Μ.Π.: Ο Μίλαν Κούντερα. Ομολογώ ότι έχω στη συλλογή μου τα περισσότερα από τα βιβλία του, αλλά αυτό που ξεχώρισα με διαφορά ήταν «Το Αστείο». Ο συγκεκριμένος συγγραφέας, κατά τη γνώμη μου, έχει την απίστευτη ικανότητα να σε μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της πλοκής, έτσι ώστε νιώθεις ότι είσαι εκεί και το ζεις ο ίδιος.
Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Μ.Π.: Αν θυμάμαι καλά, γιατί έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια (δεν θέλω να πω πόσα…), ήταν γύρω στο δημοτικό, όπου είχα διαβάσει τα «Στα μυστικά του Βάλτου» και «Τρελαντώνης» της Πηνελόπης Δέλτα.
Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Μ.Π.: Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Ήμουν σε μια «περίεργη φάση» της ζωής μου (όπως και πολλές γυναίκες οι οποίες έχουν γεννήσει), όπου ένιωθα ότι είχα κλείσει στην ψυχή μου πολλές σκέψεις, οι οποίες με κάποιον τρόπο είχα την ανάγκη να τις βγάλω προς τα έξω. Είχα πασχίσει σκληρά να καταφέρω αυτό που τόσο επιθυμούσα σε σχέση με τον θηλασμό, κι εντέλει το είχα καταφέρει, αλλά ένιωθα μια πικρία σε σχέση με τα εμπόδια που είχα συναντήσει. Ευχόμουν, με κάποιο τρόπο, να μπορούσα να αλλάξω το παρελθόν και να τα κάνω «όλα σωστά» (φυσικά και αυτό δεν ήταν μια ρεαλιστική προσδοκία· καμία μαμά δεν είναι τέλεια, είναι ανθρώπινο το να κάνεις λάθη). Αυτό όμως που με πείραζε πιο πολύ, ήταν τα λάθη τα οποία θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν είχα τη σωστή καθοδήγηση. Επιπλέον, έχοντας τότε ένα 2,5 χρονών παιδί, άρχισα να νιώθω πως ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να δεχθεί ότι ένα παιδί μπορεί να θηλάσει μακροχρόνια. Ήθελα ν’ αποφύγω ερωτήσεις του τύπου «Ακόμη Θηλάζεις;». Εκείνη την περίοδο έτυχε να έχω δύο εγκυμονούσες φίλες. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να μπορέσω να κάνω κάτι κι εγώ, ούτως ώστε να μπορέσω να τις βοηθήσω να θηλάσουν, εφόσον πραγματικά το επιθυμούσαν. Δεν ήθελα όμως, σε καμία περίπτωση, να τις πιέσω. Ήθελα να είναι δική τους η απόφαση. Σαν άνθρωπος είμαι πολύ κλειστός, οπότε δεν πίστευα ότι είχα τη δύναμη να
υποστηρίξω τη θέση μου με λόγια. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα κάποιου είδους σημειώσεις, τύπου συμβουλών, σε συνδυασμό με τις δικές μου εμπειρίες. Σιγά σιγά, μετατράπηκε στο συγκεκριμένο εγχείρημα. Στην πορεία αποφάσισα να το εκδώσω, για να μπορέσω να βοηθήσω και άλλες μητέρες που αντιμετώπισαν θέματα με τον θηλασμό, καθώς και να πω στους δικούς μου ανθρώπους το πώς ένιωθα και το πόσο σημαντικό αγαθό είναι ο θηλασμός. Ήταν, ίσως, και ένα είδος ψυχοθεραπείας, αν θέλετε.
Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ακόμη θηλάζεις”;
Μ.Π.: Αισθήματα και συναισθήματα μιας νέας γυναίκας που μόλις έχει γεννήσει. Αποτύπωση της κούρασης και της πικρίας που νιώθει. Μπορεί κάποιος ο οποίος να το διαβάσει, να σκεφτεί ότι βλέποντας τα εμπόδια που συνάντησε αυτή η γυναίκα, θα λειτουργήσει αποθαρρυντικά για κάποια άλλη που θα θελήσει να θηλάσει, όμως ,στην ουσία, στο τέλος, μένει το αντίθετο, αισιόδοξο μήνυμα ότι: ξέρεις, ό,τι κι αν συμβεί, μπορείς να τα καταφέρεις! Ότι αν προσπαθήσεις για κάτι και το θέλεις πολύ, όλα είναι εφικτά και ότι όλα αυτά δεν θα γινόταν καν, αν υπήρχε η σωστή καθοδήγηση. Δεν θα έλεγα ότι έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα (πχ πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο), αλλά σε περίπτωση που μια γυναίκα βρεθεί σε παρόμοια θέση, να ξέρει τι θα έπρεπε να κάνει ώστε να αποφύγει τα ίδια λάθη.
Ερώτηση 5η: Τι σας ώθησε στη συγγραφή του παρόντος βιβλίου;
Μ.Π.: Νομίζω ότι σας κάλυψα με την τρίτη ερώτηση, καθώς το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν και το πρώτο μου εγχείρημα συγγραφής, που θα έλεγα πως περισσότερο μοιάζει με ένα προσωπικό ημερολόγιο.
Ερώτηση 6η: Για να εδραιωθεί ο θηλασμός στη δική σας περίπτωση -και στη δική μου επίσης- τα εμπόδια ήταν πολλά και δύσκολα, σύμφωνα με την ιστορία που αποτυπώνετε στο βιβλίο σας. Τι θα θέλατε να πείτε σε μία μητέρα που προσπαθεί να θηλάσει παρά τις “αντίξοες” συνθήκες, στις οποίες θα βρεθεί;
Μ.Π.: Ν’ ακολουθήσει το ένστικτό της. Να δεχτεί συμβουλές μόνο από σύμβουλους θηλασμού και από μητέρες που έχουν θηλάσει αρκετά. Να μην διστάσει να ζητήσει βοήθεια από τους δικούς της ανθρώπους για όλα τα άλλα εκτός από τον θηλασμό. Αυτό αφορά μόνο εκείνη και το παιδί της∙ κανέναν άλλον! Κι αν είναι κάποια που δεν έχει γύρω της ανθρώπους να τη βοηθήσουν, να ξέρει ότι το να δώσει ξένο γάλα, θα είναι η δύσκολη λύση και όχι η εύκολη (αποστειρώσεις, να ζεστάνεις το γάλα, να πρέπει να ρευτεί το μωρό κτλ). Ενώ με τον θηλασμό μπορεί να συναντήσεις μεν δυσκολίες, αλλά αν επιτευχθεί, είναι ό,τι πιο βολικό για μέσα και έξω από το σπίτι. Να ξέρει ότι αν προσπαθήσει, στο τέλος σίγουρα θ’ ανταμειφθεί και όλες οι δυσκολίες που τυχόν πέρασε, θα μοιάζουν με ένα κακό όνειρο.
Ερώτηση 7η: Οι λάθος οδηγίες οδηγούν πολλές φορές μία μητέρα στο να προσφέρει στο μωρό της ξένο γάλα αντί για μητρικό. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Μ.Π.: Γιατί έτσι μάθαμε. Γιατί αυτό θεωρείται αυτονόητο. Σπάνια θα δεις γυναίκες να θηλάζουν ή αν θηλάζουν δεν το κάνουν αποκλειστικά (αν και τώρα τελευταία βλέπω μια θετική αλλαγή). Υπάρχει και το άγχος που έχει μια νέα μητέρα για το αν το παιδί χορταίνει (αν το βάρος που παίρνει το μωρό, καθώς και ο αριθμός των πανών που γεμίζει είναι ικανοποιητικά, τότε δεν πρέπει να υπάρχει άγχος). Εμένα προσωπικά, μου πήρε τέσσερις ολόκληρους μήνες να καταλάβω αν το παιδί όντως τρώει ή απλά πιπιλίζει και εάν πράγματι χορταίνει . Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που οδηγεί μια άπειρη μητέρα στο να προσφέρει ξένο γάλα, είναι η πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον το οποίο έχει άγνοια ή, ακόμα χειρότερα, ημιμάθεια σχετικά με τον θηλασμό. Ακόμη κι αν η μητέρα έχει ενημερωθεί σωστά για τον θηλασμό, είναι τόσο ευάλωτη ψυχολογικά που επηρεάζεται. Επίσης, ίσως αγχώνεται για το βάρος που χάνει το μωρό τις πρώτες μέρες, αλλά αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό.
Ερώτηση 8η: Πολλές μαίες στα νοσοκομεία “αδιαφορούν” στο να συμβουλέψουν, να δείξουν ή να καθοδηγήσουν μία νέα μητέρα. Θεωρείτε ότι αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα των ανθρώπων, με την πίεση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στον χώρο εργασίας τους ή υπάρχουν άλλοι λόγοι;
Μ.Π.: Δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει σε έναν χώρο εργασίας σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά θεωρώ ότι σε όλα τα νοσοκομεία και τις κλινικές θα πρέπει να παρέχονται γνώσεις στο προσωπικό σχετικά με τον θηλασμό. Συγκεκριμένα, εκεί που γέννησα εγώ, οι μαίες οι οποίες με βοήθησαν, είχαν κάποιες γενικές γνώσεις θηλασμού, αλλά εκείνη η οποία με είχε βοηθήσει παραπάνω, ήταν μία θηλάζουσα μητέρα δύο παιδιών. Εκείνες που με ωθούσαν στο να δώσω ξένο, προφανώς και δεν είχαν ιδέα από θηλασμό. Γενικά, σε ό,τι αφορά το προσωπικό, θα ήταν ιδανικό ν’ ακολουθεί μία κοινή γραμμή υπέρ του θηλασμού. Σύμφωνα με μαρτυρίες γυναικών που έχουν γεννήσει, αλλού το εφαρμόζουν, αλλού πάλι όχι.
Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Μ.Π.: Στις γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν σύντομα: να λάβουν συμβουλές μόνο από ειδικούς και να μην επηρεάζονται από τρίτους. Σε μια μαμά η οποία δεν τα κατάφερε να θηλάσει το πρώτο της παιδί και ενδιαφέρεται να θηλάσει το δεύτερο, αλλά φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει: ότι μπορεί να πετύχει τον στόχο της, αρκεί να ενημερωθεί σωστά και να το θέλει πραγματικά. Στις μαμάδες οι οποίες διστάζουν να αγοράσουν το βιβλίο επειδή δεν θήλασαν και ίσως νιώθουν άσχημα γι’ αυτό: ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε καθαρά για να βοηθήσει άλλες μητέρες και όχι για να κατηγορήσει ή να κατακρίνει. Είναι πολύ άσχημο αυτό που βλέπω γύρω μου. Μαμάδες που θήλασαν να κατηγορούν εκείνες που δεν θήλασαν και το αντίστροφο. Όλες είμαστε μαμάδες οι οποίες κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τα παιδιά μας και τα μεγαλώνουμε με αγάπη – είτε με θηλασμό είτε χωρίς. Απλώς, το βιβλίο απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτές που θέλουν να θηλάσουν, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Τέλος, στους μπαμπάδες (θα ήμουν χαρούμενη αν ενδιαφερθεί κάποιος μελλοντικός πατέρας να το διαβάσει) και στις γιαγιάδες: να μπουν στη θέση τής μητέρας και να την στηρίξουν, πρωτίστως, ψυχολογικά, αλλά και σωματικά, όσο πιο πολύ γίνεται. Να σεβαστούν την επιθυμία της να θηλάσει, χωρίς να προσπαθήσουν να την επηρεάσουν αρνητικά.
Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;
Μ.Π.: Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη με το νέο αυτό βήμα το οποίο ήδη κυκλοφορεί από το Εργαστήρι Βιβλίου –Εκδόσεις «Φεγγίτης». Πρόκειται για ένα παιδικό παραμυθάκι με το όνομα «Η κουβερτούλα», το οποίο το έγραψα πέρυσι για να το διαβάζω στον γιο μου (όλα γίνονται για τον γιο μου! Πριν γεννήσω, δεν περνούσε καν από το μυαλό μου ότι θα θέλω να ασχοληθώ με «συγγραφικές δραστηριότητες» που αφορούν παιδιά), και στην πορεία αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε. Μία κουβερτούλα παρατημένη στο ράφι ενός μαγαζιού, η οποία «υιοθετείται»
από μια οικογένεια και γίνεται μέλος της. Στην πορεία θα μάθει τι σημαίνει φροντίδα, οικογένεια, συντροφικότητα κ.ά.
Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!
Μ.Π.: Να είστε καλά! Εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε το βήμα να μιλήσω για άλλη μια φορά για τον θηλασμό.
Η Μαρία Παπουτσόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985 και ζει εκεί μέχρι σήμερα. Είναι απόφοιτος της σχολής Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος του Τ.Ε.Ι. Καβάλας (Δράμα) και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος της σχολής Θετικών Επιστημών & Τεχνολογίας του ΕΑΠ. Αγαπάει τη φωτογραφία και τα ταξίδια. Λατρεύει να παίζει με τον γιο της και να του διαβάζει παραμύθια.
Ακόμη θηλάζεις;
Ένα βιβλίο γεμάτο έντονα συναισθήματα: πόνος, χαρά, απογοήτευση, αγωνία, θυμός, λύτρωση - όλα βγαλμένα από την ψυχή μιας γυναίκας. Το ταξίδι μιας μακροχρόνιας θηλάζουσας μητέρας· από το πρωτόγνωρο αίσθημα της εγκυμοσύνης και τις δυσκολίες του τοκετού, από τις λανθασμένες συμβουλές και τις κατεστημένες κοινωνικές επιταγές, ως την προσωπική προσπάθεια και επιτυχία του επαναγαλακτισμού και την εδραίωση του μακροχρόνιου θηλασμού. Ένα χρονικό, μια προσωπική αναδρομή, που καταγράφεται με την ελπίδα να βοηθήσει άλλες μητέρες, ώστε να αποφύγουν τα λάθη στα οποία υπέπεσε η ίδια· με σκοπό, όσες γυναίκες -δυνάμει και ενεργεία μητέρες- το αναγνώσουν, να μυηθούν στον μαγικό και μοναδικό κόσμο του θηλασμού. Στον ισχυρότερο δεσμό που υπάρχει σε ολόκληρο τον φυσικό κόσμο: τη σχέση μάνας-παιδιού.
