"ΔΕΙΠΝΟ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" Michel Portos και Nathalie Krafft

ΔΕΙΠΝΟ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Michel Portos και Nathalie Krafft

Πρόλογος: Michel Blanc

Φωτογραφίες: Hervé Lefebvre

Μετάφραση: Άννα Γαλανού

Επιμέλεια: Μαρία Γυπαράκη

Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ

Τιμή: 18 €

«Μπορεί η μουσική να μην έχει καμία σχέση με την κουζίνα –αυτή είναι και η άποψή μου–, οι συνθέτες όμως έχουν άμεση σχέση με αυτό που τους τρέφει, απλώς και μόνο γιατί είναι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν, το να ανακαλύψουμε τις διατροφικές προτιμήσεις και συνήθειες μέσω της  αλληλογραφίας και των γραπτών τους, είναι σαν να ανοίγουμε μια πόρτα που βγάζει στον πιο οικείο, στον πιο καθημερινό χώρο της ύπαρξής τους· σαν να εγκαταλείπουμε τη σφαίρα του πεπρωμένου τους γι’ αυτήν της κουζίνας τους και mutatis mutandis, να διακρίνουμε στοιχεία του χαρακτήρα τους ελάχιστα γνωστά».

Τα παραπάνω λέει στο προλογικό σημείωμά της η μουσικολόγος Νathalie Krafft που μαζί με τον πολυβραβευμένο σεφ Michel Portos (ιδιοκτήτη του φημισμένου εστιατορίου «Le Malthazar» στη Μασσαλία) συνεργάστηκαν για το Δείπνο μετά Μουσικής, το οποίο οι εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ έχουν τη χαρά να παρουσιάσουν στο κοινό. Μουσικόφιλοι, γαστρολάτρες, εστέτ αλλά και μαγειρολάτρες –ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός– θα βρουν στις σελίδες του όχι μόνον προτάσεις για δημιουργία «μουσικών» πιάτων αλλά θα πληροφορηθούν και για τις διατροφικές συνήθεις και εμμονές δέκα μεγάλων συνθετών:Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σούμπερτ, Ροσίνι, Σοπέν, Βέρντι, Μουσόργκσκι, Σατί, Ντυτιγιέ.

«Όταν είμαι με παρέα δεν διστάζω να “κατεβάσω” όλα όσα χρειάζεται να ρίξει μέσα του το ανθρώπινο κτήνος προκειμένου να ενισχύσει την πνευματική και, εν γένει, τη διανοητική παραγωγή του», έλεγε ο Μπετόβεν! Ας ξεχάσουμε λοιπόν μια για πάντα το πορτρέτο του ασκητικού, και μη έχοντος σχέση με τις γαστριμαργικές απολαύσεις, μεγάλου δημιουργού. «Ψάχνω για μουσικά μοτίβα αλλά δεν μου έρχονται στο μυαλό παρά πατέ, τρούφες και άλλα παρόμοια», έλεγε ο Ροσίνι ένας από τους μεγαλύτερους καλοφαγάδες της εποχής του. Λέγεται μάλιστα πως ο δημιουργός του Κουρέα Σεβίλλης «δεν είχε κλάψει παρά τρεις φορές στη ζωή του: για το φιάσκο της πρώτης του όπερας, ακούγοντας τον Paganini να παίζει και όταν το πανέρι του πικνίκ, που περιείχε μια γεμιστή γαλοπούλα με τρούφες, έπεσε στο νερό κατά τη διάρκεια μιας βαρκάδας»! Se non è vero, è ben trovato...

Η σχέση μουσικής και φαγητού, με άλλα λόγια, το πάντρεμά τους επισημοποιήθηκε στον Μεσαίωνα. Στις 17 εβρουαρίουτου 1454 μέσα από ένα τεράστιο πατέ αν κρουτ ξεπετάχτηκε μια ορχήστρα είκοσι οκτώ μουσικών που έπαιζαν, κατά πάσα πιθανότητα, μελωδίες των Gilles de Binchois, Guillaume Dufay και άλλων ξακουστών συνθετών της εποχής. Το Συμπόσιο του Φασιανού, η μεγαλειώδης γιορτή που έλαβε χώρα στη Λίλη υπό την αιγίδα του δούκα της Βουργουνδίας Φιλίππου Γ ́, στόχευε στο να σφραγιστεί μια μεγάλη πολιτική συμφωνία. Οι ευγενείς της Δύσης θα έδιναν όρκο (τον περίφημο όρκο του Φασιανού) να ελευθερώσουν την Βασιλεύουσα που μόλις πριν ένα χρόνο είχε αλωθεί από τους Τούρκους. Και όλα αυτά μετά από ένα μεγάλο φαγοπότι...

Στις χαρές και τις λύπες, στις γιορτές και στις απολαύσεις, μουσική και φαγητό συμπορεύονται. Η σκέψη του χορτάτου στομαχιού που ικανοποιείται καθημερινά με λαχταριστά φαγητά θα παραμείνει όνειρο για τον πρόωρα χαμένο Φραντς Σούμπερτ και απόλαυση καθημερινή για τον Τζοακίνο Ροσίνι. Η τύχη δεν είναι η ίδια για όλους τους θεράποντες της Ευτέρπης.

Βιβλίο μουσικό, λοιπόν, αλλά και γευσιγνωσίας το Δείπνο μετά Μουσικής προσπάθησε και τα κατάφερε να εκπληρώσει στο ακέραιο τον σκοπό του: να προσφέρει στον αναγνώστη ένα ευχάριστο μουσικό ταξίδι και κάμποσες εμπνευσμένες συνταγές.

Το βιβλίο κλείνει με μια συνοπτική, αλλά ενδιαφέρουσα, βιβλιογραφία και δισκογραφία για όσους αναγνώστες θα έχουν όρεξη για συνέχεια...