Συζητώντας με την Αναστασία Δατσογιάννη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Δ.: Είναι πολλοί και σε διάφορα είδη συγγράματος! Στο παιδικό βιβλίο ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι για μένα πρότυπο συγγραφέα, και επιστήμονα. Από σύγχρονη λογοτεχνία θαυμάζω πάρα πολύ την συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη. Επίσης, η αλήθεια έιναι ότι διαβάζω αρκετά επιστημονικά βιβλία (αγαπημένος μου ο Stephen Howking), ενώ έχω μια βαθιά αγάπη για την έρευνα στην διδακτική των μαθηματικών, ένα τομέα που επαγγελματικά υπηρετώ με αγάπη και σοβαρότητα. Επόμενως σχετικά αναγνώσματα θα έλεγα κυριεύουν τον επαγγελματικό και ελεύθερο χρόνο μου.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Δ.: Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με γεμάτες βιβλιοθήκες, αμέτρητες επιλογές βιβλίων και με την εικόνα των εκπαιδευτικών γονιών μου πάντα με κάποιο βιβλίο στο χέρι. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν εκείνο που διάβασα πρώτο από όλα, αλλά θυμάμαι να διαβάζω πολύ μικρή βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, Ζωρζ Σαρή, και Άλκης Ζέη. Έχω στο μυαλό μου πολλές στιγμές από εκείνα τα αναγνώσματα, θυμάμαι ακόμα και την ακριβή θέση τους στην βιβλιοθήκη του παιδικού μου δωματίου..

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Δ.: Αυτό που με ώθησε αλήθεια είναι η αγάπη μου για τα παιδί, και η λαχτάρα μου να δοθεί φωνή σε εκείνα τα παιδιά που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες στην ζωή τους, όποιες και αν είναι αυτές. Από μικρή ήθελα να ασχοληθώ τόσο επαγγελματικά όσο και εθελοντικά με το παιδί και ήταν πολύ ξεκάθαρη στο μυαλό μου η εικόνα αυτού του στόχου. Ως εκπαιδευτικός Δημοτικής εκπαίδευσης προχωρώ επαγγελματικά με μια βαθιά αγάπη για την έρευνα στη μαθηματική παιδεία, ωστόσο, ένιωσα πως ήθελα να αγγίξω την παιδική ψυχή του αναγνωστικού κοινού, και με ένα άλλον τρόπο. Ήθελα να μοιραστώ την αγάπη μου για τα παιδιά προπάντων μέσω της μαγικής δύναμης της ενσυναίσθησης, ήθελα να προσπαθήσω να περάσω μηνύματα που μας αφορούν όλους με βασικό πυρήνα την αιτία της ύπαρξης μας, που δεν είναι άλλη από την αγάπη. Στο βιβλίο εναποθέτω και δικά μου βιώματα κατά την εθελοντική μου δράση σε θαλάμους νοσοκομείων που με καθόρισαν ως ανθρώπινη οντότητα. Όλα αυτά λίγους μήνες πριν ολοκληρώσω τις διδακτορικές μου σπουδές στην Γερμανία μου ήρθαν λοιπόν έντονα στο μυαλό και προχώρησα αμέσως στη συγγραφή του βιβλίου. Το ότι αφέθηκα στις σκέψεις μου και τις αποτύπωσα στο χαρτί μέσω ενός έμμετρου παραμυθιού και των γλυκών ηρώων του, ήταν νομίζω ένα μεγάλο δώρο στην πνευματικότητα μου. Ελπίζω σε μια δημιουργική συνέχεια και δουλεύω για αυτή!

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ο Διαμαντένιος & ο Χρυσαφένιος κοκκινολαίμης”;

Α.Δ.: Θα το χαρακτήριζα τρυφερό, ουσιαστικό αγγίζοντας πολλές πτυχές της ανθρώπινης ζωής και της κοινωνίας, συγκινητικό και ελπιδοφόρο. Κατά την συγγραφή του βιβλίου, είχα ένα στόχο βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μου και αυτός ήταν ο εξής…καθώς ένα παιδί θα γυρίζει κάθε σελίδα του βιβλίου για να πάει στην επόμενη να λαμβάνει ένα κύμα αισιοδοξίας, χαράς και αγάπης ακόμα και αν είναι αντιμέτωπο με κάποιο πρόβλημα υγείας. Θα έλεγα πως αυτό το βιβλίο προορίζεται για ένα ποικιλόμορφο αναγνωστικό κοινό. Αρχικά στα παιδιά που αντιμετωπίζουν μια δυσκολία, καθώς εισπράττουν το μήνυμα ότι θα καταφέρουν όσα ονειρεύονται και οι ευχές τους θα πραγματοποιηθούν. Προορίζεται και για τα παιδιά που δεν είναι σε αντίστοιχη θέση, αλλά μπορούν να αισθανθούν την δύναμη της βοήθειας σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, ενώ οι μεγάλοι διαβάζοντας το βιβλίο, ίσως επαναπροσδιορίσουν τους πυλώνες της ζωής…

Ερώτηση 5η: Οι δύο φίλοι κοκκινολαίμηδες προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους και τη βοήθειά τους. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει κάποιος προκειμένου να καταφέρει αφιλοκερδώς να προσφέρει χαρά, ευτυχία και να πραγματοποιήσει το όνειρο του συνανθρώπου του;

Α.Δ.: Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά σαν μια ακολουθία βημάτων που εγώ εκτελώ με επιτυχία καθώς και εγώ το καλλιεργώ και συνεχώς το δουλεύω προσπαθώντας να δίνω φτερά στον εαυτό μου μέσω της ενσυναίσθησης. Η τελευταία είναι μια έννοια που θεωρώ ιερή, μια έννοια που σε συνδυασμό με την αγάπη μπορεί να υψώσει την ευτυχία εις την νιοστή, όπου ν, ένας αριθμός καθορισμένος από το ίδιο το άτομο. Από αυτά τα χαρακτηριστικά λοιπόν που δεν μπορώ να ορίσω με ακρίβεια, σίγουρα ξεχωρίζω την άρση του εγωισμού, την πίστη στην αξία της αλληλεγγύης, και της αλληλοβοήθειας, την κίνηση στους τροχούς της προσφοράς, την πλεύση σε νερά που οδηγούν στον ωκεανό της αγάπης…

Ερώτηση 6η: Οι δύο κοκκινολαίμηδες έχουν διαμαντένια και χρυσαφένια φτερά αντίστοιχα. Τι θέλατε να αναδείξετε βάζοντας τους ήρωες του βιβλίου σας να έχουν λαμπερά φτερά;

Α.Δ.: Αυτοί οι δυο ήρωες, είναι αλήθεια έχουν στα φτερά τους όλη την χρυσόσκονη του κόσμου! Ήθελα με αυτή την λαμπερότητα να δοθεί έμφαση στην ομορφιά που μας δίνει η αγάπη όταν την αισθανόμαστε και την προσφέρουμε. Ήθελα οι δυο κοκκινολαίμηδες, λόγω της αξιοθαύμαστης

αποστολής που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας, να είναι οι εκθαμβωτικοί και οι αστραφτεροί

ήρωες της ιστορίας μου, κάτι που κατάφερε με απόλυτη επιτυχία η αγαπημένη μου εικονογράφος

Βιβή Μαρκάτου.

Ερώτηση 7η: Το κείμενό σας είναι έμμετρο. Θα θέλατε να μας πείτε για ποιον λόγο το γράψατε σε αυτή τη μορφή; Σημαίνει κάτι ή απλώς σας ταιριάζει περισσότερο από το ελεύθερο τρόπο γραφής;

Α.Δ.: Το βιβλίο αγγίζει κάποιες πτυχές της ζωής που είναι δύσκολες, όμως θεωρώ ότι μέσα από τον έμμετρο λόγο σε συνδυασμό με το ελπιδοφόρο περιεχόμενο και την πραγματικά ελκυστική εικονογράφηση, επιτυγχάνεται η συνδιαλλαγή του αναγνώστη με την αισιοδοξία με ένα παιγνιώδη και πιο ελαφρύ τρόπο. Ο έμμετρος λόγος είναι η αλήθεια, μου βγήκε πολύ αβίαστα από την αρχή ως την τελευταία σελίδα, άρα θα έλεγα ήταν ο δικός μου “ελεύθερος” τρόπος γραφής για την συγκεκριμένη ιστορία… Ίσως αυτό είναι ένα από τα στοιχεία για τα οποία κάποιος θα ξεχώριζε το βιβλίο αυτό.

Ερώτηση 8η: Τα παιδικά βιβλία απευθύνονται σε παιδιά. Παρ' όλα αυτά μπορούν να διαβαστούν εξίσου και από ενήλικες. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Είναι ρομαντικές ψυχές ή αιώνιες παιδικές ψυχές;

Α.Δ.: Πολύ όμορφη ερώτηση! Θεωρώ όπως έχω ξανά αναφέρει, πως τα παιδιά είναι η πιο διαυγής μορφή της ανθρώπινης ύπαρξης, άκρως συναισθηματική, αγνή και αληθινή. Αν καταφέραμε ως ενήλικες να διαφυλάξουμε κάτι από αυτήν την αγνότητα στο είναι μας, θα μπορέσουμε να γίνουμε δέκτες μηνυμάτων που θέλει ένα ουσιαστικό παιδικό βιβλίο να διαπεράσει…Επομένως θα έλεγα ότι είναι αιώνιες παιδικές ψυχές, αυτοί οι ενήλικες που αισίως το κατάφεραν!…

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Δ.: Θα ήθελα να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πόσο αγκάλιασαν το βιβλίο ως τώρα και πόσο εμπιστεύτηκαν την γραφή μου και τα μηνύματα που περνούν οι ήρωες του βιβλίου… Εύχομαι το βιβλίο να αγγίξει την καρδιά τους και, ιδανικά, να ταυτιστούν με την αποστολή των δυο λαμπερών κοκκινολαίμηδων! Αναμένουμε με σεβασμό και αγάπη στην σελίδα μας στο facebook την πολύτιμη κριτική των αναγνωστών- τους ευχαριστώ για όλα! Να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου, να τους δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν την πραγματική χαρά και την αγάπη… Ο ήλιος να φωτίζει κάθε παιδικό πρόσωπο -ανεξαιρέτως- καθημερινά…

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Α.Δ.: Βέβαια! Θα έχει να κάνει και πάλι με παιδιά που μας χρειάζονται δίπλα τους- όλα τα παιδιά μας χρειάζονται δίπλα τους- αλλά είναι και κάποια σύννεφα που πρέπει να διώξουμε πρώτα από όλα. Ωστόσο, ακόμα είναι στην αρχή του αυτό το παιδικό βιβλίο, και θα ήθελα το προσεχές διάστημα να το ολοκληρώσω. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό ή και ουτοπικό, όμως για μένα αξίζει να παλεύεις για ένα παιδικό χαμόγελο ως το τέλος και αυτό τον στόχο θέλω να ακολουθώ πιστά.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Α.Δ.: Εγώ σας ευχαριστώ ειλικρινά πάρα πολύ για αυτή την όμορφη συνομιλία, να είστε πάντα καλά!

Η Αναστασία Δατσογιάννη έχει γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη το 1991. Από πολύ μικρή φανταζόταν τον εαυτό της σε ένα επάγγελμα που οπωσδήποτε θα είχε να κάνει με την πιο διαυγή και αλώβητη ανθρώπινη μορφή αγνότητας του κόσμου τούτου, τα παιδιά. Με αφετηρία το όνειρο αυτό, οι προπτυχιακές της σπουδές ολοκληρώθηκαν στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Αλεξανδρούπολης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, ενώ αργότερα ως υπότροφος μετέβη στην Κύπρο για τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον κλάδο της Μαθηματικής Παιδείας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Τώρα είναι υποψήφια Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου Γερμανίας (Ludwig Maximilian University of Munich), ακολουθώντας με μεγάλη αφοσίωση και προσωπική απόλαυση την έρευνα στον τομέα της Μαθηματικής Παιδείας. Μια από τις γενικές αρχές της είναι πως η αγάπη για τη ζωή και τον συνάνθρωπο μπορεί να νικήσει τα μεγαλύτερα θηρία αυτού του κόσμου και η γνωριμία του παιδιού με την ουσιαστική αυτή αγάπη είναι ευθύνη τεράστιας ηθικής βαρύτητας των μεγάλων. Με βάση ακριβώς αυτήν την αρχή σε συνδυασμό με τη λατρεία της να εκφράζεται μέσω του γραπτού λόγου, ξεκίνησε μόλις το συγγραφικό της έργο.

(2020) Ο Διαμαντένιος και ο Χρυσαφένιος Κοκκινολαίμης, Ελκυστής

Ο Διαμαντένιος και ο Χρυσαφένιος Κοκκινολαίμης

Η αποστολή του Διαμαντένιου και του Χρυσαφένιου Κοκκινολαίμη είναι σπουδαία, καθώς έχουν να μεταφέρουν με τα λαμπερά φτερά τους -τα φτερά της αγάπης- τις ευχές των παιδιών όλου του κόσμου που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας στους ανθρώπους που μπορούν να τις πραγματοποιήσουν και από ευχές να τις μετατρέψουν σε συναρπαστικές στιγμές του τώρα.

Tο βιβλίο αυτό, απευθυνόμενο στους μικρούς –και μεγάλους– φίλους αναγνώστες, πραγματεύεται με τρόπο αισιόδοξο την αξία της αγάπης και της προσφοράς. Η αποστολή του Διαμαντένιου και του Χρυσαφένιου κοκκινολαίμη είναι σπουδαία, καθώς έχουν να μεταφέρουν με τα λαμπερά φτερά τους –τα φτερά της αγάπης– τις ευχές όλων των παιδιών του κόσμου που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας στους ανθρώπους που μπορούν να τις πραγματοποιήσουν και από ευχές να τις μετατρέψουν σε συναρπαστικές στιγμές του τώρα. Το βιβλίο λοιπόν αυτό περιγράφει με έμμετρο τρόπο ένα μέρος της αποστολής των δυο πουλιών. Κάθε παιδί που επισκέπτονται έχει να μας διηγηθεί κάτι μοναδικό… ενώ τα πουλιά τραγουδούν συνέχεια στους ανθρώπους “η διάχυτη αγάπη, η αληθινή, έχει έναν τρόπο μαγικό να απομακρύνει καθετί κακό! Ο πόνος απαλύνεται, όταν η καρδιά μας λύνεται!” Το βιβλίο αυτό, με την αξία της αγάπης και της αλληλοβοήθειας να δίνουν λάμψη στις σελίδες του, έρχεται να εμπνεύσει μικρούς, να αφυπνίσει μεγάλους και να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας…

Το βιβλίο εικονογράφησε η Βιβή Μαρκάτου

Συζητώντας με την Άρτεμις Παπανδρέου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Α.Π.: Από μικρή διάβαζα τους κλασσικούς της Ελληνικής Λογοτεχνίας. Και ευτυχώς είναι μεγάλος ο πλούτος της. Είναι άδικο λοιπόν να ξεχωρίσω μόνο έναν. Με το χέρι στην καρδιά, απαντώντας στην ερώτησή σας, θα πω τον Καζαντζάκη γιατί με μαγεύει η μαεστρία του γραψίματός του!!!

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Α.Π.: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα; Ωραία ερώτηση! Κάπου, μέσα στα χρόνια κόντευα να το λησμονήσω. Το αναζήτησα σήμερα, που διάβαζα τις ερωτήσεις σας, στη βιβλιοθήκη μου. Στην παιδική λογοτεχνία. Και με χαρά είδα πως υπήρχε πάντα στο ράφι. Λίγο ταλαιπωρημένο από τον χρόνο, λίγο ξεφτισμένο στις άκρες του, μα εκεί, κοντά μου, σιωπηλά όλα αυτά τα χρόνια. Και, απρόσκλητα μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια από τη θύμηση. Ήταν δώρο της μητέρας μου να με συντροφεύει στην εγχείρηση αμυγδαλών το καλοκαίρι του 1970. Ήμουν οκτώ χρόνων. «Στα χρόνια του Περικλή» ο τίτλος του, από τις εκδόσεις Άγκυρα, του Γ. Τσουκαλά. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, τόσο όμορφα δοσμένο, που ακόμη η ανάμνηση της αγωνίας, που μου προκαλούσε η πλοκή του, παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου μαζί με την πληθώρα των γνώσεων που αποκόμισα για την σπουδαία εκείνη περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας!! Ένα βιβλίο cross over λογοτεχνίας!

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Π.: Νομίζω πως απλά συντονίστηκε πια ο χρόνος για να μετατοπιστούν τα κυβάκια του μυαλού μου και να ανοίξει το παραθύρι μου στη συγγραφή. Ένα παραθύρι που είχε κλείσει χρόνια πολλά πίσω στο χρόνο, καθώς φροντίδες και άγχη επιβίωσης είχαν τραβήξει βαριά την κουρτίνα τους και είχαν κρατήσει μακριά μου αυτή την χαρά της δημιουργίας, που μου δόθηκε σαν χάρισμα με την γέννησή μου. Μέσα στο DNA μου κυλά η λογοτεχνία, η συγγραφή, δώρο του πατέρα μου με την αγάπη του. Ένα δώρο που το χαιρόμουν σαν παιδί, γράφοντας διηγηματάκια και εκθέσεις που έχαιραν του επαίνου των καθηγητών μου. Ένα χάρισμα που παρέμεινε στην ομίχλη για πολλά - πολλά χρόνια ώσπου τελείως τυχαία, μέσα από την προτροπή ενός ζωγράφου, κάτι ωραίο σκάρωσε το μυαλό μου στο βιβλίο επισκεπτών μιας έκθεσης ζωγραφικής. Ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα της εξελικτικής πορείας μου στη συγγραφή.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ίσκιοι στο φως”;

Α.Π.: Το νέο μου βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μ. Σιδέρη, είναι ένας ύμνος στη γυναίκα. Στη γυναικεία δύναμη!! Είναι ένα βιβλίο ρεαλιστικό, αλλά με έντονο το στοιχείο της αισιοδοξίας μέσα του. Αποτελεί μια προτροπή για μίμηση σε όποιες βιώνουν σκιές και δεν τολμούν… Ένα βιβλίο καθηλωτικό από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα, όπου η ηρωίδα του ταξιδεύει για το φως περνώντας όμως μέσα από το σκοτάδι.

Ανάμεικτα τα συναισθήματα της αγωνίας, του φόβου, της αγάπης, του έρωτα, της προσδοκίας, που τυλίγουν τους ήρωες και κατά ένα μαγικό τρόπο μεταφέρονται μέσα από τα μάτια που διαβάζουν στην επιδερμίδα που ριγεί, στην ψυχή που σφίγγεται, στο χαμόγελο αλλά και στο δάκρυ. Οι εικόνες που ξετυλίγονται πάμπολλες, δημιουργούν κινηματογραφικές περιγραφές στον νου του αναγνώστη και μηνύματα διοχετεύονται έντεχνα μέσα από τις γραμμές του κειμένου αγγίζοντας τόσο την γυναίκα, όσο και τον άνδρα αναγνώστη. Όσο για το τέλος, αυτό είναι αναπάντεχο…

Ερώτηση 5η: Η Μελίνα θα ξεχάσει τα όνειρά της μπροστά στα θέλω της μητέρας της ενώ ο πατέρας της θα είναι απλός θεατής των γεγονότων. Γιατί, συνήθως οι μητέρες, εξανάγκασαν, κυρίως τα παλαιότερα χρόνια, τις κόρες τους να ακολουθούν τις δικές τους αποφάσεις και δεν τις άφηναν ελεύθερες να αποφασίσουν τη δική τους διαδρομή;

Α.Π.: Την παλιότερη εποχή ήταν κατάρα να γεννηθεί κάποιος κορίτσι, γυναίκα. Ήταν υποταγμένη στις προσταγές των γονιών, των μεγαλύτερων αδερφών. Στην Ελλάδα υπήρχαν τόποι όπου οι γυναίκες μάνες έκαναν κουμάντο, κυρίως εκεί όπου οι άνδρες απουσίαζαν για καιρό, όπως στα νησιά μας, και τόποι όπου ο αρχηγός της φαμίλιας ήταν ο πατέρας και η μάνα δεν είχε λόγο. Υπήρχαν βέβαια και οι περιπτώσεις των δυναμικών γυναικών που κατείχαν τα ηνία της ηγεσίας του σπιτιού παρόντος του συζύγου.

Στην περίπτωση της μητριαρχίας η μάνα γινόταν πιο σκληρή κι από πέτρα, προκειμένου η κόρη της ν’ αναγκαστεί να πειθαρχήσει στις βουλές της. Μια καλή παντρειά με αταίριαστο σύζυγο, που θα της εξασφάλιζε όμως τα προς το ζην δια βίου, ήταν μια από τις συχνότερες των περιπτώσεων.

Ίσως από την πίεση του βάρους της οικογένειας, από την λαχτάρα, έστω και με λάθος τρόπο, να δει το παιδί της αποκατεστημένο. Ίσως η πίεση των δικών τους λαθών, των δικών τους ανασφαλειών οδηγούσαν αυτές τις μάνες να αποφασίζουν για τις κόρες τους χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τα δικά τους θέλω. Το αποτέλεσμα ήταν πολλά δυστυχισμένα κορίτσια να οδηγούνται στην εκκλησιά με λάθος ανθρώπους…

Ερώτηση 6η: Η Μελίνα θα βιώσει την απόλυτη κακοποίηση από την πρώτη μέρα του γάμου της. Οι γυναίκες που βιώνουν βία δύσκολα φεύγουν από τη σχέση αυτή. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Α.Π.: Οι γυναίκες που βιώνουν κακοποίηση είναι άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, όχι γιατί αυτές το επέλεξαν, αλλά γιατί έτσι χειραγωγήθηκαν να κάνουν. Πρόκειται για μια «φόρμουλα» που ακολουθούν κάποιοι άνδρες, δεσποτικοί, οι οποίοι ασκούν εξουσία πάνω τους. Μπερδεύουν το μυαλό τους μέσα από μια ψευδαίσθηση αγάπης που τους προσφέρουν, αναμεμειγμένη όμως με φόβο, υποτάσσοντάς τες με τον χρόνο σε μια αρρωστημένη λογική, χάνοντας σιγά- σιγά κάθε ίχνος περηφάνιας, κάθε διάθεση να πολεμήσουν για το αυτονόητο. Συνήθως είναι χαμηλών τόνων άνθρωποι, ευαίσθητες, δοτικές, που μέσα από τον χειρισμό που υφίστανται θεωρούν πως τελικά αυτές έχουν το λάθος στη σχέση, αυτές φταίνε για τα δεινά τους και αφήνονται στο χρόνο να γίνει δεσμοφύλακας σ’ ένα γάμο που τους οδηγεί στην κατακρήμνιση της αξιοπρέπειάς τους, στην υποταγή στη λάθος λογική της ουσιαστικής υποδούλωσής τους στον άνδρα δυνάστη. Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος του άνδρα σ’ αυτή την κατάσταση και ο τρόμος που έχει εγκατασταθεί μέσα στα φυλλοκάρδια της γυναίκας από την βία που υφίσταται, ψυχολογική, σωματική ή πολύ περισσότερο, συνδυασμός και των δυο.

Ερώτηση 7η: Η φυγή είναι η μόνη σωτηρία της Μελίνας. Αλλά το παρελθόν και οι φόβοι την κυνηγάνε και στη μετέπειτα ζωή της. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να “ξεμπλέξει” κάποιος με το παρελθόν του;

Α.Π.: Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις γυναίκες που βιώνουν τέτοιες σκιώδεις καταστάσεις ν’ αλλάξουν την ζωή τους άρδην. Και είναι δύσκολο γιατί τους έχει γίνει πλύση εγκεφάλου πως δεν αξίζουν, πως μακριά από τον σύντροφό τους θα χαθούν, πως χάρη σε κείνον υπάρχουν, κυριολεκτικά. Είναι η αυτοεκτίμηση που έχει σβήσει έντεχνα από το λεξιλόγιό τους. Είναι ο φόβος ή μάλλον καλύτερα ο τρόμος που θολώνει την κρίση τους, που καλύπτει κάθε ικμάδα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειάς τους. Είναι ο πόνος στην ψυχή ή στο σώμα που δρα ανασταλτικά στην όποια επανάσταση ανεξαρτησίας.

Το μεγάλο βήμα είναι να το πάρει απόφαση η όποια γυναίκα πως δεν αξίζει να βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Όταν σκύψει μέσα της, κάνει διάλογο με τον εαυτό της και αποφασίσει πως πρέπει να προχωρήσει με τη ζωή της. Είναι ένα βήμα δύσκολο ίσως και επίπονο. Όμως είναι η αρχή. Πρέπει να ξέρει πως θα έχει να παλέψει. Πόλεμο θα κάνει. Μάχες θα δώσει. Θα γεμίσει πληγές. Μόνο που με την κάθε επούλωση θα έχει κερδίσει πίσω κι ένα κομμάτι του εαυτού της. Θα νιώθει όλο και πιο δυνατή. Άλλωστε στη σημερινή εποχή μια γυναίκα που θα αναγκαστεί να δραπετεύσει από τα σκοτάδια της, να το ξέρει, πως δεν είναι πια μόνη. Το κράτος έχει φροντίσει, έχει μεριμνήσει για κείνη και τα τυχόν παιδιά της. Η Αστυνομία και η Εισαγγελία είναι κοντά της. Οι Δήμοι με τις Δομές φιλοξενίας είναι δίπλα της να την συντρέξουν στην αρχή, να την συνδράμουν υλικά, ηθικά και νομικά. Η Ελληνική Μέριμνα είναι κοντά της για συμβουλευτική υποστήριξη. Φτάνει αυτή να το πάρει απόφαση και να μιλήσει. Σ’ ένα καλό φίλο. Στις Αρχές. Μην ντραπεί να το κάνει. Η κακοποίηση δεν έχει ταμπού. Μπορεί να συμβαίνει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε εγγράμματους και μη. Γιατί, στην τελική, η ζωή που μας χαρίστηκε είναι μια ευλογία. Είναι κρίμα να την σκορπάμε μέσα στη μιζέρια και το σκοτάδι… Και γιατί είναι όμορφο να κάνουμε όνειρα! Αυτά δίνουν το χρώμα στη ζωή!!!

Ερώτηση 8η: Ο έρωτας και η αληθινή αγάπη, γονική ή συντροφική, παίζουν πρωτεύων ρόλο στην ιστορία του βιβλίου σας. Ποια είναι η άποψή σας για αυτά και τον ρόλο τους στην αληθινή ζωή;

Α.Π.: Επειδή πιστεύω πως η αγάπη σε όλες της τις εκφάνσεις παίζει πρωταρχικό και καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής του καθενός μας, γι αυτό και δημιούργησα αυτή την ιστορία, για να καταδείξω ακριβώς αυτό. Η αγάπη έχει τεράστια δύναμη στην συμβολή της δημιουργίας χαρακτήρων. Ξέρετε οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από ένα εύπλαστο υλικό, κάτι σαν ζυμάρι, και δεν εννοώ τη σάρκα μα την ψυχή. Η αγάπη λοιπόν και ο τρόπος που θα αγγίξει τις χορδές της ψυχής μας από την τρυφερή ηλικία και μετέπειτα, είναι αυτή που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας ως άνθρωποι.

Όσο για τον έρωτα, θαρρώ, είναι αυτός που δίνει ξανά δύναμη στα φτερά που έχουν τσακιστεί. Είναι κείνος που λειαίνει τις οξείες γωνίες που σμίλεψε ο φόβος στην ψυχή. Το θύμα νιώθει τη σιγουριά της αγάπης και ξεδιπλώνεται στη ζωή. Την βλέπει γεμάτη χρώματα, όπως είναι, και όχι μουντή και γεμάτη σκιές. Είναι βάλσαμο στην ψυχή που πονά, γαλήνη στην επιδερμίδα που ηρεμεί. Γεννά μόνο όμορφα συναισθήματα. Και μια γυναίκα που έχει υποφέρει από κακοποίηση και έχει κατορθώσει να σηκώσει ξανά το ανάστημά της, με τον έρωτα μοιάζει ν’ απογειώνει τη ζωή της σε ουράνια σφαίρα. Γιατί ο έρωτας είναι γιορτή της καρδιάς, χαρά των ματιών, άνοιξη του κορμιού που ξαναγεννιέται από ύπνο βαθύ…

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Π.: Αυτό το βιβλίο, οι «Ίσκιοι στο φως» δεν γράφηκε απλά για να περάσει ο αναγνώστης κάποιες ώρες ή μέρες ευχάριστα μαζί του. Δεν γράφηκε μόνο για να του προσφέρει ένα ακόμη λογοτεχνικό ανάγνωσμα. Αναζητούσα πέρα απ’ όλα αυτά να περάσω μέσα από το κείμενο μηνύματα στον όποιο παραλήπτη. Σαν Γραμματέας της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου, ενός Σωματείου που συνδράμει την κακοποιημένη γυναίκα, την μάνα και το παιδί σε κίνδυνο, ήθελα να γράψω μια ιστορία που να αφυπνίζει ναρκωμένες συνειδήσεις, μα να μην δημιουργεί μιζέρια λόγω του δύσκολου θέματός του, αλλά αντίθετα, ψυχική ανάταση και ευφορία. Να δημιουργεί μια σπίθα ελπίδας σε όσες βιώνουν ίσκιους αλλά δεν τολμούν…

Τα όνειρά μας ζουν πάντα μέσα μας. Έχουμε λοιπόν δικαίωμα στο ξαστέρωμά τους… Έχουμε δικαίωμα να κοιτάξουμε ψηλά, στον ήλιο, και να χαμογελάσουμε! Έχουμε δικαίωμα να ονειρευτούμε με ανοιχτά τα μάτια!!!

Γιατί τα όνειρά μας δεν είναι πουλιά να πετάξουν μακριά μας….(moto του βιβλίου)

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Α.Π.: Μια ακόμη πολυσέλιδη ιστορία έχει αρχίσει να υφαίνει τον ιστό της στο μυαλό μου από τον χειμώνα, από τον εγκλεισμό μας. Πρόκειται για ένα εγχείρημα απαιτητικό αφού κινείται σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια και χρειάζεται πολύ διάβασμα ώστε να μπορέσω να εντάξω τις μικρές ιστορίες των ηρώων μου στην μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας μας. Ένα βιβλίο που μου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς το διαβάζω κάθε φορά που τελειώνω ένα κεφάλαιο. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, οι ήρωες του, που έζησαν σε πέτρινα χρόνια μιας Ελλάδας που μάτωνε και σπαρασσόταν από συμφέροντα ξένων που την διαφέντευαν, από πολιτικές αναταραχές, από φίμωση του λόγου και των ιδεών… Ένα ακόμη βιβλίο που ευελπιστώ να το έχω έτοιμο στα τέλη της επόμενης άνοιξης.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Α.Π.: Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για το βήμα που μου δώσατε!! Κάθε επιτυχία, εύχομαι, και σε σας!!

Η Άρτεμις Παπανδρέου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε μια οικογένεια που της εμφύσησε την αγάπη για τα γράμματα, την εντιμότητα και το δίκαιο. Η αγάπη για τη συγγραφή συνυπήρχε με την αρχή της ζωής της, αφού κατάγεται από λογοτεχνική οικογένεια. Στόχος της ήταν το Πανεπιστήμιο αφού, εκτός από την πρόοδό της, οι εκθέσεις της πάντα διακρίνονταν για το ύφος και τον λόγο τους. Όμως, ο έρωτας την κράτησε πίσω, καθώς ο γάμος και το πρώτο παιδί ήρθαν νωρίς. Έτσι οι περγαμηνές και τα πτυχία έμειναν ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Σήμερα εργάζεται στην πόλη του Βόλου, στην τεχνική εταιρεία που έχουν ιδρύσει, από κοινού, με τον σύζυγό της και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στα γραφεία, στις τεχνικές υπηρεσίες, στην αγάπη των παιδιών και των δυο μικρών εγγονιών της, αλλά και στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Από τον Μάρτη του 2018 δραστηριοποιείται ως Γραμματέας του φιλανθρωπικού Σωματείου «Ελληνική Μέριμνα Βόλου» που αποτελεί καταφύγιο για την κακοποιημένη γυναίκα, τη μάνα και το παιδί σε κίνδυνο.

Ίσκιοι στο φως

Ο φόβος της σκιάς του την είχε γραπώσει στα νύχια του. Η λογική της, στην αρχή, αντιστεκόταν σθεναρά. Όμως η αντίδραση έγινε θυμός, ο θυμός ενοχή και η ενοχή απόγνωση που θόλωσε το βλέμμα. Η απελπισία είχε τυλίξει γύρω της ένα μαύρο σεντόνι και στραγγάλιζε κάθε κύτταρο του μυαλού της. Μα, μέσα της, η ψυχή σάλπιζε ελευθερία. Μια απόλυτη στιγμή παράνοιας την έφερε αντιμέτωπη με την ψυχρή ανάσα του θανάτου. Το επεδίωξε. Τότε, όμως, η ζωή όρισε τους δείχτες του ρολογιού της να κινηθούν αντίστροφα. Μηδένισε το κοντέρ της. Και πήρε να μετρά από την αρχή. Με καινούργια νήματα στον αργαλειό της, με νέα υφάδια και στημόνια ξεκίνησε να υφαίνει όνειρα, να υφαίνει χαρά, έρωτα, δημιουργία… Ξεκίνησε να τη ντύνει, επιτέλους, με χρώματα…

Οι ίσκιοι που την κυνηγούν, όμως, θ’ αφήσουν την ψυχή της να λιαστεί στο φως; Ή μήπως θα γίνουν χειρότεροι κι από εφιάλτες;

Συζητώντας με τη Μαρία Συρδάρη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μ.Σ.: Η Ρόζαμουντ Πιλτσερ. Έχει καταφέρει να με κάνει να αγαπήσω ένα μέρος το οποίο δεν έχω επισκεφτεί ποτέ, την Κορνουάλη.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Σ.: Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Σ.: Πάντοτε έγραφα όλες μου τις σκέψεις. Είχα αυτήν την πολύ όμορφη(κατά την γνώμη μου) ιδέα, και έτσι έπρεπε να την αποδώσω. Το να γράψω ένα παιδικό βιβλίο ήταν το όνειρό μου και το ήθελα από πολύ μικρή.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Το νησί του χρόνου”;

Μ.Σ.: Θα το χαρακτήριζα μοντέρνο, πρωτότυπο, διδακτικό και με μία εικονογράφηση που αποτυπώνεται στο μυαλό.

Ερώτηση 5η: Μια παράξενη οικογένεια μας ξεναγεί στο σπιτικό της και μας συστήνεται. Ποιο ήταν το έναυσμα να γράψετε αυτή την τόσο ιδιαίτερη ιστορία;

Μ.Σ.: Ήθελα με κάθε τρόπο να αποδώσω το πως αισθάνεται το μεγαλύτερο Ποσοστό των ανθρώπων την κάθε ημέρα και να δώσω έναν τόνο αισιοδοξίας σε ενήλικες και παιδιά.

Ερώτηση 6η: Τα επτά παιδιά της οικογένειας κάνουν και δεν κάνουν δουλειές και μαθαίνουν τι σημαίνει αναβλητικότητα. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και από εμάς τους ίδιους. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Μ.Σ.: Η λέξεις δουλειά κι εργασια έχουν και μεταφορική και κυριολεκτική έννοια στο βιβλίο μου. Η αναβλητικότητα μπορεί να προέρχεται από τον φόβο της αποτυχίας.Η τεμπελιά είναι κατά τη γνώμη μου προϊόν κακής διάθεσης και άσχημων σκέψεων η ακόμη και απογοήτευσης. Για αυτόν τον λόγο στο τέλος της κάθε ημέρας προσπαθώ να δείξω ότι όλα μπορούν να γίνουν, όλα διορθώνονται και είναι στο χέρι μας να είμαστε σωστοί πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα στις υποχρεώσεις μας.

Ερώτηση 7η: Κάθε νέα ημέρα μας δείχνει τον τρόπο για να γίνουμε καλύτεροι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ποια είναι η προσωπική σας άποψη;

Μ.Σ.: Το καλύτερο έχει διαφορετική και υποκειμενική σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Ο καθένας μας πρέπει από μικρός,με την βοήθεια του γονέα η κηδεμόνα, να μαθαίνει τις ικανότητές του τις δεξιότητες του και να είναι ο εαυτός του.

Παράλληλα όταν τηρούμε κάποιες ηθικές αρχές όπως είναι η αγάπη, η δικαιοσύνη, η ανιδιοτελής βοήθεια προς τον συνάνθρωπο τότε θεωρώ πως θα υπάρξει αυτή η καλύτερη επόμενη μέρα για όλους μας.

Ερώτηση 8η: Στο τέλος της ιστορίας βλέπουμε έναν απολογισμό. Πόσο εφικτό είναι να συμβεί αυτό και από εμάς; Τι εφόδια χρειάζεται να έχουμε για να κρίνουμε αντικειμενικά τις πράξεις μας;

Μ.Σ.: Ένα είναι το εφόδιο κατά την γνώμη μου έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε απολογισμό των πράξεών μας και να τις κρίνουμε ,να μπορούμε να ακούμε ,όταν ακούμε τους συνανθρώπους μας,το ακούμε με την ευρεία έννοια, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που κάνουμε σωστά και τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος,πρέπει να αφουγκραζόμαστε τους γύρω μας, βάζοντας για λίγο στην άκρη το εγώ μας,έτσι ώστε να μπορέσουμε να διορθώσουμε ίσως κάποιες από τις αστοχίες μας.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Σ.: Στους αναγνώστες μου θα ήθελα να πω, να μάθουνε να ακούνε, να Αφουγκράζονται τις ανάγκες των παιδιών τους και τις δικές τους.

Επίσης ότι η κάθε ημέρα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής τους και έχουν την ευκαιρία να είναι η καλύτερη η η χειρότερη.. όλα είναι στο χέρι μας.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Μ.Σ.: Θα πω μόνο πως, πολλά θα συμβούν στο νησί του χρόνου και πολλά πλάσματα θα το επισκεφθούν!

Μείνετε συντονισμένοι!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Η Μαρία Συρδάρη-Μπάμπου γεννήθηκε ένα χιονισμένο απόγευμα του Δεκέμβρη στη Νάουσα. Έχει τρία παιδιά, τα οποία είναι και ο λόγος που έγραψε αυτό το έργο, μιας και ένα βράδυ που είχαν τελειώσει όλες οι ιστορίες, αναρωτήθηκαν: «Πώς θα ήταν άραγε οι μέρες της εβδομάδας, εάν ήταν ζωντανά πλάσματα;»

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην Ιωάννα, την Ελένη και τη Βασιλική.

(2020) Το νησί του χρόνου, Εκδόσεις iWrite

Το Νησί του Χρόνου

Η ιστορία μιας πολύ παράξενης οικογένειας, που μας διδάσκει πως ο χρόνος –που περνάει– δεν γυρνάει πίσω και πως η κάθε καινούργια μέρα, είναι πάντα μια νέα ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι!

Συζητώντας με τον Θοδωρή Κούκια για το βιβλίο του “Ο πυροβάτης των αστεριών”

Ερώτηση 1η: Τι σημαίνει λογοτεχνία για εσάς;

Θ.Κ.: Καταφύγιο και ταξίδι μαζί…

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, κατά τη γνώμη σας, που κάνει κάποιον δημιουργό ξεχωριστό και αγαπητό στο αναγνωστικό κοινό;

Θ.Κ.: Υποθέτω όταν γράφει αληθινά και ανεπιτήδευτα χωρίς πυξίδα και key words.

Ερώτηση 3η: Τι συναισθήματα νιώθετε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Θ.Κ.: Όλα εκείνα που κάνουν το αίμα σου να παφλάζει…

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ο πυροβάτης των αστεριών”;

Θ.Κ.: Επί της ουσίας πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης. Μια ιστορία για ένα ευάλωτο παιδί που ζει περιορισμένο, ξεκομμένο από την πραγματικότητα μέχρι τη στιγμή που του δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσει τι άλλο υπάρχει εκεί έξω και ποια πραγματικά είναι η θέση του στον κόσμο.

Ερώτηση 5η: Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με μία ασθένεια, την οποία οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, την ατελή οστεογένεση;

Θ.Κ.: Αρκετά χρόνια πριν, έξω από το Δημαρχείο μιας μικρής πόλης, είχα πετύχει ένα δρώμενο από τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου, κάτι σαν παράσταση. Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να ενημερώσουν το κοινό για τη σπάνια αυτή ασθένεια από την οποία τύχαινε να πάσχει κάποιος συμμαθητής τους. Μου κίνησε το ενδιαφέρον ο ζήλος και οι ενέργειές τους για να προστατέψουν τον συμμαθητή τους από τις «παγίδες» της σχολικής ζωής. Στο βιβλίο ωστόσο η ασθένεια εξυπηρετεί και έναν άλλο σκοπό. Είναι το εφαλτήριο που θα οδηγήσει τον πρωταγωνιστή στην αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος της ζωής.

Ερώτηση 6η: Πέραν της “γνωριμίας” των αναγνωστών σας με αυτή την σπάνια νόσο πραγματεύεστε και άλλα θέματα όπως είναι η ψηφιακή τεχνολογία, τα οφέλη της και τα κατά της. Πλέον οι νέες γενιές τα τελευταία χρόνια είναι εξπέρτ στους υπολογιστές. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτός ο υπέρμετρος ζήλος για την τεχνολογία και την αποκοπή από την καθημερινή ανθρώπινη επαφή;

Θ.Κ.: Είναι αυτό που λέω συχνά ότι κάθε μέρα που περνά εκχωρούμε μια πιθαμή ακόμη του εαυτού μας στον «θεό της μηχανής». Πολλοί είναι οι λόγοι: μόδα, συνήθεια, ευκολία, ανάγκη, διασκέδαση, φυγή… το θέμα είναι πάντα στο μέτρο.

Ερώτηση 7η: Μία επεισοδιακή και γεμάτη μέρα περιμένει απρόσμενα τον Τίτο. Ένας αληθινός κόσμος ξεδιπλώνεται μπροστά στα έφηβα μάτια, ένας κόσμος γεμάτος περιπέτεια, χρώματα, αρώματα και συναισθήματα. Όταν ανακαλύπτει τι έχανε τόσα χρόνια αναθεωρεί τη ζωή του και τα θέλω του. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για κάποιον να απαιτήσει τη δική του ταυτότητα μέσα από λάθη και εμπειρίες μπροστά στον μέχρι πρότινος αλλιώτικο τρόπο ζωής;

Θ.Κ.: Καθόλου εύκολο. Το ζήτημα είναι πότε και πως αντιλαμβάνεται κανείς ότι του αναλογεί κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν ετοιμάσει οι άλλοι για τον ίδιο. Από εκείνη τη μαγική στιγμή ξεκινάνε όλα. Τυχεροί όσοι το διαπιστώνουν νωρίς. Όπως και ο πρωταγωνιστής μας.

Ερώτηση 8η: Και τα δύο τα βιβλία σας, “Ο πυροβάτης των αστεριών” και το προηγούμενό σας “Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων” έχουν βρεθεί στις Λίστες Λογοτεχνικών Βραβείων σε διάφορους θεσμούς. Πώς νιώσατε και νιώθετε για αυτή την τιμή;

Θ.Κ.: Είναι σίγουρα κάποιου είδους «καύσιμο» για τη διαδρομή η αναγνώριση από τους ομότεχνους. Αρκεί να μη ξεχνάμε να κοιτάμε τη θέα από το παράθυρο.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Θ.Κ.: Θα ήθελα εκείνοι να μου πούνε τις σκέψεις τους…

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Θ.Κ.: Ήθελα για χρόνια να γράψω μια δυστοπία για το κοντινό μας μέλλον. Νομίζω είμαι σε καλό δρόμο.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ο Θοδωρής Κούκιας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα.

Σπούδασε οικονομικά στην Ελλάδα και έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία, στη διοίκηση επιχειρήσεων. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο αποφοιτώντας από τη σχολή Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας.

Έχει εργαστεί ως τραπεζικός υπάλληλος, ως σύμβουλος νεανικής επιχειρηματικότητας της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, ενώ υπήρξε και εργαστηριακός συνεργάτης του ΤΕΙ Ηπείρου. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Χίου.

Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Το νεκρό ψάρι (Εκδόσεις Πηγή, 2014) βραβεύτηκε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Σικελιανά 2014» και κέρδισε έπαινο στον πρώτο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Χίου «Κοραής».

Έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας στην εκπαίδευση από το Υπουργείο Παιδείας.

(2018) Ο πυροβάτης των αστεριών, Κέδρος

(2016) Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων, Κέδρος

(2014) Το νεκρό ψάρι, Εκδόσεις Πηγή

Ο ΠΥΡΟΒΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Στις Βραχείες Λίστες

για τα βραβεία

του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης»

στην κατηγορία ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΕΦΗΒΟΥΣ

Στη Βραχεία Λίστα

για το ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΦΗΒΙΚΟΥ-ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

του Κύκλου του  Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

Πώς είναι να προσπαθείς να καταλάβεις ποια είναι η θέση σου στον κόσμο όταν ο ίδιος ο κόσμος δείχνει να τα ’χει χαμένα;

Ο Τίτος είναι ένας εσωστρεφής έφηβος που πάσχει από την πιο περίεργη ασθένεια που υπάρχει. Μια πάθηση που κάνει τα οστά του πορσελάνινα. Η κατάστασή του δεν του επιτρέπει να πηγαίνει σχολείο. Έτσι μαθαίνει να εξηγεί τον κόσμο παρατηρώντας τον από το μπαλκόνι και τον υπολογιστή του. Μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα avatar που αισθάνεται άνετα μόνο στην ψηφιακή κοινωνία. Μια μέρα ο αδερφός του τον παίρνει μαζί του στη δουλειά, κρυφά από τους γονείς τους. Ένα λάθος του Τίτου θα αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει μια περιπλάνηση στην πόλη, μια πόλη που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της εν μέσω οικονομικής κρίσης, βίας και ρατσιστικών παραληρημάτων, και να ζήσει την πιο περίεργη και ανατρεπτική νύχτα της ζωής του. Θα συναντήσει τη Ρούσα, το ομορφότερο και πιο φωτογραφημένο, μα ωστόσο παράξενο, κορίτσι του σχολείου, που δεν τρώει μοβ φαγητά. Και κάπου εκεί ίσως συναντήσει και τον εαυτό του.

Μια περιπέτεια ενηλικίωσης μέσα σε μια κοινωνία που παλεύει να υπάρξει. Μια ιστορία για έναν νέο που αναζητά απαντήσεις στην Ελλάδα του σήμερα χωρίς megabytes στο κινητό του. Για έναν νέο διαφορετικό, που ψάχνει να βρει αν υπάρχουν και άλλοι διαφορετικοί άνθρωποι εκεί έξω.

Το προηγούμενο νεανικό μυθιστόρημά του, με τίτλο Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων, κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Κέδρος. Συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο White Ravens 2017, όπου η Διεθνής Νεανική Βιβλιοθήκη του Μονάχου συγκέντρωσε τα 200 καλύτερα βιβλία (εκδόσεις του 2016) από 56 χώρες. Βρέθηκε επίσης στη Μικρή Λίστα των «Λογοτεχνικών Βραβείων του Αναγνώστη 2017» στην κατηγορία Λογοτεχνικό Βιβλίο για Εφήβους και στη Βραχεία Λίστα για το Βραβείο Εφηβικού-Νεανικού Βιβλίου του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Η σειρά Big Bang Books αγκαλιάζει σύγχρονα μυθιστορήματα που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον τους και τροφοδοτούν τους προβληματισμούς τους γύρω από θέματα που τους απασχολούν.