Α.Χ.: Ως συγγραφέας: Είναι η καταγραφή σκέψεων, πράξεων, λαθών, παραλείψεων, αποτυχιών, πιο σπάνια επιτυχιών πάνω στο χαρτί. Είναι η αγωνία της ύπαρξης, είναι η απελευθέρωση της ανάγκης έκφρασης, είναι η καλειδοσκοπική —εν πολλοίς αδιάκριτη— ματιά της ίδιας της ζωής.
Ως αναγνώστης: Είναι η απόλαυση του ταξιδιού, είναι το αργό σχεδόν ηδονικό βύθισμα στη σαγήνη της αφήγησης μέσα από την πένα του λογοτέχνη, είναι το μοίρασμα της αγωνίας, είναι η συνενοχή στην ηδυπάθεια της αποπλάνησης. Είναι, εν κατακλείδι, η αγωγή της ψυχής.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, κατά τη γνώμη σας, που κάνει κάποιον δημιουργό ξεχωριστό και αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό;
Α.Χ.: Το ύφος είναι εκείνο που τον κάνει ξεχωριστό. Όχι απαραίτητα αρεστό στην πλειονότητα των αναγνωστών. Ο συγγραφέας οφείλει να αναπτύξει τη δική του αφηγηματική φωνή, το στυλ, χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες λύσεις, ψιττακίζοντας ύφη και στυλ άλλων δημιουργών. Το ύφος είναι μια συνεχής διεργασία, μια αέναη μάχη του υποσυνείδητου με το συνειδητό, που καλλιεργείται με τα διαβάσματα, τις εμπειρίες και ασφαλώς τις συνεχόμενες ασκήσεις γραφής.
Έπειτα είναι η ίδια η ιστορία. Κατά πόσο έχει ενδιαφέρον, αν καταφέρνει να αγγίξει συγκεκριμένες χορδές της ανθρώπινης ύπαρξης, αν επιτελείται με επιτυχία η εκπλήρωση των «υποχρεώσεων» που απορρέουν από τη σύμβαση του ταξιδιού της απόλαυσης που υπογράφεται άτυπα μεταξύ αναγνώστη και συγγραφέα.
Θέλει συνεχή προσπάθεια από τον συγγραφέα, ώστε να καταφέρει να κερδίσει το κοινό του, αλλά κι οι αναγνώστες να κατανοήσουν το έργο του — να εντρυφήσουν, σωστότερα, σε αυτό. Είναι κατά μια έννοια μια διαδραστική διαδικασία —όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται— μιας και ο αναγνώστης και ο συγγραφέας πιθανότατα να μη συναντηθούν ποτέ διά ζώσης
Ερώτηση 3η: Τι συναισθήματα νιώθετε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
Α.Χ.: Προσπαθώ να γράφω ανεπηρέαστος, σαν να βρίσκομαι σε μια προστατευτική φούσκα, έξω από την χώρα των συναισθημάτων. Δεν είναι εύκολο, ή δεν είναι τόσο εύκολο, κάθε φορά. Εμφανίζεται στο τέλος κάθε κεφαλαίου η αμφιβολία. Κι η αγωνία για τον ορθό ρου της αφήγησης. Κάποιες φορές εμφανίζεται η θλίψη, άλλες η χαρά, αλλά το συναίσθημα της πληρότητας είναι εκείνο που με κατακλύζει όταν μπει η τελευταία τελεία στο κείμενο.
Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας;
Α.Χ.: Οι πρότερες εμπειρίες. Οι συζητήσεις με φίλους ή συγγενείς. Μια θαμπή ανάμνηση από το παρελθόν που διεκδικεί τη θέση της στο τώρα. Ένα πραγματικό γεγονός που μου ξύπνησε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Το βλέμμα ενός καταφρονημένου. Το θλιμμένο χαμόγελο του περαστικού. Ένας πίνακας ζωγραφικής. Ακόμη και μερικά καρέ από κάποια κινηματογραφική ταινία. Καθετί που έχει την ικανότητα να αφήσει το στίγμα του —μικρότερο ή μεγαλύτερο—στην επιφάνεια του δημιουργικού μου καμβά, ώστε να μεταπλαστεί σε λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, κεφάλαια.
Ερώτηση 5η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ισορροπώντας σε μια μεθυσμένη αλφαβήτα”;
Α.Χ.: Αποτελείται από 24 διηγήματα τα οποία έχουν ως θεματικό άξονα ένα, κάθε φορά, πότο —24 ποτά, 24 γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου— τα οποία κινούνται σαν σπείρα, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν σημάδια, πεπραγμένα, απωθημένα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η γραφή είναι ωμή, ρεαλιστική, χωρίς περιττά λογοτεχνικά στολίδια, θέλοντας να δημιουργήσω ένα σκληρό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες. Χρησιμοποιώντας πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ώστε να εμφανίζεται ως πραγματικό βίωμα.
Είναι ένα ανάγνωσμα, μια συλλογή η οποία θα διασκεδάσει, θα προβληματίσει, θα ταξιδέψει, θα δημιουργήσει εύρος συναισθημάτων στους αναγνώστες. Και στο τέλος, μόλις ολοκληρωθεί το βιβλίο θα σχηματιστεί στα χείλη τους ένα μικρό χαμόγελο το οποίο θα κινείται στα όρια της χαρμολύπης. Αν συμβεί αυτό, θα είμαι βέβαιος πως το ταξίδι του αναγνώστη πραγματοποιήθηκε επιτυχώς.
Ερώτηση 6η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Α.Χ.: Επί της ουσίας είναι το τέλος της πρώτης φάσης της συγγραφικής μου δημιουργίας. Είναι το οριστικό λογοτεχνικό ξεκαθάρισμα, κατά μία έννοια, με το παρελθόν. Το απαύγασμα της συγγραφικής μου ενηλικίωσης. Η αρχή ενός νέου κύκλου δημιουργίας. Πιο ώριμης, πιο μεστής, πιο άμεσης, στιγμές στιγμές πιο αισιόδοξης.
Κι από την άλλη πλευρά εμπεριείχε την αίσθηση του καθήκοντος υπό το πρίσμα απόδοσης τιμών, κυρίως στις παιδικές και εφηβικές μου μνήμες, τολμώντας να εισάγω στα κείμενα ελεγειακούς αντιήρωες, πλασμένους με στοιχεία αντλημένα από την πραγματικότητα και από τη φαντασία.
Ερώτηση 7η: Τα διηγήματά σας αποτελούνται από κάποια αλκοολούχα ποτά. Αποτελούν ιστορίες αληθινές ή είναι καθαρά μυθοπλαστικές;
Α.Χ.: Αναντίρρητα και αναπόδραστα ο συγγραφέας αναχωρεί από γνώριμα μονοπάτια του βίου του για να ταξιδέψει στον χώρο και τον χρόνο της φαντασίας και της μυθοπλασίας, ώστε να αφιχθεί στο επιθυμητό σημείο. Στη δημιουργία της ιστορίας. Κάποιες από τις ιστορίες είναι αμιγώς αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Κάποιες άλλες επινοημένες, ελάχιστες έχουν μια βάση αλήθειας. Δουλειά του συγγραφέα είναι η ώσμωση φαντασίας και πραγματικότητας, είναι η επινόηση της πραγματικότητας, είναι η μεταφορά προσωπικών σκέψεων και εμπειριών μέσα από το κανάλι του υποσυνείδητου στο συνειδητό, στην πραγματικότητα της λευκής σελίδας που περιμένει μπροστά του για να τη γεμίσει με λέξεις δημιουργώντας την ιστορία.
Ερώτηση 8η: Οι ιστορίες περνάνε από πολλές εποχές και γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα. Ποια από τις ιστορίες σας σάς εκφράζει περισσότερο από τις άλλες και γιατί;
Α.Χ.: Όλες οι ιστορίες γράφτηκαν με την ίδια επιμέλεια και προσοχή. Και ξαναγράφτηκαν και διορθώθηκαν και πέρασαν από επιμέλεια δύο και τρεις φορές. Ασφαλώς είναι φύσει και θέσει αδύνατον να έχουν την ίδια βαρύτητα. Θα ξεχώριζα το διήγημα «Irish Coffee» διότι είναι έντονο το συγκηνισιακό και συναισθηματικό φορτίο. Υπάρχει ατόφια θλίψη, θάνατος, απογοήτευση και στο τέλος μια αχτίδα αισιοδοξίας.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Α.Χ.: Να διαβάζουν χωρίς στεγανά. Δεν γνωρίζω αν η λογοτεχνία πράγματι μπορεί να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο. Ή να αλλάξει εκ θεμελίων τη ζωή κάποιου. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι μπορεί να την κάνει καλύτερη. Η ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων είναι επί της ουσίας η ανάγνωση της ίδιας της ζωής, μέσα από διαφορετικές —ετερόκλητες εν πολλοίς— ματιές. Κι είναι άριστο να γνωρίζει κάποιος πώς βλέπει ο άλλος τη ζωή. Κι ύστερα, εκ της σύγκρισης κα της αναγωγής του αποτελέσματος, έχει τη δυνατότητα να διευρύνει τους ορίζοντές του και να αναθεωρήσει. Είναι πολύ σπουδαίο και ταυτόχρονα γενναίο να αναθεωρείς.
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;
Α.Χ.: Μέσα στο 2020 συμμετείχα σε 3 ανθολογίες. Η πρώτη: «Ο ιός -19 διηγήματα λογοτεχνικού εγκλεισμού» από τις εκδόσεις Βακχικόν, με την επιμέλεια του διαδικτυακού λογοτεχνικού περιοδικού Cartel. «Αστυνομικές ιστορίες - αστυνομικά διηγήματα σύγχρονων Ελλήνων πεζογράφων» από τις εκδόσεις 24 γράμματα και «1821 μέσα από τη ματιά σύγχρονων συγγραφέων» από τις ίδιες εκδόσεις, οι επόμενες.
Εντός του 2021 θα τολμήσω το βήμα έκδοσης εφηβικού μυθιστορήματος. Είχε γραφτεί κατόπιν προτροπής νεότερου μέλος της οικογένειας και φοβερού βιβλιοφάγου.
Επιπρόσθετα, έχει γίνει μια πρώτη συζήτηση για την έκδοση αστυνομικού μυθιστορήματος, ένα είδος που έχει αρκετό ενδιαφέρον, μιας και παρουσιάζονται νέες προκλήσεις ως προς τη θεματολογία, τη δομή και τη φόρμα του.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!
Α.Χ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τη δυνατότητα επικοινωνίας.
Γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής το 1975 και μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά. Έχουν εκδοθεί 9 βιβλία και έχει συμμετάσχει σε 3 συλλογικούς τόμους.
Για περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία με τον συγγραφέα στο www.chariatis.gr
Ισορροπώντας σε μία μεθυσμένη αλφαβήτα
Με το "Αψέντι" ο μεγαλύτερος έρωτας ξεπερνιέται με τη βοήθεια του χρόνου, της συνειδητοποίησης και ασφαλώς του ποτού
Στο "Βερμούτ" τα εφηβικά πάρτι των αγοριών, οι πλάκες και η ανέμελη ζωή συνοδεύουν γλυκόπικρα την ενηλικίωση.
Ο κύριος "Webley" δίνει μαθήματα ποδοσφαίρου, ζωής και παρακμής στο νεαρό θαμώνα της "Ρέμβης"
Στο "Δαμάσκηνο" η κυρία Ακριβή μοιράζει συμβουλές προς πάσα κατεύθυνση καπνίζοντας "Sante".
Η "Erdinger" συντροφεύει την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ερωτικής σχέσης.
Στο "Ζύθος" η μνήμη ανακαλεί παιδικές αναμνήσεις και ξεχασμένους αντιήρωες.
Στο "Ημίγλυκο Κρασί" ο Χάρης ανακαλύπτει τη μαγεία της συγγραφής.
Στο "Θάντερκλαπ" ο Λάκης εξομολογείται και εν τέλει ομολογεί την αποτυχία του να ζήσει αληθινά.
Στο "Irish Coffee" ο καφές βρίσκεται υπό διωγμό σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο. Ο ιδιοκτήτης έχει κι αφορμή κι αιτία.
Στο "Κονιάκ" ο νεοπλουτισμός ποντάρει στο κλασσικό με φόντο την παρανομία και έπαθλο μια εξασφαλισμένη θέση στη φυλακή.
Στο "Λικέρ Ροδάκινο" η πρώτη φορά συνδυάζεται με μια παρτίδα πόκερ.
Στο "Μαρτίνι" η μουσική κάνει παρέα με τη συγγραφή. Ένας φτασμένος τραγουδιστής αναλύει στον νεόκοπο συγγραφέα τον τρόπο να ανακαλύπτεις και να ζεις τα όνειρά σου.
Το "Ντραμπούι" βοηθά τον γραφιά να δώσει νόημα στις λέξεις.
Στο "Xeres" η επιτηδευμένη αριστοκρατικότητα προσπαθεί να νικήσει την αυθεντικότητα της λαϊκής βάσης.
Στο "Ουίσκι" λαμβάνουν χώρα μαθητικές αναδρομές με φόντο τον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας.
Το "Pastis" βοηθά στο να γίνει πράξη το σύνθημα "Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία".
Στο "Ρακή" δυο φίλοι από τα παλιά αφήνονται να παρασυρθούν από τα απόνερα του κοινού τους παρελθόντος.
Η "Σούμα" βοηθάει στο να περάσει πιο εύκολα το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου