Η διαδρομή θα είναι μεγάλη. Θα βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι. Η μία διαδρομή είναι να ακολουθήσει την καρδιά του και η άλλη να προδώσει τις αρχές του.
Αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι στη σελίδα 47: «Ναι, ήταν ένας απόκληρος και απόβλητος, δίχως οικογένεια, άπατρις, όπως ο λύκος που συνάντησε το πρωί. Ήταν ένας μοναχικός λύκος της Σπάρτης...»
Επίσης, στη σελίδα 320: «Οι άνθρωποι, φίλε μου, είμαστε παράξενα πλάσματα. Μπορούμε ταυτόχρονα να πράξουμε το αγαθότερο, αλλά και το αισχρότερο. Αυτό που έχω καταλάβει από τη ζωή, και μην παρεξηγήσεις το πατρικό μου ύφος, είναι ότι τελικά δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον οποιοδήποτε άνθρωπο πως είναι κακός. Όχι, όλοι μας έχουμε τις στιγμές που πράττουμε το καλό και εκείνες που πράττουμε κακό. Το παράξενο με μας τους ανθρώπους είναι ότι αμφιβάλλουμε για το καλό που πράττουμε και, ευτυχώς, μετανιώνουμε για το κακό, νοιώθοντας τύψεις κι ενοχές...»
Τέλος, στη σελίδα 322: «Δεν είπα να παραβλέπουμε τα λάθη, ούτε και τις ανοησίες, όπως τις χαρακτήρισες. Πρέπει οπωσδήποτε να τα αναγνωρίζουμε και να μαθαίνουμε απ' αυτά, ούτως ώστε να μην επαναλαμβάνονται. Γιατί το δύσκολο δεν είναι να πράξεις το σωστό, αλλά να το πράττεις συνεχώς...»
Όπως μας εξηγεί ο συγγραφέας, η ιστορία του Αριστόδημου του είχε κάνει εντύπωση όταν πρωτοδιάβασε Ηρόδοτο. Η έρευνά του ήταν ενδελεχής και διαφαίνεται καθ' όλη τη διάρκεια του ανάγνωσης.
Τον τελευταίο καιρό, έχω μία έφεση στο να εξερευνώ ιστορικά μυθιστορήματα, τα οποία πάντα μου προσφέρουν γνώσεις. Άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός τους. Αν το πόνημα έχει να κάνει με την αρχαία ελληνική ιστορία, ακόμα καλύτερα.
Μαθαίνουμε για προδοσίες, ραδιουργίες, σφετερισμούς, χρηματισμούς, ισχυρογνωμοσύνη, βία, θανάτους και πολέμους. Αυτά είναι και σύγχρονα ζητήματα αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσε κάποιος να αποδείξει εύκολα την αθωότητά του.
Η γραφή του συγγραφέα με κέρδισε από την πρώτη, κιόλας, σελίδα. Κατάφερε να μου αιχμαλωτίσει τον νου και να με ταξιδέψει σε μία εποχή αρκετά μακρινή μου. Παρόλο που τα ήθη και έθιμα ήταν διαφορετικά, η ατμόσφαιρα ζωντάνεψε μέσα μου. Η ρώμη του Αριστόδημου μου έδειξε ότι η θέληση όλα τα μπορεί. Άλλωστε, είναι πάσης γνωστό ότι οι Σπαρτιάτες διδάσκονταν την τέχνη του πολέμου και τη στρατιωτική σε πολύ μικρή ηλικία. Οι γυναίκες εκεί ήταν άκαμπτες και σκληρές. Θεωρούσαν τιμή να στείλουν τους γιους τους στον πόλεμο και να γύριζαν με την ασπίδα, είτε έχοντάς την στο χέρι τους είτε πάνω σε αυτήν όντας λαβωμένοι από τον αντίπαλό τους, που τους έδιναν λίγο πριν το μεγάλο ταξίδι προς της ηρωικότητα.
Προσωπικά, θα ήθελα άλλες τόσες σελίδες. Όταν έφτασα στο τέλος με έπιασε μία θλίψη. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να συνεχίσει την αφήγησή του. Αυτό είναι και το μόνο αρνητικό του βιβλίου, ο μικρός του όγκος. Λάτρεψα τον Αριστόδημο, τη θαρραλέα του ψυχή, τον πόθο του για απελευθέρωση, το μίσος του για τους Πέρσες, τη σεμνότητά του και την αγάπη του για την πατρίδα που τον πρόδωσε τόσο άδικα. Γνώρισα μερικά κομμάτια της αρχαίας ελληνικής ιστορίας που αγνοούσα και κατάλαβα για ακόμα μία φορά πόσο λυπηρό είναι να λείπουν τέτοιες ένδοξες σελίδες από τα σχολικά βιβλία.
Ό,τι και να πω είναι λίγο... Πάντως, αναμφισβήτητα το ανάγνωσμα αυτό πήρε, ήδη, τη σωστή θέση στην καρδιά μου και στη βιβλιοθήκη μου! Το ίδιο εύχομαι να συμβεί και σε εσάς που θα το διαβάσετε! Γιατί αξίζει να γνωρίσουμε την ιστορία του τόπου μας, όσο παλιά και αν είναι αυτή!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου