Κριτική Βιβλίου “Ο λύκος της Στάζι” του David Young

 

Η Κάριν Μίλερ έχει υποβιβαστεί και από υπεύθυνη σε ένα σπουδαίο τμήμα, αυτό των ανθρωποκτονιών, αναλαμβάνει μόνο υποθέσεις ανιαρές δίνοντας απλές συστάσεις στους πολίτες. Ώσπου καλείται σε κάτι που γνωρίζει πολύ καλά να κάνει!

Η δεύτερη υπόθεση που αναλαμβάνει η υπολοχαγός Κάριν Μίλερ είναι αρκετά περίεργη. Τα δίδυμα μωρά μιας οικογένειας εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Πρέπει πάση θυσία να βρεθούν και μόνο η Κάριν Μίλερ έχει τα φόντα να φέρει εις πέρας την αποστολή. Για αυτή την υπόθεση θα χρειαστεί να εγκαταλείψει το Βερολίνο και να μεταβεί στη Χάλε.

Η αγωνία χτυπάει κόκκινο κυρίως όταν το ένα από τα δίδυμα μωρά θα βρεθεί νεκρό... Το κουβάρι περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όσο η υπολοχαγός βαθαίνει την έρευνά της και η Στάζι επεμβαίνει για ακόμα μία φορά δυσχεραίνοντας το έργο της καθώς το πρόσωπο – πρότυπο αυτής της πόλης δεν πρέπει με τίποτα να αλλοιωθεί και να αλλάξει.

Ή μήπως υπάρχουν και άλλα πράγματα που οδηγούν τη Στάζι να μπλέκεται στα πόδια της υπολοχαγού; Τι θέλουν να προλάβουν οι υπάλληλοι της Στάζι; Θα καταφέρει η Κάριν να εξιχνιάσει την υπόθεση; Θα βρεθεί το δεύτερο μωρό των διδύμων ζωντανό; Τι συμβαίνει όλα αυτά χρόνια που ο κόσμος αγνοεί; Ποιος ή ποιοι κρύβονται πίσω από αυτές τις περίεργες εξαφανίσεις; Τι είναι αυτό που προκαλεί άσχημες θύμησες στην υπολοχαγό;

“Ο λύκος της Στάζι” είναι ένα καταιγιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο έρχεται να καθηλώσει τους αναγνώστες του! Ο δημιουργός, David Young, με αυτή τη δεύτερη ιστορία μας προσφέρει ένα δυνατό μυθιστόρημα για δυνατούς λύτες. Καθώς τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ο αναγνώστης καλύπτεται από ένα αόρατο πέπλο μυστηρίου, σασπένς και ίντριγκας.

Το τοπίο της Ανατολικής Γερμανίας ζωντανεύει στη φαντασία όλων μας και η κινηματογραφική πλοκή είναι τα κομμάτια που καθιστούν το συγκεκριμένο πόνημα ως ένα πολύ δυνατό και ουσιαστικό μυθιστόρημα αστυνομικής λογοτεχνίας. Τα θετικά και τα αρνητικά της κομμουνιστικής κοινωνίας διαφαίνονται καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης όπως και η ουδέτερη στάση του συγγραφέα για αυτή.

Η αριστοτεχνική γραφή του David Young και η έντονη σκιαγράφηση των χαρακτήρων αποτελούν μόνο ορισμένα από τα κομμάτια του παζλ, τα οποία συνθέτουν ένα αληθινό κομψοτέχνημα άξιο θαυμασμού και λόγου! Η κεντρική ηρωίδα για ακόμα μία φορά αποδεικνύει τις ικανότητές της και την ευρηματικότητά της. Η Κάριν είναι μία γυναίκα με ελαττώματα και προτερήματα, ικανότατη να προσπεράσει κάθε τρικλοποδιά, δυσκολία και αναποδιά θα βρεθεί στο διάβα της όπου το πείσμα της θα την οδηγήσει στο σημείο που εκείνη θέλει και έχει βάλει τον στόχο της.

Αναμφίβολα, αξίζει να διαβαστεί από όλους! Επιπλέον, το βιβλίο είναι ένας υπέροχος “οδηγός” για να γνωρίσουμε την κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αλλά πάνω απ' όλα είναι ένα έξυπνο αστυνομικό μυθιστόρημα όπου το να βρεις τον δολοφόνο ή τον ένοχο κάθε φορά φαντάζει Γολγοθάς και αδύνατον! Εύχομαι πραγματικά “Ο λύκος της Στάζι”, όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του κάποτε να γυριστούν και σε ταινίες νουάρ, αν και όλοι όσοι έχουμε διαβάσει και τα δύο πρώτα μυθιστορήματα έχουμε ήδη σκηνοθετήσει/πλάσει τις ιστορίες στο μυαλό μας!

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Κριτική Βιβλίου “Τιρκουάζ” της Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη

 

Ο Στέφανος είναι ένας άντρας που κάθε του κίνηση τη μελετά διεξοδικά πριν την πραγματοποιήσει. Τρία θα είναι τα θύματά του. Τρεις αδερφές, για την ακρίβεια. Η Ερατώ, η Κλέλια και η Μάιρα. Κάθε χαρακτήρας των κοριτσιών είναι διαφορετικός αλλά και οι τρεις έχουν όνειρα. Όνειρα που τσαλαπατιούνται μπροστά στις ορέξεις αυτού του ανθρώπου. Την πρώτη θα την παντρευτεί για τα λεφτά της. Τη δεύτερη θα την ερωτευτεί παράφορα. Ενώ την τρίτη θα της κομματιάσει την ψυχή, βιάζοντάς την.

Για ποιον λόγο ο Στέφανος λειτουργεί έτσι; Πόσο το παρελθόν επηρεάζει κάθε ήρωα του βιβλίου και γίνεται καταλύτης της ενήλικης συμπεριφοράς του; Ποια κρυμμένα μυστικά θάβονται επιφανειακά; Ποιος είναι το θύμα και ο θύτης; Τι συμβολίζει το χρώμα τιρκουάζ;

Μέσα από μία αριστοτεχνική γραφή η συγγραφέας, Ρένα Ρώσση – Ζαΐρη, προσφέρει στους αναγνώστες της κάτι μοναδικό. Μία ιστορία αγάπης που έχει αρχή, μέση και τέλος. Οι ανατροπές πολλές και όλες διαδέχονται η μία την άλλη.

Το παρελθόν πληγώνει και οδηγεί μέχρι την παράνοια. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις σε μια σκληρότητα με αποτέλεσμα να χάνεται η αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Τα ανομολόγητα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια αργά, προκαλώντας στους ήρωες κατάλοιπα, μια ψυχολογικά εύθραυστη υγεία και ανυπολόγιστες πληγές. Ο υλικός κόσμος συναντά τον άυλο και ένα μαγικό ταξίδι ξεκινά!

Το “Τιρκούαζ” αποτελεί μία υπέροχη αναγνωστική επιλογή σε όσους θέλουν να διαβάσουν ένα ανάλαφρο αλλά με τόσα μηνύματα βιβλίο. Η συγγραφική μαεστρία της συγγραφέως ξεδιπλώνει έναν υπέροχο και χρυσοκέντητο ιστό της με τον οποίο τυλίγει με περίτεχνο τρόπο τον αναγνώστη προσφέροντάς του μία βαθιά ιστορία με ψυχολογικές προεκτάσεις δείχνοντάς του ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο.

Οι επιλογές μας και κυρίως αυτές των γονιών στην τρυφερή ηλικία των παιδιών τους όπως μας τονίζει η δημιουργός του συγκεκριμένου πονήματος στον πρόλογο κατευθύνει κάθε συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή μας.

Αναμφισβήτητα, το “Τιρκουάζ” είναι ένα βιβλίο όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Κάθε αποκάλυψη ανατρέπει τις σκέψεις μας και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε πέρα από το προφανές, να αφουγκραστούμε συναισθήματα, να ρίξουμε τις ματιές μας στο τι κρύβεται πίσω από κάθε πράξη. Αυτό δεν ακυρώνει τις λάθος και “εγκληματικές” επιλογές ορισμένων χαρακτήρων, απλώς μας κάνει να κατανοήσουμε, έστω και εν μέρει, τις πράξεις τους. Διαβάστε το και δε θα χάσετε! Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Κριτική Βιβλίου “Η τελευταία νύχτα της Αδέρας” του Μιχάλη Δαγκλή

 

Ο Σίμος είναι ένας άντρας που παλεύει να διώξει μακριά από τη ζωή του όσα τον πληγώνουν και στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι η ύπαρξη του πατέρα του στη ζωή του. Τα παιδικά του τραύματα είναι ανυπολόγιστα και η άτακτη φυγή ή “εκδιωγμός” της μητέρας του από το σπίτι τον οδηγεί σε σκέψεις και ερωτηματικά που προσπαθεί ακόμα και μετά από τόσα χρόνια να ανακαλύψει.

Μία απροσδόκητη εξαφάνιση θα τον οδηγήσει στα μέρη όπου μεγάλωσε και οι πληγές του θα ξυθούν για ακόμα μία φορά. Αλλά αυτή τη φορά επιθυμεί να βάλει ένα τέλος σε όσα τον πληγώνουν.

Πώς εξαφανίστηκε τόσο αναπάντεχα ένα έφηβο κορίτσι; Πού μπορεί να πήγε; Γιατί κανείς δεν κατάφερε να βρει τίποτα; Θα κατορθώσει, άραγε, ο Σίμος να φέρει εις πέρας την αποστολή του; Τι θα βρει όμως κατά τη διάρκεια της έρευνάς του; Ποιο σκοτεινό και περίεργο κλίμα ψυχανεμίζεται στην ατμόσφαιρα; Τι συμβαίνει στην Αδέρα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σφιχτοί και τα στόματα μένουν ερμητικά κλειστά; Τι ρόλο παίζει ο κάθε κάτοικος του χωριού;

Αυτά και ακόμα περισσότερα ερωτηματικά γεννιούνται στους αναγνώστες όταν θα πιάσουν στα χέρια τους το βιβλίο “Η τελευταία νύχτα της Αδέρας”. Ο συγγραφέας, Μιχάλης Δαγκλής, μας προσφέρει μία ιστορία τρόμου σε ένα σχετικά νέο και ιδιόμορφο τομέα της ελληνικής λογοτεχνίας.

Οι δημιουργοί που καταπιάνονται με τον αμιγώς χώρο του τρόμου είναι ελάχιστοι και τις περισσότερες φορές με όχι επιθυμητά αποτελέσματα. Στην περίπτωση όμως του Μιχάλη Δαγκλή έχουμε ένα άριστο αποτέλεσμα, το οποίο άνετα μπορεί να σταθεί μπροστά σε μεγαθήρια της παγκόσμιας λογοτεχνίας τρόμου.

Η αγωνία, το σασπένς, τα καρδιοχτύπια που χτυπούν άτακτα και τα νύχια που τρώγονται είναι τα χαρακτηριστικά που δίνουν τα εύσημα στην ποιότητα γραφής του συγγραφέα. Το πόνημά του αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη για τους αναγνώστες, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς, και αναμφίβολα είναι το στοίχημα που έχει κερδίσει πιθανόν και με τον ίδιο του τον εαυτό ο Μιχάλης Δαγκλής! Μία ιστορία που σε γενικές γραμμές έχει ως βάση κάτι που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια και ακούμε ανά δεκαετίες με ίδια θεματολογία αλλά διαφορετικά πρόσωπα –δε θα πω περισσότερα για να μην προδώσω την ιστορία– καταφέρνει ο συγγραφέας να δώσει το δικό του τέμπο και να μας αφήσει εξαπίνης! Γνωρίστε τη γραφή του και τον τρόπο σκέψης του και θα αποζημιωθείτε!

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Συζητώντας με τον Γιώργο Τζιτζικάκη

 

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Γ.Τ.: Ξεκινάμε με δύσκολη ερώτηση (χαμόγελο). Δυστυχώς δεν είναι μόνο ένας, όμως στην τοπ πεντάδα μου θα πρέπει να βάλω τον Καζαντζάκη, τον Καββαδία, τον Μπουκόφσκι, τον Γιάλομ και τον Κινγκ. Όλοι τους διαφορετικοί και όλοι τους παραδίδουν μαθήματα μέσα από τα έργα τους.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Γ.Τ.: Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να ήταν οι Μύθοι του Αισώπου ως παραμύθια με εικόνες. Τα βιβλία, όμως, που παρέμειναν καταγεγραμμένα στη μνήμη μου μέχρι σήμερα είναι αυτά της εφηβείας, με τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα και το «Ντέμιαν» του Έσσε να είναι στα πρώτα.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Γ.Τ.: Γράφω από τα δεκατέσσερά μου και ήταν η διαφυγή μου, ο τρόπος μου να εκφραστώ και στήνοντας δικούς μου κόσμους να μπαίνω μέσα τους. Ακόμη και σήμερα για τον ίδιο λόγο γράφω: για να ξεφύγω από όσα με ζορίζουν και να γραπώσω στιγμές μιας άλλης πραγματικότητας.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Παραθεριστής”;

Γ.Τ.: Είναι τόσο ένα σύγχρονο μυθιστόρημα όσο και ένα πείραμα. Θα πρέπει να σας πω ότι τα κεφάλαια του Παραθεριστή γράφτηκαν υπό μορφή κατάθεσης σκέψεων ώστε να συζητηθούν σε συνεδρίες που έκανα με γιατρούς και προς απασχόληση του νου μου από αυτοκτονικές σκέψεις και την κατάθλιψη. Φυσικά, αυτό ήταν συμπληρωματικό με την όποια θεραπεία έκανα και λειτούργησε αποσυμπιεστικά καθώς γράφοντας νιώθω καλύτερα –εκείνες οι άλλες πραγματικότητες που ανάφερα και στην προηγούμενη ερώτηση. Έτσι, τα κεφάλαια του Παραθεριστή, αποτελούν ιστορίες προσωπικές (τόσο δικές μου όσο και άλλων που στο παρελθόν μου έχουν τις διηγηθεί) τις οποίες έγραψα δίχως «λογοτεχνικούς ελιγμούς» ώστε είναι αρεστές. Ο Παραθεριστής δεν ξεκίνησε και δεν προοριζόταν για βιβλίο, ήρθαν έτσι, όμως, τα πράγματα και έγινε βιβλίο που κυκλοφορεί πια και αγαπιέται μέρα με τη μέρα, ενώ η ιστορία και όσα λέγονται μέσα αρέσουν στον κόσμο και ταυτίζεται.

Ερώτηση 5η: Ποια ήταν η ανάγκη σας για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, καθώς όπως μαθαίνουμε είναι αυτοβιογραφικό;

Γ.Τ.: Είναι εν μέρει αυτοβιογραφικό καθώς αφορά σε μία μονάχα περίοδο της ζωής μου. Μέσα από τα μάτια του Παραθεριστή –τις σκέψεις, τις πράξεις, τη διάδρασή του με τον κόσμο κ.α.– διαβάζουμε μια ιστορία με δεκάδες κοινωνικές προεκτάσεις και καταπιανόμαστε με μία έκφραση «ψυχολογικού ρεαλισμού» ενός απογοητευμένου ατόμου. Η ανάγκη να γραφτεί ήταν επιτακτική καθώς βρέθηκα κάποια στιγμή στη ζωή μου τόσο γονατισμένος που κουράστηκα να παλεύω και απλώς ήθελα να δώσω μία και να ξεμπερδεύω. Μέσα από την καταγραφή του Παραθεριστή (αλλά και την έκδοσή του από τις εκδόσεις Κάκτος και τη μεγάλη του αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό), κατάφερα να πείσω το σκοτεινό κομμάτι μέσα μου πως δεν είναι όλα χαμένα, πως υπάρχει φως ακόμα και μέσα στο πηγάδι της θλίψης και σιγά σιγά να αναρριχηθώ έξω από τους φόβους μου. Αν από όσους το διαβάσουν, καταφέρει κάποιος να βοηθηθεί με τον Παραθεριστή και τα λόγια-θέσεις του, τότε θα θεωρήσω πως άξιζε να γραφτεί και να κυκλοφορήσει αυτό το βιβλίο.

Ερώτηση 6η: Η κατάθλιψη είναι ένα από τα θέματα με το οποίο καταπιάνεστε στο βιβλίο σας. Πιστεύετε ότι μπορεί να καταπολεμηθεί ή πάντα θα αποτελεί ένα θηρίο που θα κοιμάται και θα ξυπνάει όταν θέλει;

Γ.Τ.: Καταρχάς δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε την κατάθλιψη με άλλα άσχημα συναισθήματα που κατά καιρούς θα επισκεφτούν όλους μας, άλλες φορές ως βαρύ στρες και άλλες ως ασήκωτη μελαγχολία. Αν μιλάμε για την κατάθλιψη (κλινική και μη), μιλάμε για μία νόσο που χρειάζεται ψυχοθεραπεία και κατά περιπτώσεις την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως δεν είναι πάντα εύκολο να δεις τον ήλιο φωτεινό κάθε μέρα και η κατάθλιψη έχει δεκάδες πλοκάμια ενώ αποτελεί μία μάχη την οποία καλείσαι να δίνεις κάθε φορά που θα αναδύεται εντός σου για να σταθεί απέναντί σου. Όπως και να 'χει όμως, θεωρώ πως μπορεί να καταπολεμηθεί και δεν πρέπει να αποτελεί μια στάσιμη κατάσταση που όταν κάποιος παγιδευτεί σε αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει· αν συμβαίνει αυτό τότε συνάδουν δεκάδες άλλα πράγματα και η βοήθεια θα πρέπει να είναι δραστικότερη.

Ερώτηση 7η: Ο Γιώργος έχει σχέση αλλά ταυτόχρονα αισθάνεται και μόνος ορισμένες φορές. Είναι οδυνηρό κάτι τέτοιο; Πείτε μας την προσωπική σας άποψη;

Γ.Τ.: Σαφώς και είναι οδυνηρό είναι όμως και θλιβερό. Ο Παραθεριστής νιώθει παγιδευμένος σε μια κατάσταση που αγαπά το ταίρι του και δεν θέλει να χωρίσει, δεν θέλει όμως και να θυσιάσει την ελευθερία που τον προσδιορίζει ως άτομο. Σε μια τέτοια κατάσταση έχει περιέλθει πολύς κόσμος, όμως οι περισσότεροι αποτυγχάνουν (ή σκοπίμως αμελούν) να διαχειριστούν την αλήθεια τους, οπότε παραμένουν σε σχέσεις και γάμους που δεν τους καλύπτουν, απλώς και μόνο επειδή ο φόβος της μοναξιάς είναι τεράστιος για εκείνους. Το να είσαι με κάποιον και να νιώθεις μόνος είναι μια βασανιστική θέση που όλοι μας θα βιώσουμε στη ζωή μας κάποιες φορές, είτε ως συμβιβασμό σε κάτι που δεν μας καλύπτει αλλά μένουμε μαζί του, είτε ως περαστική σκέψη που θα μας λέει ότι αφήσαμε τη ζωή μας να περάσει και να φύγει μέσα από τα χέρια μας. Η ευτυχία μας είναι πάντα θέμα επιλογών και εμείς καλούμαστε να είμαστε τολμηροί για να τη γραπώσουμε. Πάντως, δεν είναι απαραίτητο να έχεις σύντροφο ώστε να νιώθεις μόνος, τις περισσότερες φορές συμβαίνει απλώς να μην είσαι καλά και τότε πιστεύεις πως βρίσκεσαι στο περιθώριο της χαράς, παγιδευμένος μέσα σε μια ατυχία και τη θλίψη. Αυτό δεν πρέπει ισχύει για κανέναν σε μόνιμη βάση και αν συμβαίνει, θα πρέπει να αναζητήσει τους λόγους που συμβαίνει.

Ερώτηση 8η: Αβεβαιότητα, προδοσία και απιστία. Θεωρείτε ότι μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι στη ζωή μας για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας;

Γ.Τ.: Αν θεωρείτε πως είστε βέβαιοι για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σας, τότε ανήκετε στους τυχερούς, και λέγοντας τυχερούς εννοώ εκείνους που είτε δεν έχουν ανακαλύψει την προδοσία που υπέστησαν ή απλώς όταν ήρθαν αντιμέτωποι με αυτήν επέλεξαν να μην την αναλύσουν. Καθώς ζούμε σε μια κοινωνία αρπακτική και ως όντα δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα, είναι αναπόφευκτο η ερωτική (ή η οικογενειακή, η φιλική, η επαγγελματική) προδοσία να λάβει χώρα στη ζωή μας. Μπορεί μάλιστα και εμείς οι ίδιοι να προδώσουμε τους άλλους και να τρέξουμε μετά να δικαιολογήσουμε την πράξη μας ως μια πράξη που μας εξώθησαν οι άλλοι να κάνουμε. Όχι, δυστυχώς δεν θεωρώ πως μπορούμε ποτέ να είμαστε απόλυτα βέβαιοι για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, αν όμως είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και εμείς σωστοί με εκείνους, τότε οι πιθανότητες ελαχιστοποιούνται –σημειώστε εδώ πως μια προδοσία που θα υποστούμε, δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί και ούτε θα πρέπει να μη συγχωρούμε τα λάθη του άλλου καθώς στην πορεία της ζωής του ένας άνθρωπος αλλάζει κατά περιόδους και μπορεί τόσο να μας συγκλονίσει όσο και να μας απογοητεύσει.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Γ.Τ.: Ό,τι λέω και στους φίλους μου· να θυμάστε πως έχουμε μονάχα μία διαδρομή στη ζωή, λίγα χρόνια επί γης που τελειώνουν γρηγορότερα από όσο νομίζουμε, οπότε πρέπει να ζούμε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν, να γελάμε δυνατά να σπάνε τ' άσχημα και να ρισκάρουμε για τα απίθανα. Η ζωή είναι γεμάτη με προβλήματα αλλά είναι επίσης γεμάτη και με χαρές, τις οποίες αρκεί να απλώσουμε το χέρι μας και να τις πιάσουμε.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Γ.Τ.: Σας ευχαριστώ κι εγώ για τον χρόνο και τον χώρο που μου διαθέσατε. Αν διαβάσετε τον Παραθεριστή, θα χαρώ να διαβάσω τις εντυπώσεις σας.

Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist of Usui System of Natural Healing, και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας.

Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σιωπή... η δυνατότερη κραυγή» Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.

Το 2015 και 2016, τα μυθιστορήματα «Τ' αηδονιού το δάκρυ» και «Ένα δράμι δύναμης», ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα Βραβεία Βιβλίου Public και κατέκτησαν το καθένα από μια θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση».

Ο «Παραθεριστής» είναι το όγδοο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες, η καταγραφή του οποίου αποτέλεσε για τον ίδιο ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα.

Παραθεριστής

Το νέο βιβλίο του Γιώργου Τζιτζικάκη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος!

Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.

Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας.

Συζητώντας με τον Ζήση Παπαϊωάννου

 

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Ζ.Π.: Είναι αρκετοί…

Ζαν Κοκτό - Άλκη Ζέη -Κ.Ταχτσής - Γ.Ρίτσος

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ζ.Π.: Αρκετά χρόνια πίσω..και είναι το είδος που έχω Πάθος η Παιδική Λογοτεχνία. Τα κρατώ τα βιβλία τα ξεσκονίζω περνώ ώρες μαζί τους γιατί είναι και αυτά ένα μέρος της ζωής μου..

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα είναι Ιούλιος Βέρν με την ιστορία του Ο γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Ζ.Π.: Η ανάγκη στο να εκφραστώ. Ο μόνος πλέον τρόπος στις μέρες μας με όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Ευτυχώς που έχω την Τέχνη και ξεφεύγω ευχάριστα. Όλοι έχουμε έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο που εγώ προσωπικά το βγάζω προς τα έξω και αυτές οι ευαισθησίες μου γίνονται γραφή. Βιβλία, ταξίδια του μυαλού, πλούτος λέξεων. Συγγραφείς όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον νου δηλαδή με το ταξίδι του νου και της γνώσης.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Βασιλική, η μαγική ηχώ της Επιδαύρου”;

Ζ.Π.: Καλύτερα να το πουν οι αναγνώστες μου... που είναι η παιδική ηλικία των 7+

Δεν σας κρύβω πως είναι δύσκολο το κομμάτι του Παιδιού... αλλά συνάμα και ευχάριστο. Γράφω για να πλουτίσω τον δικό μου εσωτερικό κόσμο και των Παιδιών και πιστέψτε με αυτό είναι Μαγικό.

Ερώτηση 5η: Πώς σας γεννήθηκε η ιδέα της συγγραφής του συγκεκριμένου πονήματος;

Ζ.Π.: Στόχος μου είναι στα έργα μου να κινητοποιούν το παιδικό ενδιαφέρον. Δίνω σημασία στην εικόνα στο εσωτερικό του βιβλίου αλλά και στο θέμα που είναι ο αρχαίος Πολιτισμός. Ο αρχαίος Πολιτισμός ως συστατικός παράγοντας στο παιδί, θα πω εγώ, μόνο καλό κάνει... Μπορεί να είναι δύσκολο ως τρόπος αλλά υπάρχει η νόηση. Άλλωστε, τα παιδιά δεν θα διαβάσουν μόνο μία φορά μία Παιδική Λογοτεχνία... θα την αγγίξουν, θα τη μυρίσουν, θα την ξανά ανοίξουν, θα μπει στο ράφι της προσωπικής τους βιβλιοθήκης, αλλά να είστε σίγουροι ότι θα την ξανά ανοίξουν.

Ερώτηση 6η: Η ιστορία σας είναι ένας γλωσσικός “παράδεισος”, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Για ποιον λόγο δεν ακολουθήσατε την πεπατημένη των άλλων συγγραφέων και συμπεριλάβατε εντός του κειμένου λέξεις άγνωστες στις ηλικιακές ομάδες που απευθύνεστε;

Ζ.Π.: Γράφω ως Ηθοποιός. Δεν μπορώ να ξεφύγω από το αρχικό μου επάγγελμα. Προσπαθώ να γράφω με μια παιδικότητα έτσι ώστε να είναι πιο κατανοητή η γραφή μου η σκέψη μου αλλά η αρχαία Ελλάδα κρύβει ωραίες λέξεις που πρέπει να τις έχουμε κατά νου. Υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον από τους ίδιους τους γονείς ως προς την Παιδική Λογοτεχνία και την αρχαία Ελλάδα και χαίρομαι γι'αυτό Φαίνεται δύσκολο αλλά δεν είναι και αυτό γιατί το Παιδί θα αγγίξει το βιβλίο θα το αισθανθεί θα το μυρίσει θα το χαϊδεύει θα το σφίξει στην αγκαλιά του και θα το βάλει στο ράφι.. όμως το ευτύχημα είναι ότι θα το ξανά κάνει ξανά και ξανά..οπότε αυτόματα οι δύσκολες λέξεις που χρησιμοποιώ επίτηδες στα έργα μου θα γίνουν εύκολες.

Ερώτηση 7η: Επίδαυρος. Τι σας συνδέει με αυτόν τον τόπο και η ιστορία σας διαδραματίζεται στο πιο σπουδαίο αρχαίο θέατρο της Ελλάδος;

Ζ.Π.: Ως Ηθοποιός και ως απόφοιτος της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν... πολλά.

Όλες οι αρχαίες τραγωδίες... από την Σχολή να μάθουμε αρχαία Ελληνικά να κατανοήσουμε τους αρχαίους τραγικούς. Η Επίδαυρος είναι ένα Θέατρο που λατρεύω.

Ερώτηση 8η: Η ηχώ έχει την ιδιότητα αναλόγως την περιοχή και την αρχιτεκτονική του τόπου να αποκτά μια ιδιαίτερη ακουστική. Για αυτόν τον λόγο επιλέξατε να εξηγήσετε και να μιλήσετε για τη “δράση” της ακουστικής της ηχούς;

Ζ.Π.: Γι'αυτό η ηρωίδα μου βρίσκεται στο πιο κατάλληλο μέρος που θα μπορούσε να βρεθεί και να αποδώσει πάνω στην Ηχώ που δρα επί της Αύρας που θα πει Επίδαυρος.

Στα μέσα του βιβλίου αναλύω την ηχώ με αυτή την παιδικότητα που σας είπα παραπάνω.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Ζ.Π.: Να διαβάζουν πάρα πολύ και πάρα πολλά έτσι ώστε να καλλιεργήσουν το μέσα τους. Όσο για τους γονείς είναι και οι γονείς αναγνώστες μου και όχι μόνο τα παιδιά ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της Καρδιάς μου.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Ζ.Π.: Το επόμενο συγγραφικό βήμα θα είναι με θέμα τα Χριστούγεννα. Είναι όνειρο ζωής να βγάλω βιβλίο πάνω σε συγκεκριμένη εποχή.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Ο Ζήσης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Καλαμπάκα. Ζει στην Αθήνα, όπου σπούδασε Υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Έχει μετεκπαιδευθεί στο ΕΚΠΑ, στο ΜΟΜΑ Museum of Modern Art & Ideas, στο University of Edinburgh και στο Πανεπιστήμιο της Spezia («Εισαγωγή στη Φιλοσοφία του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα και παγκόσμια κληρονομιά»). Από το 2007 ασχολείται με την υποκριτική. Έχει παίξει στο θέατρο (στο πλευρό του Γιάννη Μπέζου), στην τηλεόραση (στο τηλεοπτικό σήριαλ «Λούφα και Παραλλαγή», στον ρόλο του Καψιμιτζή) και στον κινηματογράφο (πέντε ταινίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό). Το 2013 ήταν για δύο ακαδημαϊκά εξάμηνα Εισηγητής διαλέξεων με θέμα «Βιωματικό και Σωματικό θέατρο μέσω θεατρικού παιχνιδιού και η εμψύχωση χαρακτήρων», στα Ανοικτά Λαϊκά Πανεπιστήμια της Ακαδημίας των Πολιτών. Το 2017 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις Όστρια με τίτλο Ελπινίκη – Φωνές και Ψίθυροι στο Μουσείο της Ακρόπολης, στο οποίο εμπεριέχονται οι ασκήσεις Παίζοντας με τον Πολιτισμό. Είναι Τακτικό Μέλος του Ελληνικού Τμήματος του ΙΒΒΥ (Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). Το 2015 βραβεύτηκε για το ψηφιακό της σενάριο (“Getting to know our internet habits: the mischievous side of social media”), με θέμα την προσκόλληση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο πλαίσιο της Πράξης «Ανάπτυξη μεθοδολογίας και ψηφιακών διδακτικών σεναρίων για τα γνωστικά αντικείμενα της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Γενικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης», με φορείς υλοποίησης το ΙΕΠ και την Ειδική Υπηρεσία Εφαρμογής Εκπαιδευτικών Πράξεων του ΥΠ.Π.Ε.Θ.

Βασιλική: η μαγική ηχώ της Επιδαύρου

Η µικρή Βασιλική, στα όνειρά της, ανακαλύπτει την… ηχώ, που ξεδιπλώνεται και γιγαντώνεται, αποκαλύπτοντάς της έναν άλλο κόσµο! Αναρωτιέται ποιος θα µπορούσε να ακούσει τη δική της ηχώ…

Αντικρίζοντας µε υπερηφάνεια και ελπίδα την επιβλητική Επίδαυρο καθώς την περιλούζει ο ήλιος, αγναντεύει ένα τοπίο που µοιάζει σαν σκηνικό παλαιάς εποχής. Με τη δύναµη της φωνής της ανακαλύπτει έναν δικό της ηχητικό κόσµο, τον κόσµο µε ηχώ. Το όνειρό της πραγµατοποιείται. Όµως, κάπου εκεί, µεταπηδά στο σπίτι του θεού Ιατρού της αρχαιότητας, στο Ασκληπιείο.

Τα επιφωνήµατά της κατακλύζουν όλο το αρχαίο θέατρο και, ευτυχισµένη πλέον, βρίσκει την απάντηση: αυτές οι σωστά δοµηµένες πέτρινες, φαρδιές θέσεις που στέκονται αγέρωχες στον χρόνο είναι η αιτία της εξαίσιας ακουστικής που κάνει δυο λέξεις να ακούγονται παντού!

Τα µεσάνυχτα, στο δωµάτιό της, αντικρίζοντας τα αστέρια, απορηµένη σιγοψιθυρίζει: «µα, πώς;».Δυο λέξεις στο δωµάτιο, δίχως αποτέλεσµα.

Εντούτοις, αυτό είναι το αίσθηµα της ηχούς και το ταξίδι της Βασιλικής που Δρα επί της Αύρας = Επίδαυρος.

Κριτική βιβλίου “Η φάρμα των ζώων” του George Orwell

Σε ένα αγρόκτημα, τα ζώα επαναστατούν και ο ιδιοκτήτης τρέπεται σε φυγή. Έτσι, ο καταπιεστής “άρχοντας” φεύγει και τα ζώα πρέπει να μπουν σε έναν νέο ρυθμό και κάποιοι να γίνουν οι καθοδηγητές. Ποιοι θα είναι αυτοί; Μα, φυσικά, τα γουρούνια, καθότι είναι πιο έξυπνα από τα υπόλοιπα ζώα του κτήματος. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία.

Η σύγκρουση των δύο πιο ισχυρών γουρουνιών είναι αναπόφευκτη. Η πονηριά του Ναπολέοντα διαφαίνεται σε κάθε κουβέντα του, στη στάση του και στις βλέψεις του. Άλλωστε, κατορθώνει να διαβάλλει, με επιτυχία, τις κινήσεις του Σνόουμπωλ στα ζώα και να τα αποπροσανατολίσει τόσο πολύ που να τα κάνει πλύση εγκεφάλου.

Μέσα από τον αλληγορικό του λόγο βλέπουμε και συναντάμε πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κοινωνία και τις εξελίξεις. Η μνήμη γίνεται κοντόφθαλμη, η επιρροή που δέχονται τα ζώα είναι υπερβολική αλλά συμφέρουσα για τους εξουσιαστές – δυνάστες τους. Από τη μία καταπίεση μεταβαίνουν με ευκολία στην άλλη, η οποία αποδεικνύεται χειρότερη και πιο χειριστική από την προηγούμενη. Η σκληρότητα με την οποία λειτουργούν τα γουρούνια είναι υπέρ το δέον σε σημείο το μίσος και η οργή να ξεχειλίζουν την ψυχή των αναγνωστών.

Όλες αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται για τους αναγνώστες ενοχλητικές, κυρίως για το γεγονός ότι ανακαλύπτει πόσο δικό του είναι αυτό που διαβάζει, πόσο ουσιαστικά αντικατοπτρίζει τη δική του υπακοή και κατάθεση των όπλων.

Μπορεί ο συγγραφέας, George Orwell, όταν έγραψε το πόνημά του “Η φάρμα των ζώων” να αποσκοπούσε στον παραλληλισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης, νυν Ρωσίας, και στη διαμάχη του Στάλιν, ο οποίος με ευφυή τρόπο κατατρόπωσε τον Λένιν, αλλά δεν αλλάζει σε όσα πολιτικά συστήματα και αν στρέψουμε το κεφάλι μας.

Αναμφισβήτητα, η σύλληψη της ιδέας για τη συγγραφή αυτού του αναγνώσματος ήταν ευφυής όχι τόσο από άποψη λεξιλογίου, καθώς η γραφή είναι λιτή και περιεκτική, αλλά για το σπουδαίο ιστορικό πλαίσιο και μεταφορικό λόγο του George Orwell που παρόλο που πέρασαν παραπάνω από 60 χρόνια -από όταν γράφτηκε και εκδόθηκε- παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ και κάθε νέα πολιτική κυβέρνηση το επικαιροποιεί ακόμα περισσότερο! Πρόκειται για ένα διαχρονικό και προφητικό, υπό μια ευρύτερη έννοια, βιβλίο!

Ουσιαστικά αποτελεί κόσμημα για τις βιβλιοθήκες όλων για να μη μένουμε στη λήθη και στην πλύση εγκεφάλου που γίνεται καθημερινά για καλύτερη διοίκηση, όρους επιβίωσης και συνθήκες διαβίωσης από κάθε σύστημα και κόμμα που διαδέχεται το ένα το άλλο... Διαβάστε το! Οφείλετε να το κάνετε για εσάς, την οικογένειά σας, τα παιδιά σας, τον συνάνθρωπό σας για ένα ομορφότερο αύριο με αξίες και ορθές επιλογές! 

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Κριτική Βιβλίου “Στοιχειωμένη Ήπειρος” της Κατερίνας Σχισμένου

 

Το βιβλίο “Στοιχειωμένη Ήπειρος” αποτελείται από 18 διηγήματα βασισμένα στην τοπική παράδοση. Κάθε διήγημα έχει και τη δική του ταυτότητα μέσα στη λαογραφία του τόπου, στα σκοτεινά και κρυμμένα μυστικά και στους θρύλους της.

Όπως μας δηλώνει και η ίδια στον Πρόλογο του βιβλίου, οι ιστορίες δεν είναι μια καταγραφή της αλήθειας –με την έννοια που εμείς την ξέρουμε– ούτε αποκλειστικά δημιουργήματα της δικής της φαντασίας.

Αυτή η αλήθεια, την οποία καταγράφει η ίδια, έχει τη δική της δυναμική και μας προ(σ)καλεί να την υποδεχθούμε χωρίς σκεπτικισμό. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος κουβαλάει τα δικά του στοιχειά... Αυτό είναι ολοφάνερο από τη σκοτεινή πλευρά των ιστοριών. Αλλά υπάρχει άραγε στον κόσμο κάποιος που να μην κρύβει στην ψυχή του κάτι περίεργο, κάτι απόκοσμο;

Όπως γνωρίζουμε όλοι μας έχουν διττή υπόσταση, κοινώς υπάρχει και το φως και το σκοτάδι μέσα μας. Ποιο από τα δύο όμως επιλέγουμε να ακολουθήσουμε και να μας “στοιχειώνει”;

Με εξαιρετική μαεστρία η συγγραφέας καταφέρνει να κάνει κατάβαση στα σκοτεινά ύδατα της ψυχής των χαρακτήρων της! Και αυτό, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι, δεν είναι εύκολο. Θέλει να υπάρχει φυσικό ταλέντο στη συγγραφή για την επίτευξη αυτού του δύσβατου μονοπατιού!

Η κάθαρση άλλοτε έρχεται και άλλοτε συμπαρασύρει τον ήρωα σε μια ξέφρενη πορεία με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ίδιο και όχι μόνο. Βέβαια, δεν λείπουν και οι μορφές των θυμάτων εκτός από αυτές των θυτών. Αλλά για να υπάρξει θύτης, πρώτα απ' όλα πρέπει να υπάρξει θύμα. Πόσο εύκολα, λοιπόν, μπορεί κανείς να γίνει το θύμα; Μία αδύναμη στιγμή αρκεί για να παρεισφρήσει ένας μνησίκακος άνθρωπος και να αναποδογυρίσει τη ζωή μας...

Και κάπως έτσι η λογοτεχνία γίνεται δύναμη και οι κραυγές ηχηρές για να δοθεί η ώθηση να ανοίξουν επιτέλους τα στόματα!

Συγχαρητήρια στη συγγραφέα, Κατερίνα Σχισμένου, που μας δείχνει με τον πιο τραγικό και σκοτεινό τρόπο ότι οι άνθρωποι πρέπει να μιλάνε, τα θύματα να ζητούν δικαιοσύνη και ότι οι στοιχειωμένες ψυχές δε θα βρουν ποτέ τη λύτρωση και το φως...

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Κριτική Βιβλίου “Η ζωή όπως είναι” της Ηρούς Σκάρου

 

Το βιβλίο “Η ζωή όπως είναι” αποτελείται από 24 διηγήματα. Το καθένα αποτυπώνει κάθε αλήθεια της ζωής.

Ο Έλληνας της διασποράς, μια οικιακή βοηθός και ένας νεαρός κρατούμενος, μία εκδικητική γυναίκα, ένα μαγειρείο, μια ανεπιτυχής κλήση, μία υπέρμετρη αγάπη προς τη γιαγιά και πολλές άλλες ιστορίες έρχονται να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών και να τους “εθίσει” στις μυρωδιές και στα συναισθήματα που αποτυπώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο η δημιουργός, Ηρώ Σκάρου, στο τόσο ιδιαίτερο πόνημά της.

Αν κάποιος μου ζητούσε να επιλέξω ένα μόνο διήγημα ως το πιο αγαπημένο μου πραγματικά δε θα μπορούσα να το κάνω, καθώς και τα 24 με “στοίχειωσαν” και με κέρδισαν, το καθένα για διαφορετικούς λόγους.

Άλλωστε, κάθε διήγημα αφουγκράζεται τη σημερινή κοινωνία, τους φόβους, τις λύπες, την ίδια τη ζωή και τα συναισθήματα που βιώνει ο κάθε άνθρωπος. Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι που κατατάσσουν τις ιστορίες και το συγκεκριμένο ανάγνωσμα ως ένα από τα κορυφαία πονήματα της περσινής χρονιάς. Ο λόγος και η χροιά της συγγραφέως είναι ιδιαίτεροι και θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Αυτά κάνουν ακόμα πιο σημαντικά τα χαρακτηριστικά της γραφής της.

Η ευθύτητα που ξεδιπλώνεται καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης μας οδηγεί στο να γινόμαστε ήρωες της κάθε ιστορίας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάθε διήγημα δημιουργεί μία κινηματογραφική ροή με σεναριογράφο τη συγγραφέα και σκηνοθέτη τους αναγνώστες. Αναμφισβήτητα, αυτό είναι κάτι πραγματικά σπάνιο και προκαλεί θαυμασμό σε όσους διαβάσουν αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο!

Ανυπομονώ από τώρα να πιάσω στα χέρια μου το επόμενό της δημιούργημα! Αν, λοιπόν, αναζητάτε κάτι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα και τη γνωστή πεπατημένη που ακολουθούν πολλοί συγγραφείς τότε δοκιμάστε να βυθιστείτε στον κόσμο της Ηρούς Σκάρου και να γνωρίσετε τους ήρωές της! Τολμήστε μία επιλογή ενός νεοφερμένου ανθρώπου στον χώρο των γραμμάτων και θα αποζημιωθείτε! 

 

 

 

 

 

Βασιλική Διαμάντη 

 

Συζητώντας με τον Γιώργο Κατσούλα

 

Ερώτηση 1η: Τι σημαίνει λογοτεχνία για εσάς;

Γ.Κ.: Η λογοτεχνία δεν είναι ξεκομμένη από τις άλλες μορφές τέχνης για να είναι κάτι ξεχωριστό για μένα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης όπως ο κινηματόγραφος η μουσική η τηλεόραση η γλυπτική η υποκριτική κλπ.. Απλά επειδή δεν μπορώ να γράψω συμφωνίες γράφω κείμενα.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, κατά τη γνώμη σας, που κάνει κάποιον δημιουργό ξεχωριστό και αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό;

Γ.Κ.: Δεν είναι εύκολη απάντηση. Καταρχήν το αναγνωστικό κοινό δεν είναι ένα. Είναι πολλά. Όπως και το τηλεοπτικό κοινό. Ας πούμε το τηλεοπτικό κοινό που βλέπει σειρές πλατφόρμας δεν μπορεί να δει σειρές ελεύθερης τηλεόρασης. Έχει μάθει ο οργανισμός του σε άλλη αισθητική. Δεν σας προξενεί εντύπωση πως αυτή την στιγμή το κορυφαίο σήριαλ της Ελλάδας έχει θεαματικότητα μόνο 30% σε περίοδο χωρις ανταγωνισμό; Πριν μερικά χρόνια η κορυφαία σειρά της Ελλάδας είχε κοντά στο 50%-60% θεαματικότητα ενώ είχε απέναντί της 45 σήριαλ!!! Η δική μου η γενιά μεγάλωσε με τρεις Χάριτες και Τμήμα ηθών και η σημερινή γενιά με Games of Thrones και

Peaky Blinders. Που να τους κοροϊδέψεις τώρα; Το ίδιο είναι και το αναγνωστικό κοινό. Ποιο είναι εκείνο το γνώρισμα που κάνει αγαπητό τον Ντένις Λεχέιν παγκοσμίως αλλά εδώ πουλάει χίλια αντίτυπα; Πιο είναι το γνώρισμα που κάνει αγαπητό τον Τζειμς Ελρόυ ή έναν Πελεκάνο παγκοσμίως αλλά εδώ πουλάνε χίλια αντίτυπα; Ποιο είναι το κοινό που διαβάζει Ίψεν, Μάμετ ή Μίλερ; Το αναγνωστικό κοινό που ανήκω εγώ αυτό δηλαδή που έχει τα ίδια γούστα με εμένα είναι περίπου 2.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Για να γίνω αγαπητός σε αυτούς θα πρέπει η πένα μου να είναι ανατρεπτική, αντισυμβατική, θυελλώδεις, επαναστατική, αντικαθεστωτική μα πάνω απ’ όλα να ρίχνει το μπαλάκι στον Λαό. Και να του λέει εσύ φταις! Δεν φταίνε οι πολιτικοί ή ο θεός ή η μοίρα και οι πολυεθνικές αλλά εσύ! Όλοι οι μεγάλοι συγγράφεις αυτό λένε. Εσύ φταις. Εσύ πρέπει να μαθαίνεις. Εσύ πρέπει να αντισταθείς. Που να γίνεις αγαπητός μετά; Για να γίνω αγαπητός στο 80% του υπόλοιπου αναγνωστικού κοινού θα πρέπει να εχω γυναίκα στο εξώφυλλο πρώτον δεύτερον να μην βρίζω και τρίτον να χαϊδεύω τα αυτιά του λαού. Προτιμώ όμως να πιάσω συζήτηση με τα αρχίδια μου πάρα να χαϊδέψω αυτιά. Ολόκληρη η ελληνική λογοτεχνία έχει προσαρμοστεί πάνω στην Ελληνίδα νοικοκυρά. Η Ελληνίδα νοικοκυρά θέλει να διαβάζει για να περνάει ευχάριστα την ώρα της και να ταξιδεύει μέσα σε έρωτες που ποτέ δεν έζησε στην ζωή της γιατί προτίμησε το συμβατικό και το σίγουρο. Γιατί δεν ρίσκαρε ποτέ. Γιατί πάντα έτρεμε από τον φόβο. Γιατί πάντα ήταν γονατιστή. Γιατί δεν έκανε ποτέ την υπέρβαση. Γιατί πάντα υπάκουε στα κοινωνικά στερεότυπα. Την μάθανε να προχωράει σκυφτά και να σκέφτεται όπως όλοι. Εγώ λέω όχι. Η Ελληνίδα νοικοκυρά πρέπει να πει στην κοινωνία και στον άντρα της να πάνε στο διάολο. Για να σε αγαπήσει λοιπόν αυτό το κοινό θα πρέπει να είσαι συμβατικός και να πηγαίνεις με τα νερά του. Εκτός αν είσαι τόσο πολύ μάγκας και δεξιοτέχνης που να περνάς υπόγεια αυτά που θες να πεις χωρίς να σε καταλαβαίνουν. Προσπαθώ να κάνω το δεύτερο.

Ερώτηση 3η: Τι συναισθήματα νιώθετε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Γ.Κ.: Προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία απέναντι στην νόηση και στο συναίσθημα ώστε να μην οδηγούμε ποτέ από ένα στοιχείο. Κάποιες φορές χρειάζεται λογική κάποιες φορές συναίσθημα. Εξαρτάται την σκηνή. Υπάρχουν σκηνές που δεν μπορώ να τις γράψω. Στον Τυπάλδο ένιωσα 2-3 φορές έτσι. Αυτή η συναισθηματική κατάρρευση είναι λογικό να έρχεται . Πρέπει να την αφήνεις να αδειάζει όμως και όχι να την φοβάσαι. Όταν αδειάσει μετά μπορείς να γράψεις ήρεμα και χαλαρά. Είναι σαν να κάνεις προπόνηση μέχρι λιποθυμίας. Μετά αισθάνεσαι πολύ καλύτερα.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ψυχίατρος Τυπάλδος”;

Γ.Κ.: Δύσκολο. Και είναι δύσκολο όχι για το θέμα του -σίγα έτσι και αλλιώς το αναγνωστικό κοινό έχει συνηθίσει σε πιο σκληρά βιβλία - αλλά γιατί έχει έναν αμφιλεγόμενο και αντιφατικό χαρακτήρα για ήρωα. Ο Τυπάλδος δεν είναι ένας συνηθισμένος χαρακτήρας για να ταυτιστεί το κοινό μαζί του και να τον αγαπήσει. Είναι δύσκολος. Είναι άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα. Κάνει μαλακίες μερικές φορές. Γεμάτος άρνηση και εγωκεντρικό πείσμα. Υπερόπτης αλαζόνας εριστικός και εμμονικός. Δεν είναι χαρακτήρας για να ταυτιστείς. Δεν κάνω τέτοιους χαρακτήρες εγώ. Μακριά από μένα οι συμβατικοί και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες για να μπορέσει να ταυτιστεί εύκολα η νοικοκυρά μαζί τους. Εμένα όσο φως έχουν άλλο τόσο σκοτάδι κουβαλάνε. Και εν πάση περίπτωση δεν είμαι υπέρ της άποψης ότι δραματουργικά πρέπει να ταυτιστούμε με τον ήρωα. Πρέπει να μας γοητέψει σίγουρα αλλά όχι να ταυτιστούμε. Μπορεί κανείς να ταυτιστεί με τον Τόνι Μοντάνα; Έναν έμπορο ναρκωτικών Ένα σκουπίδι της κοινωνίας; Αν ταυτιστεί τότε έχει πρόβλημα. Δεν ταυτίζεσαι ούτε με τον Τόνι Μοντάνα , ούτε με τον Κορλεόνε, ούτε με τον Ριχάρδο Γ’. Όμως δεν θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους γιατί σε γοητεύουν. Άλλο πράγμα η ταύτιση άλλο η γοητεία. Έτσι λοιπόν είναι δύσκολο να ταυτιστεί το ευρύ κοινό με τον Τυπάλδο ,έναν άνθρωπο που κάθεται σε ένα παγκάκι και θάβει όλους τους περαστικούς. Έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δεχτεί την πραγματικότητα. Όμως σου εκπέμπει έναν φοβερό μαγνητισμό.

Ερώτηση 5η: Πόσο εύκολο είναι να κατανοηθεί από τον κοινωνικό περίγυρο κάποιος που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού;

Γ.Κ.: Δεν μπορεί να κατανοηθεί και επίσης ο αυτιστικός δεν μπορεί να κατανοήσει τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι δυο δυνάμεις τελείως αντίστροφες. Όλοι κραυγάζουν υπέρ της διαφορετικότητας αλλά αν ζήσουν από κοντά την κατάσταση βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους. Ποιος θα καταλάβει γιατί έχεις εμμονή στην λεπτομέρεια; Εγώ κάθομαι και βλέπω εκατό φορές μια ταινία για να την αναλύσω και να καταλάβω γιατί η κάμερα σε ένα σημείο έχει γωνία λήψης 60 μοίρες αντί για 55. Ποιος θα το καταλάβει αυτό; Ποιος θα καταλάβει γιατί όλοι μου λένε χαλάρωσε και πάμε για τσίπουρα και τάβλι; Δεν πίνω ούτε τσίπουρο ούτε τάβλι παίζω και ούτε χάνω τον χρόνο μου σε ανούσιους χαβαλέδες . Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τον απλό κόσμο. Γιατί όταν βρέχει τρέχει να μην βραχεί; Πρώτον θα βραχεί περισσότερο και δεύτερον θα χάσει όλη τη μαγεία . Γιατί κάθεται και πίνει καφέ με τις ώρες και σαχλαμαρίζει σε ένα σωρό βλακείες θέματα; Γιατί δεν ακούει την πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν σε 10 διαφορετικές εκτελέσεις ώστε να κατανοήσει γιατί ο κάθε μαέστρος επιλεγεί έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης; Τι είναι αυτό που θέλει να πει; Γιατί δεν συγκρίνει τις μεταφράσεις του Άμλετ ώστε να διαπιστώσουμε για πιο λόγο χρησιμοποιεί ο καθέναν το δικό του λεξιλόγιο; Γιατί κανείς δεν συζητάει για τις μεγαλοφυείς εμπνεύσεις του Ντάνιελ Ντέι Λούις; Γιατί ο κόσμος δεν συζητάει για το composition and blocking του Όρσον Γουέλς; Γιατί κανείς δεν ψάχνει να βρει πως στο διάολο γίνεται να φωτίζει έτσι ο Ρότζερ Ντίκινς; Δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο γιατί δεν έχει τέτοιες απορίες και απλά θέλει να κάνει χαβαλέ με φραπέ και τσίπουρα. Μακριά και αγαπημένοι λοιπόν. Δεν θέλω κοινωνικό περίγυρο δίπλα μου. Κάθε φορά που πάω να εμβαθύνω σε μια κουβέντα μου λένε όλοι μην σκέφτεσαι τόσο πολύ. Είναι δυνατόν; Μα η ανθρωπότητα πήγε μπροστά επειδή κάποιοι σκεφτόντουσαν πολύ και πάει πίσω επειδή κάποιοι δεν σκέφτονται καθόλου. Καμία πλευρά δεν μπορεί να καταλάβει την απέναντί της. Φροντίζω να κρατιέμαι μακριά από καθημερινούς ανθρώπους γιατί κι εγώ δεν τους καταλαβαίνω και αυτοί εμένα.

Ερώτηση 6η: Ο Τυπάλδος είναι ο παρατηρητής γεγονότων, καταστάσεων και συμπεριφορών. Κοινώς, είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή όπως είναι η εξιχνίαση εγκλημάτων και παράνομων δραστηριοτήτων. Πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει μία τέτοια αίσθηση και παρατηρικότητα;

Γ.Κ.: Είναι ένας συνδυασμός ταλέντου και προπόνησης. Υπεράνθρωποι υπάρχουν σε κάθε τομέα.

Ερώτηση 7η: Πίσω από κάθε σκοτεινό κεφάλαιο της προσωπικότητας των ανθρώπων βρίσκεται ένα άσχημο παιδικό βίωμα, μία κληρονομικότητα, ένα “σφάλμα” του dna, η διττή φύση του ανθρώπου ή συνδυασμός αυτών; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Γ.Κ.: Προσωπικά πιστεύω πως ο άνθρωπος γεννιέται με το καλό και το κακό έμφυτα και ανάλογα στην κοινωνία που θα μεγαλώσει θα επικρατήσει ένα από τα δυο. Στην τσαρική Ρωσία όλοι ήταν θρήσκοι και αγράμματοι. Στην κομουνιστική Ρωσία οι περισσότεροι ήταν άθεοι, όλοι ξέραν κλασική μουσική και τα περισσότερα κορίτσια πήγαιναν μπαλέτο. Στην τωρινή Ρωσία οι περισσότεροι είναι θρήσκοι, ελάχιστοι ξέρουν κλασικοί μουσική και οι περισσότερες γυναίκες είναι πουτάνες. Ποιο είναι το DNA του Ρώσου; Η Ελληνίδα μάνα το 45 όταν ο γιος της έφευγε να πολεμήσει τον χαιρέταγε με ένα χαμόγελο και γεμάτη χαρά. Τώρα έχει καύσωνα και του λέει πάρε ζακέτα. Ποιο είναι το DNA της Ελληνίδας μάνας; Το 60 ο κόσμος τραγουδούσε Ρίτσο και Ελύτη και τώρα τραγουδάει αλβανική ραπ που είναι μόνο για ηλίθιους. 50 χρόνια διαφορά είναι. Δεν είναι πολλά. Δεν υπάρχει DNA . Ο άνθρωπος είναι όπως τον μάθεις. Αυτό αφορά το 99%. Υπάρχει όμως και η ανωμαλία της φύσης το οποίο είναι αμελητέα ποσότητα.

Ερώτηση 8η: Μας έχετε συνηθίσει σε έργα φιλοσοφικού περιεχομένου. Θα μας αποκαλύψετε τον λόγο ή είναι κάτι τυχαίο;

Γ.Κ.: Τυχαίο δεν είναι. Αυτά είναι τα αναγνώσματα μου και επίσης δεν θέλω να είμαι ρηχός και μονοεπίπεδος. Με απασχολούν τα μεγάλα πανανθρώπινα διλήμματα που απασχολούν όλους τους μεγάλους στοχαστές εδώ και χρόνια. Το θέμα είναι σε τι χαρτί θα τα περιτυλίξεις.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Γ.Κ.: Ότι από μένα δεν θα περιμένουν να γράφω ένα είδος. Οι δικοί μου οι αναγνώστες θα έχουν πολλά ενδιαφέροντα και θα τους απασχολούν πολλά ζητήματα. Δεν με ενδιαφέρουν οι μονομανείς αναγνώστες. Αυτοί που διαβάζουν μόνο αστυνομικά ή μόνο θρίλερ ή μόνο ιστορικά. Εμένα δεν με χωράει το σύμπαν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Γ.Κ.: Πολλά και διάφορα. Θα δείξει…

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Γ.Κ.: Κι εγώ ευχαριστώ.

Γεννήθηκε στις 16-2-1981 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Είναι διαγνωσμένος με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και στη συγγραφή είναι αυτοδίδακτος. Έχει πάρει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει δεκάδες βραβεία, με κυριότερα το Α΄ βραβείο από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» για το θεατρικό του «Παραδώστε τους Αντιστασιακούς» και το Α΄ βραβείο από την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το θεατρικό του «Ψυχή από ατσάλι», που αναφέρεται στα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Έχει παρακολουθήσει on line masterclass σεναρίου με τον Ντέιβιντ Μάμετ και τον Άαρον Σόρκιν και δουλεύει σαν διαλγογράφος σε σειρές. Επίσης έχει κάνει σεμινάρια υποκριτικής στην κάμερα και είχε έναν μικρό ρόλο στο σίριαλ «Κόκκινο ποτάμι».

Ψυχίατρος Τυπάλδος

«Μα ήταν ο Τυπάλδος. Πώς θα μπορούσε να κάνει πίσω; Ο διάσημος ψυχίατρος. Ένας Υπεράνθρωπος. Αυτός που πάλευε με τα πάντα. Που πάλευε με την κατάθλιψη, που πάλευε με τον αυτισμό, που πάλευε με το παρελθόν του, που πάλευε να κάνει μιαν απλή σχέση, που πάλευε να τον κατανοήσουν οι άνθρωποι, η ελπίδα των γονιών, η ελπίδα των παιδιών. Αυτός που – σχεδόν πάντα – είχε δίκιο. Αυτός είχε το χάρισμα και την κατάρα. Η ιδιοφυΐα. Λοιπόν; Τι να την έκανε την ιδιοφυΐα του αν δείλιαζε τώρα; Τι είναι η ιδιοφυΐα χωρίς θάρρος; Χωρίς θέληση; Χωρίς να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια το βλέμμα που σε κατατροπώνει και να του πεις «κάνε πιο κει». Πού είναι η ιδιοφυΐα, όταν η ατολμία επελαύνει επάνω σε φτερωτά άλογα και σε καλεί στον ίδιο σου τον όλεθρο; Ποια είναι η ιδιοφυΐα όταν η ατσαλένια πανοπλία της θέλησης κάνει φτερά και σκορπίζεται στον άνεμο; Όλα θα τα αντιμετώπιζε τώρα. Σε μια σκοτεινή αρένα όπου οι σύμμαχοι του σκότους θα γλεντούσαν χωρίς σταματημό. Και θα ήταν εκεί μόνος. Αυτός και όλοι τους. Ένας εναντίον όλων. Αυτός και τα σκοτάδια του…» Περισσότερο ένα φιλοσοφικό θρίλερ, μια πραγματεία πάνω στη θεωρία του υπεράνθρωπου, ένας στοχασμός πάνω στην «Υψενική» και «Νιτσεϊκή» φιλοσοφία, παρά ένα καταιγιστικό αστυνομικό με συνεχείς ανατροπές και υπερβολές, το μυθιστόρημα του Γιώργου Κατσούλα επικεντρώνεται στο χαρακτήρα του Ψυχιάτρου Τυπάλδου, ενός αυτιστικού γιατρού με σύνδρομο Άσπεργκερ και παρακολουθεί βήμα βήμα την πορεία του για τη σύλληψη ενός παιδεραστή.