Η ιστορία του στρατιώτη Αντρέι Νικολάγιεβ, ο οποίος πολέμησε στον Κριμαϊκό πόλεμο, ζωντανεύει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δημιουργώντας στον αναγνώστη συναισθήματα ολοκληρωμένα με ουσία και ιδιαίτερη φόρτιση. Ο Αντρέι γλιτώνει από βέβαια θάνατο κατά τη διάρκεια του πολέμου και προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του αφήνοντας πίσω οτιδήποτε τον “κατατρώει”. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος; Πως γίνεται να χάσει τη σκιά του; Πως μπορεί να επιβιώσει και να βαδίσει στο μονοπάτι της ζωής του;
Βασικά και φλέγοντα ζητήματα καταφέρνει ο συγγραφέας να θίξει μέσα από την ιστορία του βιβλίου, το οποίο μπορεί να μην είναι πολυσέλιδο αλλά φτάνει για να βρει κάποιος το αληθινό νόημα των λέξεων που βγαίνουν διαβάζοντάς το. Είναι η απόλυτη σκιαγράφηση του εσωτερικού κόσμου ενός ανθρώπου που είναι στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, όχι με τρόπο πραγματικό αλλά εσωτερικό. Όταν η ψυχή παλεύει για την ευτυχία πέρα από τα υλικά και τα απτά πράγματα αποδεικνύεται το μεγαλείο της. Η εγκατάλειψη και η περιφρόνηση πολλές φορές γίνονται οι λόγοι της οριοθέτησης για την απελευθέρωση του συναισθηματικού μας και εσωτερικού μας κόσμου.
Το βιβλίο μπορεί να μην είναι για αυτούς που αρέσκονται στις μετριότητες και στα συνηθισμένα αλλά είναι από τα λογοτεχνήματα που σίγουρα οφείλουμε να διαβάσουμε για να δούμε την ποιότητα και το ήθος του κλασικού μυθιστορήματος, το οποίο δένει άριστα ένας σύγχρονος συγγραφέας, πράγμα σπάνιο και δύσκολο. Οι επιρροές του είναι πολλές και διαφαίνονται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Το λάτρεψα γιατί αφενός με γύρισε πολλά χρόνια πίσω και αφετέρου με έκανα να διαισθανθώ τον αγώνα ενός ανθρώπου να επιβιώσει μέσα από έναν κυκεώνα δυσμενών καταστάσεων, σωματικών και ψυχολογικών, για να επέλθει η κάθαρση και η ψυχική του ισορροπία και ανάταση.
Βασιλική Διαμάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου