Συζητώντας με την Αναστασία Καλλιοντζή

Ερώτηση 1η: Ποιος είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Κ.: Για να είμαι ειλικρινής, είναι αρκετοί. Όμως αν με ρωτούσατε δίχως τα βιβλία ποιου δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον κόσμο και τη ζωή, θα επέλεγα απερίφραστα τον Γάλλο συγγραφέα Βίκτωρ Ουγκό. Τα βιβλία του είναι διαχρονικά, γεννούν δε τόσα συναισθήματα που είναι αδύνατον να τα ξεχάσει κανείς. Κατά καιρούς ανατρέχω και τα ξαναδιαβάζω, κι αποκομίζω την ίδια ακριβώς αναψυχή.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Κ.: Μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ο Γερο-Χρόνος και άλλα παιδικά διηγήματα» από τις εκδόσεις Αστήρ. Ένα από τα συγκλονιστικότερα βιβλία που διάβασα ποτέ στη ζωή μου. Ήμουν εφτά χρόνων τότε και μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι με σημάδεψε. Μη σας παραπλανά ο τίτλος… μπορεί να ορίζει το βιβλίο ως «παιδικά διηγήματα», αλλά επί της ουσίας και εν τω βάθει απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Είναι η τρανότερη απόδειξη ότι ένα βιβλίο δεν χρειάζεται να περιέχει ιστορίες έρωτα και βίας για να τραβήξει την προσοχή… Συναίσθημα κι αλήθεια χρειάζεται! Τα έχει όλ’ αυτά, σε βαθμό υπερθετικό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μην το χάσετε με τίποτα!

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Α.Κ.: Ένα ταξίδι πέρα από σύνορα και πάσης φύσεως όρια. Ένα μοίρασμα. Μια βαθιά εσωτερική ανάγκη. Και πάνω απ’ όλα, ένα δώρο απ’ τον Θεό.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Α.Κ.: Μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Μια φευγαλέα εικόνα, ένα στιγμιότυπο, ένας άγνωστος περαστικός, κάτι που πήρε τ’ αυτί μου… Το οτιδήποτε. Οι κεραίες μου είναι μονίμως ανοιχτές. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι καλός δέκτης, για να μπορεί μετά να γίνει καλός πομπός.

Ερώτηση 5η: Τι σας «ώθησε» να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Κ.: Έχω την αίσθηση πως δεν θα το μάθω ποτέ αυτό ακριβώς. Το πλήρωμα του χρόνου, θα έλεγα. Όταν ξεκίνησα να γράφω το «Μη μου λες αντίο», με ορμή αντιστρόφως ανάλογη του φόβου μου για το πρωτόγνωρο πράγμα που μου συνέβαινε, είχα ως στόχο να καταστήσω μέσα από το γραπτό μου γνωστή την Κομοτηνή σε όσο περισσότερο κόσμο μπορούσα. Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, άρχισα ένα άλλο και μετά ένα άλλο κι άλλο… Μετά την πρώτη βουτιά, η όλη διαδικασία γίνεται ποταμός - κι εσύ αφήνεσαι στο ρεύμα και πας. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Ερώτηση 6η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας «Μη μου λες αντίο»;

Α.Κ.: Κοινωνικό μυθιστόρημα. Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο αλλόθρησκους, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για «προαιώνιους εχθρούς», δεν μπορεί παρά να είναι ένα γεγονός βαθύτατα κοινωνικό - ίσως ακόμα και πολιτική πράξη.

Ερώτηση 7η: Αλλάζοντας εκδοτικό οίκο επανεκδώσατε τα βιβλία σας «Μη μου λες αντίο» και «Πόσο λίγο κρατάει η ευτυχία» (Πες πως ήταν όνειρο»). Πώς αισθάνεστε με το νέο σας «σπίτι» και με το γεγονός ότι τα βιβλία σας που λάτρεψαν τόσοι αναγνώστες επανακυκλοφορούν;

Α.Κ.: Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη απέναντι στο «Μεταίχμιο», διότι επένδυσε πάνω μου, και δη επανεκδίδοντας παλιά μου βιβλία, σε καιρούς βαθιάς οικονομικής κρίσης, σε καιρούς όπου ακόμα και το λεπτό του Ευρώ έχει αποκτήσει κρίσιμη σπουδαιότητα και σημασία. Είμαι πολύ ευτυχής που προέκυψε αυτή η συγκυρία, και με πολύ μεγάλη χαρά θα προσφέρω στο καινούργιο μου «σπίτι» και ένα εντελώς καινούργιο πόνημα. Ήταν βαθιά μου επιθυμία να μην εξαφανιστούν τα παλιά μου βιβλία, αλλά να συνεχίσουν να κυκλοφορούν, δεδομένου ότι το αναγνωστικό κοινό ανανεώνεται κατά καιρούς. Ευχαριστώ όλους τους συνεργάτες στο Μεταίχμιο, για όλα! Ξέρουν αυτοί!

Ερώτηση 8η: «Μη μου λες αντίο», ένα βιβλίο ύμνος στην αληθινή αγάπη. Πιστεύετε πως μπορεί μια τέτοια αγάπη να σβήσει ποτέ;

Α.Κ.: Η αγάπη είναι συναίσθημα βαθύ, έξω από τη σφαίρα της αντίληψης των χοϊκών. Πιστεύω ακράδαντα ότι η αγάπη δεν σβήνει, δεν τελειώνει ποτέ. Νομίζω πως ο καλύτερος ορισμός της αγάπης περιγράφεται από τον Απόστολο Παύλο στην προς Κορινθίους Α’ επιστολή του. Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος να συγχέουμε την αγάπη με άλλες, μικρότερου βεληνεκούς έννοιες, όπως τον έρωτα, το πάθος, την καψούρα και πάει λέγοντας. Αυτά μπορεί μια μέρα να σβήσουν. Η αγάπη, ποτέ.

Ερώτηση 9η: Στην αρχή βλέπουμε τον Μουράτ να σκέφτεται τη διασκέδαση με κάποια χριστιανή, όμως βλέποντας και γνωρίζοντας τη Χριστίνα αλλάζει η φιλοσοφία του. Πιστεύετε πως η αγάπη αλλάζει την κοσμοθεωρία ενός ερωτευμένου ανθρώπου;

Α.Κ.: Βεβαίως και το πιστεύω. Αλίμονο αν δεν την άλλαζε… και μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος είναι αληθινά ευτυχισμένος στα προσωπικά του, αποκτά πολύ καλύτερη προαίρεση και απέναντι στους άλλους. Τι ωραία!

Ερώτηση 10η: Η Χριστίνα μόλις μαθαίνει την αληθινή ταυτότητα του «Πέτρου»-Μουράτ μετανιώνει τη σχέση της μαζί του και ενεργεί παρορμητικά. Αυτό ήταν το λάθος της για τη μετέπειτα εξέλιξη; Τελικά μήπως θα έπρεπε πρώτα να καταλαγιάσει ο θυμός μας και μετά να πράττουμε ανάλογα;

Α.Κ.: Εγώ προσωπικά είμαι πολύ παρορμητική σαν άνθρωπος. Δεν μπορώ να πω πως το έχω μετανιώσει, γιατί η παρορμητικότητά μου με βοήθησε να ζήσω πράγματα και καταστάσεις που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχα ζήσει ποτέ· το έχω όμως πληρώσει αρκετές φορές. Με τις εμπειρίες που φέρνει ο καιρός που αρχίζει και βαραίνει στους ώμους μας, μαθαίνουμε να θέτουμε την παρορμητικότητά μας υπό κάποιον έλεγχο, έστω και υποτυπώδη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να αποφεύγουμε να ενεργούμε κάτω από καθεστώς θυμού. Είναι μεγάλη απερισκεψία, που μπορεί να παραγάγει πράγματα ενίοτε μη αναστρέψιμα.

Ερώτηση 11η: Χριστιανισμός και μουσουλμανισμός. Δύο πιστεύω που συμβιώνουν μαζί, στην Ελλάδα, πολλά χρόνια. Πιστεύετε πως οι σχέσεις έχουν «μαλακώσει» ή η ιστορία είναι νωπή και δεν αφήνει περιθώρια αδελφοσύνης;

Α.Κ.: Ναι, φρονώ πως οι αντιθέσεις έχουν αμβλυνθεί, οι σχέσεις έχουν μαλακώσει και, γενικώς, πάντα υπάρχουν περιθώρια για αδελφοσύνη, φτάνει να υπάρχει αυτοσεβασμός, αλληλοσεβασμός και, το κυριότερο, να μη χρησιμοποιείται η όποια θρησκεία ως μέσο πίεσης ή υποταγής.

Ερώτηση 12η: Στο βιβλίο σας εκτός από την αληθινή αγάπη συναντάμε και την αληθινή φιλία. Μερικές φορές είναι στον υπέρτατο βαθμό και κάποιες άλλες σκορπάει σαν η σκόνη στον άνεμο. Πιστεύετε πως αν η φιλία δεν δοκιμαστεί στον χρόνο μπορεί να διαλυθεί σαν τα τραπουλόχαρτα ή αυτό που έχει σημασία είναι οι στέρεες βάσεις που τίθενται για να οικοδομηθεί αυτή η σχέση;

Α.Κ.: Η φιλία δοκιμάζεται στον χρόνο και σφυρηλατείται μέσα από τις κοινές εμπειρίες, καλές και κακές. Όλες οι σχέσεις διατρέχουν εν δυνάμει τον κίνδυνο της διάλυσης όταν οι εμπλεκόμενοι ανάγουν σε βασιλέα του σύμπαντος τον εαυτό τους. Η στέρεα βάση πάνω στην οποία οφείλει να δομείται η κάθε είδους σχέση είναι μία: η αλληλοπεριχώρηση.

Ερώτηση 13η: Πολλές φορές οι γονείς καταπιέζουν τα παιδιά τους για να επιτύχουν τους στόχους που θέτουν οι ίδιοι για τους άλλους, όπως βλέπουμε στην περίπτωση της Χριστίνας. Εσείς ως γονέας τι πιστεύετε; Πρέπει οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους όσο πιο ελεύθερα γίνεται και να μην τα φορτώνουν με περισσότερο άγχος από αυτό που ήδη έχουν;

Α.Κ.: Ως μητέρα και η ίδια, είμαι υπέρ της άποψης ότι πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας όλα τα εφόδια για να αντιμετωπίσουν τη ζωή - όχι μόνο οικονομικά, προφανώς. Πρέπει να τους μαθαίνουμε τον κόσμο με όσο μεγαλύτερη αλήθεια μπορούμε για να μην εκπλαγούν και κυριευτούν από μαύρη απογοήτευση όταν μια μέρα βγουν εκεί έξω, μακριά από τις προστατευτικές μας φτερούγες και, το σπουδαιότερο, να τα βοηθάμε να βρουν τις δεξιότητές τους και να τις ενισχύσουν. Εξυπακούεται ότι δεν είναι σωστό ούτε και λογικό να φορτώνουμε στα παιδιά μας τα δικά μας απωθημένα και όνειρα. Πρόκειται για αυθύπαρκτες οντότητες που θα ζήσουν τη δική τους ζωή, όπως εμείς ζήσαμε τη δική μας. Για μένα, το μόνο που μου αρκεί είναι να ξέρω ότι το παιδί μου είναι ευτυχισμένο με τις επιλογές του.

Ερώτηση 14η: Στο βιβλίο σας βλέπουμε να θίγετε ένα κοινωνικό θέμα, τη σεξουαλική παρενόχληση που δέχεται η Χριστίνα από έναν καθηγητή της προκειμένου να την περάσει στο μάθημά του. Κάποιες φορές συμβαίνει και στην ίδια τη ζωή. Πώς μπορεί να διαχειριστεί, κατά τη γνώμη σας, κάποιος/α μια τέτοια συμπεριφορά;

Α.Κ.: Εδώ το πράγμα δεν σηκώνει καμία έκπτωση, την παραμικρή. Η σεξουαλική παρενόχληση συνιστά ευθεία και βάναυση προσβολή της προσωπικότητας. Πρέπει να πατάσσεται εν τη γενέσει της, χωρίς κανέναν φόβο. Αντίκειται και στην ηθική και έχει έντονα ποινική απαξία. Θα συνιστούσα άμεση, χωρίς καμία καθυστέρηση προσφυγή στη δικαιοσύνη.

Ερώτηση 15η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Α.Κ.: Ωραία ερώτηση! Χμμμ… Για να πάμε ένα ταξίδι μαζί. Είναι πολύ ωραία να ταξιδεύει κανείς με παρέα.

Ερώτηση 16η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Κ.: Αυτά που λέω και στον εαυτό μου. Να παίρνουν την κάθε μέρα όπως έρχεται, σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία της ζωής. Να βιώνουν όλα τα συναισθήματα με ένταση και αλήθεια. Να μην αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς με ανθρώπους. Και να συγχωρούν και ν’ αγαπάνε. Όλη η ζωή σ’ αυτά τα δύο κρέμεται.

Ερώτηση 17η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Α.Κ.: Είναι βγαλμένο απ’ το σήμερα, γιατί οι μέρες μας προσφέρουν απέραντο υλικό για σκέψη και καταγραφή. Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω, γιατί βρίσκομαι σε πολύ κρίσιμο σημείο. Σύντομα θα μπορώ!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

 

 

 

 

Η Αναστασία Καλλιοντζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Νομι­κή Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπι­στημίου Θράκης το 1995 και από το 1997 ασκεί τη μαχόμενη δικηγορία.

Εργογραφία:

Μη μου λες αντίο, 2000.

Όλα ήταν τόσο, μα τόσο υπέροχα…, 2001.

Πες πως ήταν όνειρο, 2003.

Έσχατοι καιροί, 2005.

Θυμάσαι;, 2006.

Χαμένο χτες, 2009.

Αγαστή συνεργασία, 2010.

Παράνοια, 2011.

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορύν τα βιβλία της "Μη μου λες αντίο", 2016 και "Πόσο λίγο κρατάει η ευτυχία", 2014.

Μη μου λες αντίο

Δύο ιστορίες, δύο άνθρωποι που κανονικά μάλλον δε θα συναντιούνταν ποτέ· όμως η μοίρα είχε αλλιώς αποφασίσει, ήταν γραφτό. Και τους έφερε κοντά. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας. Ένας έρωτας απρόβλεπτος, απόλυτος και καταλυτικός, καταστροφή αλλά και αναγέννηση, παράδεισος και κόλαση, από αυτούς τους έρωτες που είναι τόσο τέλειοι, ώστε να προκαλούν τη μήνι των θεών, ένα ασυγκράτητο πάθος που αναζητά απελπισμένα την ολοκλήρωσή του, με κάθε θυσία, με κάθε τίμημα. Κι όλα αυτά με φόντο την πόλη της Κομοτηνής, μιας πόλης ερωτικής, που όσοι πέρασαν από εκεί, έστω και για λίγο, την κουβαλάνε πάντα μέσα τους και νιώθουν παντοτινά αποτυπωμένο σε κάθε μόριο του κορμιού τους το άρωμα Ανατολής που αποπνέει.
Καλό σας ταξίδι στον ονειρικό κόσμο των μυστικών, καλά κρυμμένων πόθων.

Το βιβλίο μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη από τον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη και πρωταγωνιστές τη Θάλεια Ματίκα και τον Μέμο Μπεγνή.

 

 

 

 

 

 

Πόσο λίγο κρατάει η ευτυχία

Τι θα μπορούσε να συμβεί όταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, μεγαλειώδεις μέσα στην ανθρώπινη φύ­ση τους, βρίσκονται άθελά τους μπλεγμένοι στα δίχτυα μιας εξαιρετικά επικίνδυνης συνωμοσίας που απειλεί να εξαλείψει καθετί καλό και αγαθό, κάνο­ντας τους πάντες υποχείρια ενός αρχομανούς, ιδιο­φυούς επιστήμονα;
Πώς θα μπορέσει μια αγάπη να γεννηθεί και να ανθίσει σ’ έναν κλοιό βίας και θανάτου;
Η ελπίδα και η πίστη στην καλοσύνη της ανθρώ­πινης ψυχής νικά εμπόδια ανυπέρβλητα. Κι αν το τέλος δεν είναι παραμυθένιο, η ίδια η ζωή είναι έ­να θαύμα, ένα όνειρο…