Η Βιολέτα Μετρεντζή κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής θα ερωτευτεί έναν Γερμανό στρατιώτη. Μήπως όμως όλο αυτό δεν είναι έρωτας αλλά η ανάγκη για επιβίωση;
Από την ένωση αυτών των δύο ανθρώπων θα γεννηθεί η Λένη, καρμπόν ο Γκουστάφ Μίλερ. Γιατί ποτέ ο πατέρας της δεν έψαξε να τη βρει; Γιατί η μητέρα της ήταν ψυχρή σαν το παγόβουνο;
Η λέξη νόθο, ντροπή στιγματίζουν τη ζωή της Λένης. Η καρδιά της παγώνει και όλα πλέον σταματάνε. Ένα γράμμα θα γίνει η αρχή για να βρει τις ρίζες της, να μάθει την κρυφή επιμελώς αλήθεια, να λυτρωθεί από τις σκιές του παρελθόντος.
Αγαπημένα αποσπάσματα είναι αυτό της σελίδας 167: «...Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα χελιδόνια και τους Γερμαναράδες;...Το χελιδόνι παίρνει μαζί τα μωρά του, ενώ οι Γερμαναράδες τ' αφήνουν πίσω...»
Η γραφή της Σοφίας Βόικου για ακόμα μία φορά κερδίζει τους αναγνώστες της, καθώς γνωρίζει πώς να προσφέρει ένα πόνημα με ανησυχίες, πόνο και μηνύματα. Ο λόγος της είναι στιβαρός και πανανθρώπινος με όλες τις συνθήκες εκείνης της εποχής και του παραγκωνισμού που προκαλούσε στην κοινωνία του τότε αυτές οι προκαταλήψεις και οι πεποιθήσεις. Μέσα από την ιστορία προβάλει τις νοοτροπίες των ανθρώπων, του δριμύ κατηγορώ τους ενώ οι ίδιοι κάνανε αντιστοίχως παρόμοια λάθη και υπέκυπταν σε σφάλματα και πάθη.
Ενώ διαβάζουμε την ιστορία της Λένης πέφτουμε πάνω σε ένα ξεδίπλωμα μιας δεύτερης, αυτής του συζύγου της, του Γιόχαν, ο οποίος ντράπηκε για το αίμα του, για τον πατέρα του, για την πολιτική της χώρας του σε τέτοιο βαθμό που ώθησε τον εαυτό του να ασπαστεί ένα άλλο θρησκευτικό πιστεύω και να προβεί σε μία πράξη που ελάχιστοι άνθρωποι θα έκαναν.
Ο χαρακτήρας της Βιολέτας μου προκάλεσε διφορούμενα συναισθήματα και αυτό μου ήταν πρωτόγνωρο. Ποτέ άλλοτε δεν κατάφερε ένας ήρωας να μου προκαλέσει θυμό και κατανόηση. Οφείλω να ευχαριστήσω τη συγγραφέα για αυτό της το κατόρθωμα! Πρόκειται για ένα ακόμα αντιπολεμικό μυθιστόρημα με προεκτάσεις που μέχρι σήμερα πονάει τους λαούς δείχνοντάς μας ότι τα παιδιά είναι παιδιά και όχι εχθροί του εκάστοτε μισητού μας λαού. Άλλωστε, δεν υπάρχουν παιδιά της ντροπής αλλά παιδιά που ζητάνε αγάπη, στοργή και τρυφερότητα. Παιδιά που δεν έχουν φταίξει πουθενά πέραν του ότι γεννήθηκαν χωρίς να το θέλουν τα ίδια. Παιδιά που αξίζουν τον θαυμασμό μας και την ευτυχία!
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου