Συζητώντας με την Παναγιώτα Πλησή

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Π.Π.: Μάλλον ανήκω στην κατηγορία (αν υπάρχει τέτοια!) των ανθρώπων που έχουν αγαπημένα βιβλία, παρά αγαπημένους συγγραφείς. Να σας πω ένα αγαπημένο βιβλίο που διάβασα πέντε φορές, όταν ήμουν παιδί; (κουιζ!)

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Π.Π.: Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιο ήταν! Σίγουρα όμως ένα από τα πρώτα που το είχα διαβάσει και αρκετά, ήταν το αλφαβητάρι με τον ήλιο, ένα παλαιότερο αναγνωστικό.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Π.Π.: Αυτή η απάντηση έχει μια μεγάλη και μια μικρή ιστορία. Η μεγάλη είναι πως μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου και οι δυο γονείς μου ασχολούνταν με τα βιβλία, ο δε πατέρας μου υπήρξε ποιητής και δοκιμιογράφος. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι ασχολιόμουν ιδιαίτερα. Κάποιες προσπάθειες να γράψω ποίηση και στίχους. Η μικρή είναι πως ένα καλοκαίρι- κυριολεκτικά από το πουθενά- ήρθε και καρφώθηκε στο μυαλό μου μία ιδέα. Η ιδέα αυτή ήταν ένα ολόκληρο βιβλίο-το πρώτο μου-Κλέφτης ονείρων. Μόνο όταν κυκλοφόρησε άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως να έχω την ικανότητα να γράφω και να μοιράζομαι με άλλους αυτά που γράφω.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Μα, μπαμπά, είναι χάλια!”;

Π.Π.: Θα έλεγα πως είναι ένα κοινωνικό βιβλίο. Η ιστορία αφορά μια κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωπες οι οικογένειες σήμερα. Το διαζύγιο, και η δημιουργία μιας καινούριας οικογένειας μετά από αυτό, είναι κάτι που αφορά πολύ κόσμο και κάτι που χραιάζεται το σωστό χειρισμό των ενηλίκων. Βέβαια όλο αυτό είναι δοσμένο στο βιβλίο με αρκετό χιούμορ. Να προσθέσω πως έχουμε και τη ματιά του παιδιού-της Λένας-αλλά και των ενηλίκων, του πατέρα και της μητέρας και λιγότερο των νέων συντρόφων τους, του Στέφανου και της Μαρίνας -η Χάλια όπως την αποκαλεί η Λένα.

Ερώτηση 5η: Γιατί ασχοληθήκατε με τη συγγραφή ενός βιβλίου, το οποίο πραγματεύεται το διαζύγιο και την εμφάνιση νέων συντρόφων στις ζωές των γονιών τους και κατ' επέκταση στις ζωές των παιδιών τους;

Π.Π.: Όπως ανάφερα και στην προηγούμενη ερώτηση σας, είναι κάτι που αφορά άμεσα ή έμεσα όλες τις οικογένειες. Είναι μία κατάσταση, την οποία από ότι έχει φανεί δεν μπορεί να την δεχτεί εύκολα, η ελληνική κοινωνία. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αυτό που σας λέω, αλλά πίστευα και πιστεύω πως η κοινωνία μας είναι απαίδευτη σε αυτό, όπως και σε άλλες κοινωνικές καταστάσεις. Πέρα από αυτό, το διαζύγιο αποτελεί και ένα έντονο προσωπικό μου βίωμα κάτι που- όπως μπορεί να γνωρίζετε- όταν γράφεις, είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις για τον εαυτό σου!

Ερώτηση 6η: Η Λένα είναι πανέξυπνη -γι' αυτό και λέει τη Μαρίνα... χάλια- ή απλά δε θέλει να δεχτεί στο πλευρό του πατέρα της μία άλλη γυναίκα;

Π.Π.: Για την Λένα και την κάθε Λένα, οι γονείς της θα είναι πάντα οι γονείς της. Τα παιδιά δεν μπορούν να αποδεχτούν το νέο σύντροφο της μαμάς ή του μπαμπά, με ευκολία. Χρειάζεται χρόνος και οι σωστοί χειρισμοί από τους γονείς.

Ερώτηση 7η: Η ανασφάλεια ενός παιδιού και η διαδικασία του να γίνει το μπαλάκι, πηγαίνοντας πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο, πως θα μπορούσε να καταπολεμηθεί, κατά την προσωπική σας άποψη;

Π.Π.: Όπως είπα και πιο πάνω, πολλά εξαρτώνται από τον χειρισμό των γονέων, αλλά και από την σχέση που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ τους. Για τα παιδιά είναι μια δοκιμασία ότι πρέπει να μοιράζονται πότε στον ενα γονιό και πότε στον άλλον. Πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο. Μπαλάκι το παιδί γίνεται όταν οι γονείς τους δεν έχουν συμφωνήσει από κοινού κάποια πράγματα. Τώρα θα μου πείτε, αν μπορούσαν να συμφωνήσουν μπορεί και να μην χώριζαν. Εγώ θα πω πάλι ότι εδώ φαίνεται η ωριμότητα των γονέων. Όταν βάλουν το εγώ τους στην άκρη και έστω μετά τον χωρισμό βρουν μια φόρμουλα επικοινωνίας που θα δώσει όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί.

Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας ο μπαμπάς προσπαθεί να πάρει συμβουλές από τον φίλο του. Μήπως θα ήταν καλύτερα να απευθυνθεί σε κάποιον ειδήμων και όχι σε έναν φίλο; Τι θεωρείτε εσείς καλύτερο;

Π.Π.: Βασικά το ότι έβαλα τον πατέρα να συζητάει με έναν φίλο του στο τηλέφωνο, είναι για να μπούμε και λίγο στη θέση του μπαμπά. Αυτό ήταν κάτι που το δημιούργησα για χάρη της ιστορίας. Στην πραγματικότητα όλοι μας όταν έχουν μία δυσκολία θέλουμε να την μοιραζόμαστε με τους φίλους μας και να ζητούμε την βοήθεια τους. Στις περιπτώσεις που χρειάζεται μια παραπάνω βοήθεια, ο κατάλληλος ειδικός μπορεί κι αυτός από την δική του πλευρά να βοηθήσει. Στο διαζύγιο, επειδή οι εμπλεκόμενοι μπορεί να είναι πολλοί, συνήθως είναι πιο δύσκολο να αναλάβει αποκλειστικά το ζευγάρι την διαχείρηση της κατάστασης.

Ερώτηση 9η: Τελικά οι γονείς παίρνουν “επιπόλαιες” αποφάσεις και δεν σκέφτονται τα πιθανά τραύματα που μπορεί να δημιουργήσουν στα παιδιά τους; Τι πιστεύετε πάνω στο θέμα του διαζυγίου και της επικοινωνίας γονέων και παιδιών αλλά και των δύο ανθρώπων που αποφασίζουν να συνεχίσουν τις ζωές τους ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους;

Π.Π.: Αν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι θα ακολουθήσει μετά από μία πράξη μας, σίγουρα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό με τις επιπόλαιες αποφάσεις. Αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις σαν ζευγάρι και κατ΄επέκταση σαν οικογένεια με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συνεχίσετε να είστε μαζί για χάρη των παιδιών, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Δυστυχώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί επάνω στο κομμάτι των σχέσεων. Στο να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Στο να σεβόμαστε τον προσωπικό του χρόνο και χώρο. Να μην πνίγει ο ένας τον άλλον. Και πολλά άλλα. Πολλά θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς εαν από παιδιά μαθαίναμε πως να λειτουργούμε μέσα σε μία σχέση, οποιαδήποτε είδους σχέση είναι αυτή. Και μπορεί αυτή η εκπαίδευση να μην «εξαφάνιζε» την συχνότητα των διαζυγίων, σίγουρα θα μείωνε κατά πολύ την άσχημη, αρκετές φορές, περίοδο μετά το διαζύγιο. Τώρα όσο αφορά τους διαφορετικούς δρόμους, νομίζω πως είναι αναμενόμενο, το λέει και ο πατέρας ξεκάθαρα στο βιβλίο και η μητέρα το έχει κάνει ήδη πράξη. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Η ζωή συνεχίζεται και πολλές φορές η ωριμότητα μας δείχνει το δρόμο για πιο ταιριαστές σε εμάς επιλογές.

Ερώτηση 10η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Π.Π.: Εγώ θα έλεγα σε όλους όσους διαβάσουν αυτή την συνέντευξη, είτε είναι αναγνώστες μου, είτε όχι. πως όλοι εμείς που αγαπάμε τα βιβλία και τα στηρίζουμε, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να φέρουμε κοντά σε αυτά, όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Δεν διαβάζουμε και αυτό είναι μια αλήθεια που εμένα με πονάει, γιατί ξέρω πόσο αρνητικά επηρεάζει όλους μας αυτό.

Ερώτηση 11η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Π.Π.: Τα βήματα είναι πολλά-ευτυχώς!!! Η επόμενη δουλειά μου που θα κυκλοφορήσει το 2018 από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς των βιβλίων που γράφουμε μαζί με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου με θέμα τον αυτισμό και τις κοινωνικές δεξιότητες στην εφηβεία.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Π.Π.: Και εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για την δουλειά μου. Εύχομαι στους αναγνώστες σας, καλές γιορτές!

 

*Το βιβλίο ήταν Η μικρή πριγκίπισσα της Φράνσες Μπάρνετ 

 

 

 

 

 

 

Η Παναγιώτα Πλησή γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από την κατεχόμενη Ακανθού της Κύπρου. Είναι δασκάλα και έχει εργαστεί σε δημόσια δημοτικά σχολεία της Κύπρου και της Ελλάδας. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος. Με αφορμή την εμπειρία της με αυτιστικό άτομο, τα τελευταία χρόνια ασχολείται συστηματικά με τον αυτισμό. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της "Κλέφτης ονείρων", Κέδρος 2004 Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, "Η τεμπελοπόλη Πόλη Πόλη", Κέδρος 2006, "Δεν είμαι τέρας, σου λέω!", Κέδρος 2011 (ένα παιδικό βιβλίο για το σύνδρομο Άσπεργκερ) Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου Έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, Βραχεία Λίστα Βραβείων Περιοδικού "Διαβάζω", "Μα, μπαμπά,είναι χάλια!" 2014 Κέδρος, Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου, Μικρή Λίστα Βραβείων Αναγνώστη. Από το 2014 ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή και είναι εισηγήτρια σε σεμινάρια για εκπαιδευτικούς και φοιτητές. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το πρώτο από μια σειρά βιβλίων για τον αυτισμό, ενώ από τις Εκδόσεις Anicia το πρώτο της μεταφρασμένο βιβλίο "Non sono un mostro ti dico!" Επίσης, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν τα βιβλία της "Τι κρατάει η μαμά;" και "Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου".

(2017) Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου, Ψυχογιός

(2016) Τι κρατάει η μαμά;, Ψυχογιός

(2015) Μα, μπαμπά, είναι χάλια!, Κέδρος

(2011) Δεν είμαι τέρας, σου λέω!, Κέδρος

(2006) Η τεμπελοπόλη Πόλη-Πόλη, Κέδρος

(2004) Κλέφτης ονείρων, Κέδρος

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα

(2017) Αυτισμός: Οι άγραφοι κανόνες κονωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών, Εκδόσεις Πατάκη

 

 

 

 

 

Μα, μπαμπά, είναι χάλια!

Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου
Στη μικρή λίστα των «Λογοτεχνικών Βραβείων του Αναγνώστη 2015»
στην κατηγορία ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Πρόλογος: Ελεονώρα Σουρλάγκα, ψυχολόγος
Η ιστορία μιλάει κυρίως για τον μπαμπά μου, και θα σας εξηγήσω τι τρέχει μ’ αυτόν.
Μιλάει και για τη μαμά μου, αλλά δε συμβαίνει κάτι ανησυχητικό μ’ αυτήν.
Έχω ακόμη έναν μπαμπά, που δεν είναι ο μπαμπάς μου, αλλά πρέπει να τον βλέπω σαν μπαμπά μου και να λέω σε όλο τον κόσμο ότι τον έχω «σαν μπαμπά μου». Όπως ίσως θα καταλάβατε, ο μπαμπάς μου έχει χωρίσει με τη μαμά μου. Πριν χωρίσουν όμως, πρόλαβαν και μου έκαναν δώρο και το χαζό αδελφό μου.
Δυστυχώς, η ιστορία ασχολείται πολύ και με ένα πρόσωπο που θα ήθελα να μην υπάρχει. Την πρώτη και μοναδική φορά που είδα το κορίτσι του μπαμπά μου, του είπα: «Μα, μπαμπά, είναι χάλια!» Ο μπαμπάς μάς λέει πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την αγάπη που νιώθει για μένα και τον αδελφό μου. Και πως είναι διαφορετική αγάπη από αυτήν που νιώθει για τη Χάλια. Εγώ όμως ξέρω πως αν μας αγαπούσε πραγματικά θα άφηνε τη Χάλια.
Το διαζύγιο και οι νέες οικογένειες που μπορεί
να δημιουργηθούν μετά, δοσμένα με χιουμοριστικό τρόπο
μέσα από τα μάτια ενός παιδιού χωρισμένων γονιών.
ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
Μετά από ομόφωνη απόφαση της Κριτικής Επιτροπής, το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους για εκδόσεις του έτους 2014 απονέμεται στην Παναγιώτα Πλησή για το έργο της Μα, μπαμπά, είναι χάλια! (εκδόσεις Κέδρος).
Σκεπτικό βράβευσης:
Το βιβλίο αναφέρεται στις καταστάσεις που δημιουργούν ένα διαζύγιο και η συμβίωση των παιδιών με τους καινούργιους συντρόφους των γονιών τους στη ζωή τους, καθώς η περίοδος ανασύστασης της οικογένειας είναι από τις δυσκολότερες που βιώνουν. Θέμα αξιόλογο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον τόσο για μεγάλα παιδιά όσο και για εφήβους. Η συγγραφέας με πειστικό τρόπο, χωρίς διδακτισμό, με χιούμορ, λεκτικό και καταστασιακό, που προκαλείται από τη θέαση των γεγονότων μέσα από την παιδική ματιά της ατίθασης και πανέξυπνης ηρωίδας κυρίως, χειρίζεται το θέμα με αφηγηματική τέχνη, με πολυεστιακή ανάδειξη των γεγονότων, τόσο μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της ανήλικης πρωταγωνίστριας, όσο και μέσα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα του πατέρα προς τον φίλο του που λειτουργούν ως αντίστιξη οπτικών γωνιών, αλλά και ως παράλληλα κείμενα (ως οπτική εντύπωση που προσθέτει ποικιλία). Συχνά τα μηνύματα αυτά επέχουν θέση εσωτερικού μονολόγου, όπως αντίστοιχα και τμήματα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης της ηρωίδας, τεχνικές που αποκαλύπτουν τις εσωτερικές διεργασίες και τον ψυχισμό τους. Η οπτική του θέματος διευρύνεται και εμπλουτίζεται και μέσα από τους διαλόγους της μητέρας με τα παιδιά της, κυρίως με την εξεγερμένη Λένα, ενώ η διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος από τον μικρότερο αδερφό αναδεικνύει την ποικιλία των αντιδράσεων των παιδιών σε πολύ σημαντικά γι’ αυτά ζητήματα. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται παράλληλα με την πλοκή, η οποία κορυφώνεται οργανικά ως προς την εικόνα της ηρωίδας. Η αμεσότητα, η καθημερινότητα του λόγου, η ανεπιτήδευτη έκφραση, καθώς και η ποικιλία των χαρακτήρων, τόσο των ενηλίκων (των γονιών και των νέων συντρόφων τους), όσο και των ανηλίκων, ενισχύουν τον ρεαλισμό του κειμένου, ενώ η in medias res έναρξη της αφήγησης, με τα αφηγηματικά κενά που δημιουργεί στον αναγνώστη, προσθέτει στοιχεία έκπληξης και προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον του.
Κατάλογος επικρατέστερων έργων (αλφαβητικά) στην κατηγορία:
1. Φυτούλας Βακανά και Ανθής Πειραία, Κωδικός Π.Α.Ρ.Ε.Α: Το μυστήριο της παράξενης βροχής (εκδόσεις Πατάκη)
2. Έλενας Περικλέους, Με τα μάτια ενός σκύλου: Η επιστροφή (εκδόσεις Πάργα)
3. Παναγιώτας Πλησή, Μα, μπαμπά, είναι χάλια! (εκδόσεις Κέδρος)
4. Δήμητρας Χαραλάμπους, Πεν 7: Σε μυστική αποστολή (εκδόσεις Πάργα)
Την Κριτική Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας για Παιδιά και Εφήβους αποτέλεσαν οι: Αναστασία Κατσίκη-Γκίβαλου (Πρόεδρος), Κατερίνα Καρατάσου, Άννα Κουππάνου, Κίκα Πουλχερίου, Φλώρα Τιμοθέου

 

 

 

 

Δεν είμαι τέρας, σου λέω!

Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας της Κυπριακής Δημοκρατίας
Έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου
βραχεία λίστα βραβείων περιοδικού "Διαβάζω"
κυκλοφορεί και στα ιταλικά, από τις εκδόσεις Anicia
«Μπορείς, σε παρακαλώ, να κρατήσεις τον Αγάπιο για είκοσι μέρες;» μου είπε ο γείτονάς μου ο Λάζαρος. «Να και οι οδηγίες». Πήρα τις οδηγίες και τις έβαλα στην τσέπη του τζιν μου. «Θέλω οδηγίες για να προσέξω ένα παιδί;» είπα από μέσα μου.
Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας ενός ιδιαίτερου παιδιού, του Αγάπιου. Στον Αγάπιο δεν αρέσουν οι εκπλήξεις, η φασαρία. Τον ενοχλούν ορισμένοι ήχοι και μπορεί το ρύζι που του μαγείρεψες να του μυρίζει ψάρι. Μπορεί να αλλάξει θέση γιατί μια αχτίνα του ήλιου πέφτει στα μάτια του. Δεν του αρέσει ο πολύς κόσμος, προτιμά να παίζει μόνος στο δωμάτιό του και θυμώνει συχνά όταν κάτι αλλάξει στο πρόγραμμά του. Δε σε καταλαβαίνει όταν μιλάς με μεταφορές. Ξέρει όλους τους φίλους του μπαμπά του, αλλά αυτός δεν έχει φίλους, μιλάει ασταμάτητα, του αρέσει η τακτοποίηση, γνωρίζει πολλά πράγματα, και κάτι που ίσως
οι περισσότεροι δε γνωρίζουν, πως «ο δενδρόβιος μυρμηγκοφάγος ονομάζεται και ταμάντουα η τετραδάχτυλος!».
Ένα βιβλίο που εισάγει τον αναγνώστη στον κόσμο των παιδιών με σύνδρομο Άσπεργκερ.

 

 

 

 

Η τεμπελοπόλη Πόλη-Πόλη

Πώς μια συνηθισμένη πόλη έγινε τεμπελοπόλη;
Πώς και γιατί ο γνωστός Πολη-Ποληπολίτης κύριος Πετροκοτρονόπουλος έγινε δήμαρχος;
Πώς μια γάτα και ένα κορίτσι έφεραν τα πάνω κάτω στην Πόλη-Πόλη;
Και, τέλος, πώς μια συγγραφέας κατάφερε να μπει στη ζωή αυτής της πόλης και να μας την περιγράψει;
Μια ιστορία αληθινή, για μια πόλη που μπορεί να μην υπάρχει στο χάρτη, αλλά μας περιμένει να την ανακαλύψουμε.

 

 

 

 

Κλέφτης ονείρων

Μια φορά κι έναν καιρό...
Ψέματα, ψέματα.
Πριν από πέντε χρόνια, ζούσε στη γειτονιά μου ένας κλέφτης ονείρων.
Κλέφτης ονείρων;
Ναι, κλέφτης ονείρων. Τι επάγγελμα κι αυτό! θα μου πείτε.
Λες και χαθήκανε τα επαγγέλματα από τη Γη.
Αυτός όμως ο κλέφτης ονείρων ονειρευότανε από μικρό παιδί πότε θα μεγαλώσει για να κλέβει τα όνειρα των άλλων. Είναι όμως εύκολη η ζωή για έναν κλέφτη ονείρων;
Μια πρωτότυπη, τρυφερή μα και διασκεδαστική ιστορία.