Συζητώντας με τη Μιρέλλα Παπαϊωάννου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μ.Π.: Δυσκολεύομαι να επιλέξω έναν μόνο, είναι πολλοί οι συγγραφείς που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως αγαπημένους για διαφορετικούς λόγους καθέναν από αυτούς. Δεδομένου όμως, ότι αυτή την περίοδο διαβάζω τον Κίτρινο Φάκελο του Καραγάτση θα σας πω ότι σήμερα τουλάχιστον εκείνος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Π.: Από τα πρώτα ήταν σίγουρα Η Μαύρη Καλλονή της Anna Sewell και τα Ψηλά Βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, αλλά δε θυμάμαι καθόλου τη σειρά ανάγνωσής τους.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Π.: Η ανάγκη μου να εκφραστώ και η επιθυμία μου να ψυχαγωγήσω και να ψυχαγωγηθώ.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Αύριο θα στείλω λουλούδια στον εαυτό μου”;

Μ.Π.: Αισιόδοξο, γλυκόπικρο και αληθινό.

Ερώτηση 5η: Η Τάνια βαλτώνει σιγά σιγά στη ζωή της χωρίς να χαίρεται την καθημερινότητά της. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Μ.Π.: Αφέθηκε με ηττοπάθεια στη συνήθεια και σταμάτησε να αντιμετωπίζει το πέρασμα του χρόνου ως μια ευκαιρία προσωπικής εξέλιξης.

Ερώτηση 6η: Μία σχέση δοκιμάζεται. Θεωρείτε ότι ένα στεφάνι φθείρει τη ζωή του ζευγαριού ή συντρέχουν άλλοι λόγοι για να συμβεί αυτό;

Μ.Π.: Η φθορά είναι αναπόφευκτη έτσι και αλλιώς. Το θέμα είναι αν έχει κανείς διάθεση να την αντιμετωπίσει και να συνεχίσει να δημιουργεί κόντρα σε αυτή. Το στεφάνι από μόνο του δεν μπορεί να φθείρει, δεν είναι αυτή η λειτουργία του νομίζω. Απλά τοποθετείται πάνω σε ό,τι έχει καταφέρει να κτίσει ή επιθυμεί να δημιουργήσει ένα ζευγάρι. Πάνω στον έρωτα, την αγάπη, το σεβασμό και την καλή επικοινωνία το «στεφάνι» μόνο στολίδι μπορεί να είναι. Αλλά από εκεί και πέρα έχει να κάνει με το τι συμβολίζει το «στεφάνι» για τον καθένα.

Ερώτηση 7η: Ο αδελφικός δεσμός περνάει από σαράντα κύματα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τον συγγενή αναγκαστικά τον ανέχεσαι ενώ τους φίλους τους διαλέγεις. Ποια είναι η άποψή σας πάνω σε αυτή την τοποθέτηση;

Μ.Π.: Είναι αλήθεια. Τον συγγενή δεν μπορείς να τον επιλέξεις. Μπορείς όμως να κρίνεις τη συμπεριφορά του, όπως θα έκανες και με έναν φίλο, να την επιδοκιμάσεις ή να την αποδοκιμάσεις και αναλόγως αποτελέσματος να αυξήσεις ή να περιορίσεις τον αντίκτυπο της «υποχρεωτικής» παρουσίας του στην ζωή σου. Είναι βέβαια πολύ πιο δύσκολο από ό,τι με ένα φίλο αλλά και πάλι αξίζει να προσπαθήσεις.

Ερώτηση 8η: Πολλοί άνθρωποι κάνουν απολογισμό ζωής όταν στην ηλικία κοντά των 50. Που οφείλεται αυτό; Είναι θέμα εμπειριών, συνειδητοποίησης ή κάτι άλλο;

Μ.Π.: Είναι ένα χρονικό σημείο που έχεις διανύσει αρκετά χιλιόμετρα, οπότε μάλλον αναπόφευκτα αναρωτιέσαι αν το σημείο που έχεις φθάσει απέχει από εκείνο που είχες κατά νου ξεκινώντας τη διαδρομή σου.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Π.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την όμορφη υποδοχή που επεφύλαξαν στα «λουλούδια μου» και ότι πιστεύω, εύχομαι και ελπίζω πως μαζί θα κάνουμε καλή παρέα για αρκετό καιρό ακόμη.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Μ.Π.: Βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, οπότε δεν μπορώ να πω πολλά. Αυτή τη φορά πάντως ο πρωταγωνιστής είναι άνδρας. Φαινομενικά τουλάχιστον.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!!

Μ.Π.: Και εγώ σας ευχαριστώ! 

 

 

 

 

 

Η Μιρέλλα Παπαϊωάννου γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Επέλεξε να σπουδάσει νομικά, καθώς δήλωνε γοητευμένη από την επιστήμη που δημιουργήθηκε για να απονέμει δικαιοσύνη και ήθελε να μάθει τα μυστικά της. Εργάζεται ως δικηγόρος, ενώ η συγγραφή αποτελεί το καταφύγιο που της επιτρέπει να ισορροπεί μέσα της τις ανισορροπίες που συναντά στην καθημερινότητά της. Γράφει από τότε που θυμάται τον εαυτό της από ανάγκη να εκφραστεί με απώτερο σκοπό την ψυχαγωγία, ενίοτε και τη διασκέδαση.

(2018) Αύριο θα στείλω λουλούδια στον εαυτό μου, Λυκόφως

 

 

 

 

 

Αύριο θα στείλω λουλούδια στον εαυτό μου

Μία γυναίκα, η Τάνια, βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Είναι η Τάνια που, ξαφνικά, τώρα στα πενήντα της, πρέπει να πάρει πάλι καθοριστικές αποφάσεις. Για την Τάνια, αλλά και κάθε γυναίκα που βρίσκεται σε αυτό το σημείο καμπής γράφει η Μιρέλλα Παπαϊωάννου, στο βιβλίο της «Αύριο θα στείλω λουλούδια στον εαυτό μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.
Η σχέση της Τάνιας με τον σύζυγό της δοκιμάζεται, όπως και η σχέση της με την αδερφή της που επιστρέφει αιφνιδίως από το εξωτερικό και προκαλεί αναστάτωση. Καλές και άσχημες στιγμές, που έρχονται από το παρελθόν, υπενθυμίζουν στην Τάνια πως ο καθένας έχει τη δική του μοναδική ιστορία, πως η ευτυχία και η δυστυχία έρχονται ανά πάσα στιγμή, χωρίς διακρίσεις. Στην περίπτωση της Τάνιας, όλα θα κριθούν από το εάν τελικά καταφέρει να λάβει το πιο όμορφο μπουκέτο τριαντάφυλλα από τον πιο σημαντικό αλλά και απρόσμενο αποστολέα..

 

 

 

 

Κριτική Βιβλίου "Το μεγαλείο της ζωής" του Michael Kumpfmüller

Το μεγαλείο της ζωής ή καλύτερα τό μεγαλείο του έρωτα!!!
Του αγνού, άσπιλου και ανιδιοτελούς που φωλιάζει στην καρδιά με την πρώτη ματιά. Αυτού του έρωτα, που ρίζωσε βαθιά στην καρδιά του Φραντς Καφκα και της Ντορας Ντιαμαντ στο Μυριτς, το καλοκαίρι του 1923, όπου βρίσκονταν και οι δύο για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ή Ντορα πασχίζοντας να εξοικονομήσει τα προς το ζην και ο Φραντς παραθερίζοντας, σε μία ύστατη προσπάθεια να αποκατασταθεί ή κλονισμένη υγεία του.
Ο σεμνός έρωτας τάχιστα μετατρέπεται σε αγάπη, ικανή να υπερπηδησει ογκώδη εμπόδια. Να σεργιανίσει σε γειτονιές και κάμαρες, να μετουσιωθει σε υψίστη ανάγκη. Παραβλέποντας την οικονομική κρίση της Βαιμαρης, τη φυματίωση που ταλαιπωρεί και απειλεί θανάσιμα τον Καφκα, αποφασίζουν να συμπορευτούν, κάτω από την ίδια στέγη απλά και μόνο για να γευτούν τη μοιρασιά, να σβήνει ή Ντορα το πυρετό που καίει τα σωθικά του Φραντς μέρες ολόκληρες. Και καιρού επιτρεποντος να κάνουν περιπάτους, να αγγιζονται, να μοιράζονται τα όνειρα τους.
Όμως τα όνειρα ενίοτε διακόπτονται βαναυσα. Ή υγεία του Καφκα επιδεινώνεται, ή κατάσταση του θεωρείται πλέον μη αναστρέψιμη, φλέγεται, χάνει βάρος, αδυνατεί πια να γράψει...μοναδική λύση, το σανατόριο.
Κι αναρωτιέται κάποιος...Είναι προτιμότερος ένας θάνατος δίχως αγάπη ή μία αγάπη ανίκητη ως το θάνατο; Όσο σύντομη κι αν είναι.
Ο αφηγηματικός άξονας πάνω στον οποίο κινείται ο συγγραφέας είναι κατά βάση αισθηματικος, διανθισμενος με ποικίλα βιογραφικά στοιχεία του Καφκα. Αναφέρεται με τρόπο δραματικό, με γραφή απλή αλλά λυρική στον τελευταίο χρόνο ζωής του μεγάλου αυτού συγγραφέα.
Ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να συμπάσχει με τους ήρωες του έργου που βάλλονται πανταχόθεν. Τόσο από τις κοινωνικές καταστάσεις της εποχής οσο και από την αρρώστια του Φραντς Καφκα.
Μία λυρική, όμορφη και συνάμα δραματική ιστορία αγάπης που αξίζει να διαβαστεί από όλους!!!!

Χρύσα Μπαντούνα

Κριτική Βιβλίου "Το βαλς των δέντρων και του ουρανού" του Jean - Michel Guenassia

Θεωρώ το Γκενασια ως έναν από τους καλύτερους κ ποιοτικοτερους σύγχρονους συγγραφείς. Στο βαλς των δέντρων και του ουράνου ο συγγραφέας βασισμένος στις νεότερες έρευνες αναφορικά με τον χαρακτήρα και το θάνατο του Βαν Γκογκ ,αντιστρεφει όσα γνωρίζαμε ως τώρα. Χρησιμοποιεί τη σχέση του ζωγράφου με την κόρη του γιατρού που είχε αναλάβει την πλήρη ανάρρωση του μετά την έξοδο του από την κλινική για να μας παρουσιάσει έναν άνθρωπο καθόλου άρρωστο ψυχικά, δυνατό, κατασταλαγμενο, ερωτευμένο με τη ζωγραφική. Δεν παραλείπει κ αναφορές στην τέχνη του κ το κυριότερο παραθέτει αυτούσιες επιστολές του Βαν Γκογκ προς τον αδερφό του κυρίως κ αποσπάσματα από έντυπα της εποχής εκείνης. Κλεινει το βιβλίο του με το τέλος , το θάνατο του συγγραφέα που κατά την γνώμη του Γκενασια δεν αυτοκτόνησε. Πραγματικά με συνεπήρε! Με ταξίδεψε σε άλλες εποχές όπου κυριαρχεί ή εσωτερική ελευθερία, μποέμ...τα βιβλία του Γκενασια χρήζουν μελέτης χωρίς ωστόσο να γίνονται κουραστικά καθώς ή γραφή του είναι απλή αλλά λογοτεχνική!!!

Χρύσα Μπαντούνα

Κριτική βιβλίου "Η ζωή είναι αγάπη" της Γιόλας Δαμιανού - Παπαδοπούλου

Δεν ξέρω αν μου άρεσε, δεν ξέρω τι μου άρεσε. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι με συγκίνησε, με άγγιξε, με γέμισε θάρρος, αισιοδοξία, δύναμη...θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί ως ένα βιβλίο ψυχολογίας και αυτοβοήθειας! Βουρκωσα, θυμωσα, εκλαψα, γελασα! Είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω διαβάσει ως τώρα το οποίο αν κ δεν είναι το καλύτερο είναι αναμφισβήτητα το πιο δυνατό! Τα συναισθήματα σου διαβάζοντας το εναλλάσσονται ραγδαιως, πλημμυρίζουν, ξεχειλίζουν...λυπη, θυμός, οργή, χαρά, προσμονη, οίκτος, αισιοδοξία είναι τα ελάχιστα που νιώθει κάποιος διαβάζοντας το!!! Και απορω....κρυβουμε τόσο μεγάλη δύναμη μέσα μας;;;;;

Χρύσα Μπαντούνα

Κριτική Βιβλίου "Il ciclo della Calamita" της Λένας Κικίδου

Είναι η πρώτη φορά που διάβασα βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως και πραγματικά εξεπλάγην! Η υπόθεση έχει να κάνει με παιδική κακοποίηση και με την συνεύρεση δύο ανθρώπων που εντέλει τους ένωσε η κοινή μοίρα και το ίδιο παρελθόν τους. Τα θλιβερά παιδικά τους χρόνια. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ωστόσο και με κέρδισε 100% είναι η γραφή της και ο τρόπος με τον οποίο απέδωσε την ιστορία σε μια εποχή γεμάτη μισαλλοδοξίες και κάθε είδους φανατισμούς, κυρίως θρησκευτικούς. Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες που επιθυμούν να διαβάσουν μια διαφορετική γραφή πιο " φευγάτη" και κουλτουριάρικη. Προσωπικά το λάτρεψα!!!!!

Χρύσα Μπαντούνα

Συζητώντας με την Αδαμαντία Αλατάρη

Ερώτηση 1η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Α.Α.: Πρώτα απ΄ολα να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που δείχνετε στο πρόσωπό μου. Από πολύ μικρή έγραφα ποιήματα. Όλα τα γεγονότα και τα συναισθήματα που ζούσα τα έκανα ποίημα. Νοιώθω ότι και η ίδια η ζωή είναι ένα ποίημα που τρέχει από τη γη στον ουρανό και στο διάβα της μας συναρπάζει. Αργότερα με κατέκτησε η συγγραφή διηγημάτων, γιατί καθώς μεγάλωνα έπαιρνε «σάρκα και οστά» και με συγκλόνιζε.

Ερώτηση 2η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Τρεις μέρες... με τους Αγίους”;

Α.Α.: Το βιβλίο μου «Τρεις μέρες... με τους Αγίους» είναι ένα διήγημα περιπέτειας που σε μεταφέρει στο Άγιο Όρος και σε ταξιδεύει στην Αγιότητα αυτήν που έχουμε σήμερα μεγάλη ανάγκη. Ειδικά τα παιδιά που δεν έχουν πλέον που να κρατηθούν μια και οι μεγάλοι τους έκλεψαν τις αξίες και την ελπίδα τους στη ζωή θα βρουν μέσα στο βιβλίο αυτό που ψάχνουν.

Ερώτηση 3η: Στο βιβλίο σας μας εξιστορείτε μία ιστορία, η οποία πραγματεύεται στο χώρο του Αγίου Όρους. Λόγω του άβατου των γυναικών, σας δυσκόλεψε να “συλλάβετε” τον χώρο και να δημιουργήσετε μία ιστορία με κεντρικούς ήρωες το αντίθετο φύλο;

Α.Α.: Ναι, πράγματι. Προσωπικά σαν γυναίκα έχω κάνει τρεις φορές τον περίπλου του Αγίου Όρους με καραβάκι, έπειτα έχω δει πολλές φωτογραφίες με τα Αγιορείτικα μοναστήρια. Όμως, τον καλύτερο «περίπλου» της Αγιορείτικης πολιτείας τον έκανα με τα μάτια και το περπάτημα του συζύγου μου καθώς και των δυο αγοριών μου. Μου μετέδωσαν ζωντανές φωτογραφίες της επίσκεψής τους εκεί και εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τις καταγράψω και να τις μεταφέρω σε όλα τα παιδιά αγόρια και κορίτσια.

Ερώτηση 4η: Τι σημαίνει για εσάς το Άγιο Όρος;

Α.Α.: Το Άγιο Όρος είναι ένα Κεφάλαιο με Κ κεφαλαίο. Είναι το «περιβόλι της Παναγίας μας», μία πνευματική όαση μέσα στην ανθρώπινη ξηρασία της εποχής μας. Είναι καταφύγιο ελπίδας και αγάπης για όλους, γυναίκες και άντρες. Όταν οι άνδρες μας επισκεφτούν το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής θα ζήσουν καταστάσεις μικρές και μεγάλες που και να μη θέλουν να τις μεταδώσουν στους αγαπημένους τους δεν γίνεται, γιατί οι ίδιοι γυρίζουν αλλαγμένοι σε όλη τους την υπόσταση. Το Άγιο Όρος είναι η αληθινή, η ζωντανή αγιότητα.

Ερώτηση 5η: Ο Λεωνίδας, ο μικρός μας ήρωας, θα προσευχηθεί με κατάνηξη ακόμα και για άτομα με τα οποία έχει “κοντραριστεί”. Η αγνότητα των συναισθημάτων διαφαίνεται από αυτή του τη στάση. Γιατί πιστεύετε ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να νικήσουν τα αρνητικά τους συναισθήματα και να φερθούν με καλοσύνη, ταπεινότητα και υπομονή;

Α.Α.: Πραγματικά ο μικρός ήρωας ο Λεωνίδας θα προσευχηθεί και γι αυτούς που έχει κοντραριστεί, γιατί φαίνεται ότι προσπαθεί να νικήσει τον εγωισμό του. Ο εγωισμός είναι το πάθος αυτό που κάνει τον άνθρωπο θηρίο, τον κάνει να μην έχει υπομονή, καλοσύνη, ταπείνωση. Τον κάνει να αγαπά μόνο τον εαυτό του και όλους να τους κατακρίνει, να τους μισεί. Το μυστικό είναι να το καταλάβουμε· με μετάνοια, εξομολόγηση και θεία κοινωνία, μπορούμε να κάνουμε τη στροφή. Τότε θα αγαπήσουμε αληθινά τον εαυτό μας, αλλά και τους γύρω μας.

Ερώτηση 6η: Στο βιβλίο σας μαθαίνουμε ότι η ταπεινότητα είναι μία από τις αρετές που κάνει κάποιον καλό άνθρωπο και καλό Χριστιανό. Θα θέλατε να μας πείτε τέσσερις αρετές που εσείς θεωρείτε ως σημαίνουσας αξίας για να πορευθεί κανείς στον δύσβατο αλλά αληθινό δρόμο του Θεού;

Α.Α.: Οι πατέρες της εκκλησίας μας λένε ότι αν έχουμε την αρετή της ταπείνωσης είναι σπουδαίο πράγμα. Η ταπείνωση γεννά κατόπιν πολλές άλλες αρετές που ξεπηδούν μόνες τους από τα βάθη της καρδιάς μας. Παράδειγμα, όταν είσαι ταπεινός δεν κρατάς κακία άρα αγαπάς, δεν λες ψέματα άρα λες πάντα την αλήθεια, δεν αδικείς προσπαθείς να είσαι δίκαιος, δεν κάνεις συνέχεια τον έξυπνο, αλλά ταπεινά ακούς τη γνώμη των άλλων. Ας ακολουθήσουμε τους ήρωες του βιβλίου για να βρούμε την ταπείνωση, να την ξετρυπώσουμε μέσα στη φύση του Άθωνα, αλλά και μέσα στη ζωή των Αγιορειτών μοναχών.

Ερώτηση 7η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Α.Α.: Εκείνο που θα ήθελα να πω στους αναγνώστες μου είναι να ακολουθούσουν τους ήρωες στο αγιοτόκο βουνό και να αφουγκραστούν τον σφυγμό τους, τις ανησυχίες τους, τις ανάσες της ψυχής τους. Να προσπαθήσουν να ζήσουν στιγμές που θα τους ξεκουράσουν και θα τους δώσουν ψήγματα πίστης, αγάπης και ελπίδας...

Ερώτηση 8η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Α.Α.: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια βιβλία στα σκαριά σε αγαπημένους εκδοτικούς οίκους και κάποια άλλα στα συρτάρια της βιβλιοθήκης μου που κάποια στιγμή νομίζω θα βγουν και θα κάνουν αυτά την εμφάνισή τους, αν θέλει ο Θεός.

Και πάλι να σας ευχαριστήσω και να σας ευχηθώ να ταξιδεύετε τα βιβλία μας σε όσους διψούν το αληθινό νερό, σε όσους αναγνώστες το έχουν ανάγκη.

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Α.Α.: Κάθε καλό και προκοπή στην προσωπική σας ζωή! 

 

 

 

 

 

Η Αδαμαντία Αλατάρη είναι πολύτεκνη μητέρα και εργάζεται σε δημόσιο Ελληνικό δημοτικό σχολείο. Μετά τις σπουδές της στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά έκανε μεταπτυχιακό στην Γενική Παιδαγωγική και στην ψυχολογία.

Για αρκετά χρόνια ασχολήθηκε με την αγιογραφία συμμετέχοντας σε ομαδικές εκθέσεις εικόνων, τόσο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις σε δήμους, όσο και σε εκθέσεις πνευματικών κέντρων εκκλησιών.

Μέσα απ΄τον καθημερινό αγώνα τόσο της πολυτεκνίας, όσο και της διδασκαλικής ενασχόλησης γεννήθηκε το συγγραφικό ταλέντο ξεχειλισμένο απ΄το ταξίδι της ζωής της ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Στόχος της είναι να εκμυστηρευτεί στις αγνές ψυχούλες των παιδιών το μυστικό προς την αγάπη για το καλό βιβλίο, προς την φύση, προς τον συνάνθρωπο, προς τον Ουρανό! Έτσι τους χάρισε χαρούμενα και χαριτωμένα βιβλία όπως την ποιητική συλλογή «Πάντα θυμάμαι», βραβευμένο απ΄τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό για την ανάπτυξη του πνεύματος και της τέχνης, το βιβλίο «Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους» βραβευμένο από την Μητρόπολη Πειραιώς, το βιβλίο «Η γιαγιά μου…Η Μικρά Ασία», το βιβλίο «Η Κοιμωμένη Σταχτο Χιονάτη », το βιβλίο «Τρεις μέρες…με τους Αγίους», το βιβλίο «Άγιοι Τόποι Εκεί που ο ουρανός…χαμηλώνει», το βιβλίο «Μια μέρα στη Μεγαλόχαρη » κ.λ.π.

Η μεγαλύτερη διάκρισή της στη ζωή είναι η χαρά των παιδιών όταν τα βλέπει να απολαμβάνουν τα βιβλία της.

Και όπως λέει η συγγραφέας «χαρά να έχετε».

(2018) Στο Άγιον Όρος προσκυνητής ή επισκέπτης;, Ελληνοεκδοτική

(2017) Άγιοι Τόποι, Σαΐτης

(2017) Μια μέρα στη Μεγαλόχαρη, Σαΐτης

(2017) Σμύρνη μου παραμυθένια, Εκδόσεις Έαρ

(2016) Η γιαγιά μου… η Μικρά Ασία, Σαΐτης

(2016) Η κοιμωμένη Σταχτο-Χιονάτη, Σαΐτης

(2016) Τρείς μέρες … με τους Αγίους, Σαΐτης

(2015) Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους, Άθως (Σταμούλη Α.Ε.)

(2001) Πάντα θυμάμαι, Γρηγόρη

 

Άγιοι Τόποι

Ας πάμε Εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει.
Εκεί που ο Ουρανός ενώνεται με τη Γη.
Εκεί που η Σιωπή χτυπάει μέσα στην ψυχή, την ανακουφίζει και την γιατρεύει.
Εκεί που κάτι σ’ ακουμπάει, εκεί που ο Ουρανός σ’ αγγίζει και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου που είναι μυστική, προσωπική, αγαπητική, Χαριτόβρυτη.
Εκεί που νιώθεις ότι θα Τον συναντήσεις.
Εκεί που θα νιώσεις σίγουρα την Χάρη Του και αφήνεσαι.
Εκεί, στο Κέντρο της Γης, κοντά στον Αιώνιο Μαγνήτη!
Εκεί στον Πανάγιο Τόπο που, όποιος τον επισκεφτεί ως ερευνητής, ως επισκέπτης, ως πιστός ή ως άπιστος, θα αναφωνήσει ότι ο Τάφος Του πραγματικά είναι… Ζωντανός!
Διάβασε… μέσα από το βιβλίο την αποκάλυψη των Παναγίων Προσκυνημάτων.

 

 

 

 

Μια μέρα στη Μεγαλόχαρη

Όλοι θέλουν να Σε κάνουν δικιά τους μάνα. Κι Εσύ τους χαρίζεσαι ανεπιφύλακτα. Τους ακούς κρυφά και τους φανερώνεσαι. Τους συμμερίζεσαι και τους καλοδέχεσαι όλους στο μεγάλο Σου σπίτι. Θέλουν να Σ’ αγγίξουν, να Σε νιώσουν, να τους νιώσεις, κι Εσύ τους στέλνεις τη δροσιά της Χάρης Σου, τους σκουπίζεις το δάκρυ του πόνου τους, τους χαϊδεύεις στοργικά μ’ εκείνη τη στοργή που μόνο Εσύ ξέρεις να δίνεις Μάνα μου, δικιά μου, δικιά σου, δικιά τους, δικιά μας Μάνα.
Με δραστηριότητες.
Περιέχει CD με το τραγούδι «Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά!», της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΑΡΖΗ, που πήρε το Α΄ Βραβείο Ορθοδόξου Χριστιανικού Παιδικού Τραγουδιού στο Διαγωνισμό Ορθοδόξου Χριστιανικού Παιδικού Βιβλίου 2017.

Η γιαγιά μου… η Μικρά Ασία

Το Διαμαντώ, η Διαμαντούλα, η Αδαμαντία, η κυρά Αδαμαντία, η γιαγιά Αδαμαντία, η γιαγιά μου… η Μικρά Ασία.
Να’σαι κορίτσι και ν’ αντιμετωπίζεις την ορφάνια, το θάνατο και τελικά τη Ζωή.
Τη ζωή δηλαδή, που υπήρχε σ’ εκείνα τα Μικρασιάτικα χώματα, μα και σ’ αυτά εδώ που πατάμε σπουδαίο πράγμα!
Όλη της η ζωή δύσκολη, όλη της η ζωή ένας σταυρός
Ζωή και θάνατος ένα πράμα
Ζωή και Σταυρός το ίδιο…
Αυτή είναι η ζωή της Αδαμαντίας, όπως την έλεγε μέσα απ’ τις διηγήσεις της όπως την έζησα κι εγώ
από Φθινόπωρο προς… Καλοκαίρι.
Αληθινή ιστορία.
Με εκπαιδευτικές δραστηριότητες και μικρασιάτικες συνταγές.

 

 

 

 

Η κοιμωμένη Σταχτο-Χιονάτη

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν και είναι η κυρία Αδαµαντία που έγραφε και γράφει όµορφα παραµύθια. Από µικρή, µεγάλωσε ακούγοντας παραµύθια για την Ωραία Κοιµωµένη, τη Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη και τους επτά νάνους.
Αυτά τα κλασικά παραµύθια, η κυρία Αδαµαντία που είναι πολύτεκνη µητέρα, δασκάλα και συγγραφέας, σκέφτηκε να τα γράψει ξανά και να τα παρουσιάσει, να τα χαρίσει στα παιδιά της και τα εγγόνια της και σ΄ όλα τα παιδιά του κόσµου µε µια άλλη µορφή, µ’ ένα άλλο γράψιµο που δε θα τα φοβίζει, αλλά θα οµορφύνει τις ώρες τους, θα τις γεµίσει εποικοδοµητικά και θα τα κάνει χαρούµενα.
Με δραστηριότητες.

 

 

 

 

Τρεις μέρες … με τους Αγίους

Η ιστορία δύο 9χρονων φίλων που επισκέφτηκαν το Άγιον Όρος.
Τα μοναστήρια κατανυκτικά, οι γέροντες λες και ξεκόλλησαν από τις Αγιογραφίες και περπατούν δίπλα σου… τους αγγίζεις, σου μιλούν! Μα κι αν δε μιλούν, η σιωπή τους κάνει θόρυβο κι ανακουφίζει την ψυχή σου… Κομποσκοίνια στα χέρια, βιβλία πολλά, σταυρουδάκια και λιβάνια αρκετά, πρόσωπα όμορφα, ήρεμα, γαληνεμένα… Οι ακολουθίες απλές, λιτές, ξεχειλίζουν την ψυχή σου από τα συναισθήματα που δεν περιγράφονται, αλλά βιώνονται. Το βλέπεις! Το αισθάνεσαι! Κάτι σε ακουμπάει, κάτι χαμηλώνει…
Χαμηλώνει ο ουρανός και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού κι ανθρώπου, μυστική, προσωπική, αγαπητική…
Κι ο διάλογος γίνεται μακρύς, ατελείωτος με την Παναγία και τους Αγίους…
Με δραστηριότητες και σελιδοδείκτη.

ΣΚΛΗΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ - ΗΛΙΑΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ

Ένα υπέροχο ψυχολογικό θρίλερ που σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο!!! Η περιγραφή των χαρακτήρων του βιβλίου δίνεται πολύ παραστατικά, καθώς οι εξελίξεις διαδέχονται η μια την άλλη μέσα από ψέμματα και αλήθειες , που σε απορροφούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου καθώς  μπαίνουμε μέσα στον κόσμο των ηρώων, γινόμαστε μέρος της ζωής τους, και ανακαλύπτουμε τον ψυχισμό τους.
Ο κεντρικό ήρωας του  βιβλίου ο Δημήτρης, κάνει μια μοιραία για αυτόν γνωριμία που τον σημαδεύει ανεξίτηλα και ορίζει την ζωή του και τις μετέπειτα πράξεις του. Οι αλήθειες και τα ψέμματα της ζωής του μπερδεύονται αριστοτεχνικά και τίποτα δεν σε προϊδεάζει για το ανατρεπτικό τέλος του βιβλίου. Συγχαρητήρια στον Ηλία Μωραίτη  για αυτό το πρώτο του λογοτεχνικό πόνημα και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο συγγραφικό του έργο!!!!

Κριτική Βιβλίου “Έλα τώρα, τελείωνε!” των Αλίκης Χιωτάκη και Αλεξάνδρας Ζερβού

Ο Άλεξ είναι ένα παιδί δέκα χρονών, πέντε μηνών και εφτά ημερών. Κάθε πρωί που ξυπνάει μετράει τα τρένα που περνούν από τη γέφυρα. Επίσης, κάθε μέρα εκτός της Κυριακής, στις 8 το πρωί ένα ταξί τον πηγαίνει στο Κέντρο Εκπαίδευσης. Του Άλεξ του αρέσει να ακολουθεί το πρόγραμμά του. Οτιδήποτε το διαταράσσει για αυτόν είναι εκνευριστικό και τον κάνει να θυμώνει.
Στο Κέντρο θα γνωρίσει τη Δανάη και ενώ στην αρχή θα της τραβήξει τα μαλλιά θα τη λατρέψει σιγά – σιγά. Ο λόγος; Αρχικά γιατί δεν τον φωνάζει. Μετά, δεν του λέει συνέχεια: «Έλα τώρα, τελείωνε», κάτι που το κάνει συστηματικά η μητέρα του και δεν του αρέσει. Επίσης, του μιλάει με ήρεμο και γλυκό τρόπο χωρίς να υψώνει τη φωνή της.
Γιατί όμως ο Άλεξ αντιμετωπίζει δυσκολίες; Γιατί ενώ είναι χαρισματικός δεν μπορεί να συνεργαστεί με όλους; Γιατί τον ενοχλούν τόσα πράγματα; Γιατί βλέπει τον κόσμο με τόσο διαφορετικό τρόπο; Γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει διάφορες έννοιες όπως αυτή της απώλειας;
Αυτά και άλλα πολλά θα ανακαλύψουμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο και συγκινητικό βιβλίο.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Η ιστορία ξετυλίγεται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Αφηγητής είναι ο Άλεξ, ένα γλυκό και τρυφερό αγόρι που έχει πρόβλημα στο να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του. Είναι ένα ιδιαίτερο και χαρισματικό παιδί με αυτισμό.
Το χιούμορ κάνει το ανάγνωσμα ευχάριστο, καταφέρνει να ξεχειλίζει από τρυφερότητα και να προσπαθεί να γνωστοποιήσει στο αναγνωστικό κοινό τι σημαίνει για κάποιον να είναι αυτιστικός. Τα συναισθήματα ξεκλειδώνουν τον χαρακτήρα του και παρόλο που δεν μπορεί να πει με λέξεις όσα αισθάνεται, οι πράξεις αποκτούν φωνή και αποκωδικοποιούν τη σιωπή. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι λιτή και απολύτως κατανοητή.
Στο τέλος του βιβλίου θα βρούμε επεξηγηματικά σχόλια που στόχο έχουν να ενεργοποιήσουν τον αναγνώστη σε θέματα πολιτισμού και τεχνών, τα οποία αναφέρονται στο κείμενο της ιστορίας. Επίσης, υπάρχουν ερωτήσεις όπου ο καθένας μπορεί να απαντήσει και να αναπτύξει τις σκέψεις του και τι αποκόμισε από την ιστορία. Τέλος, στο αυτάκι του οπισθόφυλλου μπορείτε να κόψετε το κομμάτι που περισσεύει και να αποκτήσετε έναν σελιδοδείκτη σετ με το βιβλίο.
Η εικονογράφηση ανήκει στον Γιώργο Γούση, έχει έντονα χρώματα και κεντρίζει το μάτι και το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Πάντα μου αρέσει να διαβάζω βιβλία που θίγουν έντονα κοινωνικά θέματα και μας διδάσκουν πως θα γίνουμε συνειδητοποιημένοι και ενημερωμένοι πολίτες χωρίς να γινόμαστε εριστικοί, να εφαρμόζουμε bullying ή να υποβιβάζουμε τον συνάνθρωπό μας. Επιπλέον, μας δίνει τα σωστά και ορθά εφόδια για να κατανοήσουμε το θέμα και τον συναισθηματικό κόσμο αυτών των ιδιαίτερων και χαρισματικών ανθρώπων. Οφείλουμε να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε τους χτύπους των συναισθημάτων τους και των σκέψεών τους για να τους αγαπήσουμε και να τους βοηθήσουμε να ζήσουν χωρίς προβλήματα.
Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Μου έδειξε κάτι που αγνοούσα. Όχι ότι δεν γνώριζα τον αυτισμό. Αλλά δεν είχα τόσες γνώσεις. Εδώ το συγγραφικό δίδυμο, Αλίκη Χιωτάκη και Αλεξάνδρα Ζερβού, με δίδαξε μέσω της ιστορίας να μάθω περισσότερα για το θέμα και να αγκαλιάσω κάθε συνάνθρωπό μου. Το ΔΕΚΑ ΜΕ ΤΟΝΟ είναι πραγματικά μηδαμινό μπροστά σε αυτό που μας προσφέρεται μέσα αυτού του σπουδαίου αναγνώσματος. Εύχομαι να κατακτήσει κάθε ψυχή και αναγνώστη γιατί το αξίζει! Πάρτε το, διαβάστε το, βυθιστείτε στην υπόθεση και αναγνωρίστε ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και του αξίζει ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΑΓΑΠΗ, ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΛΟΣΥΝΗ και ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ! Αληθινό διαμάντι από τα λίγα της ελληνικής (παιδικής) λογοτεχνίας. Διαβάστε το όλοι, ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας στην οποία βρίσκεστε!





Βασιλική Διαμάντη 
 

Κριτική Βιβλίου “Τρεις μέρες... με τους Αγίους” της Αδαμαντίας Αλατάρη

Μία οικογένεια θα μεταβεί στην Ουρανούπολη. Εκεί θα μείνει λίγες μέρες και μικροί και μεγάλοι θα γνωρίσουν τον τρόπο λειτουργίας των μοναστηριών.
Ο Λεωνίδας θα είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειας που θα επισκεφτεί τις μονές του Αγίου Όρους. Η κατάσταση είναι κατανυκτική, οι λειτουργίες λιτές, οι συζητήσεις προσδίδουν τη βαθιά πίστη των μοναχών, η παρουσία της Παναγίας είναι εμφανής σε κάθε βήμα των επισκεπτών.
Η διαδρομή θα είναι δύσκολη αλλά η εμπειρία και το αποτέλεσμα θα αποζημιώσουν τους πάντες. Το καλωσόρισμα από τους γέροντες θα είναι εγκάρδιο και με πολλά καλούδια.
Το παρόν βιβλίο καταφέρνει να μας αφυπνίσει και να μας ταξιδέψει νοερά στο Άγιο Όρος. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας οδηγός για τα μοναστήρια του Άγιου Όρους αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.

Η συγγραφέας, Αδαμαντία Αλατάρη, κατορθώνει μέσα από τον λιτό της λόγο να ζωντανέψει τις εικόνες. Επίσης, οι συζητήσεις με τους μοναχούς των μοναστηριών, που θα επισκεφτεί η οικογένεια, μας διδάσκουν την ευλάβεια και την ταπείνωση που οφείλουμε να έχουμε όλοι μας, πόσο μάλλον αυτά τα πρόσωπα που “αγγίζουν” καθημερινά τον ουρανό.
Το άρωμα του λουκουμιού τριαντάφυλλου θα αγγίξει τους αισθητήρες της όσφρησής μου και θα μου δημιουργήσει θύμησες του παρελθόντος.
Η εικονογράφηση αποτελείται από δύο μορφές. Η μία είναι η γνωστή μέθοδος που βλέπουμε σε κάθε παιδικό βιβλίο. Η δεύτερη είναι αυτή της φωτογραφίας που γίνεται ηλεκτρονική επεξεργασία προκειμένου να ταιριάξει κατάλληλα σε ένα τέτοιο βιβλίο και να κεντρίσει το μάτι των μικρών μας αναγνωστών.
Πολλά τα θετικά στοιχεία που με μαγνήτισαν και μου άγγιξαν την ψυχή μου. Αναμφισβήτητα, υπάρχει ένα αρμονικό ταίριασμα κειμένου και εικόνων. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυρία Αλατάρη λόγω της ιδιότητας του εκπαιδευτικού που κατέχει γνωρίζει πως να μιλήσει στις ψυχές των παιδιών. Η χριστιανικότητά της και η γλυκιά χροιά της είναι τα μερικά από τα στοιχεία του χαρακτήρα της που με έχουν καταπλήξει.
Ο λόγος της είναι διδακτικός και ουσιαστικός χωρίς όμως να γίνεται αυστηρή. Αγαπάει τα παιδιά και αυτό διαφαίνεται καθ' όλη την ανάγνωση αυτού του σπουδαίου πονήματος. Παρόλο που, λόγω του άβατου, δεν έχει βρεθεί σε αυτούς τους τόπους μας μεταφέρει εκεί και μας κάνει να αισθανθούμε τον χωροχρόνο στον οποίο βρίσκονται οι ήρωές της.
Εύχομαι να αγαπηθεί από τους αναγνώστες και να την ακολουθήσουν πολλοί εξ' αυτών. Εμένα με έχει κερδίσει και πλέον τη θεωρώ δικό μου άτομο και πολυαγαπημένη συγγραφέα. Όσοι θέλουν να βιώσουν την αγιότητα του χώρου και των μοναχών και να μάθουν πράγματα και γεγονότα της περιοχής ας δώσουν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν μέσω του σπουδαίου αυτού αναγνώσματος! Είμαι σίγουρη ότι θα την αγαπήσετε και θα την ακολουθήσετε σε κάθε συγγραφικό της βήμα!





Βασιλική Διαμάντη 
 

Κριτική Βιβλίου “Ήταν κάποτε παιδιά – Ο Όσιος Παρθένιος και ο Όσιος Ευμένιος από την Ιερά Μονή Κουδουμά” της Άννας Ιακώβου

Στην Κρήτη υπάρχει ένα μοναστήρι της Παναγίας, η Ιερά Μονή Κουδουμά. Το συγκεκριμένο μοναστήρι χτίστηκε από τα δύο αδέρφια μοναχούς, τον Όσιο Παρθένιο και τον Όσιο Ευμένιο.
Στην αρχή του βιβλίου θα γνωρίσουμε τον Νικόλα, ένα παιδί που θα αρνηθεί μετά από ένα όνειρο να ακολουθήσει τον ναυτικό νονό του. Η ζωή του αλλάζει μετά τον πρόωρο χαμό του πατέρα του και τα βάσανα δυσκολεύουν την οικογένειά του.

Επόμενος σταθμός είναι η απόφασή του να εγκαταλείψει την οικογένειά του μαζί με τον μικρό του αδερφό, Μανώλη. Προορισμός τους θα είναι η Ιερά Μονή Οδηγήτρια. Εκεί θα ζήσουν πλέον ως μοναχοί. Θα γνωρίσουμε άγνωστα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο νησί κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ταυτόχρονα, θα πληροφορηθούμε τον βίο των δύο αυτών Αγίων μέχρι την κοίμησή τους και πως χτίστηκε η Ιερά Μονή Κουδουμά.

Στο επόμενο μέρος του βιβλίου θα μάθουμε τα θαύματα που έγιναν εν ζωή του γέροντα, τότε, Παρθένιου και μετά την κοίμησή του. Ίσως, η πιο συγκλονιστική ιστορία είναι αυτή της Παναγίας του Κουδουμά και των γεγονότων μέχρι να φτάσει η εικόνα στο νησί και συγκεκριμένο στην Ιερά Μονή και να γίνει η προστάτιδά της. Πολλά τα γεγονότα που καταφέρνουν να ενισχύσουν την πίστη των Χριστιανών.

Στο βιβλίο υπάρχει και ένα cd αφήγησης της ιστορίας με Κρητική μουσική υπόκρουση. Η ηλικιακή ομάδα που απευθύνεται είναι σε παιδιά 9 χρονών και άνω. Φυσικά, μπορεί να διαβαστεί εξίσου και από εμάς τους μεγάλους. Να μην πω ότι είναι απαραίτητο. Οι συγκεκριμένοι Άγιοι μου ήταν σχετικά άγνωστοι. Δεν γνώριζα τον βίο τους και η αλήθεια είναι ότι πολλά από αυτά που διάβασα με δίδαξαν. Ο Άγιος Παρθένιος αγαπούσε την καλοσύνη αλλά ήταν αυστηρός με την κλοπή. Σπουδαίο δίδαγμα θαρρώ. Ποτέ δεν ήταν επιβλητικός ή τιμωρός. Αντιθέτως, μέσω των διδαγμάτων του μας δείχνει ότι δεν είναι σωστό να παίρνουμε κάτι που δεν μας ανήκει. Αν σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας και τα υπάρχοντά του τότε η Θεία Χάρη του Θεού θα μας επιβραβεύσει.
Άκρως χριστιανική και μορφωτική θα χαρακτήριζα αυτή την έκδοση. Στο τέλος, διαπίστωσα ότι υπάρχει μία μεγάλη σειρά του “Ήταν κάποτε παιδιά...” με πολλούς βίους Αγίων και των θαυμάτων τους. Ενδεικτικά, θα αναφέρω κάποιους, όπως ο Όσιος Δαυίδ, ο άγιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέρων Χατζηγιώργης ο Αθωνίτης, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Πορφύριος, ο π. Δαμασκηνός του Μακρυνού, η Αγία Δοσιθέα του Κιέβου κ.α. Κάποιους εκ των οποίων αγνοούσα την ύπαρξή τους. Αυτό μου δίνει την ώθηση να θελήσω να μάθω περισσότερα και να γνωρίσω αγίους που αγνοούσα.
Εύχομαι να μεγαλώσει η συγκεκριμένη σειρά και να δίνει φώτιση σε όσους αναζητούν τον αληθινό δρόμο του Θεού και της Αλήθειας!
Η εικονογράφηση είναι ένα ακόμη κομμάτι σπουδαίο στο βιβλίο. Η σωστή δουλειά και η συνεργασία μεταξύ της εικονογράφου, Εύας Καραντίνου, και της συγγραφέως, Άννας Ιακώβου, είναι εμφανείς και κάνουν αυτή την πολυτελέστατη σκληρόδετη έκδοση των εκδόσεων Άθως Παιδικά ιδιαίτερη και ελκυστική. Αξίζει να αγοραστεί είτε για δώρο είτε για τα παιδιά σας. Είναι σημαντικός πόλος έλξης για μικρούς και μεγάλους και βιβλίο διαμάντι για τις βιβλιοθήκες μας και για τις σχολικές αίθουσες!





Βασιλική Διαμάντη 
 

Κριτική Βιβλίου “Αστυπάλαια με λένε” της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου

Ένα παράξενο και αινιγματικό κορίτσι φυλακίστηκε στα τείχη ενός κάστρου από έναν βασιλιά γιατί αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. Μοναδικές της συντροφιές είναι το τραγούδι, τα παραμύθια, ο ήλιος και το φεγγάρι. Ο μύθος έχει κάνει τον κόσμο να τη φοβάται.
Ποιος είναι όμως ο μυστηριώδης επισκέπτης του κάστρου που τρυπώνει για να ακούσει τη φωνή της; Ποιο είναι το αινιγματικό αυτό κορίτσι με την καρδιά μορφής πολύχρωμης πεταλούδας; Θα καταφέρει να βρει τρόπο να βγει έξω; Θα περπατήσει στους δρόμους του χωριού; Θα γνωρίσει κόσμο;
Στην αρχή του βιβλίου μαθαίνουμε ότι η συγκεκριμένη έκδοση είναι μία χορηγία της εταιρείας INTERAMERICAN και τη συνεργασία του εκδοτικού οίκου ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ και ότι μέρος των εσόδων θα διατεθούν σε άπορες οικογένειες της Αστυπάλαιας.
Η συγγραφέας με έντονα λυρικό στοιχείο στη γραφή της καταφέρνει να ταξιδέψει τους αναγνώστες της στα καταγάλανα νερά της Αστυπάλαιας και να μαγευτούν από την ομορφιά της ηρωίδας της. Το βιβλίο είναι ένας γλωσσικός θησαυρός με πολλά επίθετα και νέες λέξεις προς τέρψη του νου. Μπορεί σαν ιστορία να μην εμπεριέχει ιδιαιτέρως πολλά μηνύματα αλλά είναι ένα ουσιαστικό ανάγνωσμα μάθησης νέων λέξεων. Όπως επίσης και εμπέδωσης της ελληνικής γλώσσας και γνωριμίας μαζί της μέσω της πληθώρας των λέξεων, των εννοιών και των συνωνύμων που χρησιμοποιεί με εύστοχο τρόπο η συγγραφέας.
Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στην εικονογράφο του βιβλίου. Η Μαριάννα Φραγκούλη απογειώνει την ιστορία μέσα από τις φανταστικές εικόνες της. Η απεικόνιση της πλανεύτρας κοπέλας, ο άριστος συνδυασμός των χρωμάτων και η ονειρική και η μεθυστική χρωματική παλέτα των τοπίων και των χαρακτήρων απογειώνουν την ιστορία και κερδίζουν φανατικούς ακόλουθους. Οι σελίδες τρέχουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και δεν αφήνουν περιθώρια στο αναγνωστικό κοινό να εγκαταλείψουν τον εξαίσιο συνδυασμό εικόνων και κειμένου.
Το συγκεκριμένο παιδικό βιβλίο θα κοσμεί πλέον στη βιβλιοθήκη μου και εύχομαι το ίδιο να αποτελέσει και στη δική σας. Άλλωστε, κάθε γλωσσικός παράδεισος αξίζει να κατέχει τέτοιες θέσεις και εύχομαι να μπει και στα ράφια των παιδικών, δημοτικών και όχι μόνο, βιβλιοθηκών ανά την Ελλάδα και όλου του κόσμου.





Βασιλική Διαμάντη 
 

Κριτική Βιβλίου “Αφαιρέθηκα!” του Θοδωρή Παπαϊωάννου

Ο Αχιλλέας πλέον μεγάλωσε και μετά το βιβλίο “Ο γίγαντας” και τα καμώματά του έρχεται να μας δείξει πως είναι οι μέρες του σχολείου. Τις περισσότερες φορές δεν παρακολουθεί τα μαθήματα αν και τα αγαπημένα του είναι η Μελέτη Περιβάλλοντος, η Μουσική και η Ζωγραφική.
Η αγαπημένη του εποχή είναι η άνοιξη. Τότε τα παράθυρα της αίθουσας είναι ανοιχτά και η σκέψη του επικεντρώνεται έξω στους ήχους των πουλιών, στα γαβγίσματα των σκυλιών και στον κυρ Μανόλη.
Η δασκάλα Αγνή τους διδάσκει μαθηματικά, ο πίνακας ασφυκτιά από τις πράξεις, όπως είναι η πρόσθεση, αφαίρεση, ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση. Και σαν μην έφτανε αυτό πρέπει να ζητήσει από τους μαθητές να πουν τι πράξεις κάνει.
Τι θα γίνει άραγε αν ρωτήσει κάποια στιγμή και τον Αχιλλέα; Θα καταφέρει να απαντήσει σωστά; Τι είναι αυτό που τον κάνει να αφαιρείται; Τι είναι αυτό που του κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον;
Η ιστορία είναι εύθυμη και καταφέρνει να προκαλέσει γέλιο στους μικρούς μας αναγνώστες. Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Χωρίς σωσίβιο» των εκδόσεων Πατάκη, η οποία ενδείκνυται για παιδιά της Α' και Β' Δημοτικού και στόχο έχει να δώσει ώθηση στα παιδιά που ξεκινάνε τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού να αποκτήσουν γνώσεις αριθμητικής, λεξιλογίου και ανάγνωσης. Επίσης, παρέχει γνώσεις ζωικού βασιλείου και αγάπης για το περιβάλλον και τις υπόλοιπες οντότητες που κατοικούν με τους ανθρώπους στη γη.





Βασιλική Διαμάντη 
 

Συζητώντας με τον Θοδωρή Παπαϊωάννου

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Θ.Π.: Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιον γι αυτό επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά ονόματα. Ο Μενέλαος Λουντέμης και ο Αντώνης Σαμαράκης για τη γλύκα που άφησαν στα εφηβικά μου χρόνια. Ο Καζαντζάκης κι ο Παπαδιαμάντης για την ομορφιά της γλώσσας. Από σύγχρονους έλληνες ξεχωρίζω την Άλκη Ζέη και τον Ισίδωρο Ζουργό. Από σύγχρονους ξένους συγγραφείς την Hannah Kent.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Θ.Π.: Αν θυμάμαι καλά το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη.

Ερώτηση 3η: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Θ.Π.: Η εσωτερική μου ανάγκη, να επικοινωνήσω με τα παιδιά και τους γονείς.

Ερώτηση 4η: Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Ο γίγαντας”;

Θ.Π.: Είναι μια ιστορία για την πιο ενδιαφέρουσα και πιο όμορφη δουλειά που μπορεί να έχει κάποιος. Να είναι «γίγαντας» σ’ ένα σχολείο.

Ερώτηση 5η: Ο γίγαντας είναι ο δάσκαλος του Πάρη, του αδερφού του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας τον βλέπει ως εχθρό. Τα περισσότερα παιδιά πριν πάνε στο σχολείο βλέπουν τους δασκάλους ως κακούς. Που οφείλεται αυτό κατά την άποψή σας;

Θ.Π.: Δεν νομίζω πως τους βλέπουν ως κακούς. Μάλλον τους βλέπουν ως άγνωστους «γίγαντες». Και το άγνωστο φοβίζει. Γι αυτό οι δάσκαλοι-γίγαντες πρέπει να γονατίσουν, να έρθουν στο ίδιο επίπεδο με τα μικρά παιδιά και να τα κοιτάξουν ίσια στα μάτια, με αγάπη.

Ερώτηση 6η: Ο Πάρης μελετάει τις σχολικές εργασίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Αχιλλέας να αισθάνεται παραμελημένος. Αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα και των μικρότερων αδελφών –να μην είναι ευχαριστημένα γιατί αισθάνονται παραμελημένα. Θα θέλατε να μας προτείνετε τρόπους αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης για τους γονείς και τα αδέρφια που ασχολούνται με τα μαθήματα του σχολείου;

Θ.Π.: Θα έλεγα λιγότερες ή και καθόλου εργασίες για το σπίτι. Θεωρώ πως είναι κάτι ξεπερασμένο πια. Όλα πρέπει να αρχίζουν και να τελειώνουν στο σχολείο. Δυστυχώς πολλοί εκπαιδευτικοί πέφτουν στην παγίδα της καθημερινής ανούσιας φωτοτυπίας-εργασίας. Και το χειρότερο είναι πως είναι ίδια για όλα τα παιδιά μιας τάξης χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ικανότητα του κάθε παιδιού να φέρει σε πέρας μια τέτοια εργασία. Επίσης δεν λαμβάνεται υπόψη το πόσα παιδιά υπάρχουν στο σπίτι, το επίπεδο των γονιών ο ελεύθερος χρόνος τους... Οι εργασίες κατά τη γνώμη μου -που αν υπάρχουν πρέπει να είναι ελάχιστες και στοχευόμενες- πρέπει να είναι εξατομικευμένες, προσαρμοσμένες στο κάθε παιδί. Αυτό, καταλαβαίνετε πως είναι πιο δύσκολο από το πάτημα ενός κουμπιού σ’ ένα φωτοτυπικό μηχάνημα με έναν αριθμό: π.χ. 18 αντίτυπα. Ελπίζω να μην συμβαίνει στο μέλλον. Θα πρότεινα αντί για «εργασίες», αποστολές:

Μπορείς να παίξεις με τους φίλους σου ένα επιτραπέζιο και να μιλήσετε γι αυτό στην τάξη. Μπορείς να μετρήσεις τα δέντρα της γειτονιάς σου ή να βγάλεις μερικές φωτογραφίες. Μπορείς να παρατηρήσεις τ’ αστέρια απ’ το δωμάτιο ή το μπαλκόνι σου… Φαντασία να υπάρχει . Νομίζω πως πρέπει να αφήνεις τα παιδιά να σε οδηγήσουν. Τα παιδιά χρειάζονται ελεύθερο χρόνο. Δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους, ανέμελο χρόνο με τους φίλους με τους συμμαθητές τους. Είναι κάτι που σίγουρα θα το στερηθούν ως ενήλικες.

Ερώτηση 7η: Στην ιστορία σας ο δάσκαλος είναι το πρότυπο δασκάλου που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει. Παρόλα αυτά υπάρχουν φορές που δεν συμβαίνει αυτό και ο δάσκαλος ενεργεί με διαφορετικό τρόπο. Ως εκπαιδευτικός, που πιστεύετε ότι οφείλεται η στάση του κάθε δασκάλου απέναντι στους μαθητές του;

Θ.Π.: Νομίζω στην προσωπικότητα και στον χαρακτήρα του. Για μένα ο κάθε και η κάθε εκπαιδευτικός οφείλει να έχει ως οδηγό τη σκέψη: Είμαι πολύ τυχερός/ή που είμαι εκπαιδευτικός. Έχω να κάνω με το πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας που είναι τα παιδιά. Ειλικρίνεια, ανιδιοτελής αγάπη, αληθινά χαμόγελα και αγκαλιές… Δεν υπάρχουν αυτά στον κόσμο των ενηλίκων.

Ερώτηση 8η: Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε το συγκεκριμένο παιδικό βιβλίο;

Θ.Π.: Τι άλλο; Η ζωή μου στο σχολείο, και η συνεχής προσπάθεια να δω μέσα από τα παιδικά μάτια. Νομίζω πως είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς. Πώς βλέπει ένα παιδί έναν δάσκαλο, μια δασκάλα; Αυτό είναι το ερώτημα. Δεν ξέρω αν απάντησα μέσα από το βιβλίο, σίγουρα υπάρχουν κι άλλες πολλές απαντήσεις.

Ερώτηση 9η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Θ.Π.: Στους μεγάλους αναγνώστες ,να είναι πολύ προσεκτικοί στην επιλογή των βιβλίων που προορίζονται για τα παιδιά τους. Υπάρχουν πολλά διαμάντια ανάμεσα στους «άνθρακες» ας προσπαθήσουν να τα ξεχωρίσουν. Στους μικρούς αναγνώστες εύχομαι να απολαύσουν την ανάγνωση κάθε βιβλίου που αγαπούν.

Ερώτηση 10η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Θ.Π.: Υπάρχουν ένα δύο παιδικά που προορίζονται για να γίνουν εικονογραφημένα, αλλά έχουν δρόμο μπροστά τους. Έχω ολοκληρώσει επίσης το πρώτο μου βιβλίο για μεγάλους που νιώθουν ακόμη παιδιά, και έχω ξεκινήσει ένα μυθιστόρημα αλλά επιτρέψτε μου να μην μιλήσω ακόμη γι αυτό, μια και είναι σε πρωτόλεια μορφή.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην πόλη Έσσεν της Γερμανίας τον Απρίλη του 1966. Από πολύ μικρός μπαινοβγαίνει στα σχολεία είτε ως μαθητής είτε ως δάσκαλος και γράφει ιστορίες και παραμύθια. Αγαπάει τη μουσική, το θέατρο και τους περιπάτους στο δάσος. Ζει στην Έδεσσα, ανάμεσα σε ποτάμια, γέφυρες και καταρράκτες. Έχει γράψει θεατρικά έργα, εικονογραφημένες ιστορίες, και παραμύθια για παιδιά. Έχει λάβει τα εξής βραβεία: - Βραβείο "Πηνελόπη Μαξίμου" από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (2015) για το βιβλίο του "Ανάποδα" (Εκδόσεις Ίκαρος) - Βραβείο βιβλιοπωλών Public 2016 για το βιβλίο του "Απέναντι" (Εκδόσεις Ίκαρος) - Βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για παιδιά από τα Λογοτεχνικά βραβεία Αναγνώστη 2018 για το βιβλίο του "Σιλουανή" (Εκδόσεις Ίκαρος)

(2018) Αντάμα, Ίκαρος

(2018) Αφαιρέθηκα!, Εκδόσεις Πατάκη

(2018) Ο γίγαντας, Εκδόσεις Πατάκη

(2017) Από μέσα μου..., Εκδόσεις Παπαδόπουλος

(2017) Σιλουανή, Ίκαρος

(2017) Το βρήκα!, Εκδόσεις Παπαδόπουλος

(2015) Απέναντι, Ίκαρος

(2015) Ο πειρατής Σιντόρε - Ντορεσί, Fagotto

(2014) Ανάποδα, Ίκαρος

(2004) Ο έκτος κύκλος, Μορφωτική Εστία Καλαμαριάς

Αφαιρέθηκα!

Κάθε φορά που ο πίνακας της τάξης γεμίζει με αριθμούς, συν και πλην και ίσον, ο Αχιλλέας μπερδεύεται. Έτσι, γυρίζει προς τα μεγάλα παράθυρα της τάξης απ’ όπου ακούγονται ένα σωρό ήχοι. Και τότε... κάνει τα δικά του Μαθηματικά!

 

 

 

 

Ο γίγαντας

Είναι ένας γίγαντας στο σχολείο που δεν αφήνει σε ησυχία τον αδερφό μου, όλο δουλειές τού βάζει. Έτσι, δεν έχει χρόνο για να παίξει μαζί μου. Μία είναι η λύση: Να παρακολουθήσω τον γίγαντα, να μάθω τι ακριβώς κάνει κι έπειτα... να τα βάλω μαζί του!