Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Κριτική Βιβλίου “Μαγδαληνές χωρίς υπέρμαχο” της Δάφνης Καλογεροπούλου

Το βιβλίο μας μεταφέρει στις Γυναικείες Φυλακές Ελαιώνα Θήβας, έναν τόπο τόσο κοντινό μα και τόσο μακρινό.
Πως αισθάνονται όσες βρίσκονται εκεί μέσα; Πως κάνουν “κτήμα” τους το κελί τους τόσο που φοβούνται το έξω και όχι τις συνθήκες διαβίωσης σε ένα μέρος γεμάτο εγκληματίες και δολοφόνους; Πως μπορεί να αισθάνεται κάποια που μπήκε άδικα για κάτι που δεν ευθύνεται; Πως καταστρέφεται σε μία στιγμή η ίδια η ζωή τους;
Στο βιβλίο συναντάμε τη Σιμόν, την Ίριδα, την Αλίκη, τον Ντίνο και τον Θέμη. Μία ομάδα ανθρώπων, μία παρέα αγαπημένη. Ένα γεγονός θα αναταρράξει τη νύχτα τους και την ίδια τη ζωή τους. Η Σιμόν θα κατηγορηθεί άδικα για κάτι που δεν έχει κάνει. Η παρέα θα προσπαθήσει να αναπτερώσει το ηθικό της φίλης τους αλλά αλήθεια πως μπορεί να γίνει αυτό όταν γνωρίζεις πως δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγγίξεις τον φίλο σου, τον άνθρωπό σου αφού σε χωρίζει ένα τζάμι.
Στο μυθιστόρημα της συγγραφέως βλέπουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον ρατσισμό, την επιβολή του δυνατού, την αγάπη, τον ψυχισμό και την κατάπτωση του φυλακισμένου. Ένα βιβλίο μικρό αλλά με βαθιά μηνύματα. Τελικά μόνο όταν χάσεις την ελευθερία μπορείς να καταλάβεις και να κατανοήσεις τα σπουδαία πράγματα που βιώνεις καθημερινά. Μέσα στην ελευθερία λησμονούμε την έννοιά της και την αξία της. Πολύ διδακτικό και ανθρώπινο είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα αληθινό ψυχογράφημα και μία διδαχή για την αληθινή αγάπη και τις “θυσίες” που πολλές φορές κάνει κάποιος για το άλλο του μισό ή το πιο αγαπημένο του άνθρωπο.





Βασιλική Διαμάντη
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου