τελευταίων χρόνων. Τι λυπητερό να συμβαίνει κάτι τέτοιο! Η ευαισθησία της συγγραφέως για αυτό το θέμα είναι μοναδική και τα λόγια της καταπέλτης. Εύχομαι και εγώ με τη σειρά μου αυτό το διαιωνίζοντα πρόβλημα να εξαλειφθεί... και να μην σας κούρασα με την παρένθεση που έκανα για το bullying!)




Βασιλική Διαμάντη