Συζητώντας με τη Χρυσή Μαρούση

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Χ.Μ.: Έχω κληθεί να απαντήσω πολλές φορές σε αυτήν την ερώτηση, και κατά έναν περίεργο τρόπο, η απάντηση δεν είναι ποτέ απολύτως ίδια! Αλλάζει κατά καιρούς, ανάλογα την περίοδο, τη διάθεση και την χρονική στιγμή που μου γίνεται. Αυτή τη φορά θα αναφερθώ σε σύγχρονους συγγραφείς, έτσι για να έχει ενδιαφέρον η απάντηση. Με κέρδισε απίστευτα η Θέκλα Χρηστάκη, τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στη Βασιλική Νευροκοπλή, κι αγαπώ όσο λίγους την Έλλη Μαζωνάκη.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Χ.Μ.: Τα πρώτα που θυμάμαι ήταν τα κλασικά της εποχής μου, τις «Μικρές κυρίες», το «Όσα παίρνει ο άνεμος», τα άπαντα της Ζωρζ Σαρρή, της Άλκη Ζέη…

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Χ.Μ.: Τώρα που το βλέπω από απόσταση, καταλαβαίνω πως ήταν μονόδρομος. Αυτό γεννήθηκα να κάνω. Έτσι είμαι φτιαγμένη. Τα χρόνια που έζησα χωρίς να γράφω ήταν βαθιά δυστυχισμένα. Ήταν σα να μου έλειπε ένα κομμάτι, δεν αισθανόμουν αρτιμελής…

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Με νοιάζει, θέλω και μπορώ”;

Χ.Μ.: Είναι ένα παραμύθι όμορφο, ζωντανό, ικανό να σε παρασύρει στον κόσμο του, που, μεταξύ μας, δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας, παρά μόνο στο ότι στον πρώτο κυριαρχούν η αστερόσκονη και η μαγεία της. Ανοίγει νέους δρόμους στους μικρούς του αναγνώστες, τους μιλά απλά και τίμια για πράγματα που συχνά ούτε οι μεγάλοι δεν θέλουν να αγγίζουν, όπως η προσωπική μας ευθύνη, η ανάληψή της και η αποδοχή της, η δύναμη η προσωπική μας στο να διορθώσουμε και να βελτιώσουμε πράγματα και καταστάσεις. Θέλω να ελπίζω πως είναι ένα βιβλίο που μαθαίνει και δείχνει πολλά στα παιδιά, χωρίς να φέρει απαραίτητα τον τίτλο του διδακτικού. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως απλά τους αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία και τα κάνει να σκεφτούν πάνω σε οικολογικά -κι όχι μόνο-θέματα.

Ερώτηση 5η: Το θέμα σας είναι οικολογικό. Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Χ.Μ.: Δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα τα θέματά μου και σίγουρα σε καμιά περίπτωση δεν ψάχνω να βρω τι θέλει να διαβάσει ο μέσος αναγνώστης, τι κενό υπάρχει τη δεδομένη στιγμή στην αγορά ή τι είναι επίκαιρο και πουλάει. Το κάθε θέμα έρχεται και συναρμολογείται μόνο του. Αυτό με επιλέγει, αυτό με κατευθύνει. Προφανώς, τα όσα βλέπω να συμβαίνουν στον πλανήτη μας, γράφουν μέσα μου και με πονάνε. Κι έγιναν χωρίς να το καταλάβω μια ιστορία για παιδιά. Και θα συμπληρώσω, κι όχι μόνο!

Ερώτηση 6η: Οι φράσεις “Δε με νοιάζει”, “Δε θέλω” και “Δεν μπορώ” χρησιμοποιούνται από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Χ.Μ.: Στο ότι, δυστυχώς, η εποχή μας είναι εποχή φυγοπονίας, αποξένωσης και ατομικισμού. Μα δεν μου αρέσει να γενικολογώ, ούτε να τα ισοπεδώνω όλα. Δεν θεωρώ σωστό να εξιδανικεύουμε το παρελθόν και να απορρίπτουμε έτσι αβασάνιστα το παρόν μας. Οι άνθρωποι ήταν ίδιοι σε όλες τις εποχές, ήταν λογής λογής και κάθε δυνατής ποιότητας. Το παρόν είμαστε εμείς. Χτίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα , κάθε λεπτό. Εμείς το χτίζουμε. Πιστεύω στον άνθρωπο, σχεδόν όσο τον φοβάμαι. Επιλέγω να ελπίζω, να αισιοδοξώ, να επικεντρώνομαι στο καλό και στους ποιητές του. Ώστε να εμπνευστώ, να πάω μπροστά, να εξελίσσομαι κάθε μέρα κι από λίγο.

Ερώτηση 7η: Οι φράσεις “Με νοιάζει”, “Θέλω” και “Μπορώ” εμπεριέχουν έναν θετικισμό. Γιατί θεωρείτε ότι είναι δύσκολο κάποιος να αποκτήσει θετική σκέψη για κάθε γεγονός της ζωής του;

Χ.Μ.: Είναι πολύ πιο εύκολο το σκοτάδι. Κακά τα ψέματα. Η μιζέρια είναι εθιστική και απαιτεί λιγότερα από τον αγώνα και την ελπίδα, κι ας σε αφήνουν τελικά η συναναστροφή και η συμβίωση μαζί της πιο εξουθενωμένο από ποτέ… Όλα είναι θέμα οπτικής, αυτογνωσίας και προσωπικής θέλησης για βελτίωση του εγώ μας, της ζωής και του μικρόκοσμού μας. Και αν το καλοσκεφτούμε, όλοι αυτοί οι μικρόκοσμοι αν ενωθούν, μας δίνουν την ολοκληρωμένη εικόνα του παζλ, έναν κόσμο ομορφότερο.

Ερώτηση 8η: Πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε το περιβάλλον μας; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Χ.Μ.: Όσο σημαντικό είναι να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, τον κάθε άνθρωπο πάνω στη γη. Δυστυχώς, αν δεν είμαστε ικανοί για αυτό, θεωρώ πως δύσκολα θα εκτιμήσουμε και θα προφυλάξουμε την υπόλοιπη πλάση, όπως της αξίζει.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Χ.Μ.: Αγαπήστε, νιώστε, ζήστε. Μην φοβηθείτε τον εαυτό σας όταν τον ανακαλύψετε στην πραγματική του διάσταση. Αγκαλιάστε τον και φροντίστε τον.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Χ.Μ.: Ετοιμάζω το επόμενο μυθιστόρημά μου. Έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να φτάσει σε κάποιον εκδοτικό, αλλά αυτή είναι και η πιο αγαπημένη περίοδος για έναν συγγραφέα, το διάστημα που μέσα στο μυαλό του σχηματίζεται σιγά σιγά ένα νέο έργο και το βλέπει μέρα με τη μέρα να αποκτάει σάρκα και οστά.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Κάποτε ήμουν κι εγώ σαν κι εσάς. Ένα μικρό κοριτσάκι με μαύρα μαλλιά που ζούσε στην Θεσσαλονίκη και αγαπούσε τη ζωγραφική, τα παιχνίδια, τα παραμύθια και τις ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μεγάλωσα πολύ από τότε κι ακόμα αυτά αγαπώ. Σπούδασα λοιπόν αγιογραφία στο Πολιτιστικό ΙΕΚ Θεσσαλονίκης, κι αφού γέμισα τα χέρια, τα ρούχα και την ψυχή μου λογιών λογιών χρώματα, ρίχτηκα και πάλι στο παιχνίδι. Πλέον παίζω με τις λέξεις, τις τακτοποιώ και τις ανακατεύω. Σκαρώνω παραμύθια για παιδιά σαν κι εκείνο που κάποτε υπήρξα κι ενδιαφέρουσες-θέλω να πιστεύω- ιστορίες για μεγάλους. Έχω εκδόσει ένα μυθιστόρημα, το «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» το 2017 και το «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» είναι το πρώτο μου παιδικό βιβλίο(Έπαινος παραμυθιού ΠΕΛ 2013). Ζω ακόμα στην Θεσσαλονίκη με τον άντρα μου και τα δυο μας παιδιά και κοντά σε αυτά ξαναβρίσκω κι εγώ κάτι από το παιδί που ήμουν τότε.

(2018) Με νοιάζει, θέλω και μπορώ, Ownbook

(2017) Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα, Ownbook

Με νοιάζει, θέλω και μπορώ

Τρεις βασιλιάδες που αδιαφορούν για το περιβάλλον. Η μητέρα Φύση που αγανακτεί. Ο Ουρανός, η Γη και η Θάλασσα που αναλαμβάνουν δράση. Μια αθώα τετράχρονη πριγκιποπούλα. Ένα δεκάχρονο ζωηρό πριγκιπόπουλο. Ένας αμφισβητίας δεκαπεντάχρονος έφηβος. Ένα μικρό χαριτωμένο πουλάκι, ένα ψαράκι που διψά για περιπέτεια κι ένα περήφανο ελάφι. Τι μπορεί να συμβεί όταν όλοι αυτοί οι ήρωες συναντηθούν με φόντο τρία μολυσμένα βασίλεια; Γεννιέται ένα όμορφο οικολογικό παραμύθι, που μας καλεί να ανακαλύψουμε στις σελίδες του τη μεγάλη περιπέτεια που μόλις ξεκινά.

Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα

Εγώ ήμουν ο Μινώταυρος. Εγώ κι η Αριάδνη. Απ' την αρχή στα χέρια μου κρατούσα το μίτο και τη μοίρα του Θησέα, του δόλιου εαυτού μου. Δικός μου κι ο λαβύρινθος. Εγώ ήμουν ο λαβύρινθος. Εγώ τον κατασκεύασα, μόνος μου μπήκα μέσα, με αφέλεια αφέθηκα να περιηγηθώ στους διαδρόμους του. Δυο χρόνια. Πόσο απλό ήταν να βγω. Αν εμπιστευόμουν την Αριάδνη, αν δεν φοβόμουν τον Μινώταυρο, αν ελευθέρωνα τον μίτο. Αν ήξερα απλώς τότε πως κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα...